Με μεγάλη ανακούφιση και εσφαλμένη αισιοδοξία ( 2021 and the world is still burning ) αποχαιρετήσαμε μια από τις πιο δυσάρεστες χρονιές που έχουμε βιώσει. Ακόμα και λίγο πριν το τέλος του όμως, το 2020 δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί και σαν τελευταίο πλήγμα μας έδωσε το Wonder Woman 1984, αφηνοντάς μας μια ταιριαστά πικρή επίγευση. Ένα βαρετό, μίζερο χάλι, που φαινόταν να μην έχει τελειωμό, το Wonder Woman 1984 έγινε άθελά του η τέλεια αλληγορία για να θυμόμαστε το 2020.
Όμως ακόμα και αν η ιντερνετική κοινότητα φαίνεται βέβαιη, όπως και το 2020 δεν είναι το χειρότερο έτος που έχει περάσει η ανθρωπότητα (με το ζόρι top 10), έτσι και το σίκουελ της Wonder Woman δεν είναι μια από τις χειρότερες ταινίες υπερηρώων. Δεν αποτυγχάνει παταγωδώς σε όλους τους τομείς της όπως το Suicide Squad και δεν είναι ένα ασύνδετο συνονθύλευμα όπως το Justice League. Αν μάλιστα το συγκρίνουμε μόνο με ταινίες για γυναίκες υπερήρωες, δεν προσεγγίζει καν την προσβολή στις αισθήσεις που αποτελούν η Catwoman και η Elektra. Γιατί λοιπόν το ίντερνετ φαίνεται να έχει αποφανθεί πως το Wonder Woman 1984 ανήκει στο πάνθεον των κακών ταινιών υπερηρώων;
Θα παίξω για λίγο τον δικηγόρο του διαβόλου και θα πω ότι έχω διαπιστώσει πως οι μεγαλύτεροι επικριτές του σίκουελ είναι μεγάλοι φανς της original ταινίας. Αν και θεωρώ δεδομένο πως το WW84 είναι καθαρά χειρότερο, πιστεύω πως η μαγική εικόνα που διατηρούν για την πρώτη ταινία κάνει τη διαφορά μεταξύ τους να φαίνεται πολύ μεγαλύτερη απ’όση είναι. Το Wonder Woman βγήκε σε πολύ καλύτερες συνθήκες, καθώς η Diana ήταν μια ευχάριστη αλλαγή στον ανδροκρατούμενο χώρο των ταινιών υπερηρώων, ενώ συγκριτικά με το τι είχε να παρουσιάσει μέχρι τότε το DCEU, ήταν ο Πολίτης Κέιν. Στην πραγματικότητα όμως πιστεύω πως το Wonder Woman πρόκειται για μια μέτρια στην καλύτερη ταινία.
Αν και θα ήταν εύκολο να το πιστέψετε ακούγοντας τυφλά το τότε hype, η Diana Prince δεν προσεγγίζει καν μερικούς από τους πιο δυναμικούς, περίπλοκους και βαθείς γυναικείους χαρακτήρες, που έχουν κοσμήσει τη μεγάλη οθόνη, ακόμα και αν περιοριστούμε στο είδος των ταινιών δράσης. Η ιστορία της ακολουθεί πιστά το πρότυπο “πριγκίπισσα Disney” χωρίς πολλές καινοτομίες, ενώ το μοναδικό της ελάττωμα χαρακτήρα, δηλαδή η άγνοια της για την ανθρώπινη φύση, είναι μάλλον άγαρμπα εκτελεσμένο, κάνοντας την συχνά να φαίνεται αφελής σε βαθμό βλακείας.
Ένα ακόμα στοιχείο της ταινίας που δεν καταλαβαίνω γιατί χαίρει σχεδόν οικουμενικής αποδοχής είναι η σκηνοθεσία της Patty Jenkins. Αναμφισβήτητα η σκηνοθέτιδα του The Monster έχει δείξει την ικανότητά της σε δράματα που δίνουν έμφαση σε χαρακτήρες. Στο Wonder Woman όμως η υπερβολική χρήση slow motion εξουδετερώνει την ένταση από τις ήδη υπερβολικά φανταχτερές σκηνές δράσης και φανερώνει τον ερασιτεχνισμό της στο είδος. Βέβαια η εξάρτηση στα κακά CGI γραφικά, που μας έχει συνηθίσει η DC, δεν την βοηθάνε.
Μόνο η σχέση ανάμεσα στη Diana και τον Steve πιστεύω ότι αξίζει δικαιωματικά τους επαίνους της. Η αλληλεπίδραση των δύο χαρακτήρων είναι πολύ αβίαστη και χαριτωμένη, χάρις κυρίως στη χαρισματικότητα των Chris Pine και Gal Gadot, κάνοντας την να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα υπερηρωικά ρομάντζα, που συνήθως αποτελούν το πιο αδύναμο σημείο των ταινιών αυτών. Επίσης το γενικό θέμα της ταινίας, ότι δηλαδή δεν ευθύνεται για όλα τα δεινά της ανθρωπότητας πάντα μια ανώτερη κακή δύναμη και ότι τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα, είναι αρκετά καλά εκτελ….OH WAIT!! Βασικά η DC δεν μπορούσε να εγκαταλείψει το αναμενόμενα κακό κλισέ της με μια μεγάλη, χαζή μάχη στην τρίτη πράξη. Οπότε ότι προσπαθούσε να επιτύχει η ταινία μέχρι τότε πήγε περίπατο για χάρη ενός κακού plot twist και μιας απαράδεκτης τελικής σύγκρουσης με τον Άρη.
Παρότι το Wonder Woman είναι μια σημαντικά υπερτιμημένη ταινία, εγκαθίδρυσε αρκετά καλά το μύθο γύρω από το χαρακτήρα και έθεσε θεμέλια πάνω στα οποία ένα σαφώς βελτιωμένο σίκουελ θα μπορούσε να σταθεί. Τι πήγε στραβά λοιπόν; Μέχρι τώρα αρκετοί από εσάς θα έχετε συναντήσει τα memes με τη Wonder Woman να τρέχει μπροστά από ένα green screen λιγότερο πειστικό και από τα επιχειρήματα των flat-earthers. Δυστυχώς ακόμα και για τα πολύ χαμηλά στάνταρ της DC, τα γραφικά είναι απαράδεκτα. Μάλιστα είναι τόσο κακά που αρκετοί πιστεύουν πως ήταν συνειδητή επιλογή, ώστε να αποδώσει φόρο τιμής στις ταινίες του ’80. Από μόνο του όμως το CGI σπάνια είναι αρκετό για να καταστρέψει μια ταινία.
Μήπως φταίει η διάρκεια των δυόμιση ανυπόφορων ωρών; Ο ρυθμός της ιστορίας, που σέρνεται; Το γεγονός ότι η Diana εμφανίζεται ως Wonder Woman ελάχιστα στην ίδια της την ταινία και επισκιάζεται από τους υπόλοιπους χαρακτήρες; Αν και όλα τα παραπάνω αποτελούν προβλήματα από μόνα τους, είναι ενδεικτικά ενός πολύ πιο βασικού προβλήματος. Του σεναρίου. Η βασική διαφορά με τη πρώτη ταινία είναι ότι τώρα το σενάριο ανέλαβαν η ίδια η Patty Jenkins, που είναι εντελώς εκτός του στοιχείου της, ο Geoff Johns, aka Kevin Feige από τα Lidl και ο Dave Callaham, το μυαλό πίσω από σενάρια όπως το Doom, οι Αναλώσιμοι 1, 2 και 3 και το Γκοτζίλα. Τι θα μπορούσε να πάει στραβά;;
Σε αυτό το σημείο να προειδοποιήσουμε ότι ακολουθεί αχρείαστα μεγάλο rant με όλα τα spoilers. Συνεχίζετε με δική σας ευθύνη!
Από την αρχή κιόλας η ταινία ξεκινά να σπαταλά το χρόνο του κοινού της, με τη θαρραλέα απόφαση του να έχει δύο εναρκτήριες, εξίσου άσκοπα μεγάλες σκηνές. Σε μια από τις ελάχιστες φορές που θα δικαιολογήσω το studio, ζητήθηκε από τη Jenkins να κόψει έστω τη μια από τις δύο, αλλά απ’ ότι φαίνεται το να γυρίσεις μια όχι απαράδεκτη ταινία για την DC σου δίνει τη δύναμη να αρνηθείς. Θα αποκαλούσα τη πρώτη σκηνή, όπου η Diana ως παιδί συμμετέχει στους “””Ολυμπιακούς Αγώνες””” των Αμαζόνων, κενό θέαμα, αλλά αυτό θα σήμαινε ότι ήταν θεαματική. Πρόκειται για ένα αχρείαστα περίπλοκο αγώνισμα Survivor που διαρκεί 10 λεπτά, με σκοπό η μικρή Diana να μάθει ότι δεν πρέπει να προτιμά την εύκολη λύση και άλλες τετριμμένες κοινοτυπίες, που ελάχιστη σχέση έχουν με την ανάπτυξή της στην ταινία.
Η δεύτερη σκηνή μας μεταφέρει στη δεκαετία που το Hollywood προτιμά να αρμέγει για φτηνή νοσταλγία, τα 80s. Συγκεκριμένα σε ένα mall κάτι ανίκανοι ληστές αποφασίζουν χωρίς λόγο να προσθέσουν την απόπειρα δολοφονίας παιδιών στο κατηγορητήριό τους, οπότε η Wonder Woman επεμβαίνει με τον πιο cheesy τρόπο για να τους σταματήσει. Αντιλαμβάνομαι ότι η δράση και οι ατάκες είναι επίτηδες πολύ πιο campy, αφού το callback σε ταινίες υπερηρώων εκείνης της εποχής είναι εμφανές. Το πρόβλημα είναι μάλλον ότι καμία άλλη σκηνή δράσης στη ταινία δεν έχει αυτό το ύφος, οπότε η σκηνή στο mall καταλήγει να ξεχωρίζει.. και όχι με την καλή έννοια. Τουλάχιστον είναι σαφώς πιο σχετική με τη πλοκή, αφού εδώ βλέπουμε για πρώτη φορά το McGuffin της ιστορίας.
Το μαγικό μπιχλιμπίδι μας για αυτή τη ταινία θα είναι το Dreamstone, μια πέτρα που πραγματοποιεί μια ευχή στον καθέναν και του παίρνει κάτι ως αντάλλαγμα. Όπως είναι φυσικό ένα αντικείμενο τέτοιας πρωτοφανούς δύναμης, το οποίο όπως μαθαίνουμε αργότερα είναι υπεύθυνο για τη καταστροφή πολλών μεγάλων πολιτισμών, τυχαίνει απλά να είναι ένα από τα κλοπιμαία των ληστών και ο μόνος άνθρωπος που το ψάχνει ενεργά είναι ένας αποτυχημένος γιάπης/εντερπρενερ ονόματι Max Lord.
Πριν μπορέσει να το αποκτήσει, το μαγικό λυχνάρι μας καταλήγει στο τόπο εργασίας της Diana, το μουσείο Smithsonian, και στα χέρια της πρωτοτυπικής Ματίνας Μανταρινάκη της ταινίας και υποψήφιας βραβείου χειρότερου ονόματος, Barbara Minerva. Όπως άλλωστε όλες οι κακές ταινίες υπερηρώων το WW84 απλά δεν μπορεί να αντισταθεί στο κλισέ του nerdy χαρακτήρα με μεγάλα γυαλιά και ατημέλητα μαλλιά που ζηλεύει τον πρωταγωνιστή. Η Kristen Wiig κάνει τίμια προσπάθεια, αλλά η σκηνοθετική γραμμή για το χαρακτήρα της είναι τόσο in your face που δεν μπορεί να το σώσει. Τουλάχιστον οι πρώτες αλληλεπιδράσεις της με την Gal Gadot είναι καλές.
Αφού διαβάσουν την περιγραφή πάνω στο Dreamstone που εξηγεί τον κανόνα του, πείθονται για την αποτελεσματικότητα του επειδή ένας διπλανός τους στο άκυρο εύχεται να είχε καφέ και αμέσως ένας συνάδελφός τους καταφθάνει με ένα έξτρα ποτήρι καφέ (ναι είναι τόσο χαζό). Έτσι αργότερα η Minerva εύχεται να ήταν σαν τη Diana, το οποίο της δίνει μεν υπερδύναμη αλλά δεν την κάνει πιο όμορφη ή σίγουρη για τον εαυτό της, παρά κάνει όλους τους υπόλοιπους γύρω της να τη βλέπουν σαν ξερολούκουμο, το οποίο καθιστά το αναπόφευκτο makeover της κάπως περιττό. Με την ευχή της Diana όμως εμφανίζονται τα πιο προβληματικά στοιχεία της πλοκής.
Όπως προείπαμε ο χαρακτήρας του Steve ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της επιτυχίας της πρώτης ταινίας, οπότε έπρεπε κάπως να επιστρέψει ο Chris Pine. Έτσι καλούμαστε να δεχτούμε ότι σχεδόν 80 χρόνια μετά το θανατό του, η Diana όχι μόνο δεν τον έχει ξεπεράσει ακόμα, αλλά δεν φαίνεται να έχει κάνει κάποια ουσιαστική σχέση έκτοτε. Κάπως οπισθοδρομικό το να έχεις το δυναμικό γυναικείο χαρακτήρα σου να προσδιορίζεται αποκλειστικά από την αγάπη της σε έναν συγκεκριμένο άντρα. Έστω όμως ότι το δεχόμαστε αυτό. Θα περιμέναμε τουλάχιστον ότι σε μια ταινία με ένα παντοδύναμο πετράδι, που μπορεί να αλλοιώσει τη πραγματικότητα ώστε να κάνει τη Ματίνα Μανταρινάκη sex symbol και να εμφανίσει από το πουθενά πυρηνικές κεφαλές, το να αναστηθεί ο Steve Trevor δεν θα δημιουργούσε άβολες επιπλοκές.
Και όμως δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε μεγαλύτερο λάθος, γιατι η Patty Jenkins αποφάσισε να παίξει με τα body-switch tropes των 80s. Έτσι ο Steve επιστρέφει, και δεν κάνω πλάκα, ως ψυχή στο σώμα ενός άσχετου τυπά, που η ταινία σέβεται τόσο ώστε να τον ονοματίσει στους τίτλους τέλους ως “Όμορφο Άντρα”. Επειδή όμως επιβάλλεται να παίζει ο Chris Pine, η Diana είναι η μόνη στο σύμπαν της ταινίας που αντί να βλέπει το πρόσωπο του δύσμοιρου, δαιμονισμένου τυπά, βλέπει τον Steve.
Με τον τελευταίο λοιπόν να έχει σφετεριστεί το σώμα ενός άγνωστου άντρα, αναβιώνουν κανονικά τη σχέση τους και πηγαίνουν σε επικίνδυνες περιπέτειες μαζί, χωρίς να τους περάσει καν η ιδέα από το μυαλό, πως όλα αυτά τα κάνουν με το σώμα ενός απρόθυμου συμμετέχοντα. Δεν αναγνωρίζουν ποτέ ότι ο άκυρος τυπάς είχε τη δικιά του ζωή, με όνειρα, ελπίδες και ανθρώπους που αγαπάει και ότι αυτό που κάνουν είναι ίσως λίγο εντελώς απαράδεκτο. Η αυτή παράλογη απόφαση της Jenkins να δολοφονήσει τους χαρακτήρες που η ίδια ανέδειξε, ταυτόχρονα αψηφά κάθε είδους λογική, παραλύει όλα τα συναισθηματικά payoffs που θα μπορούσε να έχει το συγκεκριμένο sub-plot και κάνει τους πρωταγωνιστές μας ηθικά αξιοκατάκριτους.
Ενώ όμως νιώθω ακόμα βρώμικος ως συνέπεια αυτής της σχέσης, η πλοκή εξακολουθεί να μη βγάζει νόημα. Ο Pedro Pascal στο ρόλο νεαρού Donald Trump, aka Max Lord, έχει εντοπίσει το Dreamstone και το κλέβει από τη Barbara εν μέσω φασώματος, επειδή η άλλη το έχει αφήσει πάνω στο γραφείο της. Βέβαια όταν την μαλώνει η Diana επειδή κατάφερε να χάσει ένα παντοδύναμο πετράδι, αυτή υπερασπίζεται τον εαυτό της λέγοντας ότι το δάνεισε στον Lord, λες και αυτό είναι πιο λογικό.
Ο Lord κάνει την πιο προφανή ευχή, που με κάποιο τρόπο εκατοντάδες ιδιοκτήτες ανά τους αιώνες δεν έχουν σκεφτεί και γίνεται ο ίδιος το Dreamstone. Έτσι πηγαίνει σε έναν δυσαρεστημένο συνεργάτη του, τον ξεγελάει να κάνει μια ευχή που θα ωφελήσει και τους 2 και ως αντάλλαγμα τον αφήνει ταπί και στη στενή. Αν ήταν η μοναδική φορά που συμβαίνει αυτό θα ήταν έξυπνο, αλλά το γεγονός ότι ο Lord επαναλαμβάνει το ίδιο σενάριο ξανά και ξανά με κάθε θύμα του να πρέπει να πειστεί να χρησιμοποιήσει μια πολύ συγκεκριμένη φρασεολογία, το κάνει να φαίνεται γελοίο. Αν και ο Pascal σε κάθε σκηνή παθαίνει επεισόδια Nicolas Cage, φαίνεται να απολαμβάνει την ευκαιρία του να παίξει έναν κακό και ο χαρακτήρας του έχει μια ανθρώπινη διάσταση, χάρις στο sub-plot με το γιό του.
Το power trip του Lord τον οδηγεί στο Κάιρο, οπότε το ζεύγος πρέπει να αφήσει στη μέση το “είμαστε στα 80s” μοντάζ του και να τρέξει εκεί. Επειδή όμως δεν μπορούν να πετάξουν με εμπορική πτήση, κλέβουν ένα σύγχρονο πολεμικό αεροσκάφος από το Smithsonian, γιατί ο Steve μπορεί να το οδηγήσει, όντας πιλότος του Α’ Παγκοσμίου. Όπως αντίστοιχα εγώ μπορώ, έχοντας πάει μια φορά για Go-Kart να οδηγήσω Formula 1.
Αφού τους πάρει στο κατόπι η πολεμική αεροπορία, η Diana εξηγεί πως απλά ακούγοντας για το ξόρκι του πατέρα της Δία, που έκανε τη Θεμισκύρα άφαντη, είχε δοκιμάσει να κάνει αόρατη μια κούπα. Φυσικά αυτό σημαίνει ότι καταφέρνει με τη πρώτη να κάνει αόρατο ένα ολόκληρο αεροπλάνο. Αφού απολαύσουν με την ησυχία τους τα πυροτεχνήματα θυμούνται ότι ο κόσμος έχει αρχίσει να καταστρέφεται και με ντεπόζιτο πολεμικού αεροσκάφους του 84 κάνουν το Washington – Cairo με άνεση. Πιθανά κάποια από αυτά τα σαρκαστικά σχόλια να σας φαίνονται nitpicky, αλλά ένα σενάριο που αψηφά τόσο συστηματικά τη λογική και που οτιδήποτε μπορεί να συμβεί, χάνει την ένταση του και τον όποιο συναισθηματικό αντίκτυπο μπορούσε να ‘χει στο θεατή.
Όταν φτάσουν στην Αίγυπτο και ενώ συνεπιβαίνουν ένα ταξί, η Diana και ο Steve πετυχαίνουν κατευθείαν τον Lord, στον απ’ότι φαίνεται ένα και μοναδικό δρόμο που έχει αυτή η χώρα. Έτσι έχουμε τη δεύτερη σκηνή δράσης μόλις μια ολόκληρη ώρα μετά τη πρώτη. Αν αυτή η μια ώρα είχε γεμίσει με κάτι αξιόλογο, αυτό από μόνο του δεν θα ήταν πρόβλημα, αλλά νομίζω σας περιέγραψα ενδελεχώς τι περιλάμβανε. Τουλάχιστον η ταινία μας ανταμείβει για την υπομονή μας με τραγελαφικά CGI και instant meme material. Κατά τη διάρκεια της δράσης η Wonder Woman αντιλαμβάνεται ότι ως αντάλλαγμα για τον Steve η πέτρα την έκανε πιο αδύναμη. Γι αυτό άλλωστε δεν μπορεί να σπρώξει ένα κινούμενο τεθωρακισμένο όχημα μακριά από ένα άλλο, αλλά μπορεί να το αναποδογυρίσει 5 μέτρα στον αέρα.
Έχουμε φτάσει αισίως στη μία ώρα και τριάντα λεπτά ταινίας και επειδή δεν υπάρχει κάποιος οργανικός τρόπος για τους πρωταγωνιστές μας να ενημερωθούν για το Dreamstone, το σενάριο κλέβει μια σελίδα από κακές ταινίες τρόμου και μας παρουσιάζει τον κλισέ μεταφυσικό ερευνητή που γνωρίζει τα πάντα. Στο ενδιάμεσο η Barbara έχει πάθει “Emo Peter Parker” από το Spiderman 3 και έχει τουλουμιάσει και έναν επίδοξο βιαστή της, άρα είναι κάπως κακιά τώρα. Ο σαμάνος απόγονος των Μάγια (really) τους εξηγεί ότι ο μόνος τρόπος να σταματήσουν όλα αυτά είναι είτε να καταστραφεί η πέτρα είτε να ανακαλέσουν όλοι τις ευχές τους. Φυσικά ούτε η Barbara ούτε η Diana θέλουν κάτι τέτοιο, γιατί είναι και οι 2 απαράδεκτοι άνθρωποι.
Μιας και το WW84 δεν χάνει ποτέ ευκαιρία να συστήσει περισσότερα πράγματα στη πλοκή, πίσω στο διαμέρισμά της η Diana ενημερώνει τον Steve ότι παρεμπιπτόντως έτυχε να βρει μια παλιά στολή της αμαζόνας Asteria που θυσιάστηκε για να σωθούν οι υπόλοιπες Αμαζόνες. Πιθανά αυτή να ήταν μια πιο κατάλληλη εναρκτήρια σκηνή, αφού θα παρουσίαζε τη στολή της Wonder Woman στη τελική μάχη και θα έδενε καλύτερα θεματικά με τη θυσία που καλείται να κάνει η Diana. Σε αυτό το χρονικό σημείο όμως φαίνεται μάλλον άβολη.
Εντωμεταξύ όλες οι ευχές που πραγματοποιεί ο Lord όχι μόνο έχουν προκαλέσει φρενίτιδα, αλλά και τον έχουν καταντήσει σα χρηματιστή της Wall Street μετά το τρίτο διάλειμμα για κοκαΐνη στο μπάνιο. Με καθυστέρηση 50 περίπου ευχών αποφασίζει να αποκτήσει τυπικά την εξουσία του προέδρου Reagan, με αντάλλαγμα μερικές πυρηνικές βάσεις στα σύνορα με την ΕΣΣΔ, η παρουσία των οποίων ξεκινά των Γ’ Παγκόσμιο. Δεν υπήρχε περίπτωση να έχουμε ταινία υπερηρώων στα 80s δίχως Ψυχρό Πόλεμο, αλλά η προσέγγιση του WW84 είναι τόσο επιφανειακή και βιαστική, που θα ήταν καλύτερο να έλειπε εντελώς.
Μέχρι τώρα η ταινία έχει εγκαθιδρύσει τον κανόνα πως πρέπει κάποιος τα ακουμπά το Dreamstone για να ευχηθεί. Όσο λοιπόν συζητάνε με τον πρόεδρο στο Oval Office, ο Max Lord πληροφορείται για την ύπαρξη δορυφόρου που μπορεί να μεταδώσει μήνυμα σε οποιαδήποτε οθόνη και, με βάση τα λόγια του Reagan, να “ακουμπήσει” τους πάντες ανά το κόσμο. Αδυνατώντας να καταλάβει το concept του σχήματος λόγου ο Lord αποφασίζει να καταλάβει τη μετάδοση και να δώσει ευχές σε όλους, πράγμα το οποίο εννοείται ότι δουλεύει στο τέλος.
Πριν αφήσει τον Λευκό Οίκο, η Wonder Woman προσπαθεί να τον σταματήσει, αλλά η Barbara επεμβαίνει, παρότι σε αυτό το σημείο η Diana δεν θέλει καν να αναιρέσει την ευχή της, απλά να βρει μια λύση ώστε να μη πεθάνουν όλοι. Δυστυχώς η Barbara είναι στη μέση του plot point “ώρα να παρεξηγηθώ με κάτι ασήμαντο που θα πει ο ήρωας” και της δίνει τα τιγρέ παπούτσια στο χέρι. Βλέποντας την κοινωνία να καταρρέει μπροστά στα μάτια της η Wonder Woman επιτέλους αποφασίζει να αφήσει τον Steve πίσω και με οδηγό τα λόγια του, μαθαίνει να πετάει. Αν η σχέση τους σε αυτή τη ταινία δεν ήταν θεμελιωδώς λανθασμένη και αν το green screen κατά τη διάρκεια της πτήσης της ήταν ελαφρώς καλύτερο, θα είχαμε μια αρκετά συναισθηματικά φορτισμένη σκηνή.
Σε αυτό το σημείο οι δημιουργοί συνειδητοποιούν ότι φτάνουμε στη τρίτη πράξη μιας ταινίας DC και η ηρωίδα μας δεν έχει κάποιο CGI τερατούργημα να αντιμετωπίσει σε μια μεγάλη, χαζή μάχη. Έτσι η Barbara εκπληρώνει το μόνο της σκοπό στο σενάριο και, παρότι έχει ήδη κάνει τη μια ευχή που τις αντιστοιχεί, εύχεται να ήταν ένα “apex predator”. Ο Dreamstone/Max Lord παίρνει μάλλον κυριολεκτικά την φράση της και τη κάνει μισή άνθρωπο, μισή τσίτα. Βέβαια εν τέλει η Cheetah πια δεν φαίνεται να ενοχλείται από το αποτέλεσμα, όποτε υποθέτω πως τόσο καιρό ήταν κρυφή furry.
Όσοι έχετε δει το trailer γνωρίζετε ότι το design της Cheetah είναι απλά τραγικό. Στη τελική της μάχη με τη Wonder Woman προσπαθούν να καλύψουν τα μισοτελειωμένα γραφικά με το χαμηλό φωτισμό, αλλά αυτό καταλήγει σε μια πολύ άσχημη σκηνή δράσης, όπου λιγοστά πράγματα μπορείς να διακρίνεις. Δεν φτάνουμε σε επίπεδα τελικής μάχης Black Panther, αλλά ακόμα και έτσι τα CGI σώματα των χαρακτήρων είναι εντελώς αβαρή και όλα τους τα χτυπήματα στερούνται ισχύος. Παράλληλα ο Max Lord εκτελεί το τελικό του σχέδιο, το οποίο φέρνει τη καταστροφή του πλανήτη, διότι ούτε ένας δεν σκέφτεται να κάνει μια μη εγωιστική ευχή, όπως παγκόσμια ειρήνη ή ότι άλλο λένε τα μοντέλα στα καλλιστεία.
Έχοντας νικήσει τη Cheetah, η Wonder Woman έρχεται αντιμέτωπη με τον Lord, χωρίς να έχει λογαριάσει όμως την απροσπέλαστη άμυνα του: ένα κάπως έντονο μελτέμι. Αφού βλέπουμε ξεκάθαρα ότι το λάσο της δεν μπορεί να τον γραπώσει η Diana εκτελεί τη κίνηση σήμα κατατεθέν της, δηλαδή το λάσο της τον πιάνει off camera χωρίς ο ίδιος να το πάρει χαμπάρι. Επειδή λοιπόν σε αυτή ταινία το λάσο μπορεί να κάνει οτιδήποτε θέλουν οι σεναριογράφοι, η Diana το χρησιμοποιεί σαν HDMI και μέσω του Max μεταδίδει το δικό της μήνυμα, το οποίο αποτελείται από τις ρηχές αμπελοφιλοσοφίες, που κοινοποιεί συνήθως αυτή η περίεργη θεία σου στο Facebook.
Με τα εμπνευσμένα λόγια της λοιπόν, η Wonder Woman όχι απλά καταφέρνει να κάνει τον Max Lord να δει τη καταστροφή που έχει προκαλέσει (κυρίως όσο αφορά το γιό του, για το Γ’ Παγκόσμιο χέστηκε), αλλά καταφέρνει και να πείσει τους ανθρώπους ανά τον κόσμο να αποκηρύξουν τις ευχές τους, επειδή τους έπιασε στο φιλότιμο (υποθέτω οι μη αγγλόφωνοι είχαν μεταγλώττιση). Εν κατακλείδι όλα γίνονται πάλι φυσιολογικά, ο Max Lord δεν φαίνεται να αντιμετωπίζει κάποιες συνέπειες για τα εγκλήματα του ενάντια στην ανθρωπότητα, ο κόσμος αποφασίζει να ξεχάσει τη μέρα που παραλίγο να πεθάνουν όλοι και την ηρωίδα που τους έσωσε και εγώ έχω μείνει να κοιτάζω την οθόνη σε κατάσταση πλήρους δυσπιστίας.
Το WW84 αποτελεί τη φυσική συνέχεια των ταινιών με υπερήρωες. Όπως και ο βασικός της κακός φωνάζει: “Why not more?”. Η ανάγκη να κάνουμε αυτές τις ταινίες καλύτερες, μεγαλύτερες, πιο επικές, πιο ακριβές με μεγαλύτερη διάρκεια, με περισσότερα στοιχεία αναπόφευκτα οδηγεί σε μπερδεμένα, άνισα συνονθυλεύματα γεμάτα από ετερόκλητα στοιχεία, όπως αυτό. Είναι σαφές πως προτεραιότητα των δημιουργών δεν είναι το πιο βασικό κομμάτι μιας ταινίας. Η ιστορία, το σενάριο. Με μια ιστορία τόσο γεμάτη από αχρείαστα πράγματα, που δεν επιτρέπει στο βασικό χαρακτήρα να λάμψει και ένα σενάριο με τόση αλλεργία στη λογική, που δεν επιτρέπει στα συναισθηματικά beats να έχουν αντίκτυπο, το WW84 είναι η επιτομή του blockbuster το έτος 2020.
