Στις 6 Ιουλίου ο φιλικός μας γείτονας Spiderman θα εμφανιστεί για έβδομη φορά στην μεγάλη οθόνη, αυτή τη φορά ως μέλος του MCU, με την νέα του ταινία, Spiderman: Homecoming. Αυτή θα είναι η τρίτη διαφορετική ερμηνεία του χαρακτήρα τα τελευταία χρόνια, αποδεικνύοντας ότι ο αραχνάκιας εξακολουθεί να είναι ένας απ’τους δημοφιλέστερους υπερήρωες, ακόμα και αν κάποιες ταινίες του τον αδικούν. Ο λόγος για την αδιάκοπη αγάπη του κόσμου προς τον χαρακτήρα δεν είναι σύνθετος και ο Stan Lee τον εξηγεί ιδανικά με τη εξής πρόταση: “Ο Spiderman είναι απλά ένα παιδί”. Δεν είναι πολυεκατομμυριούχος με χρόνια εκπαίδευσης ούτε παντοδύναμος εξωγήινος. Κατά τύχη απέκτησε τις δυνάμεις του και η αίσθηση ευθύνης του τον έκανε να τις χρησιμοποιήσει για καλό, αγωνιζόμενος παράλληλα να ζήσει μια φυσιολογική ζωή. Γι’ αυτό είναι πολύ εύκολο να ταυτιστείς με τον Peter Parker. Ακόμα και με τις υπεράνθρωπες δυνάμεις του, δεν μπορεί να ξεφύγει από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει κάθε έφηβος. Το γενικό πνεύμα του χαρακτήρα μεταφέρεται και στις ταινίες του, μερικές φορές ιδανικά και άλλες όχι τόσο. Μέχρι να απολαύσουμε την νέα ταινία, ας θυμηθούμε μαζί την ιστορία του Spiderman στον κινηματογράφο, εξετάζοντας τι δούλεψε και τι όχι, στις προηγούμενες ταινίες του.
Τα Καλά Χρόνια
Ο Sam Raimi, σκηνοθέτης των ταινιών Evil Dead, ανέλαβε τη σκηνοθεσία της πρώτης ταινίας Spiderman, το 2002. Ο Raimi έφερε στο project τον ιδιαίτερο, αυτοσαρκαστικό του χαρακτήρα, ο οποίος θα έκανε την πρώτη τριλογία να ξεχωρίσει. Η ταινία είναι αρκετά καλή, κυρίως χάρη στο ξεχωριστό της στιλ και την φιλοδοξία της. Για το κοινό της εποχής, το να δεις τον Spiderman να πετάει με τον ιστό του από κτίριο σε κτίριο ή να πολεμά στον αέρα τον Green Goblin ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Φυσικά σήμερα αρκετές σκηνές δείχνουν την ηλικία τους, αλλά υπάρχουν και κάποιες που ακόμα εντυπωσιάζουν. Σε γενικές γραμμές το καστ ήταν καλό, με τον πρωταγωνιστή, Tobey Maguire, να ενσαρκώνει εξαιρετικά την ανασφαλή και nerdy προσωπικότητα του Peter Parker, αλλά να μην αποπνέει την απαιτούμενη αυτοπεποίθηση του Spiderman. Η Kirsten Dunst ως Mary Jane δεν μου έκανε ποτέ εντύπωση αλλά οι J. K. Simmons και Williem Dafoe ως J. J. Jameson και Green Goblin αντίστοιχα ήταν ιδανικοί. Παρότι η ηθοποιία τους ξεπερνούσε τα όρια της υπερβολής, κατάφερναν να είναι συστηματικά διασκεδαστικοί και ταίριαζαν με την καρτουνίστικη ατμόσφαιρα της ταινίας. Βέβαια ο Raimi δεν μπορούσε πάντα να ισορροπήσει τα σοβαρά με τα κωμικά στοιχεία της ταινίες, οδηγώντας σε μερικές σαχλές και γλυκανάλατες σκηνές, οι οποίες όμως δεν ήταν αρκετές για να υποβαθμίσουν το συνολικά αξιόλογο αποτέλεσμα. Για καλή μας τύχη ο σκηνοθέτης έκανε πολύ καλύτερη δουλειά στο sequel το 2004.
Το Spiderman 2 είναι κατά τη γνώμη μου η καλύτερη ταινία Spiderman και μια από τις καλύτερες ταινίες Marvel. Κάνει ακριβώς ότι πρέπει να κάνει ένα καλό sequel, δηλαδή να δώσει έμφαση στα δυνατά σημεία του πρώτου και να διορθώσει τις αστοχίες του, ενώ παράλληλα φανερώνει νέες πλευρές των χαρακτήρων. Αυτή τη φορά ο Raimi ξέρει πότε να κάνει την ταινία κωμική και πότε δραματική. Φυσικά υπάρχουν κάποια γλυκανάλατα στοιχεία, αλλά δεν αποσπούν από τις σοβαρές σκηνές. Επίσης η ιστορία είναι πολύ πιο συναρπαστική, καθώς ασχολείται με την κρίση ταυτότητας του Spiderman. Ο Peter Parker διαπιστώνει πως η μυστική πάλη του ενάντια στο έγκλημα δημιουργεί πολλά προβλήματα στην κανονική του ζωή και αναγκάζεται να πάρει σημαντικές αποφάσεις. Αυτή η ιστορία όχι μόνο εμπεριέχει την ουσία του χαρακτήρα του Spiderman, αλλά δημιουργεί και έναν ενδιαφέρον πρωταγωνιστή με ελαττώματα, διλήμματα και αληθινά προβλήματα. Έτσι, ενώ συνήθως σε αυτές τις ταινίες η αληθινή ταυτότητα του ήρωα είναι από τα πιο βαρετά κομμάτια, ο Peter Parker καταλήγει να είναι το καλύτερο στοιχείο της ταινίας. Όχι φυσικά πως οι σκηνές με τον Spidey πάνε πίσω. Οι μάχες με τον Doc Ock συμπεριλαμβάνονται στις καλύτερες σκηνές δράσεις που έχω δει, ενώ ακόμα και 13 χρόνια μετά παραμένουν απολαυστικές. Με την δεύτερη ταινία του Spiderman ο Sam Raimi ξεπέρασε κάθε προσδοκία και το μέλλον των επερχόμενων ταινιών προβλεπόταν λαμπρό. Δυστυχώς τίποτα καλό δεν κρατά για πολύ..
Sony Strikes Back
Όταν ήρθε η ώρα της τρίτης ταινίας στη σειρά, η Sony αποφάσισε να αναμειχθεί περισσότερο απ’όσο έπρεπε. Ενώ ο Raimi είχε τελειώσει την ιστορία, που περιελάμβανε τον Green Goblin Jr και τον Sandman ως βασικούς ανταγωνιστές, η εταιρία τον πίεσε να βάλει και τον Venom στην ιστορία. Ο Raimi είχε σκοπό να τον βάλει στις επόμενες ταινίες και ξέροντας ότι δεν υπήρχε αρκετός χώρος στην πλοκή, αρνήθηκε. Η Sony όμως είχε τον τελευταίο λόγο. Ως αποτέλεσμα είχαμε μια κριτική και εμπορική απογοήτευση, που οδήγησε στο τέλος αυτής της σειράς ταινιών Spiderman. Το θλιβερό είναι ότι κάπου μέσα σε αυτό το χάλι υπάρχει μια αξιόλογη ταινία. Τα κομμάτια με τον Harry Osborne και του Sandman είναι τα καλύτερα της ταινίας, επειδή από την μία έχουμε εξερευνήσει εις βάθος την φιλία του Peter με τον Harry στις προηγούμενες δύο ταινίες και από την άλλη η ιστορία του Sandman είναι συγκινητική. Παρόλα αυτά είναι ξεκάθαρο πως η πλοκή με τον Harry κόπηκε αρκετά για να χωρέσει ο Venom. Εξού και η αμνησία(κλασική τεμπέλικη εξέλιξη σαπουνόπερας), που βγάζει τον Harry από την μισή ταινία.
Τουλάχιστον αν είχαν διαχειριστεί το χαρακτήρα του Venom σωστά, δεν θα ήταν τόσο άσχημα τα πράγματα. Απ’ την στιγμή όμως που δεν ήταν επιλογή του δημιουργού αλλά απαίτηση του studio, τα αποτελέσματα ήταν αναμενόμενα. Ο αγαπημένος κακός των φαν και νέμεσης του Spiderman πετσοκόβεται στην ταινία. Οι σκηνές με τον emo Peter υπό την επιρροή του symbiote είναι διαβόητα κακές, ο Venom δεν έχει καθόλου χρόνο να αναπτυχθεί σαν χαρακτήρας και ο ηθοποιός που διάλεξαν για να τον υποδυθεί ήταν εντελώς ακατάλληλος. Παρόλα αυτά, η τελική σκηνή θυμίζει κάπως τις προηγούμενες ταινίες. Η δράση είναι εξαιρετική και το τέλος, δίνοντας έμφαση στα καλά κομμάτια της ταινίας, γίνεται αναπάντεχα συγκινητικό. Ακόμα και ένα πολύ δυνατό τέλος όμως δεν ήταν αρκετό για να σώσει την ταινία και σηματοδότησε το τέλος της σειράς.. όχι όμως και των ταινιών Spiderman.
Πέντε χρόνια μετά την αποτυχία του Spideman 3, τα πράγματα έχουν αλλάξει στον κινηματογράφο. Η Marvel, χάρις στον προσεκτικό της σχεδιασμό, έχει δημιουργήσει ένα κοινό σύμπαν ταινιών με σχετικά άγνωστους υπερήρωες, που της αποφέρει υπέρογκα κέρδη. Όπως ήταν αναμενόμενο, αυτό ωθεί τα studio να αρχίσουν να στήνουν βιαστικά τα δικά τους cinematic universes, σε μια προσπάθεια να επαναλάβουν την επιτυχία της Marvel. Φυσικά από αυτό δεν θα μπορούσε να λείπει η Sony, η οποία κατείχε τα κινηματογραφικά δικαιώματα του Spiderman και έψαχνε έτσι και αλλιώς ευκαιρία να κάνει ταινία, για να μην αναγκαστεί να τα επιστρέψει στη Marvel. Έτσι δημιουργήθηκε το Amazing Spiderman, όχι επειδή ήθελε κάποιος να πει την ιστορία του Spiderman, αλλά επειδή η Sony έπρεπε να βγάλει λεφτά. Το τελικό προϊόν δεν θα το χαρακτήριζα κακό, αλλά μάλον αδιάφορο. Πάνω κάτω όλα στην ταινία τα είχαμε ξαναδεί.
Η ιστορία ακολουθούσε την πεπατημένη, με ελάχιστες παρεκκλίσεις και δεν παρουσίαζε κάτι ενδιαφέρον. Είδαμε για ακόμα μια φορά το γνωστό σε όλους πλέον origin, απλά με λιγότερο συναίσθημα. Ο κακός και το σχεδιό του ήταν βγαλμένα από πρωινό παιδικό ενω η τελική σκηνή ήταν μια ακόμα από τις κλισέ μάχες σε ταράτσα με τη μηχανή που θα καταστρέψει τον κόσμο. Ο Andrew Garfield ήταν η ακριβώς αντίθετη περίπτωση με τον Tobey Maguire. Η προσωπικότητα του ταίριαζε γάντι με τον Spiderman, αλλά δεν έπειθε με τίποτα για ντροπαλός, εσωστρεφής Peter. Τουλάχιστον η πολύ καλή του χημεία με την Emma Stone έκανε το ρομάντζο τους πιο πιστευτό. Εν τέλει το Amazing Spiderman δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια ψυχρή, υπολογισμένη επιχειρηματική κίνηση, δίχως πρωτοτυπία ή όραμα. Βέβαια την Sony λίγο την ενδιέφερε, καθώς είχε βάλει τα θεμέλια για το Spiderverse. Απ’ ότι φαίνεται όμως, δεν έμαθε από τα λάθη της.
Amazingly Shitty Spiderman
Το Amazing Spiderman 2 είναι μια από αυτές τις ταινίες που τίποτα δεν λειτουργεί σωστά. Σίγουρα μπορείς να περάσεις καλά βλέποντας την, αλλά μόλις σκεφτείς λίγο τι γίνεται θα καταλάβεις ότι πρόκειται για το απόλυτο φέσι. Κανένας δεν ήθελε να δουλέψει σε αυτή τη ταινία, πράγμα το οποίο φανερώνουν οι άνευρες ερμηνείες και η σωρεία σκηνοθετικών λαθών. Δεν μπορώ να αδικήσω βέβαια τους ηθοποιούς ή το σκηνοθέτη, καθώς αναγκάστηκαν να δουλέψουν με ένα απαράδεκτο σενάριο. Μέσα σε μια ταινία ασχολούμαστε με εκατό άσκοπες, άσχετες μεταξύ τους υποπλοκές, όλες με διαφορετικούς τόνους και χωρίς χρόνο να αναπτυχθούν σωστά. Μαθαίνουμε τι απέγιναν οι γονείς του Parker, γνωρίζουμε τρεις νέους κακούς( γιατί δούλεψε τόσο καλά την τελευταία φορά), ασχολούμαστε με τη σχέση του Peter και της Gwen, η θεία May πιάνει δουλειά σε νοσοκομείο, η Gwen θέλει να πάει στην Οξφόρδη, ο Peter ψάχνει τους γονείς του ενώ παίζει από πίσω ένα χαζοχαρούμενο τραγούδι, γνωρίζουμε τον Harry Osborne και βλέπουμε πρώτη φορά την υποτιθέμενη φιλία του με τον Peter σε μια δεκάλεπτη σκηνή, ο Harry βλέπει τον πατέρα του να πεθαίνει από μια ασθένεια που σε κάνει Goblin, αναρωτιόμαστε πόσο καθυστερημένος πρέπει να είσαι για να γράψεις κάτι τέτοιο σε σενάριο, μαθαίνουμε ότι ο Harry είναι και αυτός άρρωστος και ότι θέλουν να τον διώξουν απ’ την Oscorp, βλέπουμε τον Electro να μετατρέπεται από στερεοτυπικός χαρακτήρας φυτού ταινίας 90s σε Dr Manhattan με κόμπλεξ, στήνεται το Sinister Six και όλα αυτά σε λιγότερο από δυόμισι ώρες! Και να σκεφτείτε ότι σε ένα σημείο της παραγωγής, ήταν προγραμματισμένο να εμφανιστεί και η Mary Jane. ΕΛΕΟΣ!!!!
Η ιστορία ήταν τόσο φορτωμένη διότι η Sony είχε προγραμματίσει ήδη το δικό της Spiderverse. Προτίμησε λοιπόν, απ’το να βγάλει μια καλή ταινία με συνοχή, να φτιάξει ένα δίωρο trailer με μορφή ταινίας, που θα στήνει όλους τους χαρακτήρες για τις επόμενες ταινίες. Α και μην ξεχάσουμε τα απαραίτητα Sony Xperia και Sony Vaio σε κάθε δεύτερο πλάνο. Η ταινία δεν ήταν προϊόν πάθους, μα προϊόν απληστίας και αυτό φαίνεται στο τελικό αποτέλεσμα. Εκ των υστέρων βέβαια αποδέχθηκε ότι αυτή η ταινία ήταν για το καλύτερο. Η αρνητικές αντιδράσεις ανάγκασαν τη Sony να έρθει σε συμφωνία με την Marvel και να μοιραστεί τα δικαιώματα του χαρακτήρα μαζί της. Έτσι έγινε αυτό που θέλαμε απ’ την αρχή. Είδαμε τον Spidey στο MCU.
Homecoming και το μέλλον
Στο Civil War πήραμε την πρώτη μας γεύση για την νέα εκδοχή του Spiderman και μας άφησε ικανοποιημένους. Ο Tom Holland φαίνεται να είναι η πρώτη περίπτωση ηθοποιού που ενσαρκώνει τον Peter Parker εξίσου καλά με τον Spiderman. Τώρα κατά πόσο ισχύει όντως αυτό, θα το δούμε στο Homecoming. Τουλάχιστον σίγουρα είναι ο πρώτος που μοιάζει όντως με μαθητή λυκείου. Όσον αφορά το Homecoming, το γεγονός ότι δεν θα δούμε ξανά το origin του Spiderman και ότι η ταινία θα επικεντρώνεται στη ζωή του Peter στο λύκειο είναι δύο καλοδεχούμενες και ενδιαφέρουσες αλλαγές. Άλλωστε νομίζω δεν υπάρχει πια άνθρωπος στον κόσμο που να μην ξέρει το origin και είναι καλό σημάδι όταν ένα reboot δοκιμάζει κάτι νέο, που ταιριάζει με το πνεύμα του χαρακτήρα. Βέβαια η παρουσία της Sony στο project ακόμα με ανησυχεί ειδικά μετά τα νέα για την ταινία Venom και τις συζητήσεις για ταινίες Black Cat και Silver Cable.
Μην με παρεξηγείτε, είμαι και γω πολύ ενθουσιασμένος για την ταινία και θεωρώ το casting του Tom Hardy ιδανικό. Το θέμα όμως είναι ότι αυτές τις ταινίες θα τις φτιάχνει η Sony και δεν θα συνδέονται με το υπόλοιπο MCU. Η συμφωνία των δύο studio αναφέρει ότι τα κέρδη των ταινιών που έχουν να κάνουν αποκλειστικά με τον Spiderman και τους εχθρούς του θα πηγαίνουν στη Sony, ενώ η Marvel θα μπορεί να χρησιμοποιεί τον Spiderman σε ταινίες όπως το Civil War χωρίς να δίνει δεκάρα στη Sony. Αν λοιπόν ήσασταν ήδη μπερδεμένοι με τα διάφορα cinematic universes δεν έχετε δει τίποτα ακόμα. Τώρα θα υπάρχει cinematic universe του Spiderman που δεν θα έχει καμία σχέση με το MCU, αλλά ο Spiderman από αυτό το universe θα συμμετέχει στο MCU. Λογικό έτσι; Εν κατακλείδι αφού η Sony έχει ακόμα στα χέρια της τον Spiderman, τίποτα δεν είναι σίγουρο. Ειλικρινά ελπίζω να έμαθε από τα λάθη του παρελθόντος και να δώσει σε έναν από τους πιο εμβληματικούς ήρωες, που τον λατρεύουν εκατομμύρια άνθρωποι στο κόσμο, την φροντίδα που του αξίζει
Ορέστης
[vc_row][vc_column][thb_gap height=”45″][thb_postcarousel title_position=”bottom-title” columns=”3″ navigation=”true” source=”size:20|post_type:post”][thb_gap height=”45″][/vc_column][/vc_row]
