Η πρώτη εμφάνιση της εμβληματικής ηρωίδας της DC έχει δημιουργήσει πολλές και ενδιαφέρουσες αντιδράσεις, ειδικά για μια απλή ταινία σούπερ ηρώων. Αρχικά η ταινία απαγορεύτηκε στο Λίβανο επειδή η πρωταγωνίστρια, Gal Gadot, είναι Ισραηλινή… επίσης στην Αμερική ορισμένα θέατρα γνωστής αλυσίδας αποφάσισαν να διοργανώσουν λίγες προβολές της ταινίας μόνο για γυναίκες. Δεν ξέρω από πότε η ισότητα των δύο φύλων προωθείται με το να αποκλείεις μια μεγάλη μερίδα του κοινού σου απ’το να δει μια ασήμαντη mainstream ταινία, αλλά δεν πειράζει. Παράλληλα, προς μεγάλη έκπληξη όλων, το Rotten Tomatoes όχι μόνο δεν έθαψε την ταινία, όπως έκανε με όλες τις προηγούμενες της DC, αλλά της έδωσε ένα θριαμβευτικό 93% rating, με τους κριτικούς να επικροτούν την πρωτοβουλία της DC να δημιουργήσει την πρώτη solo ταινία σουπερ ηρωίδας με γυναίκες, τόσο στον πρωταγωνιστικό, όσο και στον σκηνοθετικό ρόλο. Καλά όλα αυτά, αλλά εμένα με ενδιαφέρει περισσότερο να δω μια αξιόλογη ταινία, επομένως αγνόησα εντελώς το θόρυβο γύρω απ’το έργο και πήγα στην πρεμιέρα ουδέτερος.
Ώρα λοιπόν να απαντήσουμε τις καυτές ερωτήσεις! Θα σώσει η Wonder Woman το DCEU; Κρίνοντας από τα μέχρι τώρα κέρδη της, ναι. Είναι η καλύτερη ταινία στο franchise; Σε σχέση με το Man of Steel, έχει συμπαθητικούς πρωταγωνιστές και παρουσιάζει πολύ καλά τον ηρωά της, έχει πολύ καλύτερο ρυθμό από το αφόρητο BvS και σε αντίθεση με το Suicide Squad, μπορείς να την πείς ταινία. Συμπερασματικά η απάντηση είναι εύκολα ναι. Είναι όντως καλή ταινία; Εδώ δυστυχώς, αν και είναι το τελευταίο πράγμα που θέλω, πρέπει να διαφωνήσω. Σίγουρα δεν μπορώ να την πώ κακή ταινία, αλλά δεν θα έφτανα στο σημείο να την χαρακτηρίσω καλή.
Η ταινία ξεκινά στον αποκομμένο από τον έξω κόσμο νησί της Θεμισκύρας, σπίτι των Αμαζόνων και των κακών τους προφορών. Εκεί βλέπουμε την ανατροφή της πριγκίπισσας Νταϊάνα, η οποία επιθυμεί να ξεφύγει από την υπερπροστατευτική μητέρα της και να γίνει σπουδαία πολεμίστρια. Όταν ένας άντρας θα ανακαλύψει κατά λάθος το μυθικό νησί και θα ενημερώσει τις Αμαζόνες για την διεξαγωγή του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η Νταϊάνα, πεπεισμένη πως αυτό είναι έργο του Άρη, θα εγκαταλείψει το νησί της με σκοπό να σκοτώσει τον θεό του πολέμου, νομίζοντας πώς αυτό θα φέρει τέλος στον πόλεμο.
Είμαι σίγουρος πως σας πήρε περίπου όση ώρα μου πήρε και μένα να καταλάβω το δίδαγμα της ταινίας. Η Wonder Woman μέσα απ’το ταξίδι της θα μάθει πως ο πόλεμος είναι κάτι πολύ περίπλοκο που δεν μπορεί να λυθεί, σκοτώνοντας απλά έναν θεό. Κρίμα που η ταινία κάνει 2 ώρες για να καταλήξει σε αυτή την πολύ απλή σκέψη. Καταλαβαίνω ότι η Νταϊάνα έχει ζήσει την ζωή της απομονωμένη σε ένα νησί, αλλά ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τον πόλεμο την κάνει να φαίνεται χαζή, ενώ οι στρατιώτες σύντροφοι της την αφήνουν στην αγνοιά της μέχρι και λίγο πριν το τέλος, ενώ είχαν κάθε ευκαιρία να της εξηγήσουν πως λειτουργεί ο πόλεμος. Ίσως το δίδαγμα να ήταν πιο αποτελεσματικό, αν η Νταϊάνα είχε έρθει απ’την αρχή σε επαφή με αυτή την ιδέα και υπήρχαν διάφορες συζητήσεις κατά τη διάρκεια της ταινίας, που θα την οδηγούσαν σε αυτό το συμπέρασμα. Με τον τρόπο που το διαχειρίζεται η ταινία είναι αρκετά προφανές και προβλέψιμο. Δεν είναι όμως το τελευταίο προφανές και προβλέψιμο στοιχείο στο σενάριο.
Υπάρχουν δύο εκπλήξεις, μία που μπορείτε να δείτε να έρχεται από μίλια μακριά και μια λιγότερο προφανή, την οποία άτομα που ξέρουν πως λειτουργούν οι ταινίες μπορούν να καταλάβουν. Δυστυχώς η ταινία υποθέτει πως αυτά τα δύο “μυστικά” δεν είναι εμφανή και τα κρατάει κρυφά μέχρι τέλους, υποτιμώντας τη νοημοσύνη του κοινού. Όταν λοιπόν σε μια ταινία μπορείς με ασφάλεια να προβλέψεις τα πάντα μέχρι το τέλος, είναι φυσικό να σου μειωθεί δραματικά το ενδιαφέρον. Φαντάζομαι μετά το Suicide Squad θα έπρεπε να’μαι ευγνώμων που υπάρχει έστω σενάριο. Ευτυχώς την χλιαρή ιστορία σώζουν οι πρωταγωνιστές. Η Gal Gadot και ο Chris Pine είναι απίστευτα χαρισματικοί και αστείοι. Η φυσική τους χημεία κάνει τη σχέση τους πιστευτή και πιθανά έχουν το καλύτερο ρομάντζο σε ταινία σούπερ ηρώων. Για τον πάντα γοητευτικό και ταλαντούχο Chris Pine τα λόγια είναι περιττά. Ήταν για ακόμη μια φορά εξαιρετικός στο ρόλο του κατασκόπου, Steve Trevor. Ανησυχούσα κάπως για την Gadot μετά το BvS, αλλά σε αυτή την ταινία με διέψευσε. Είναι πολύ συμπαθής, ενώ κάθε φορά που χαμογελούσε την ερωτευόμουν λίγο περισσότερο. Μπορεί να μην έχει το εύρος για να κάνει πιο δραματικές σκηνές, αλλά είναι η ιδανική Wonder Woman.
Γενικότερα η ταινία διχειρίζεται εξαιρετικά την ηρωίδα της. Η Wonder Woman βοηθάει κόσμο και αποτελεί σύμβολο έμπνευσης και ελπίδας, πράγμα που δεν συμβαίνει αρκετά πια στις σύγχρονες ταινίες σούπερ ηρώων, οι οποίοι φαίνονται πολύ απασχολημένοι με το να τσακώνονται ή να διορθώνουν τα λάθη τους. Η πρώτη μέριμνα της Wonder Woman όμως, είναι το να υπερασπίζεται τους αθώους και να μένει αληθινή στις αρχές της , πράγμα που την κάνει ιδιαίτερα συμπαθητική και οδηγεί σε εμπνευσμένες σκηνές. Κρίμα που η ταινία δεν διαχειρίστηκε το ίδιο καλά τους ανταγωνιστές της. Όπως σε όλες τις ταινίες με πολλούς κακούς, δεν τους δίνεται χρόνος να αναπτυχθούν και καταλήγουν πέρα για πέρα αδιάφοροι. Δεν βοηθά και ο αφόρητα κλισέ διάλογός τους , που σε σημεία καταντάει πιο αστείος από το εκνευριστικό comic relief της ταινίας, την γραμματέα του Trevor. Ίσως κάποιες καλές σκηνές μάχης να αποσπούσαν από τα παραπάνω, αλλά η δράση δεν είναι το δυνατό σημείο της σκηνοθέτιδας, Patty Jenkins.
Η αγαπημένη ταινία δράσης της Jenkins πρέπει να’ναι οι 300, κρίνοντας από την υπερβολική και κυρίως αχρείαστη χρήση slow motion. Μπορεί το slow motion να ήταν cool το 2006, αλλά τώρα πια έχει καταντήσει κουραστικό και εντελώς αταίριαστο σε μια ταινία που έχει κύριο θέμα τη σκληρότητα του πολέμου. Ίσως δεν ήταν τόσο σωστή επιλογή να βάλεις μια σκηνοθέτη, που είχε κάνει μια indie επιτυχία το 2003, επικεφαλής μιας ταινίας δράσης. Όταν ασχολούμαστε με τις σχέσεις των πρωταγωνιστών, η ταινία είναι πολύ καλή, γιατί αυτό είναι το υλικό με το οποίο νιώθει άνετα η Jenkins. Όταν όμως μεταφερόμαστε στις σκηνές δράσεις, η έλλειψη εμπειρίας και ευρηματικότητας, σε συνδυασμό με τα απαράδεκτα CGI υποβαθμίζουν εντελώς το σύνολο, με αποκορύφωμα την τελική σκηνή μάχης.
Η τελική σκηνή είναι ιδιαίτερα εκνευριστική, όχι μόνο εξαιτίας των προβλημάτων που ανέφερα πριν, αλλά επειδή καταστρέφει εντελώς ότι έχτιζε η ταινία μέχρι τώρα. Μπορεί το μήνυμα της ταινίας να ήταν προφανές και να μην είχε αναπτυχθεί κατάλληλα, αλλά τουλάχιστον ήταν ένα ελπιδοφόρο μήνυμα. Η τελική σκηνή όμως πάει κόντρα σε όλα αυτά, μόνο και μόνο για να παραδώσει μια ακόμα μάχη, που δεν είναι τίποτα παραπάνω από χρώματα και ήχους, κρατώντας την παράδοση των CGI οργίων που έχουν εγκαθιδρύσει οι ταινίες της DC. Ακόμα και ο χαρακτήρας της Wonder Woman παρουσιάζει μια πληθώρα αντιφάσεων σε αυτή τη σκηνή. Δεν θα επεκταθώ περαιτέρω σε αυτό, για να αποφύγω τα spoiler. Ακόμα και με όλα αυτά τα προβλήματα, οι πρωταγωνιστές είναι τόσο καλοί που καταφέρνουν να προσφέρουν συγκίνηση εκεί που πρέπει.
Είναι πραγματικά κρίμα, διότι αν υποστήριζες τους πρωταγωνιστές με σωστό σενάριο, συναρπαστική δράση και πιο ενδιαφέροντες κακούς, θα παρουσίαζες στους φαν μια εξαιρετική ταινία, αντί για μια μέτρια. Το καλύτερο σημείο στην ταινία είναι η μέση, όπου η Wonder Woman γνωρίζει το πραγματικό πρόσωπο του πολέμου και τα χειρότερα, η βαρετή αρχή στην Θεμισκύρα και το απαράδεκτο φινάλε. Επαναλαμβάνω ότι δεν είναι κακή ταινία, αλλά ούτε και το αριστούργημα που παρουσιάζουν οι διθυραμβικές κριτικές. Παρότι έχει κάποια αξιόλογα στοιχεία, τα προβλήματά της δεν την αφήνουν να αξιοποιήσει πλήρως τις προοπτικές της.
Βαθμολογία: 5/10
Ορέστης
[vc_row][vc_column][thb_gap height=”45″][thb_postcarousel title_position=”bottom-title” columns=”4″ navigation=”true” source=”size:20|post_type:post”][thb_gap height=”45″][/vc_column][/vc_row]
