Τα τελευταία χρόνια, δύο μόνο διλήμματα κατάφεραν να διχάζουν τόσο μαζικά τον κόσμο, διαλύοντας οικογένειες και φέρνοντας αδερφό αντιμέτωπο με αδερφό. Hilary Clinton ή Donald Trump και The Force Awakens ή Rogue One. Βέβαια σε αντίθεση με τη πρώτη περίπτωση, όπου όλοι αντιπαθούσαν και τους δύο υποψήφιους προέδρους και έπρεπε να διαλέξουν το λιγότερο κακό, η πλειοψηφία των Star Wars fans φαίνεται να απόλαυσε και τις δύο ταινίες, διαφωνώντας μόνο στο ποια είναι η καλύτερη. Τώρα όμως που ο αμερικάνικος λαός έδωσε στο πρώτο δίλημμα μια λύση που θα μετανιώνει για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, έμεινε μόνο το δεύτερο σε απεγνωσμένη αναζήτηση απάντησης. Καλωσήρθατε λοιπόν στο ράντομ, το σάιτ που χρησιμοποιεί μέτρια πολιτικά αστεία στις εισαγωγικές παραγράφους του και σήμερα θα βάλουμε ένα οριστικό τέλος σε αυτή την επίμονη ερώτηση. Και με οριστικό τέλος εννοώ ότι θα πούμε την καθαρά υποκειμενική άποψη μας, πάνω σε ένα θέμα για το οποίο έχετε ήδη αποφασίσει πριν καν διαβάσετε το άρθρο και δεν πρόκειται να σας αλλάξουμε άποψη.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με την σειρά. Τέτοια εποχή πριν από δύο χρόνια, το έβδομο επεισόδιο στην πιο δημοφιλή κινηματογραφική σειρά όλων των εποχών κυκλοφόρησε στις αίθουσες. Συνεχίζοντας την ιστορία της αρχικής τριλογίας, η Disney σκόπευε να αναζωογονήσει το κόσμο του Star Wars, θέτοντας τις βάσεις για ακόμα ένα απίστευτα επικερδές franchise υπό το όνομα της. Δύο ταινίες, 3 δισεκατομμύρια δολάρια και ατελείωτα προγραμματισμένα project αργότερα, οι εταιρικοί μας δεσπότες και ιδιοκτήτες της παιδικής μας ηλικίας φαίνεται να πέτυχαν ακριβώς αυτό, ξεκινώντας με το Force Awakens.
Τρεις δεκαετίες μετά την ήττα της, η Αυτοκρατορία έχει καταφέρει να μαζέψει τα απομεινάρια της, σχηματίζοντας το First Order, το οποίο για κάποιο ανεξήγητο λόγο διαθέτει τους πόρους κατασκευής ενός Death Star σε μέγεθος πλανήτη. Αν κατέληξαν έτσι οι ηττημένοι, σκεφτείτε πόσο ωραία περνάνε οι Επαναστάτες! Ο πρώην Stormtrooper και αποστάτης πλέον του Πρώτου Τάγματος Finn και η ρακοσυλλέκτρια Rey θα αναμειχθούν με την αναζήτηση της Rebel Alliance για τον θρυλικό Luke Skywalker. Πιο συγκεκριμένα, οι κακοί επιτίθενται στους Επαναστάτες με σκοπό να τους αποσπάσουν κάποιο πολύτιμο έγγραφο, το οποίο οι τελευταίοι δίνουν σε ένα droid, που καταλήγει στη κατοχή ενός ονειροπόλου εφήβου, κολλημένου σε ένα άγονο πλανήτη. Αν αυτή η ιστορία σας ακούγεται περιέργως οικεία, υπάρχει λόγος. Οι περίσσιες ομοιότητες με το New Hope είναι από τα πρώτα λεπτά κιόλας εξαιρετικά προφανείς, με την κατάσταση να μην καλυτερεύει στη συνέχεια. Υποθέτω πως έτσι μεταφράστηκε η απελπισμένη προσπάθεια της Disney να αποδιώξει το στίγμα των prequels, δίνοντας κάτι ασφαλές και γνώριμο στους θαυμαστές. Δυστυχώς αυτή η προσπάθεια είναι τόσο εμφανής και οι εξελίξεις τόσο προβλέψιμες, που καταλήγουν να αποσπούν τη προσοχή, υπονομεύοντας συνολικά την ταινία.
Ένα χρόνο μετά, η πρώτη ταινία ανθολογίας Star Wars δίνει στους δημιουργούς την ευκαιρία να ασχοληθούν με μια γνωστή ιστορία, η οποία όμως παρουσιάζει πολλές δυνατότητες, όπως το να δείξει μια εντελώς διαφορετική πλευρά του σύμπαντος. Το Rogue One περιστρέφεται γύρω από την δημιουργία της ομώνυμης ομάδας που έκλεψε τα σχέδια του πρώτου Death Star, με έμφαση στην Jyn Erso, κόρη του αρχιτέκτονα του φονικού όπλου. Η σχέση των δύο ήταν μια πολύ έξυπνη προσθήκη στο υλικό, που θα μπορούσε να εισάγει ενδιαφέρουσες δυναμικές στην ταινία και να γίνει πιο προσωπική. Δυστυχώς η υλοποίηση της ιδέας δεν ήταν αντίστοιχη των δυνατοτήτων της, εξαιτίας των εκτεταμένων rewrites που έκαναν την ιστορία να χάσει εν μέρει τον στόχο και την ορμή της.
Δεν είναι ανάγκη να δει κανείς τις αλλαγμένες ή εντελώς απούσες από το τελικό προϊόν σκηνές του trailer, για να καταλάβει την ύπαρξη αλλαγών στο σενάριο. Τα rewrites γίνονται εμφανή κατά τη διάρκεια της κοιλιάς που κάνει η ταινία στο πρώτο μισό, όταν και η ιστορία περιπλανιέται άσκοπα από τον ένα λησμονίσιμο πλανήτη στον άλλο. Ελάχιστα από τα πράγματα που συμβαίνουν αλλάζουν ουσιαστικά την ιστορία, με τρανταχτό παράδειγμα να αποτελεί το hentai του Gerrera, το οποίο ούτε τον πείθει ότι ο πιλότος λέει την αλήθεια, ούτε βλάπτει νοητικά τον τελευταίο. Επίσης κατά τη διάρκεια της επανασύνδεσης της Jyn με τον Saw Gerrera, υπονοείται κάποιου είδους σοβαρή συναισθηματική σύνδεση, η οποία όμως στερείται πραγματικού αντίκτυπου, διότι το κοινό δεν έχει βιώσει τη μεταξύ τους σχέση, πιθανότατα λόγω κομμένων σκηνών. Το ίδιο πρόβλημα, αν και σε κάπως μικρότερο βαθμό παρουσιάζει η σχέση της Jyn με τον πατέρα της. Υπάρχουν κάποιες σκηνές που μοιράζονται, αλλά δεν είναι αρκετές για να αντιληφθούμε εις βάθος τη σχέση τους, ενώ η κατάληξη της δεν είναι ιδανική.
Έχοντας ήδη στη κατοχή τους τη τοποθεσία των σχεδίων, η ομάδα αποφασίζει να κατευθυνθεί στο πλανήτη που βρίσκεται ο πατέρας της Jyn, με τον Andor να σκοπεύει να τον σκοτώσει. Εκτός απ’ το ότι η παράκαμψη αυτή δεν παίζει ρόλο στην συνολική ιστορία, που είναι η υποκλοπή των σχεδίων, μετά το θάνατο του Galen Erso και την αποκάλυψη των αληθινών προθέσεων της Επανάστασης για τον πατέρα της, η Jyn δεν δρα με ρεαλιστικό τρόπο. Πιο συγκεκριμένα απ’ το πουθενά δίνει έναν εμψυχωτικό λόγο στους επαναστάτες και συγχωρεί τον Andor. Σκεφθείτε πως θα αντιδρούσατε εσείς αν μαθαίνατε ότι μια οργάνωση σας χρησιμοποιούσε για να βρει και να εξουδετερώσει το πατέρα σας χωρίς να σας το πει. Είμαι σίγουρος ότι η αντίδραση σας δεν θα ήταν τόσο θετική. Αν οι σεναριογράφοι είχαν φροντίσει να συμπεριλάβουν κάπως τον Galen στο φινάλε, θα είχαν γλιτώσει την βαρετή παράκαμψη και πιθανά να έκαναν την επανένωση πατέρα και κόρης πιο αποτελεσματική. Ακόμα και έτσι όμως θα εξακολουθούσαν να υπάρχουν προβλήματα, εξαιτίας της μέτριας διαχείρισης του χαρακτήρα της Jyn.
Η Jyn είναι ένας πληκτικός, αδιάφορος χαρακτήρας, που δυστυχώς πέφτει στην παγίδα των χαρακτήρων με τραγικό backstory. Μαθαίνουμε ποια ήταν, χωρίς όμως να καταλαβαίνουμε ποια είναι τώρα. Η ταινία αρέσκεται στο να μας εξηγεί τον υποτιθέμενο επαναστατικό χαρακτήρα της σε expositional σκηνές, με την ίδια να παραμένει κατά κύριο λόγο ανέκφραστη και αμέτοχη στις εξελίξεις για το πρώτο μισό. Ο ίδιος ο ρόλος της στην αποστολή είναι καθαρά παθητικός. Σε ένα οπτικό μέσο όπως ο κινηματογράφος, οι χαρακτήρες πρέπει να κάνουν επιλογές που να φανερώνουν την πραγματική τους φύση, ούτως ώστε να διαμορφωθούν σωστά. Στο πρώτο μισό όμως παρουσιάζονται στην Jyn ανύπαρκτα διλήμματα, όπως το να γίνει μέλος της Επανάστασης ή να γυρίσει στη φυλακή. Ως αποτέλεσμα της φτωχής ανάπτυξης του χαρακτήρα της, είναι δύσκολο να αναπτύξεις κάποια συναισθηματική σύνδεση μαζί της, πρόβλημα το οποίο επεκτείνεται και στο υπόλοιπο πλήρωμα. Ο Andor είναι δυνητικά ενδιαφέρων χαρακτήρας, καθώς επιδεικνύει το άσχημο πρόσωπο της επανάστασης, αλλά η προσωπικότητα του είναι αρκετά στεγνή, ενώ πέρα από μια σύντομη αναφορά δεν μας αποκαλύπτεται ποτέ η αιτία που τον ωθεί να κάνει αυτά τα πράγματα για την Επανάσταση. Τα μόνα μέλη του Rogue One που καταφέρνουν να ξεχωρίσουν είναι το K-2SO χάρις στο χιούμορ του και ο Chirrut.
Απ’ την άλλη πλευρά οι χαρακτήρες συνιστούν το δυνατό σημείο του The Force Awakens. Σε πλήρη αντιδιαστολή με την παθητικότητα της Jyn έρχεται η ενεργητικότητα του Finn και της Rey, που παίρνουν σημαντικές αποφάσεις, διαμορφώνοντας έμπρακτα την εξέλιξη της πλοκής. Απ’ τις πρώτες κιόλας στιγμές του ο Finn αποφασίζει να πάει κόντρα σε όλα όσα έχει μάθει και να αποστατήσει, ενώ η Rey προστατεύει τον BB-8 ακόμα και όταν της προσφέρεται μια πληθώρα μερίδων τροφής. Μάλιστα με την τελευταία περνάμε αρκετά λεπτά, κατά τη διάρκεια των οποίων βλέπουμε την σκληρή, άκαρπη ζωή της ρακοσυλλέκτριας και μέσα από αποκλειστικά οπτικά μέσα καταλαβαίνουμε ότι φοβάται μην περάσει όλη της τη ζωή στον άγονο αυτό πλανήτη και ότι επιθυμεί να γίνει πιλότος. Η λατρεία που επιδεικνύει για οτιδήποτε σχετικό με το παρελθόν επιτρέπει στο τυπικό θαυμαστή του Star Wars να ταυτιστεί σε ένα ακόμα επίπεδο μαζί της. Συνολικά οι πρωταγωνιστές διαθέτουν έντονες, ενδιαφέρουσες προσωπικότητες και σαφή κίνητρα. Η εξαιρετική τους χημεία σε συνδυασμό με την χαρισματικότητα των John Boyega και Daisy Ridley δίνουν ενέργεια στη ταινία.
Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι η Rey είναι ο τέλειος χαρακτήρας. Μάλιστα ίσως παραείναι τέλεια. Τα αρκετά παράπονα για την ξαφνική και ανεξήγητη εξοικείωση της Rey με την Δύναμη είναι απολύτως βάσιμα, καθώς όχι μόνο στερούν την αίσθηση έντασης και κινδύνου, αλλά είναι και δύσκολο να γίνει πιστευτό το πόσο δυνατή γίνεται σε μικρό χρονικό διάστημα. Ίσως οι γονείς της να ευθύνονται για την υπερβολικά μεγάλη δύναμη της, αλλά πριν το Last Jedi η ταυτότητα τους παραμένει μυστήριο. Ακόμα και εξαιρώντας τις φαινομενικά ατελείωτες ικανότητες της ο χαρακτήρας της δεν παρουσιάζει σημαντικά ελαττώματα.
Στις περισσότερες ιστορίες ένας χαρακτήρας ξεκινά με ένα βασικό πρόβλημα που τον εμποδίζει από το να πετύχει τους στόχους του. Στην περίπτωση της Rey το πρόβλημα αυτό μετουσιώνεται στη ψευδαίσθηση ότι θα γυρίσουν οι γονείς της στο Jakku, χωρίς όμως να αποτελεί σημαντικό εμπόδιο για τις δυνατότητες της, καθώς εκδηλώνεται μόνο σε περαστικές αναφορές της Rey, που λέει ότι πρέπει να γυρίσει στον πλανήτη της. Ερχόμενη αντιμέτωπη με την συνειδητοποίηση ότι η γονείς της δεν θα επιστρέψουν, αντιδρά άσχημα και αιχμαλωτίζεται από τον Kylo Ren. Αφού όμως δραπετεύει εύκολα χάρις στις δυνάμεις της, καταλαβαίνουμε ότι το ελάττωμα της δεν οδηγεί σε σοβαρές συνέπειες, επομένως το γεγονός ότι το υπερνικά, δεν είναι τόσο δυνατό όσο θα έπρεπε.
Έτσι η χαρακτηριστική ευκολία με την οποία ξεπερνά η Rey τα εμπόδια της, σε συνδυασμό με την εντελώς ανέμπνευστη αποστολή εξολόθρευσης του πελώριου μηχανήματος καταστροφής πλανητών, που έχουμε ήδη δει αρκετές φορές στο σύμπαν του Star Wars, κάνει την τρίτη πράξη του TFA κάπως πιο αδύναμη σε σχέση με την υπόλοιπη ταινία. Αντίθετα το δεύτερο μισό του Rogue One είναι η στιγμή που η ταινία έχει την ευκαιρία της να λάμψει. Με τους χαρακτήρες μας να έχουν πλέον ένα ξεκάθαρο σκοπό, η ταινία ανακτά τη χαμένη ορμή της και μας δείχνει κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί σε ταινίες Star Wars, μια μυστική αποστολή υποκλοπής. Όλοι οι χαρακτήρες χρησιμοποιούν τις ξεχωριστές τους ικανότητες προς όφελος του σχεδίου και η δράση είναι ιδιαίτερα καλογυρισμένη και συναρπαστική. Βέβαια εξακολουθεί να είναι αισθητή η απουσία συναισθηματικής σύνδεσης με τους χαρακτήρες, η οποία αφενός θα καθιστούσε την μάχη πιο αγωνιώδη, αφετέρου θα έκανε την απώλεια του πληρώματος πιο τραγική.
Η ταινία τελειώνει με την δεύτερη και τελευταία σκηνή του Darth Vader, η οποία αν και αποτυπώνει τέλεια την φονική αποτελεσματικότητα του και τον τρόμο που δημιουργεί η παρουσία του, δεν είναι αρκετή για να αντισταθμίσει τα υπόλοιπα προβλήματα της ταινίας. Ο βασικός ανταγωνιστής της ταινίας Krennic είναι αρκετά καλός, δίχως όμως να προσφέρει κάτι το εξαιρετικό, ενώ δεν μπορώ να τονίσω αρκετά πόσο ανατριχιαστικός μου φαίνεται ο CGI Tarkin. Γνωρίζω ότι είναι η καλύτερη δυνατή τεχνολογία, αλλά από τη στιγμή που μοιάζει περισσότερο με κέρινο ομοίωμα παρά με άνθρωπο, δεν καταλαβαίνω γιατί δεν μπορούσε απλά να χρησιμοποιηθεί κανονικός ηθοποιός για τον ίδιο ρόλο. Επίσης, αφού ο James Earl Jones μπορεί ακόμα να ερμηνεύσει τον εμβληματικό ρόλο του, ίσως θα προτιμούσα να ήταν ο Darth Vader ο κύριος εχθρός, αντί να έχει μια εξαιρετική σκηνή στο τέλος και μια άσκοπη στη μέση, που τελειώνει με κακό λογοπαίγνιο.
Οι κακοί στο Force Awakens είναι κατά κύριο λόγο αξιοπρεπείς, με εξαίρεση την Captain Phasma που δεν έχει κάποιο ουσιώδη ρόλο. Στο Domhnall Gleeson με το ρόλο του στρατηγού Hux δίνεται η ευκαιρία να ενσαρκώσει μια διαγαλαξιακή εκδοχή του Hitler, σε περίπτωση που δεν είχαμε καταλάβει ήδη ότι το το Νέο Τάγμα είναι οι Ναζί.. IN SPACE. Ο Snoke μοιάζει αρκετά απειλητικός, αλλά προς το παρόν δεν ξέρουμε τίποτα για την ταυτότητα και τα κίνητρα του. Είναι ένα μυστήριο! Ενάντια στην κοινή γνώμη όμως, αυτός που πιστεύω ότι ξεχωρίζει είναι ο Kylo Ren. Πιστεύω ότι πολλοί από τους επικριτές του έμειναν στο σκέλος της εμφάνισης του και στο γεγονός ότι ηττήθηκε από την Rey. Με το τελευταίο τείνω να συμφωνήσω, καθώς παρότι την αντιμετώπιζε με βαρύ τραύμα, το γεγονός ότι έχασε δεν τον καθιστά τόσο σοβαρή απειλή για την συνέχεια. Δεν μπορώ να μείνω στην εμφάνιση του όμως, μιας και παίζει σημαντικό ρόλο στο σκοπό τους ως χαρακτήρας. Άλλωστε όπως και να έχει ο Adam Driver είναι πολλά υποσχόμενος ηθοποιός.
Αρχικά περιμένουμε από τον Kylo Ren να είναι μια απλή αντιγραφή του Darth Vader, με την ταινία να τον καθιερώνει εξαιρετικά ως σοβαρή απειλή, επιδεικνύοντας την ασυνήθιστη δύναμη του. Παρόλα αυτά το πρόσωπο του κάτω από τη μάσκα είναι αυτό που ανατρέπει τις προσδοκίες μας και μας κάνει να κατανοήσουμε τον χαρακτήρα του. Ο Kylo είναι ένα μπερδεμένο, ευέξαπτο, ανώριμο παιδί, το οποίο δεν μπορεί να διαχειριστεί την σύγκρουση της Φωτεινής και της Σκοτεινής Πλευράς μέσα του, καθώς και την υπερβολική δύναμή του. Έξυπνη επέκταση του χαρακτήρα του αποτελεί το φωτόσπαθο του, το οποίο ενώ φαίνεται ιδιαίτερα ισχυρό, είναι ακόμα ακατέργαστο. Η ανατροφή του σε ένα δυσλειτουργικό γάμο και η απογοήτευση από τα γονεϊκά του πρότυπα, τα οποία τυχαίνει να είναι και οι μεγαλύτερες ήρωες της εποχής του, πιθανά να τον έκαναν να απομυθοποιήσει τους Jedi και να στραφεί στην επιρροή του παππού του, αναλαμβάνοντας να συνεχίσει την κληρονομιά του. Η ταινία καταφέρνει να αναπτύξει αυτές τις ιδέες σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα και να δημιουργήσει κατά τη γνώμη μου έναν από τους πιο ενδιαφέροντες κακούς της σειράς. Το μόνο που λείπει είναι ο λόγος που οδήγησε στη σύγκρουση του Luke με τον μαθητή του, αλλά δυστυχώς και αυτό παραμένει ακόμα μυστήριο.
Θα έχετε παρατηρήσει ότι έχω αναφερθεί αρκετές φορές στα μυστικά του TFA και αυτό γιατί πρόκειται για μια τακτική του Abrams, ο οποίος στην προσπάθεια του να δημιουργήσει ενδιαφέρον για την επόμενη ταινία, αφαιρεί από την τρέχουσα. Δεν είμαι ενάντιος στην ιδέα του μυστηρίου, αλλά όταν αποκρύπτονται σημαντικά στοιχεία του παρελθόντος και των κινήτρων των χαρακτήρων μέχρι την ολοκλήρωση της τριλογίας, τότε η ταινία χάνει την αυτονομία της. Αυτό βέβαια δεν επισκιάζει τη θετική συνεισφορά του Abrams. Μετά την flat και άψυχη σκηνοθετική γραμμή των prequels, η ενέργεια που έφερε στο project ήταν αναζωογονητική. Επιπροσθέτως κατάφερε να αποσπάσει κάποιες πολύ χαρισματικές εμπειρίες από το καστ του, πράγμα το οποίο δεν μπορώ να πω το ίδιο για το συνάδελφο του στο Rogue One. Η Felicity Jones έχει αποδείξει ότι είναι ταλαντούχα ηθοποιός, επομένως πιστεύω ότι η συνήθεια του Gareth Edwards να σκηνοθέτη τοπία καλύτερα από τους ηθοποιούς του είναι υπεύθυνη για την δικιά της και τις υπόλοιπες μουντές ερμηνείες. Τουλάχιστον χάρις σε αυτόν το Rogue One διαθέτει μια πληθώρα εντυπωσιακών εικόνων που προκαλούν δέος και δίνουν ένα επικό σκέλος στην ιστορία.
Ένα από τα στοιχεία στα οποία οι δύο ταινίες έρχονται ισόπαλες είναι η εξαιρετική τους παραγωγή. Το πάθος της τεχνικής ομάδας πίσω από τα νέα Star Wars ξεχειλίζει από κάθε νέο σχέδιο χαρακτήρα και σετ, επιστρέφοντας στο franchise την αίσθηση αυθεντικότητας που έλειπε από τα prequels. Επιτέλους υπάρχει μια καλή ισορροπία ανάμεσα στα CGI και τα πρακτικά εφέ. Ένα πρόβλημα όμως που και οι δύο ταινίες μοιράζονται είναι το fan service. Βέβαια το Rogue One είναι κάπως πιο προσβλητικό σε αυτό το τομέα, με τις εμφανίσεις δευτερολέπτων των R2-D2 και C-3PO και των εξωγήινων που σκότωσε ο Obi-Wan στη καντίνα του Mos Eisley. Πιστεύω όμως ότι είναι ένα φαινόμενο που πρέπει να σταματήσει, διότι σε αυτό το σημείο η Disney φαίνεται να υποτιμά την νοημοσύνη των θαυμαστών, περιμένοντας ότι άσκοπες εμφανίσεις γνώριμων χαρακτήρων θα προκαλέσουν μια θετική αντίδραση.
Δεδομένου ότι θα έχουμε ταινίες Star Wars για πολύ, πολύ, πολύ καιρό ακόμα, θεωρώ απαραίτητη την προσπάθεια εποικοδομητικής κριτικής και την δημιουργία συζητήσεων, ούτως ώστε να καταλάβουμε τι μας αρέσει και τι όχι στην δημοφιλή σειρά ταινιών και να αρχίσουμε να απαιτούμε τις καλύτερες δυνατές ταινίες. Άλλωστε δεν είναι ο σκοπός μου να δημιουργήσω κι άλλα στρατόπεδα, αλλά να αναλύσω κάποια προβλήματα και μερικά προτερήματα των δύο ταινιών. Εν κατακλείδι θεωρώ το the Force Awakens καλύτερο από το Rogue One, επειδή βρίσκω τους πρωταγωνιστές πιο συμπαθητικούς και την ροή συστηματικά γρήγορη, σε αντίθεση με την κοιλία που κάνει το Rogue One και τους αδιάφορους χαρακτήρες. Παρόλα αυτά μπορώ να κατανοήσω γιατί κάποιος μπορεί να προτιμά το τελευταίο έναντι του πρώτου. Και οι δύο ταινίες είναι καλές με κάποια προβλήματα που εφόσον διορθωθούν στις επόμενες ταινίες της σειράς, θα μπορούσαν να ξεκλειδώσουν τις πραγματικές δυνατότητες του franchise.
Ορέστης
[vc_row][vc_column][thb_gap height=”45″][thb_postcarousel title_position=”bottom-title” columns=”3″ navigation=”true” source=”size:20|post_type:post”][thb_gap height=”45″][/vc_column][/vc_row]
