Δεύτερο άρθρο μέσα σε λίγες μέρες για το Thor: Ragnarok..δεν αντέξαμε δυστυχώς, ξεπουληθήκαμε για τις προβολές και μεις! Η αλήθεια βασικά είναι ότι άργησα να δω την νεότερη ταινία του θεού του κεραυνού, αλλά δεν μπορούσα να μείνω έξω από την διαδικτυακή συζήτηση που έχει πυροδοτήσει. Χάρις στην αργοπορία μου είχα αρκετό καιρό να δω τις αντιδράσεις που προκάλεσε η ταινία, οι οποίες παραμένουν συντριπτικά θετικές, με κοινό και κριτικούς να εξυμνούν την στροφή του Ragnarok στην κωμωδία. Μάλιστα πολλοί έφτασαν στο σημείο να την ανακηρύξουν καλύτερη ταινία του MCU. Βλέποντας τόσο τολμηρούς ισχυρισμούς, ο αντιδραστικός χιπστεράς που κρύβω μέσα μου, στην προσπάθεια του να αποδείξει ότι όλοι κάνουν λάθος, άρχισε να κάνει διάφορες υποθέσεις για το πως η τρίτη ταινία του Thor δεν θα ήταν τόσο καλή όσο λένε. Αφού κατάφερα όμως να τον βάλω στη θέση του, παρακολούθησα την ταινία όσο το δυνατόν πιο αμερόληπτα μπορούσα και έφτασα στο συμπέρασμα ότι είναι αρκετά καλή. Σε καμία περίπτωση όμως δεν είναι η καλύτερη του MCU. Δεν είναι καν η καλύτερη φετινή ταινία της Marvel. Αυτό που με στεναχώρησε όμως είναι ότι είχε όλα τα φόντα για να γίνει. Να ενημερώσω ότι μιας και αυτό το άρθρο πρόκειται για ανάλυση και όχι κριτική της ταινία θα ακολουθήσουν spoilers. Συνεχίστε με δική σας ευθύνη.
Τα πρώτα λεπτά του Thor: Ragnarok με άφησαν παγερά αδιάφορο, με τα πιο πολλά αστεία να είναι μάλλον προφανή και αρκετά συνηθισμένα για ταινία Marvel, και τις δραματικές σκηνές να μην έχουν τον επιθυμητό αντίκτυπο. Βέβαια σε αυτό δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε μόνο αυτή την ταινία, αλλά και τις δύο προηγούμενες, οι οποίες δεν διέθεταν αρκετά καλό γράψιμο για να αναπτύξουν την σχέση του Odin με τους γιους του. Έτσι όταν πεθαίνει ο Odin, αφού ο μέχρι τότε χρόνος έχει αναλωθεί σε προβλέψιμα αστεία και δεν υπάρχει το κατάλληλο υπόβαθρο, η ταινία δεν έχει κερδίσει την δραματική της σκηνή. Ο θάνατος του Odin επιτρέπει στην μέχρι τότε άγνωστη κόρη του και θεά του θανάτου Hela να επιστρέψει από την εξορία της. Με χαρακτηριστική ευκολία νικάει τον Thor και τον Loki και σφάζει όλο τον στρατό της Asgard.
Μετά την ήττα του, ο Thor καταλήγει σε έναν άγνωστο πλανήτη, όπου αιχμαλωτίζεται και αναγκάζεται να συμμετάσχει σε μονομαχίες που διοργανώνει ο δεσποτικός Grandmaster. Μέχρι εκείνο το σημείο μου έχει κάνει εντύπωση η απουσία του έξυπνου και ιδιότροπου χιούμορ που περίμενα από τον Taika Waititi όταν άκουσα ότι θα σκηνοθετήσει το τρίτο Thor. Η εμφάνιση όμως του απολαυστικού Jeff Goldblum στο ρόλο του διαστημικού δυνάστη, όχι μόνο με έκανε να θυμηθώ το εκκεντρικό στυλ του σκηνοθέτη που αγάπησα στα What We Do in the Shadows και Hunt for the Wilderpeople, αλλά και να καταλάβω το πρόβλημα της ταινίας.
Για μένα είναι προφανές ότι ο Νεοζηλανδός σκηνοθέτης ήθελε να κάνει μια ανάλαφρη διαστημική κωμωδία για τις περιπέτειες του Thor σε ένα ξένο πλανήτη, αλλά η Marvel θέλοντας να ακολουθήσει την ίδια τετριμμένη φόρμουλα, τον ανάγκασε να συμβιβάσει το αρχικό του όραμα με μια ακόμα παρωχημένη ιστορία για τον κακό της βδομάδας. Το γεγονός ότι έχουν γίνει αλλαγές στην ιστορία είναι εύκολο να το παρατηρήσει κανείς βλέποντας ξανά το teaser. Πολλές σκηνές είτε εμφανίζονται αλλαγμένες στη ταινία, είτε απουσιάζουν εντελώς. Ως αποτέλεσμα το όραμα της ιστορίας δεν διαθέτει συνοχή και το Ragnarok καταλήγει να είναι ένας συνδυασμός δύο τονικά ασύνδετων ταινιών, μιας διαστημικής κωμωδίας και μιας συνηθισμένης ταινίας Thor. Περίμενα ότι οι σοβαρές σκηνές θα υποβαθμίζονταν συνεχώς από αστεία, πράγμα που έγινε αλλά όχι με την συχνότητα του GotG 2. Το πιο σημαντικό πρόβλημα όμως ήταν ότι τα αστεία όσο ο Thor βρισκόταν στον άλλο πλανήτη ήταν τόσο πολλά και διασκεδαστικά, που ως αποτέλεσμα δεν μπορούσες να πάρεις στα πιο σοβαρά τις πιο δραματικές και αρκετά βαρετές σκηνές στην Asgard.
Όσο βρισκόμαστε στον πλανήτη των μονομάχων η ταινία είναι πραγματικά διασκεδαστική. Ο Jeff Goldblum ως Grandmaster είναι ιδιοφυής κίνηση casting και ανεβάζει το επίπεδο της ταινίας όποτε εμφανίζεται. Τα αστεία δουλεύουν πολύ καλύτερα απ’ ότι στην εισαγωγή και το πάθος του Taika Waititi να δημιουργήσει μια νοσταλγική διαστημική περιπέτεια των 80s, σαν αυτές που αγάπησε, προσφέρει μια σπάνια ζωντάνια στην ταινία. Επίσης ο τρόπος που ο ίδιος ερμηνεύει τον νέο χαρακτήρα Korg είναι απλά υπέροχος. Σε πλήρης αντιδιαστολή με τον εντελώς ανάλαφρο τόνο έρχονται οι σκηνές της Hela στη Asgard. Μπορεί η Cate Blanchet να προσπαθεί να προσδώσει ένα κωμικό τόνο με το υπερβολικό παίξιμο της αλλά εν τέλει κάνει τις σοβαρές σκηνές γενοκτονίας του λαού της Asgard να φαίνονται ακόμα πιο παράξενες και εκτός τόπου. Ξέρω ότι όσοι υπερασπίζονται την ταινία χρησιμοποιούν το γεγονός ότι είναι κωμωδία για να δικαιολογήσουν τέτοιες απότομες αλλαγές στον τόνο, αλλά στην πραγματικότητα δεν γίνεται να έχεις dick jokes με τον Hulk και την γενοκτονία των Αζγκαρντιανων στην ίδια ταινία. Διάλεξε ένα από αυτά και κάνε το καλά!
Εγώ προσωπικά θα προτιμούσα μια ταινία αποκλειστικά στον πλανήτη των μονομάχων, επειδή πιστεύω πως αυτό το πιο ιδιαίτερο, παράξενο είδος ιστορίας είναι κάτι το οποίο χρειάζεται απεγνωσμένα η Marvel. Είναι καιρός οι ταινίες ηρώων να ξεφύγουν από την γνωστή φόρμουλα και να μην χρησιμοποιούν κακούς όταν δεν τους χρειάζονται πραγματικά. Το είδαμε στο Deadpool και στο Logan και το μόνο που καταφέρνει είναι να περιορίζει την ιστορία. Με το Ragnarok η Marvel είχε την ευκαιρία να κάνει κάτι εντελώς διαφορετικό, εφάμιλλο των κόμικ της και αντ’ αυτού προτίμησε την πεπατημένη. Τουλάχιστον οι σεναριογράφοι προσπάθησαν να εμπλουτίσουν την ιστορία με θέματα, αλλά αυτό από μόνο του δεν είναι αρκετό για να σε κάνει να ενδιαφερθείς.
Το κεντρικό θέμα της ιστορίας είναι ότι πρέπει να αντιμετωπίσεις το παρελθόν για να προχωρήσεις στο μέλλον. Δεν είναι κάτι συνταρακτικό, αλλά υπάρχει στην ταινία. Το πρόβλημα όμως είναι ότι βρίσκεται θαμμένο κάτω από ένα σωρό αστεία, διαφορετικούς χαρακτήρες και υποπλοκές. Ας δούμε πως μεταφράζεται αυτή η κεντρική ιδέα σε κάθε χαρακτήρα. Η Hela αποκαλύπτει το σκοτεινό παρελθόν της Asgard, δείχνοντας το ότι η ιστορία γράφεται από τους νικητές. Χάρις και στην συγγένεια με τον Thor, αυτοί οι δύο θα μπορούσαν να έχουν κάποιες πολύ πιο ουσιώδης συζητήσεις, όπου θα καταλαβαίνει ο ένας τα κίνητρα του άλλου. Στην ταινία όμως η σχέση τους περιορίζεται σε δύο ολιγόλεπτες σκηνές, ενώ όποτε επικεντρωνόμαστε στη Hela την βλέπουμε να μονολογεί για το σατανικό της σχέδιο να κατακτήσει όλο το κόσμο με τους απρόσωπους στρατιώτες της. Πρακτικά ότι περιμένουμε από κάθε κακό της Marvel. Ο Hulk επίσης ακολουθεί την λογική του θέματος, αλλά η παρουσία του στην ταινία είναι πρακτικά ανούσια. Η ηλιθιότητα του χρησιμοποιείται κατά το δοκούν από τους σεναριογράφους για να κρατήσουν τον Thor στον πλανήτη και οποιαδήποτε άλλη εξέλιξη στο χαρακτήρα του είναι εξαιρετικά βεβιασμένη για να καταφέρει να χωρέσει σε μια ήδη γεμάτη ταινία. Χαρακτηριστικό παράδειγμά η σύντομη σκηνή που εξηγείς τον Thor ότι δεν μπορεί να ξαναγίνει Hulk, μόνο και μόνο για να κάνει ακριβώς αυτό λίγες σκηνές μετά στην τελική μάχη. Ακόμα και εκεί η συνεισφορά του περιορίζεται στο να εξοντώσει το σκυλί της Hela
Συνεχίζουμε με την Βαλκυρία, η οποία αποτελεί κλασικό παράδειγμα του κλισέ χαρακτήρα που βίωσε μια τραγωδία και τώρα τα κοπανάει για να ξεχαστεί. Ξαφνικά όταν αντιμετωπίζει το παρελθόν της αποφασίζει να σταματήσει να τρέχει από αυτό και να το αντιμετωπίσει. Πέρα όμως απ’ το γεγονός ότι μέχρι εκείνο το σημείο δεν μας έχει δοθεί κάποιος λόγος να νοιαστούμε για τον συγκεκριμένο χαρακτήρα, δεν της αφιερώνεται και αρκετός χρόνος ούτως ώστε να έχουν κάποιο αντίκτυπο οι πράξεις της ή έστω να διαφοροποιηθεί η τετριμμένη ιστορία της. Έπειτα έχουμε τον Loki, ο οποίος μόλις αποκτά επιτέλους την αποδοχή του Thor και καταλαβαίνει ότι ο κύκλος της παλιάς τους έχθρας δεν βγάζει πουθενά, αποφασίζει να κάνει κάτι ηρωικό για μια φορά. Παρότι η αλλαγή μου φαίνεται κάπως απότομη, ο Tom Hiddleston είναι γοητευτικός όπως πάντα και καταφέρνει να πείσει με την ηθοποιία του.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως από όλους το έχει ο ίδιος ο Thor. Μπορεί να φτάνει στο χαμηλότερο σημείο του, αλλά παραμένει ο ίδιος χαρακτήρας καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας. Σίγουρα έμαθε να πιστεύει στον εαυτό του, για να μπορέσει να κερδίσει τη Hela, ελέγχοντας τους κεραυνούς χωρίς το σφυρί του, αλλά αυτό το είχε κάνει ήδη στην μάχη με τον Hulk. Τι είναι διαφορετικό όταν το κάνει τότε; Με ποιο τρόπο ωρίμασε ο Thor ως χαρακτήρας; Ποτέ δεν απομυθοποιεί την εικόνα που έχει για τον πατέρα του και η απόφαση του να καταστρέψει το Asgard έρχεται φαινομενικά από το πουθενά. Όταν ο Thor συνειδητοποιεί ότι το Asgard είναι οι άνθρωποι του, ποιό γεγονός της ταινίας είναι υπεύθυνο γι’ αυτή την απόφαση; Ταιριάζει με την κεντρική ιδέα, αλλά σεναριακά δεν προκύπτει από πουθενά. Ακόμα και η ίδια η ταινία δεν ξέρει αν πρέπει να το πάρει στα σοβαρά η όχι με τον Krog να κάνει κάποια αρκετά ανάρμοστα αστεία, ενώ η Asgard καταστρέφεται.
Σαν κοινό έχουμε περάσει μιάμιση ταινία από τις τρεις στο Asgard και το μόνο που ξέρουμε για τους κατοίκους του είναι ότι πρόκειται για διαστημικούς Βίκινγκ. Δεν πιστεύω λοιπόν ότι πέφτω πολύ έξω όταν υποθέτω πως η πλειοψηφία του κοινού δεν νοιάζεται για το Asgard και τους κατοίκους του. Δεν ήταν ποτέ τίποτα παραπάνω από ένα ενδιαφέρον περιβάλλον. Οπότε γιατί ξαφνικά στο τέλος της τρίτης ταινία απαιτείται από εμάς να νοιαστούμε; Ειδικά σε μια μάχη που είναι έτσι και αλλιώς υπερβολικά δύσκολο να επενδύσεις συναισθηματικά. Οι περισσότεροι χαρακτήρες δεν είναι αναπτυγμένοι σωστά, ενώ οι σχέσεις μεταξύ τους είναι εντελώς επουσιώδης. Αν προσθέσουμε σε αυτό και το γεγονός ότι η Hela παρουσιάζεται ως πρακτικά ανίκητη στην αρχή, αλλά για κάποιο λόγο δεν εξοντώνει με ευκολία τον Thor, καταλήγουμε με μια εντυπωσιακή αλλά δίχως ένταση τελική μάχη. Το κακό είναι ότι υπήρχαν όλα τα στοιχεία για να δημιουργήσουν μια εξαιρετική ταινία. Όμως ένας πρωτότυπος σκηνοθέτης με την δικιά του φωνή, ένα ταλαντούχο καστ και κάποιες έξυπνες ιδέες δεν είναι αρκετά όταν η ταινία δεν μπορεί να αποφασίσει τι κατεύθυνση επιθυμεί να ακολουθήσει.
Παρά τα προβλήματα που έχω με το νέο Thor, εξακολουθώ να πιστεύω ότι είναι διασκεδαστική και αποτελεί ένα βήμα προς την σωστή κατεύθυνση για τις ταινίες Marvel. Μπορεί να μην τόλμησε αρκετά, αλλά κατάφερε να ξεχωρίσει. Ο Waititi είχε την ευκαιρία να μας προσφέρει κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες εικόνες, τα περισσότερα αστεία ήταν πετυχημένα και το περιβάλλον του νέου πλανήτη ήταν κάτι νέο και ιδιαίτερο. Ακόμα και η μουσική που συνήθως είναι ο πιο αδιάφορος παράγοντας σε ταινία Marvel, συμπλήρωσε ιδανικά την 80s ατμόσφαιρά με την εσάνς από ήχους synth. Ελπίζω ότι το Ragnarok θα ωθήσει τις ταινίες της Marvel σε μια πιο εκκεντρική, ενδιαφέρουσα κατεύθυνση, αλλά πέρα από αυτό δεν θεωρώ ότι αξίζει περαιτέρω μνεία και σε καμία περίπτωση δεν είναι η καλύτερη ταινία της Marvel. Είχε την δυνατότητα αλλά οι περιορισμοί που έχει θέσει το ίδιο το studio στις ταινίες του το κράτησαν πίσω. Δεν κατάφερε καν να με κάνει να νοιαστώ για τον Thor. Το Winter Soldier πήρε έναν χαρακτήρα που ελάχιστα με ενδιέφερε και οδηγώντας τον σε μια αναπάντεχη κατεύθυνση με έκανε να τον αγαπήσω. Δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω το ίδιο με τον Thor μόνο και μόνο επειδή τώρα κάνει περισσότερο χαβαλέ και είναι ατζαμής. Οι ταινίες της Marvel χρειάζονται κάτι διαφορετικό και αυτό δεν είναι απαραίτητα το περισσότερο χιούμορ. Είναι η πίστη στους δημιουργούς τους και το θάρρος να πουν πιο φιλόδοξες ιστορίες.
Ορέστης
[vc_row][vc_column][thb_gap height=”45″][thb_postcarousel title_position=”bottom-title” columns=”3″ navigation=”true” source=”size:20|post_type:post”][thb_gap height=”45″][/vc_column][/vc_row]
