Μιας και ο Ορέστης αποφάσισε να μη δει το Solo στο σινεμά, κάποιος έπρεπε να αναλάβει αυτή τη δύσκολη δουλειά, για να γράψει κριτική… Πλάκα κάνω. Έτσι κι αλλιώς θα την έβλεπα. Με όλα αυτά που έχουν ακουστεί γι’ αυτή την ταινία πριν και μετά την κυκλοφορία της, είχα πολύ μεγάλη περιέργεια να τη δω και δεν έχασα την ευκαιρία. Εξάλλου ήταν εκ προοιμίου γνωστό ότι ο Alden Ehrenreich, που είχε γίνει cast για το ρόλο του νεαρού Han Solo, είχε δύσκολο έργο. Ένας Harrison Ford δεν αντικαθίσταται έτσι εύκολα, πόσο μάλλον όταν το όνομα του έχει γίνει συνώνυμο με έναν από τους πιο μνημειώδεις χαρακτήρες στο franchise για το οποίο μιλάμε.
Από τη στιγμή που δεν έχεις τον Harrison Ford να υποδύεται τον Han Solo, και δεν έχεις προσλάβει έναν ειδικό στις μιμήσεις για να έχει ακριβώς την ίδια κινησιολογία, τις ίδιες εκφράσεις και τον ίδιο τρόπο ομιλίας με τον Harrison Ford όταν υποδύεται τον Han Solo, το αποτέλεσμα είναι πάνω κάτω το αναμενόμενο. Θα μου πείτε “δεν είναι μέρος της δουλειάς του ηθοποιού αυτό;” και θα σας πω πως η Disney ισχυρίζεται ότι δοκίμασε πάνω από 1400 ηθοποιούς για το ρόλο και κατέληξε στον Ehrenreich. Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για ένα θέμα που ο καθένας εκλαμβάνει διαφορετικά, και ανάλογα με την ταύτιση και τις προσδοκίες του από το χαρακτήρα. Εμένα τουλάχιστον, μετά από όλα όσα έχουν ακουστεί για το πόσο χάλια υποτίθεται ότι έπαιζε, δεν με απογοήτευσε καθόλου, και χωρίς να παρατηρήσω καμιά τρομερή ομοιότητα ανάμεσα στο παίξιμο των δύο, η ερμηνεία του Ehrenreich με ικανοποίησε.
Η φωνή του Harrison Ford είναι πιο βαριά, αλλά ο Ehrenreich έχει προσπαθήσει κάπως να μιμηθεί τον τρόπο ομιλίας του. Στην κινησιολογία και τις εκφράσεις έχει γίνει καλύτερη δουλειά, καθώς σε πολλά σημεία η έκφραση του Ehrenreich σου φέρνει στο μυαλό την αντίστοιχη έκφραση του παλιού Han Solo αν την έχεις αποτυπωμένη, παρόλο που δεν μοιάζουν καθόλου μεταξύ τους στα χαρακτηριστικά του προσώπου. Δεν νομίζω ότι τίθεται καν θέμα σύγκρισης μεταξύ των δύο προφανώς, αλλά για να στηρίξω την άποψη μου ότι η ερμηνεία δεν με απογοήτευσε, θα πω πως αυτό που με κέρδισε ήταν η λάμψη στα μάτια του και η τόλμη του χαρακτήρα την οποία απέδωσε με μεγάλη πειστικότητα και με πιστότητα στο χαρακτήρα (Han Solo vs. Han Solo).
Αφού γράψαμε λίγα λόγια για το θέμα με το οποίο ασχολούνται οι απανταχού fans εκεί έξω, ας πούμε τώρα και για την ίδια την ταινία. Μια μάλλον αχρείαστη ταινία, η οποία από τη φύση του πρωταγωνιστή της προορίζεται για πολλή δράση και πολύ γέλιο, και στην οποία ξέρεις πάνω κάτω τι θα δεις από πριν, αφού τα βασικά για το παρελθόν του Han Solo είναι γνωστά από τις προηγούμενες ταινίες. Τι μένει; Να επενδυθεί χρόνος και προσπάθεια έτσι ώστε να παρουσιαστούν με όσο το δυνατόν πιο ενδιαφέροντα, δημιουργικό και συναρπαστικό τρόπο, με καλογραμμένο σενάριο, κορυφαίες ατάκες και φοβερές ερμηνείες. Το καταφέρνει αυτό η ταινία; Η απάντηση είναι: και ναι και όχι.
Πριν πω περισσότερα θα ήθελα να διευκρινίσω το εξής: δεν πρόκειται να αξιολογήσω την ταινία με όρους κινηματογραφικού αριστουργήματος, γιατί δεν έχει απολύτως κανένα νόημα. Μιλάμε για ένα standalone φιλμ του Star Wars για το παρελθόν του Han Solo, με σκοπό να μεγαλώσει το μύθο γύρω από αυτόν τον πολύ αγαπητό χαρακτήρα, να ικανοποιήσει τα fanboys και τα fangirls ανά τον κόσμο, και να προσθέσει μερικά εκατομμύρια στους λογαριασμούς της Disney. Στο τελευταίο τουλάχιστον δεν τα κατάφερε, καθώς κατέληξε σε εισπρακτική αποτυχία. Αν λοιπόν δεν πήγατε να το δείτε στο σινεμά από επιλογή επειδή έχετε κουραστεί από το άρμεγμα για λεφτά του franchise με κάθε δυνατό τρόπο (σας καταλαβαίνω αλλά εγώ δεν κρατήθηκα), μπορείτε να το δείτε άφοβα γιατί δεν πάει και πολύ καλά εμπορικά.
Ο Han Solo αποδρά από τον εγκαταλελειμμένο κόσμο του πλανήτη Corellia, όπου όντας ορφανός ήταν αναγκασμένος να κλέβει για διάφορες συμμορίες για να επιβιώσει. Αναγκάζεται να καταταγεί στον Αυτοκρατορικό Στόλο με στόχο να ξεκινήσει μια νέα καλύτερη ζωή και να μαζέψει χρήματα για να επιστρέψει στην αγαπημένη του Qi’ra (Emilia Clarke). Όμως, ο τυχοδιωκτισμός, η ισχυρογνωμοσύνη και το αίσθημα της δικαιοσύνης (και της ανάγκης για επιβίωση) τον καθιστούν εντελώς ακατάλληλο για νεοσύλλεκτο πιλότο της Αυτοκρατορίας. Έτσι, μπλέκεται με διάφορες συμμορίες και ξεκινά ένα ταξίδι με πολλές περιπέτειες για να επιβιώσει και να ξανασυναντήσει την αγαπημένη του. Σύμμαχοί στις περιπέτειές του, ο μέντοράς του Beckett (Woody Harrelson) και η Val (Thandie Newton), ο Chewbacca (Joonas Suotamo) και ο Lando Calrissian (Donald Glover).
Δεν θέλω να πω περισσότερα για να μην αποκαλύψω κάτι σημαντικό για την πλοκή. Η ταινία βλέπεται πολύ ευχάριστα, χωρίς να έχει σε όλη της τη διάρκεια την ίδια ένταση, αλλά με αρκετές σκηνές όπου εντείνεται η αγωνία και σε κρατάει καθηλωμένο. Οι αγαπημένες μου σκηνές είναι αυτή στην οποία ο Han Solo γνωρίζει τον Chewbacca και η σκηνή με το τρένο, η οποία είναι πραγματικά μεγαλειώδης και γεμάτη αδρεναλίνη. Αν με ρώταγε κάποιος έναν λόγο για να δει την ταινία στο σινεμά, θα ήταν ακριβώς αυτή η σκηνή. Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν πολλές φορές που συμβαίνουν πράγματα βεβιασμένα ή απότομα και χαλάει ο ρυθμός. Σε αυτά συγκαταλλέγεται και ο καταιγισμός fan service (τοποθέτηση στοιχείων από την original τριλογία κυρίως) που άλλες φορές γίνεται με κομψό τρόπο και προσθέτει στην εμπειρία του θεατή, και άλλες φορές με χτυπητό και προσποιητό τρόπο. Επίσης, αν δεν προσπαθούσαν τόσο να ενσωματώσουν διάφορα -φαινομενικά ασύνδετα- προβλήματα της επικαιρότητας (όπως τους πρόσφυγες, τα ρομπότ και την τεχνητή νοημοσύνη, τα δικαιώματα της LGBTQ κοινότητας) τόσο βιαστικά και επιφανειακά, θα ήταν καλύτερα. Άμα είναι να το κάνεις, κάν’ το καλά. Μην το κάνεις για να πεις ότι τα έβαλες κι αυτά.
Οι ερμηνείες κυμάνθηκαν σε πολλά διαφορετικά επίπεδα. Για τον πρωταγωνιστή τα έγραψα αναλυτικά πιο πάνω. Ο Woody Harrelson μου άρεσε πολύ στο ρόλο του μέντορα (θα μου πείτε ξέρουμε προ πολλού πόσο χαρισματικός ηθοποιός είναι) και ο Donald Glover ήταν σχετικά καλός, καρικατούρα αλλά διασκεδαστικός. Οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους ηθοποιούς έκαναν καλά τη δουλειά τους, αλλά πλέον μιλάμε για χαρακτήρες χωρίς μεγάλο βάθος. Αυτή που με απογοήτευσε προσωπικά ήταν η Emilia Clarke στο ρόλο της Qi’ra, με μια ερμηνεία που μου φάνηκε πολύ ανέκφραστη και επίπεδη για τα δεδομένα του χαρακτήρα. Φαντάζομαι ότι μπορεί να ήταν επίτηδες και σύμφωνα με τις οδηγίες του σκηνοθέτη η όλη συμπεριφορά, παρολ’ αυτά δεν με έπεισε και δεν μου μετέδωσε όλο το εύρος των συναισθημάτων του χαρακτήρα, ενώ ούτε η χημεία με τον αγαπημένο της με έπεισε ιδιαίτερα (καθαρά υποκειμενική άποψη βέβαια).
Το σενάριο της ταινίας είναι λίγο πολύ γνωστό και προβλέψιμο. Βέβαια και στα σημεία που δεν είναι αναμενόμενο τι θα συμβεί με βάση όσα γνωρίζουμε από τις άλλες ταινίες, υπάρχουν σημεία με μία πρωτοτυπία, και άλλα τα οποία είναι τρελά προβλέψιμα ή αντεγραμμένα από αλλού (ακόμα και από άλλη ταινία Star Wars, έλεος). Όσον αφορά το χιούμορ, υπάρχουν σημεία που γελάς αλλά θα μπορούσε και καλύτερα. Δεν θα μπορούσα να αφήσω ασχολίαστο το γεγονός πως μια ταινία για έναν από τους πιο ρισκαδόρους χαρακτήρες της κινηματογραφικής ιστορίας παίρνει τόσα λίγα ρίσκα, και ο σκελετός της θυμίζει περισσότερο κονσέρβα ταινίας δράσης/περιπέτειας, παρά τον αυθορμητισμό του πρωταγωνιστή της. Αυτό δεν κάνει την ταινία απαραίτητα κακή, αλλά την εμποδίζει από το να ξεδιπλώσει την πλήρη δυναμική της και την κάνει στο βάθος να μοιάζει με πολλές άλλες ταινίες αν οι χαρακτήρες δεν λέγονταν Han, Chewbacca, Lando κ.ο.κ. αλλά κάπως αλλιώς και ήταν σε άλλο setting τα τεκταινόμενα. Δεν ξέρω αλλά μπορώ να υποθέσω ότι αυτό ίσως να οφείλεται και στην αλλαγή σκηνοθέτη, καθώς οι αρχικοί σκηνοθέτες Phil Lord και Christopher Miller (The Lego Movie, 21 Jump Street) αντικαταστάθηκαν από τον Ron Howard, λόγω “δημιουργικών διαφορών” με τους παραγωγούς της ταινίας.
Εν τέλει νομίζω πως μιλάμε για μια ευχάριστη και διασκεδαστική περιπέτεια στο σύμπαν του Star Wars, που δεν απογοητεύει αλλά δεν κάνει την υπέρβαση. Δεν συγκρίνεται με τη δραματική ένταση του προηγούμενου standalone Rogue One (που προσωπικά με είχε κερδίσει πάρα πολύ), αλλά αν είστε φαν του κόσμου των Star Wars θα σας αφήσει με το χαμόγελο στα χείλη (όχι μόνο με τα αστεία του, αλλά κυρίως με την αποφασιστικότητα, την αισιοδοξία και την τύχη του Han) και πιθανώς με την όρεξη να ξαναδείτε τις παλιές ταινίες.
