Όπως αναφέραμε και στο πρώτο μέρος της ανάλυσης μας, η βασική πλοκή του Snyder Cut είναι πάνω κάτω η ίδια με την αρχική ταινία. Ο Steppenwolf και ο στρατός του από Παραδαίμονες καταφθάνουν στη Γη για να ανακτήσουν τρείς κύβους, οι οποίοι θα τους βοηθήσουν στη κατάκτηση της. Και στις δύο εκδοχές η πλοκή είναι ένα απλό, μάλλον αδιάφορο κυνήγι mcguffin. Στο “Josstice League” ο εξαιρετικά χαζός λόγος που έρχεται ο Steppenwolf στο κόσμο μας είναι ο φόβος των ανθρώπων, που προκάλεσε ο θάνατος του Superman. Στην εκδοχή του Snyder ο θάνατος του Superman άφησε τη Γη χωρίς υπερασπιστή και αυτό αφύπνησε τα motherboxes, που στέλνουν σήμα στον Steppenwolf. Αυτά τα κουτιά τα είχε χάσει πριν αιώνες ο αφέντης του Steppenwolf, Darkside, στην αποτυχημένη του προσπάθεια να κατακτήσει το πλανήτη μας, όπου και είχε βρει την Anti-Life Equation, μια φόρμουλα για να ελέγχει όλο το σύμπαν. Όπως αντιλαμβάνεστε και στο Snyder Cut τα πράγματα δεν βγάζουν πολύ νόημα.
Πρώτον τα motherboxes έχουν παραμείνει αιώνες στη Γη, χωρίς να ενεργοποιηθούν. Ο Superman βρίσκεται στο πλανήτη τριάντα χρόνια και είναι ενεργά προστάτης της τό πολύ για ένα. Επομένως πως γίνετε να μην ενεργοποιήθηκαν πρωτύτερα; Δεύτερον ενώ ο σκοπός της ζωής του Darkside είναι να βρει ξανά αυτή την εξίσωση στον πλανήτη που ηττήθηκε, ενημερώνεται εκ νέου για τη τοποθεσία της από τον Steppenwolf, ο οποίος χρειάζεται να του θυμίσει ότι ο πλανήτης αυτός ήταν η Γη. Δηλαδή ο Darkside στις χιλιετίες όπου έχει περάσει κατακτώντας κόσμους, έχασε μόνο στη Γη, όπου είχε βρει και την πολύτιμη του εξίσωση και δεν έχει επιστρέψει πίσω από τότε επειδή δεν θυμόταν σε ποιο πλανήτη ήταν…
Τουλάχιστον ο Steppenwolf δεν είναι πλέον ακόμα ένας generic κακός, που κατακτά κόσμους γιατί μπορεί, αλλά ένας στρατηγός που πρόδωσε παλιότερα τον αφέντη του και προσπαθεί να κερδίσει την εξιλέωση του. Όχι κάποιο εξαιρετικά ενδιαφέρων κίνητρο, αλλά καλύτερο από το τίποτα. Το νέο του design για το Snyder Cut το είχε περιγράψει ιδανικά ένας φίλος μου, “ως κάτι που θα έβλεπες σε ένα κουτί για κάρτα γραφικών”. Η πανοπλία του είναι υπερβολικά busy και άσχημη, αλλά προτιμώ το προσωπό του από την εκδοχή του Whedon, διότι είναι πολύ πιο εκφραστικό.
Κατά κάποιο τρόπο είναι απίστευτο πως ο Whedon καταφέρνει να τα κάνει θάλασσα, έχοντας να διαχειριστεί μια τόσο απλή ιστορία, αλλά και στις δύο ταινίες η πλοκή είναι το αδύναμο σημείο. Πέρα απ’το ότι χρειάζεται να αγνοήσουμε κάμποσες τρύπες στο σενάριο, το Snyder Cut παρουσιάζει το ίδιο πρόβλημα με την υπόλοιπη φιλμογραφίας του σκηνοθέτη. Το σοβαρό ύφος των ταινιών και οι βαρυσήμαντες εικόνες του υπονοούν ένα βάθος, το οποίο εν τέλει δεν μπορεί να προσφέρει. Οι προβληματισμοί που εγείρει μόνο ο χαρακτήρας του Cyborg, θα είναι αρκετοί για να γεμίσουν μια ταινία μόνοι τους. Ο Snyder όμως παραμένει μόνο στην επιφάνεια. Το ίδιο κάνει με το βασικό μήνυμα της ταινίας, που είναι ότι ο καθένας είναι πο δυνατός ως μέλος μια ομάδας. Ποτέ δεν αναλύτεται ή αμφισβητήται αυτή η θέση, απλά υπάρχει στη ταινία. Μάλιστα η ύπαρξη του Superman στη ταινία αποδυναμώνει κάπως την ιδέα της ομαδικότητας.
Το Justice League και αυτό ισχύει και για την εκδοχή του Snyder, είναι μέρος μιας ευρύτερης αφήγησης, επομένως δεν μπορεί να κριθεί σαν αυτοτελής ταινία. Ως η ένωση διαφορετικών αφηγήσεων από τα Man of Steel, Batman v Superman, Wonder Woman, η ταινία κληρονομεί και τη σημαντικότερη τους αποτυχία, τον φτωχό χαρακτηρισμό του Batman και του Superman. Στη μοναδική ταινία που είχαμε με τον Caped Crusader, τον είδαμε να θερίζει κακοποιούς και να είναι υπερβολικά βίαιος. Οι δράσεις του ήταν τραβηγμένες ακόμα και για μια πιο κουρασμένη και κυνική εκδοχή του Batman. Ο ένας κανόνας του είναι το βασικό στοιχείο που τον κάνει να ξεχωρίζει και τα ηθικά ερωτήματα που προκύπτουν από αυτόν, κάνουν τις ιστορίες του τόσο ενδιαφέρουσες. Δίχως αυτό, απλά δεν είναι ο ίδιος χαρακτήρας. Αυτά, σε συνδυασμό με το πόσο εύκολα χειραγωγείται από την χειρότερη εκδοχή του Luthor που έχουμε δει, επειδή δεν μπορεί να ελέγξει το θυμό του και να παραμείνει λογικός, αποξενώνουν ένα μεγάλο κομμάτι του κοινού. Έτσι στο Snyder Cut η συναισθηματική επένδυση μας στο χαρακτήρα του δεν είναι αυτή που θα έπρεπε.
Τώρα όσον αφορά τον Superman και σε αυτόν η ουσία του χαρακτήρα του απουσιάζει. Φυσικά μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ότι αυτή είναι απλά η ερμηνεία του Snyder για τον χαρακτήρα, αφού είναι ξεκάθαρο από τους όχι τοσο διακριτικούς συμβολσμούς του, ότι τον προσεγγίζει σαν το Χριστό, έναν θεό επί γης. Όμως αυτή ακριβώς η ερμηνεία του ήρωα είναι ο λόγος που πολλοί πιστεύουν ότι ο Superman είναι βαρετός. Στις καλύτερες του ιστορίες ο Clark Kent είναι απλά ένα παιδί της επαρχίας, που τυχαίνει να έχει υπερδυνάμεις. Το περιβάλλον αγάπης που του προσέφεραν οι γήινοι γονείς του τον έχει κάνει ευγενικό και στοργικό και έτσι δεν κάνει κατάχρηση τον εξαιρετικών δυνάμεων του, παρότι είναι ο πιο δυνατός άνθρωπος στη Γη. Αντίθετα στο Man of Steel ο Clark γίνεται αποδέκτης κάποιων πραγματικά παράξενων μηνυμάτων από το πατέρα του και στερείται όλο το supporting cast που τον προσεγειώνουν σα χαρακτήρα στα κόμιξ.
Ακόμα και η σχέση του με την Lois, η οποία φαίνεται να βρίσκοταν στο επίκεντρο των εξελίξεων για το DCEU, έχει αναπτυχθεί ελάχιστα, με τους δύο χαρακτήρες να στερούνται τη χημεία και τη δυναμική τους. Γίνεται εμφανές και στο Snyder Cut ότι ο σκηνοθέτης δεν ξέρει πως να διαχειριστεί τη Lois, δίνοντας της μόνο σκηνές που πενθεί το θάνατο του Superman, μέχρι να έρθει η ώρα της να γίνει για λίγο χρήσιμη στη πλοκή. Παρόλα αυτά η συναισθηματικά φορτισμένη σκηνή που μοιράζεται η Lois με την μητέρα του Clark είναι δέκα φορές καλύτερη από την αντίστοιχη που γύρισε ο Whedon, ο οποίος ακόμα και εδώ δεν μπόρεσε να μην συμπεριλάβει σαχλά αστεία. Ο Snyder δυστυχώς σαμποτάρει την πολύ καλή του δουλειά, με την αποκάλυψη ότι η Martha ήταν στη πραγματικότητα ο Martian Manhunter, αναιρώντας σε ένα βαθμό την επίδραση της.
Έχοντας πια δει το Snyder Cut, δεν είμαι ακόμα σίγουρος τι ακριβώς ήθελε να πετύχει ο σκηνοθέτης με το θάνατο του Superman στη δεύτερη του μόλις ταινία. Στα κόμικς και τα animation, ο Clark έχει σώσει αμέτρητες φορές το πλανήτη και έχει αναπτύξει βαθιές σχέσεις με τους ανθρώπους γύρω του και τους υπερήρως συναδέλφους του. Έτσι ο χαμός του είναι σοκαριστικός και είχε μεγάλο αντίκτυπο στο κοινό. Μέχρι το BvS ο Superman είναι ενεργός για πολύ μικρό χρονικό διάστημα, η σημαντικότερη του δράση είναι η ολοσχερής καταστροφή της Metropolis και η μόνη ορθά αναπτυγμένη σχέση του είναι αυτή με την μητέρα του. Σε καμία περίπτωση λοιπόν δεν θα μπορούσε ο θάνατος του να έχει την ίδια σημασία, όυτε στο κοινό, αλλά ούτε και στο σύμπαν του. Γιατί λοιπόν να σκοτώσεις τον Superman τη στιγμή όπου θα έχει τη λιγότερη σημασία, ειδικά αν σκοπεύεις να τον φέρεις πίσω στην αμέσως επόμενη ταινία, ευτελίζοντας περαιτέρω το θάνατο του.
Η ανάσταση του Superman υπογραμμίζει την χαρακτηριστικότερη διαφορά στη προσέγγιση των χαρακτήρων από τους δύο δημιουργός. Ο Whedon ουσιαστικά αναπαράγει την σκηνή του από το πρώτο Avengers και βάζει τους χαρακτήρες να τσακωθούν για το κατά πόσο είναι ηθικό και αναγκαίο να αναστήσουν τον Superman. Πρωταγωνιστές του καβγά είναι η Diana και ο Bruce, με τον τελευταίο να γίνεται αρκετά άδικος και βλάκας. Στην εκδοχή του Snyder όλοι συμφωνούν εξαρχής ότι πρέπει να φέρουν το Superman πίσω στη ζωή, αν θέλουν να νικήσουν τον Steppenwolf. Στη μια περίπτωση οι ήρωες παρουσιάζονται πιο ανθρώπινοι και προσγειωμένοι και στην άλλη σαν θεϊκά όντα, μια δαφορά που, σύμφωνα με το ίντερνετ τουλάχιστον, διαχωρίζει την Marvel από την DC. Προσωπικά όμως δεν πιστεύω ότι ισχύει.
Τόσο η Marvel όσο και η DC διαθέτουν πανίσχυρους χαρακτήρες με θεϊκές δυνάμεις, αλλά και πιο ανθρώπινους ήρωες. Ακόμα και αν μιλάμε για θεούς, γνωρίζουμε από αρχαιοτάτων χρόνων ότι είναι τα ανθρώπινα πάθη τους, που κάνουν τους ίδιους και τις ιστορίες τους πιο ενδιαφέροντες σε μας. Επίσης σε όλες τις ομάδες είναι φυσικό και επόμενο ότι θα υπάρξουν εντάσεις και συγκρούσεις, που θα δημιουργηθούν λόγω των διαφορετικών προσωπικοτήτων που τις απαρτίζουν. Μάλιστα η σύγκρουση είναι κάτι που μια ιστορία πρέπει να επιζητά, ώστε να δείξει τις διαφορές μεταξύ των χαρακτήρων, να εγκαθιδρύσει την δυναμική τους και να χτίσει τη χημεία τους. Συμπερασματικά η έλλειψη σύγκρουσης για ένα τόσο αμφιλεγόμενο θέμα στο Snyder Cut δεν είναι χαρακτηριστική της προσέγγισης της DC, αλλά αδυναμία του σεναρίου. Αυτή πιστεύω ότι είναι και η πιο δικαιολογημένη αλλαγή του Whedon, την οποία όμως για ακόμα μια φορά δεν εκτέλεσε σωστά.
Με αυτό επιστρέφουμε και στο ότι η δύναμη του Superman και στις δύο ταινίες υποβαθμίζει το μηνυμά τους. Το γεγόνός ότι η Justice League, έπειτα από την ήττα της από τον Steppenwolf, θεωρεί μονόδρομο την ανάσταση του Superman, καθώς μόνος αυτός μπορεί να τον νικήσει, κάνει τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας να φαίνονται εντελώς περιττά. Αυτό επιβεβαιώνετε και στην πράξη, όταν ο μόλις ανεστημένος Superman τους νικάει με χαρακτηριστική ευκολία. Ακόμα και στη τελική μάχη και στις δύο ταινίες, ο Superman ουσιαστικά κάνει πλάκα με τον Steppenwolf, ενώ η Wonder Woman μαζί με τον Aquaman δυσκολευόντουσαν να τα βγάλουν πέρα. Εκεί όμως που ο Snyder το ισορροπεί ενώ ο Whedon το χάνει εντελώς, είναι στο ότι ο Superman είναι ο μόνος που παίζει κάποιο σημαντικό ρόλο στην κορύφωση της δράσης, κάνοντας όλους τους υπόλοιπους να φαίνονται άχρηστοι. Στο Snyder Cut, όλοι έχουν έναν ρόλο να παίξουν στη μάχη, μικρό ή μεγάλο, με τον Cyborg να ολοκληρώνει το arc του και τον Flash να σώζει ουσιαστικά όλη την ομάδα.
Όπως ήταν αναμενόμενο, η τελευταία σκηνή δράσης είναι πάνω κάτω ό,τι μας έχει συνηθίσει η DC. Μπορεί τα γραφικά να είναι σαφώς βελτιωμένα από το κινηματογραφικό cut, για τους λόγους που προαναφέραμε, αλλά αυτό δεν τα καθιστά καλά. Καθ’όλη τη διάρκεια της ταινίας τα CGI φαίνεται να έχουν ως προτεραιότητα την αισθητική και όχι το ρεαλισμό και σχεδόν μπορείς να τα συνηθίσεις, μέχρι τη τελική σκηνή μάχης όπου χρησιμοποιούνται σε υπερβολικό βαθμό. Αν κάποιος προσπαθήσει να σας υποστηρίξει τη ποιότητα των γραφικών, δεν έχετε παρα να του δείξετε αυτή την εικόνα. Δεν κλέβω δείχνοντάς σας μια άσχετη λήψη. Πρόκειται για το “moneyshot” της ομάδας και είναι σε slow motion, οπότε η ταινία θέλει να δώσουμε τη προσοχή μας εδώ..
Θα ήμουν άδικος αν δεν έλεγα ότι σε αυτή τη μάχη υπάρχουν και αρκετά εντυπωσιακές στιγμές, που εύκολα καταφέρνουν να σε ενθουσιάσουν. Όμως για τη πλειοψηφία της τίποτα δεν φαίνεται αληθινό και όπως οι υπόλοιπες τελικές μάχες της DC, πρόκειται για έναν οπτικοακουστικό θόρυβο. Οι εικόνες κινούνται σε φρενήρης ρυθμούς, γεμάτες με εκρήξεις και καταστροφή, ενώ η μουσική είναι υπερβολικά δυνατή, με το γνωστό theme της Wonder Woman να έχει αντικατασταθεί από βαλκάνιες ιαχές που προκαλούν πονοκέφαλο. Τουλάχιστον γλιτώνουμε την Ρωσική οικογένεια, που τόσο ατσούμπαλα εισήγαγε ο Whedon στη ταινία του, για να δώσει στον Flash κάτι να κάνει.
Ωστόσο με το πέρας της μάχης το Snyder Cut έχει ένα πολύ ευχάριστο κλείσιμο, με το τελικό μήνυμα του πάτερα του Cyborg στον γιό του να συνοδεύει τους ήρωες μας ενώ συνεχίζουν τις ζωές τους. Η εντύπωση που μου είχε αφήσει μέχρι τότε η ταινία σχεδόν μπορούσε να με κάνει να ξεχάσω το γιατί η WB έχασε τη πίστη της στον Snyder. Σχεδόν. Ακολούθησε όμως η σκηνή της στρατολόγησης του Deathstroke από τον Luthor και τότε θυμήθηκα πολύ καλα γιατί με έχασαν αυτές οι ταινίες. Η συνειδητοποίηση αυτή θα δυνάμωνε ακόμα περισσότερο με τον επίλογο της ταινίας, όπου βλέπουμε φευγαλέα το τελικό όραμα του Snyder για το DCEU, μέσω ενός “Knigthmare” παρόμοιου με αυτόν στο BvS. Αυτή η σκηνή ήταν το μόνο νέο υλικό που γύρισε ο Snyder για τη κυκλοφορία της ταινίας του και δυστυχώς φαίνεται ξεκάθαρα. Δεν έχει καμία σχέση με την υπόλοιπη ταινία, δεν φαίνεται να ανήκει στη πλοκή και σε εκείνο το σημείο το Snyder Cut ξεφουσκώνει εντελώς.
Ακόμα και ένα από τα χειρότερα στοιχεία του DCEU, ο Joker του Jared Leto επιστρέφει σε αυτή τη σκηνή. Απλά αυτή τη φορά δεν είμαι σίγουρος για το πόσο φθαρμένος είναι σαν χαρακτήρα. Ίσως αν έγραφε “Damaged” πάνω στο μέτωπο του να ήταν πιο εμφανές…πέρα από την πλάκα όμως, το ότι ο διάλογος του με τον Batman θεωρείται από τα fanboys μια από τις καλύτερες αλληλεπιδράσεις των δύο χαρακτήρων, αποτελεί απόδειξη ότι δεν πρέπει να παίρνεις ποτέ στα σοβαρά ό,τι διαβάζεις στο ίντερνετ. Στη πραγματικότητα η συζήτηση τους είναι εξαιρετικά προφανής και δήθεν, θυμίζοντας περισσότερο το τι θα έγραφε κάποιος αν είχε ενημερωθεί για τη σχέση του Batman με τον Joker μόνο από τα άρθρα τους στη Wikipedia.
Προσωπικά το συμπέρασμα που βγάζω μέσα από την ανάλυση μου και την σύγκριση των δύο ταινιών, είναι ότι το Snyder Cut είναι φανερά ανώτερο σε όλους τομείς, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι είναι καλή ταινία. Μπορεί αμα ο Snyder δεν είχε αποχωρήσει και ο Whedon δεν είχε ποτέ εμπλακεί, η ταινία που θα βλέπαμε στο κινηματογράφο να κατάφερνε να συνεχίσει το DCEU. Προσωπικά όμως είμαι ανακουφισμένος που δεν θα δω ταινίες με τον Superman ως φονικό, μανιακό δικτάτορα και το Batman να περιγράφει στον Joker το πόσο βασανιστικά θα τον σκοτώσει. Το τελικό μου μήνυμα μου είναι το εξής: Ευχαριστούμε για το Snyder Cut αλλά #DontRestoreTheSnyderverse!
