Παρά την προειδοποίηση του Luke στα trailer, που μας είπε ότι “αυτό δεν θα πάει όπως νομίζεις”, πιστεύω ότι κανένας δεν περίμενε όχι μόνο το περιεχόμενο του The Last Jedi, αλλά κυρίως τις αντιδράσεις που προκάλεσε. Παρά την σχεδόν οικουμενική υποστήριξη των κριτικών, η νεότερη προσθήκη στη δημοφιλέστερη κινηματογραφική σειρά όλων των εποχών φαίνεται να έχει διχάσει εντελώς το κοινό. Μάλιστα αρκετοί σκληροπυρηνικοί οπαδοί του Star Wars τολμούν να κάνουν την εξωφρενική δήλωση ότι το The Last Jedi είναι χειρότερο ακόμα και από τα prequel. Αυτές οι πραγματικά ενδιαφέρουσες αντιδράσεις, σε συνδυασμό με το τεράστιο χάσμα μεταξύ κοινού και κριτικών, μου κέντρισαν το ενδιαφέρον και με έκαναν να θέλω να δω όσο το δυνατόν πιο γρήγορα την ταινία, για να σχηματίσω τη δική μου άποψη. Έπειτα από την πρώτη μου θέαση λοιπόν, μπορώ να πω ότι καταλαβαίνω τις εκατέρωθεν απόψεις από τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα, ακόμα και αν προσωπικά τοποθετούμαι κάπου στη μέση.
Η επικρατούσα ανησυχία που μοιράζονταν όλοι για το The Last Jedi πριν την πρεμιέρα του, ειδικά μετά το remix των παλιών επιτυχιών του The Force Awakens, ήταν ότι η ταινία θα αποτελούσε μια άμεση αντιγραφή του The Empire Strikes Back. Άλλωστε η ιστορία της ταινίας περιστρέφεται γύρω από έναν νεαρό μαθητευόμενο Jedi, που επιδιώκει να μάθει τα μυστικά της Δύναμης από έναν παλιό δάσκαλο, αυτοεξόριστο σε έναν έρημο πλανήτη. Ευτυχώς, πέρα από την ομοιότητα αυτού του σκέλους της πλοκής, η ταινία χαράζει ξεκάθαρα έναν δικό της δημιουργικό δρόμο. Φυσικά υπάρχουν κάποιες αναφορές στις παλιότερες ταινίες, μόνο που αυτή τη φορά παρουσιάζουν μια συναισθηματική αυθεντικότητα, χωρίς να είναι οι φτηνές απόπειρες ικανοποίησης των φαν που είχαμε δει μέχρι τώρα στις μοντέρνες ταινίες Star Wars. Μια από τις ιδέες του Lucas με την δημιουργία των prequel ήταν οι νέες ταινίες να δίνουν την εντύπωση ότι κάνουν ομοιοκαταληξία με τις παλιές και αυτό ακριβώς καταφέρνει το The Last Jedi. Αντί για απλή αντιγραφή του Empire, η ταινία προσφέρει το ίδιο σκοτεινό ύφος, με το Πρώτο Τάγμα στη θέση της Αυτοκρατορίας να κυνηγά ανελέητα την Αντίσταση, δημιουργώντας μια ασφυκτική ατμόσφαιρα για τους ήρωες μας.
Ακόμα και η σχέση ανάμεσα στη Rey και τον Luke είναι εντελώς διαφορετική από την αντίστοιχη του τελευταίου με τον Yoda. Ο Mark Hamill στην αδιαμφισβήτητα καλύτερη του εμφάνιση στο ρόλο του αγαπημένου μας Luke Skywalker, συνδυάζει την γαλήνια σοφία του Obi-Wan και την εκκεντρική συμπεριφορά του Yoda, ενώ παράλληλα μας δείχνει το αληθινό πρόσωπο του πίσω από το θρύλο. Οι δημιουργοί της ταινίας δεν φοβούνται να οδηγήσουν το τελευταίο Jedi σε αναπάντεχα και ενδιαφέροντα μονοπάτια, παρουσιάζοντας ένα χαρακτήρα γερασμένο και ταλαιπωρημένο, του οποίου οι παλιές αποτυχίες τον έκαναν να απομυθοποιήσει τόσο τον εαυτό του όσο και τη θρησκεία του. Ο εκ διαμέτρου αντίθετος χαρακτήρας της νεαρής, σίγουρης και γεμάτης αυτοπεποίθηση Rey δημιουργεί μια ιδιαίτερη δυναμική μεταξύ τους. Βέβαια, όπως και στο TFA, τα ελαττώματα της Rey εξακολουθούν να μην περιορίζουν με εμφανή τρόπο της ικανότητες της, με την χαρισματικότητα της Daisy Ridley όμως να αντισταθμίζει αυτό το πρόβλημα.
Ίσως ακόμα πιο σαγηνευτική να είναι η αλληλεπίδραση της Rey με τον Kylo Ren. Όποτε μοιράζονται μια σκηνή οι δύο αντίπαλοι, δημιουργείται μια χαρακτηριστική, σχεδόν ανατριχιαστική ατμόσφαιρα, καθώς αρχίζουν να αναγνωρίζουν ο ένας την προοπτική του άλλου και να έρχονται πιο κοντά. Στις σκηνές αυτές δίνεται ακόμα περισσότερος χρόνος στον εξαιρετικά ταλαντούχο Adam Driver να λάμψει, συνεχίζοντας να ενσαρκώνει ιδανικά τον πολυσύνθετο χαρακτήρα του. Αποτέλεσμα των συζητήσεων είναι η δραματική αποκάλυψη των γεγονότων που οδήγησαν ένα νεαρό Ben Solo στη σκοτεινή πλευρά. Ήδη ο Kylo Ren ήταν, κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον, η καλύτερη προσθήκη των μοντέρνων Star Wars στο σύμπαν της σειράς, χάρις στο ευφυές πάντρεμα της ωμής δύναμης και της ατελείωτης φιλοδοξίας του με την συναισθηματική αστάθεια και ανωριμότητα του. Το μόνο που έλειπε ήταν ένα κατάλληλα τραγικό backstory, το οποίο και μας δόθηκε επιτέλους σε αυτή την ταινία, ολοκληρώνοντας και εμπλουτίζοντας τον χαρακτήρα του Kylo. Δυστυχώς το μέχρι πρότινος κρυμμένο παρελθόν του είναι το μόνο μυστικό από το TFA που είχε μια ικανοποιητική αποκάλυψη.
Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα του The Force Awakens ήταν ότι κράτησε πολλά βασικά στοιχεία της ιστορίας του κρυφά, με μοναδικό σκοπό να δημιουργήσει ενθουσιασμό για το sequel. Ήταν λοιπόν χρέος του The Last Jedi να δώσει ουσιώδεις απαντήσεις, που θα δικαιολογούσαν κάπως την εξαρχής ύπαρξη μυστηρίου. Αντιμέτωποι με αυτή την ευθύνη, οι δημιουργοί της ταινίας αποφάσισαν είτε να αγνοήσουν εντελώς κάποια μυστήρια είτε να δώσουν απογοητευτικές απαντήσεις σε κάποια άλλα. Επιπροσθέτως αντί να δώσει νόημα σε κάποια ανούσια κομμάτια του TFA, το TLJ επέλεξε την εύκολη λύση και τα ξεφορτώθηκε εξ ολοκλήρου. Αν και αυτή η απόφαση θα είναι ευεργετική για την συνέχεια της τριλογίας, δεν αλλάζει το γεγονός ότι οι δύο πρόσφατες ταινίες επιβαρύνονται από τα αχρείαστα αυτά στοιχεία. Κατανοώ ότι ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης της ταινίας Rian Jonson ήθελε να ακολουθήσει μια δική του κατεύθυνση, αλλά ως sequel η ταινία είχε χρέος να εξηγήσει βασικές πτυχές της ιστορίας και να γεμίσει τα κενά.
Παρότι οι εξαιρετικά παιγμένες, συναρπαστικές και θεματικά πλούσιες σκηνές των Luke, Rey και Kylo ανεβάζουν ένα επίπεδο την ταινία, είναι οι υπόλοιπες υποπλοκές που παρουσιάζουν τα περισσότερα προβλήματα. Αρχικά ο Poe, σε αντίθεση με τη σύντομη εμφάνιση του στο TFA, είναι πλέον ολοκληρωμένος χαρακτήρας. Η εξέλιξη του ανατρέπει τα προσδοκώμενα του αρχέτυπου του, δίνοντας επιτέλους στον Oscaar Isaac αξιόλογο υλικό για να δουλέψει. Παρόλα αυτά σημαντικός παράγοντας σε αυτή την ιστορία είναι ο νέος χαρακτήρας της ηθοποιού Laura Dern, ο οποίος παρά τις καλύτερες προσπάθειες της, δεν είναι μόνο κάπως αντιπαθητικός, αλλά και άμεσα υπεύθυνος για μια από τις πολλές σεναριακές τρύπες. Συστηματικά καλή παραμένει η εκλιπούσα Carrie Fisher, η οποία στον τελευταίο της ρόλο παραδίδει την πιο συναισθηματική της ερμηνεία. Τη χειρότερη μοίρα όμως αντιμετωπίζει ο χαρακτήρας του Finn μαζί με την επίσης νεοεισερχόμενη Rose.
Δεν χρεώνω τίποτα στην Kelly Marie Tran και περισσότερο λυπάμαι τον John Boyega, που αν και ήταν αποκάλυψη στη προηγούμενη ταινία, εδώ έμεινε ανεκμετάλλευτος. Η υποπλοκή που συμμετέχουν οι δυο χαρακτήρες είναι ολότελα αχρείαστη, χωρίς να εξυπηρετεί με ουσιώδη τρόπο την κεντρική ιστορία. Η παράκαμψη θα μπορούσε να συχωρεθεί εν μέρει, εφόσον προσέφερε κάτι αξιομνημόνευτο και διασκεδαστικό, πράγμα το οποίο όμως δεν συνέβη. Η περιπέτεια του Finn με την Rose εκτυλίσσεται σε ένα σκηνικό που μοιάζει ξένο με το σύμπαν του Star Wars και διαθέτει τον πιο προχειρογραμμένο, μελοδραματικό διάλογο της ταινίας, τα πιο εύκολα αστεία, τη πιο προφανή θεματολογία και την πιο εκνευριστική προσθήκη στο καστ. Ως αποτέλεσμα η υποπλοκή αποτελεί μια ανούσια παράκαμψη σε μια ήδη συνωστισμένη ιστορία, η οποία καταστρέφει εντελώς τη ροή της ταινίας.
Εκεί όμως που ο Rian Jonson αποτυγχάνει σεναριακά, επανορθώνει με την σκηνοθεσία του. Πιθανά το The Last Jedi να είναι η πιο οπτικά ενδιαφέρουσα ταινία της σειράς μετά το Empire, χάρις στην υπέροχη φωτογραφία του Steve Yedlin και το ξεχωριστό όραμα του σκηνοθέτη. Η ως συνήθως υπέροχη μουσική του John Williams συμπληρώνει ιδανικά το οπτικό υπερθέαμα, με κάθε νέο μοτίβο του να είναι καλύτερο από το προηγούμενο. Ο Jonson έχει το θάρρος να παρουσιάσει το πως λειτουργεί η Δύναμη με νέους, δημιουργικούς τρόπους, μαζί με την απαιτούμενη εφευρετικότητα και γνώση που χρειάζεται για να δημιουργήσει πραγματικά συναρπαστικές σκηνές μάχης. Μάλιστα οι επιρροές από ταινίες σαμουράι είναι σαφείς στις πραγματικά εντυπωσιακές και γεμάτες δεξιοτεχνία μονομαχίες. Δεν πρόκειται να δικαιολογήσω όλες τις επιλογές του, καθώς μερικές είναι εξαιρετικά παρατραβηγμένες. Παρόλα αυτά θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικό το γεγονός ότι δόθηκε δημιουργική ελευθερία σε έναν πολλά υποσχόμενο σκηνοθέτη, ειδικά για ένα franchise τόσο μεγάλο όσο το Star Wars.
Από πολλές απόψεις η ύπαρξη αυτής της ταινίας στο σημερινό τοπίο των blockbuster αποτελεί ένα μικρό θαύμα. Φυσικά η επιρροή της Disney είναι εμφανής, όπως προδίδουν και τα καθιερωμένα στοιχεία του ασύμφορου τόνου και του αταίριαστου χιούμορ. Υπεύθυνος όμως για τα μεγαλύτερα επιτεύγματα και τις χειρότερες αποτυχίες της ταινίας παραμένει ο δημιουργός της, όπως είναι και το σωστό. Αξίζουν εύσημα στην Kathleen Kennedy, παραγωγό των νέων ταινιών Star Wars, που επέτρεψε σε ένα νέο σκηνοθέτη με τη δικιά του φωνή να πάρει ρίσκα και να θέσει μια νέα κατεύθυνση για το franchise. Ο Rian Jonson κατάλαβε πως για να οδηγήσει το Star Wars στη σύγχρονη εποχή, το franchise πρέπει να εξελιχθεί. Έτσι η ταινία του σηματοδοτεί μια νέα πορεία για το διαστημικό έπος. Μάλιστα ο σκοπός του TLJ αντανακλάται και στην γενικότερη θεματολογία του, που ασχολείται με την αλλαγή.
Με το franchise λοιπόν να φαίνεται έτοιμο να εγκαταλείψει πολλά από τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία του για να εξελιχθεί, δεν είναι απίθανο μια ικανή μερίδα οπαδών να αντιδράσει άσχημα. Το Star Wars δεν πρόκειται απλά για μια σειρά ταινιών, αλλά για ένα αναπόσπαστο κομμάτι της συλλογικής μας συνείδησης. Για πολλούς από εμάς λειτουργεί ως τρόπος αυτοπροσδιορισμού και είναι άρρηκτα δεμένο με νοσταλγικές, ανέμελες στιγμές. Η συναισθηματική επένδυση λοιπόν που έχει ο καθένας μας σε αυτή τη σειρά μπορεί εύκολα να αλλοιώσει την κρίση μας και να μας κάνει διστακτικούς στην αλλαγή. Απ’ την άλλη πλευρά οι κριτικοί, έχοντας μπουχτίσει από το μπαράζ προβλέψιμων, και δημιουργικά στείρων blockbusters ίσως παραείναι συγχωρετικοί και δεκτικοί στο διαφορετικό.
Δεν πρόκειται να υποστηρίξω άκριτα όλες τις νέες προσθήκες στο franchise, αγνοώντας τα προφανή προβλήματα της ταινίας, αλλά δεν θα ισχυριστώ επίσης ότι το The Last Jedi δεν είναι ταινία Star Wars, υποβαθμίζοντας τις πραγματικά μεγαλειώδες στιγμές της. Νομίζω ότι όπως η Rey έχει εξιδανικεύσει τους Jedi, έτσι και το κοινό έχει εξιδανικεύσει το Star Wars. Παρότι περιέχουν μερικές από τις πιο εμβληματικές στιγμές στην ιστορία του σινεμά, είναι σημαντικό να θυμόμαστε πως όλες οι ταινίες στη σειρά πλήττονται όχι μόνο από προβλήματα, αλλά και από αρκετές χαζές στιγμές. Πιθανά οι ανόητες σκηνές του TLJ να είναι μερικές από τις χειρότερες στο franchise, συμπεριλαμβανομένων και των prequel! Όταν όμως τα καλύτερα στοιχεία της ταινίας λειτουργούν συνεργατικά, οδηγούν σε μερικές από τις καλύτερες στιγμές της σειράς. Μπορεί οι πιο αυστηροί επικριτές της να μην θέλουν να το παραδεχθούν, αλλά το The Last Jedi διαθέτει όλα τα ουσιαστικά στοιχεία κάθε ταινίας Star Wars: αγαπημένους χαρακτήρες, δυνατές φιλίες, συναρπαστικές μάχες, διαστημικές περιπέτειες σε νέους, ευφάνταστους κόσμους και πάνω απ’ όλα καρδιά. Παρά τις αρκετές αντιρρήσεις μου με την ταινία, ανυπομονώ να δω την κατάληξη της τριλογίας και το αποτέλεσμα της νέας κατεύθυνση που φαίνεται να παίρνει η σειρά.
Βαθμολογία: 6/10
Ορέστης
[vc_row][vc_column][thb_gap height=”45″][thb_postcarousel title_position=”bottom-title” columns=”3″ navigation=”true” source=”size:20|post_type:post”][thb_gap height=”45″][/vc_column][/vc_row]
