To War είναι η νεότερη προσθήκη στο franchise των “Πιθήκων” και ολοκληρώνει την επική τριλογία με τον καλύτερο (σχεδόν) τρόπο. Η ιστορία ξεκινά ακριβώς εκεί που μας άφησε το Dawn, με στρατιώτες υπό τις διαταγές ενός αδίστακτου Συνταγματάρχη (Woody Harrelson) να προσπαθούν να βρουν το καταφύγιο των πιθήκων. Η εναρκτήρια σκηνή μάχης είναι γεμάτη ένταση και προμηνύει το επίπεδο δεξιοτεχνίας που έχει να επιδείξει η ταινία. Μετά από την αρχική απώθηση, ο αρχηγός των πιθήκων Καίσαρας (Andy Serkis), επιστρέφει στη φυλή του και επανενώνεται με τη γυναίκα και το γιο του, οι οποίοι στο Dawn αντιμετωπίζονταν περισσότερο σαν αξεσουάρ του Καίσαρα παρά σαν ανεξάρτητοι χαρακτήρες. Το ίδιο θα συμβεί και εδώ, μιας και χρησιμεύουν μόνο για να προχωρήσουν την πλοκή. Οι πίθηκοι αποφασίζουν να διαφύγουν στην έρημο, αλλά σε ακόμα μια αγωνιώδη σκηνή, οι άνθρωποι βρίσκουν το κρησφύγετο τους και προκαλούν μεγάλη καταστροφή. Η απώλειες θα οδηγήσουν τον Καίσαρα να εγκαταλείψει προσωρινά την φυλή του, ψάχνοντας εκδίκηση απ’ τον υπεύθυνο.
Παρά τις αντιρρήσεις του Καίσαρα, ο σύμβουλος του, Μορίς, ο Λούκα και ο Ρόκετ θα τον ακολουθήσουν στην αναζήτηση του για τον Συνταγματάρχη. Αυτές οι σκηνές είναι και τα καλύτερα κομμάτια της ταινίας. Το ταξίδι του Καίσαρα για εκδίκηση ανάμεσα στον εγκαταλελειμμένο κόσμο που ρήμαξε ο ιός θυμίζει κάτι από Western. Ο τόνος είναι σοβαρός και στοχαστικός, καθώς οι ήρωες μας περιπλανιόνται σε ζοφερά τοπία και τους δίνεται χρόνος να αναπτύξουν τους χαρακτήρες τους, επικοινωνώντας κυρίως με σήματα και ήχους Ο σκηνοθέτης Matt Reeves, μαζί με τον κινηματογραφιστή του Michael Seresin, δημιουργούν εντυπωσιακά κάδρα σπάνιας ομορφιάς, τα οποία πλαισιώνει άψογα το υπέροχο soundtrack. Η μουσική του Michael Giacchino συγκαταλέγεται ανάμεσα στις πιο αξιομνημόνευτες-στο blockbuster σινεμά-των τελευταίων ετών και όχι μόνο τονίζει άψογα τις δραματικές σκηνές, αλλά θυμίζει και κάτι από την κλάση παλιών χολιγουντιανών soundtrack.
Κατά τη διάρκεια του επικίνδυνου ταξιδιού, οι πρωταγωνιστές συναντούν ένα μικρό κορίτσι, που φαίνεται να έχει χάσει την ικανότητα ομιλίας της και ένα νέο πίθηκο με το όνομα Bad Ape, ο οποίος αρχικά κλέβει την παράσταση. Λέω αρχικά επειδή αφού ολοκληρώσει την χρήση του στην πλοκή, υποβαθμίζεται σε comic relief που αποσπά από τον βαρύ τόνο. Ανεξάρτητα από αυτό, το γεγονός ότι η ιστορία περιστρέφεται αυτή τη φορά γύρω απ’ τους πιθήκους, οι οποίοι είναι πιο ανθρώπινοι από ποτέ, κάνει την ταινία μια ιδιαίτερη και αναπάντεχα δραματική εμπειρία, χάρις και στις ερμηνείες των ηθοποιών.
Έχοντας δει πρόσφατα το Dawn, έμεινα εντυπωσιασμένος με την πρόοδο της motion-capture τεχνολογίας μέσα σε λίγα χρόνια. Στο Rise οι animators κατάφεραν να αποδώσουν πλήρως την μορφή και τις κινήσεις του Καίσαρα. Στο Dawn δημιούργησαν μια φυλή πιθήκων, οι οποίοι όμως δεν ήταν ιδιαίτερα πειστικοί όταν κινούνταν, ενώ κάποιοι χαρακτήρες είχαν δουλευτεί περισσότερο από άλλους. Στο War κάθε πίθηκος μοιάζει αληθινός. Μπορεί σε μερικά χρόνια τα γραφικά αυτά να ξεπεραστούν, αλλά ειδικά όταν μιλάμε για τις εκφράσεις των πιθήκων, αμφιβάλλω. Δεν έχω ξαναδεί C.G. χαρακτήρες να επικοινωνούν τέτοιο εύρος συναισθημάτων όπως ο Καίσαρας και οι σύντροφοι του, πράγμα το οποίο γνωρίζει και ο Reeves, καθώς φροντίζει να μας το δείχνει με τα δραματικά κοντινά του στα πρόσωπα τους. Φυσικά συγχαρητήρια αξίζουν τόσο στον πρωταγωνιστή Andy Serkis και στους υπόλοιπους ηθοποιούς, για την εξαιρετική δουλειά τους, όσο και στους animators που αποτυπώνουν κάθε διακριτική λεπτομέρεια των ερμηνειών. Δυστυχώς η αντίστοιχη προσπάθεια δεν έγινε για τους ανθρώπινους χαρακτήρες.
Μετά από πολύ καλό στήσιμο για την απειλή που παρουσιάζει ο Συνταγματάρχης, η συνάντηση του με τους πρωταγωνιστές επιβεβαιώνει τους φόβους που είχαμε απ’ το trailer. Πρόκειται για έναν αρκετά συμβατικό, δισδιάστατο κακό με μόνη διαφορά ένα δραματικό backstory, το οποίο μαθαίνουμε κατά την διάρκεια μιας μεγάλης expositional σκηνής. Η ερμηνεία του Woody Harrelson είναι αταίριαστα υπερβολική για μια τόσο σοβαρή ταινία, ενώ όταν τον πρωτοάκουσα να μιλάει, μου έδωσε εντύπωση ότι προσπαθούσε να μιμηθεί τον Marlon Brando στην Αποκάλυψη Τώρα. Όπως μου αποκάλυψε και ένα διακριτικότατο graffiti που έγραφε ” Ape-pocalypse Now”, όντως η ταινία απέδιδε έναν αρκετά άστοχο φόρο τιμής στο αριστούργημα του Coppola. Μπορεί οι ταινίες των “Πιθήκων” να είναι έξυπνες για blockbuster, αλλά δεν είναι και Αποκάλυψη Τώρα. Η σύγκριση των κλισέ διαλόγων και της παρατραβηγμένης ερμηνείας του Harrelson με τον στοιχειωτικό Kurtz του Brando, πιο πολύ αποσπούσε παρά πρόσθετε βάθος, συνεισφέροντας εν τέλει στην σταδιακή υποβάθμιση της ταινίας στο δεύτερο μισό.
Μετά την άφιξη στο στρατόπεδο των ανθρώπων και την αρχική απογοήτευση με τον Συνταγματάρχη, η ταινία χάνει εντελώς την αφηγηματική της ορμή, διότι δεν μπορεί να αποφασίσει τι θέλει να κάνει. Το αποτέλεσμα είναι μια μίξη της ” Λίστας του Σίντλερ” και της “Μεγάλης Απόδρασης”, αυτή τη φορά με πιθήκους. Η ιστορία μένει για αρκετή ώρα σε αυτό το τέλμα, ενώ παράληλλα συμβαίνει μια πληθώρα εξελίξεων που δεν βγάζουν κανένα απολύτως νόημα και δημιουργούν τρύπες στην πλοκή. Ακόμα και έτσι όμως, οι συναισθηματικές σκηνές παραμένουν αποτελεσματικές , κυρίως χάρις στην ανάπτυξη χαρακτήρων από τις προηγούμενες ταινίες και το πρώτο μισό αυτής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα μια ιδιαίτερα δυνατή σκηνή, που παρότι δεν έβγαζε κανένα νόημα το πως συνέβη, κατάφερε να παραμείνει συγκινητική. Πλησιάζοντας προς το τέλος η ταινία έχει την ανάγκη να τελειώσει με μια μεγάλη μάχη με πολλές εκρήξεις, όπως όλες οι blockbuster ταινίες στις μέρες μας. Μόνο που αυτή τη φορά η μάχη είναι απλώς ένα θεαματικό φόντο, καθώς δεν σχετίζεται με την κεντρική σύγκρουση της ταινίας και κανένας βασικός χαρακτήρας δεν συμμετέχει ενεργά.
Εν τέλει το War for the Planet of the Apes ήταν μια πολύ φιλόδοξη προσπάθεια, που έχασε την κατεύθυνση της στο τέλος. Αν συνέχιζε να γίνεται όλο και καλύτερη, όπως στο πρώτο μισό, θα μιλούσαμε για μια τέλεια ταινία. Οι motion-capture ερμηνείες είναι εξαιρετικές, τα γραφικά βρίσκονται σε άλλο επίπεδο, η σκηνοθεσία και η μουσική υπέροχες και οι συναισθηματικές σκηνές ίσως οι πιο αποτελεσματικές σε όλη την τριλογία. Όμως η παρουσίαση των ανθρώπινων χαρακτήρων ως καρικατούρες και η αναποφασιστικότητα του σεναρίου υποβάθμισαν σημαντικά την ιστορία. Παρόλα αυτά το War είναι το ιδανικό τέλος στην τριλογία και παρά τα προβλήματα του, αποτελεί μια καλή ταινία που αξίζει να δείτε στο σινεμά μόνο και μόνο για να βιώσετε ένα οπτικό υπερθέαμα. Ειδικά αν είστε φαν της τριλογίας των “Πιθήκων” θα μείνετε απόλυτα ικανοποιημένοι. Εγώ προσωπικά ήμουν αναπάντεχα εντυπωσιασμένος αρχικά, αλλά πιστεύω ότι η ταινία θα μπορούσε να κάνει κάτι πολύ καλύτερο.
Βαθμολογία: 7/10
Ορέστης
[vc_row][vc_column][thb_gap height=”45″][thb_postcarousel title_position=”bottom-title” columns=”3″ navigation=”true” source=”size:20|post_type:post”][thb_gap height=”45″][/vc_column][/vc_row]
