Τον περσινό Ιούνιο κυκλοφόρησε ένα trailer στο Youtube που τάραξε τα νερά του fandom του Harry Potter (σχεδόν όσο τα νέα για το θεατρικό έργο στο Broadway που αποτέλεσε τη συνέχεια του έβδομου βιβλίου). Το trailer αυτό προμήνυε την κυκλοφορία μιας ταινίας με θέμα την ανεξερεύνητη ζωή του Voldemort όσο φοιτούσε στο Hogwarts, ένα κομμάτι της ιστορίας που στα βιβλία έχει παρουσία σε ελάχιστα σημεία και μόνο μέσω αναμνήσεων. Και εκεί που ετοιμαζόμασταν να χώσουμε βαθιά το χέρι στην τσέπη και να κλείσουμε από τώρα εισιτήριο στην πρεμιέρα σε Dolby Atmos, προσέξαμε την μυστηριώδη λέξη «Fanmade». Αυτόματα έγινε φανερό ότι ούτε η Warner Bros αλλά ούτε και η J.K. Rowling είχαν ουδεμία σχέση με την κυκλοφορία αυτή, αλλά επρόκειτο για μια προσπάθεια μιας ανεξάρτητης εταιρείας παραγωγής από την Ιταλία να δώσει νέα πνοή στο franchise – αν και το trailer δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από τα αντίστοιχα επαγγελματικά.
Η ταινία αυτή κυκλοφόρησε το Σάββατο στις 13 Ιανουαρίου στο Youtube δωρεάν, έχει διάρκεια περίπου 53 λεπτά, την έχουν ήδη δει πάνω από 4 εκατομμύρια φορές και διχάζει το κοινό όπως ήταν αναμενόμενο. Πριν πω τη γνώμη μου για την προσπάθεια αυτή, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω μερικά πράγματα.
Πρώτον, η σχέση μου με τον κόσμο του Harry Potter είναι παθιασμένη και έχει αγγίξει τα όρια της εμμονής. Αν έχετε υπάρξει ανασφαλής, socially awkward έφηβος, τότε μάλλον ξέρετε τι σημαίνει το να βρίσκει κάποιος παρηγοριά σε ένα ιδεατό σύμπαν για να αποφύγει να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα και να καταφεύγει εκεί όποτε τα πράγματα σκουραίνουν. Έχω διαβάσει κάθε βιβλίο κοντά είκοσι φορές. Έχω κρύψει κάποιο απ’ αυτά σε βαλίτσα διακοπών για να μην αντικρίσω πάλι το ύφος των βιβλιοφάγων γονιών μου όταν θα μου έλεγαν: «Πάλι; Διάβασε και κανέναν Ιούλιο Βερν». Έχω κλάψει υστερικά στο σινεμά απ’ τα νεύρα μου με τις ανακρίβειες της πέμπτης ταινίας. Με λίγα λόγια, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ.
Δεύτερον, οι πιστοί των διαφόρων franchise χωρίζονται σε δύο κατηγορίες σχεδόν εξ ημισείας. Οι μισοί απ’ αυτούς είναι τόσο αφοσιωμένοι στο source material που αντιμετωπίζουν κάθε επέκταση με φανερή καχυποψία, νιώθοντας πως ο,τι καινούριο απειλεί την καθαρότητα του πρωτότυπου. Οι άλλοι μισοί αισθάνονται τόση έκσταση στην ιδέα του νέου υλικού που είναι έτοιμοι να συγχωρήσουν τυχόν εκτροπές από τα εφτά βιβλία που έκαναν την αρχή. Μάλιστα η διχοτόμηση αυτή έγινε φανερή μετα την κυκλοφορία του Cursed Child. Ως έφηβη θα έλεγα πως άνηκα στην πρώτη κατηγορία αλλά πλεόν, έχοντας ζήσει τον πόνο του αποχωρισμού αφού για χρόνια νόμιζα πως δε θα κυκλοφορήσει τίποτα καινούριο, μπορώ να πω πως είμαι υπερήφανα στην δεύτερη.
Πλοκή:
Η ταινία ακολουθεί την Grisha McLaggen, μια απόφοιτο του Gryffindor και παλιά συμμαθήτρια του Tom Marvolo Riddle (ή αλλιώς I am Lord Voldemort) η οποία ψάχνει απεγνωσμένα το ημερολόγιό του στη Σοβιετική Ένωση και φαίνεται να γνωρίζει πολλά. Μέσω της διήγησης της μεταφερόμαστε στο παρελθόν και στη σχέση της με τον Tom στα σχολικά χρόνια. Δε μπορώ να πω κάτι παραπάνω αφού η μικρή χρονική διάρκεια της ταινίας μετατρέπει τις πολλές πληροφορίες για το setting σε spoiler.
Γιατί να τη δω:
Πρώτο και βασικό θετικό στοιχείο της ταινίας αποτελεί η η αδιαμφισβήτητη αγάπη με την οποία έχει φτιαχτεί. Οι συντελεστές είναι ξεκάθαρα θαυμαστές της σειράς και του κόσμου που έχτισε και γι’ αυτό επιχειρούν να δώσουν μια νέα διάσταση στα χαμένα χρόνια του Voldemort, βασιζόμενοι και στο υπάρχον υλικό αλλά κυρίως σε δικές τους ιδέες. Και μόνο γι’ αυτό, η προσπάθεια τους είναι αξιοθαύμαστη. Πέραν αυτού, τα ειδικά εφέ και τα κουστούμια είναι ανέλπιστα πετυχημένα για μια ανεξάρτητη παραγωγή και ο σκηνοθέτης καταφέρνει να κλέψει αρκετά καλά τις διάφορες αδυναμίες με τα πλάνα του. Ο ηθοποιός που ενσαρκώνει τον νεαρό Voldemort είναι on point, εύκολα θα μπορούσε να έχει τον ρόλο και στις official ταινίες από άποψη εμφάνισης. Τέλος, η ταινία επέλεξε να προσεγγίσει ένα θέμα που κατα τη γνώμη μου λείπει από το original υλικό: το γιατί ο Voldemort είναι τόσο μισητός. Μπορεί όσο ήμασταν παιδάκια τα ατμοσφαιρικά τρικ (όπως ο φόβος όλων να πουν το όνομά του) από μόνα τους να αρκούσαν για να τον αποδεχτούμε ως τον «χειρότερο μάγο όλων των εποχών», αλλά όσο τα χρόνια περνάνε χρειαζόμαστε περισσότερες αποδείξεις. Είναι λοιπόν ενδιαφέρον να δει κανεις ένα fanfiction που συμπληρώνει τον μύθο αρκετά ταιριαστά.
Γιατί να μην περιμένω πολλά:
Είναι FANMADE. Οι τεχνικές αδυναμίες είναι υπαρκτές, με χειρότερο κομμάτι το ανυπόφορο dubbing του ήχου που οφείλεται στο γεγονός ότι πολλοί διάλογοι γίνονται κανονικά στα Ιταλικά (ακόμα χειρότερο είναι όταν μιλάνε στα Αγγλικά αλλά λόγω έλλειψης εμπειρίας δε συγχρονίζεται καλά ο ήχος με την εικόνα). Ως αποτέλεσμα, οι ερμηνείες μοιάζουν κάπως πομπώδεις και αφύσικες, σαν να έχουν βγει από τη Χουάνα την παρθένα. Επιπλέον, υπάρχουν κάποια στοιχεία που δεν κολλάνε με τη γνωστή ιστορία αλλά χρησιμοποιήθηκαν μάλλον για λόγους επίκλησης στη δύναμη της νοσταλγίας των fans (όπως ένα πλάνο της μαμάς του Voldemort με το μωρό αγκαλιά και το μενταγιόν του Slytherin στο χέρι, ενώ είναι γνωστό πως το είχε πουλήσει χρόνια πριν αλλά και πως πέθανε στη γέννα). Η μουσική θυμίζει σε κάποια σημεία Pirates of the Caribbean, πετώντας με έξω από το επιθυμητό κλίμα. Συνολικά, υπάρχει μια ελαφριά σύγχυση ήχου-εικόνας-πλοκής που κάνει την ταινία κάπως ανισόρροπη.
Αν πρέπει να βγάλω ένα τελικό συμπέρασμα θα πω ότι αν είστε πιστοί της σειράς τότε να δείτε την ταινία χτες, αλλά μην περιμένετε να δείτε μια επίσημη προσθήκη σαν της Warner Bros. Κρατήστε το μυαλό σας ανοιχτό και θα μπορέσετε να απολαύσετε τον καινούριο τόνο που δίνει στην εξέλιξη της ιστορίας και κυρίως του χαρακτήρα του Ξέρετε-Ποιου. Τέτοιες προσπάθειες χρειάζονται στήριξη αφού κρατάνε ζωντανό το ενδιαφέρον για το σύμπαν που όλοι αγαπήσαμε και φέρνουν κοντά τους απανταχού φανατικούς. Ωστόσο, δεν πρέπει να περιμένει κανείς απ’ αυτή κάτι παραπάνω από ο,τι υπόσχεται το site της Tryangle Films (της εταιρείας παραγωγής) : μια μη κερδοσκοπική ταινία φτιαγμένη από θαυμαστές και για θαυμαστές.
