Πρίν από δεκατέσσερα χρόνια κανένας δεν περίμενε πως μια ταινία για πειρατές, βασισμένη σε μια από τις ατραξιόν της Disneyland, θα έφερνε μια πνοή φρέσκου αέρα στα καλοκαιρινά blockbuster και θα δημιουργούσε ένα γιγαντιαίο franchise εκατομμυρίων. Και όμως τόσα χρόνια μετά βλέπουμε την πέμπτη και πιθανά όχι τελευταία προσθήκη στη σειρά που αγαπήσαμε ως παιδιά. Η πρώτη ταινία των Πειρατών της Καραϊβικής είναι αναμφίβολα μια από τις καλύτερες, πιο διασκεδαστικές ταινίες δράσης όλων των εποχών. Το κόσνεπτ ήταν κάτι γνώριμο, αλλά και ολότελα διαφορετικό, η πλοκή ήταν απλή και ενδιαφέρουσα και ο Johnny Depp μας χάρισε την πιο χαρακτηριστική ερμηνεία της καριέρας του. Όσο συνεχίζόταν η σειρά όμως η ποιότητα της σειράς έπεφτε με κάθε νέα ταινία. Η ιστορία γινόταν όλο και πιο περίπλοκη και η δράση υπερβολική και κουραστική. Το Dead Men Tell No Tales όμως έσπασε την παράδοση, καθώς κατάφερε να είναι καλύτερη από την προηγούμενη ταινία. Όταν βέβαια η προηγούμενη ταινία είναι το On Stranger Tides, αυτό δεν σημαίνει και πολλά.
Για ακόμα μια φορά η ιστορία περιστρέφεται γύρω από τον αγαπημένο μας αχρείο, Jack Sparrow, ο οποίος αθελά του ελευθερώνει έναν εχθρό από το παρελθόν, τον ζοφερό καπετάνιο-φάντασμα Salazar. Η μόνη του ελπίδα να τον νικήσει, είναι με την τρίαινα του Ποσειδώνα, η οποία δίνει στον κάτοχο την πλήρη κυριαρχία της θάλασσας. Τα γνωστά του καμώματα θα φέρουν στον δρόμο του τον Χένρυ (Brenton Thwaites) και την Καρίνα (Kaya Scodelario). Όλως τυχαίως αναζητούν και αυτοί την τρίαινα και θα επιβιβαστούν μαζί με τον θρυλικό καπετάνιο σε μια ακόμη συναρπαστική(;) περιπέτεια.
Λοιπόν σταματήστε με αν έχετε ακούσει κάτι από αυτά ξανά. Ένας εχθρός από το παρελθόν, μαζί με το μαγικό του πλοίο και τον στρατό του από απέθαντα cgi όντα κυνηγάει τον Jack, ο οποίος με την βοήθεια ενός ερωτευμένου ζευγαριού και του Barbosa (που στην αρχή τον κυνηγάει) ψάχνει ένα μαγικό αντικείμενο για να τον νικήσει. Είμαι σίγουρος ότι αν μπορούσατε θα με είχατε ήδη σταματήσει. Όπως καταλάβατε η πλοκή είναι πρακτικά η ίδια με όλες τις υπόλοιπες ταινίες των Πειρατών και αυτό για μένα είναι αρκετά απογοητευτικό, ειδικά όταν μιλάμε για την πέμπτη ταινία στη σειρά. Δεν θα παραπονιόμουν τόσο γι’αυτό αν έβλεπα τη λάμψη και τη μαγεία που έκανε την πρώτη ταινία τόσο διασκεδαστική, αλλά αυτά τα στοιχεία απουσιάζουν πλήρως από εδώ. Όλα πλέον είναι γνώριμα και προβλέψιμα, από τις εξελίξεις μέχρι τα αστεία και φαίνεται να έχουν μοναδικό σκοπό να ικανοποιήσουν τους φαν και όχι να πούν την ιστορία που θέλουν. Μόνο μια εξέλιξη προς το τέλος οδηγεί την πλοκή σε μια δυνητικά ενδιαφέρουσα κατεύθυνση, όμως με πέντε διαφορετικές υποπλοκές να τρέχουν ταυτόχρονα, δεν μένει χρόνος για να αναπτυχθεί.
Την ταινία την κρατάνε οι ερμηνείες των Geoffrey Rush και Javier Bardem. Οι νέοι ηθοποιοί είναι ικανοποιητικοί αλλά με το ταλέντο που έχουν δίπλα τους δύσκολα ξεχωρίζουν. Τόσο ο Rush όσο και ο Bardem είναι κατάλληλα υπερβολικοί και φαίνεται να το διασκεδάζουν, πράγμα το οποίο μεταφέρουν και στο κοινό. Όσο για τον Johnny Depp, είναι καλός όπως πάντα στον ρόλο τον οποίο γνωρίζει τόσο καλά, αλλά θεωρώ ότι το παρακάνει σε μερικά σημεία. Οι καλύτερες του σκηνές είναι αυτές που μοιράζεται με τον Barbosa, οι οποίες δυστυχώς είναι σποραδικές. Όσον αφορά τον Salazar, αν και υποτιθέμενη νέμεσις του Sparrow, η πρώτη τους κοινή σκηνή είναι στο δεύτερο μέρος, ενώ δεν υπάρχει κανένας ενδιαφέρον διάλογος ή σύγκρουση μεταξύ τους, ιδιαίτερα αν τον συγκρίνεις με τους προηγούμενους κακούς. Γενικά είμαι απογοητευμένος από την κατεύθυνση που πέρνει ο χαρακτήρας του Jack Sparrow, ο οποίος αν και ξεκινάει όπως κάθε καλός πρωταγωνιστής, σε ένα πολύ χαμηλό σημείο της ζωής του και έχοντας δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα, εν τέλει λυτρώνεται όχι χάρις στη δική του προσπάθεια, αλλά από πράξεις των υπολοίπων, πράγμα το οποίο κάνει την ίδια τη λύτρωση ασήμαντη. Δεν λέω ότι ήθελα one man show απ’τον Depp, αλλά αφού του δίνεις τη δικιά του πλοκή, πρέπει να τον κάνεις να θριαμβεύσει με τις δικές του ικανότητες. Ο Jack ποτέ δεν ήταν παθητικός πρωταγωνιστής και κάθε φορά ήταν καθοριστικός στην ιστορία, αλλά σε αυτήν την ταινία το μόνο που κάνει είναι να δημιουργεί μπελάδες και να χαλάει χρόνο σε άσκοπα αστεία.
Ένα γενικότερο θέμα της ταινίας είναι ότι σπαταλάει πολύ ώρα σε κομμάτια τα οποία δεν έχουν καμία σχέση με την πλοκή, είτε για αστεία, τα οποία δεν είναι έτσι και αλλιώς τόσο καλά, είτε για κανένα απολύτως λόγο. Εξαιτίας αυτού η ταινία χάνει την ορμή της και καταλήγει να μοιάζει πολύ μεγαλύτερη, ενώ στην πραγματικότητα είναι η μικρότερη σε διάρκεια προσθήκη στη σειρά. Σε αυτό δεν βοηθάει και το φορτωμένο, εκκωφαντικό φινάλε, το οποίο συνεχίζει την ατυχή παράδοση των sequel των Πειρατών. Τουλάχιστον όταν σκηνοθετούσε ο Gore Verbinski το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό. Τώρα με το όργιο από cgi στην οθόνη και με τα γρήγορα κοψίματα σε σκοτεινές σκηνές μάχης δυσκολεύομαι να καταλάβω τι συμβαίνει. Το κυριότερο είναι όμως ότι δυσκολεύομαι να νοιαστώ, ειδικά στην τελευταία και πιο παρατραβηγμένη σκηνή δράσης, όπου η ταινία ξεχνά τι ήταν μέχρι τώρα και απαιτεί να επενδύσεις συναισθηματικά. Έχω βαρεθεί να λέω πως επειδή πλέον μπορείς να κάνεις τα πάντα με την διαθέσιμη τεχνολογία, δεν σημαίνει ότι πρέπει να το κάνεις. Μπορώ να αναστείλω τη δυσπιστία μου για να δεχθώ πειρατές που πολεμάνε φαντάσματα, αλλά όταν η δράση είναι τόσο εξωφρενικά καρτουνίστικη δεν μπορώ να πάρω στα σοβαρά τον κίνδυνο και τις επιπτώσεις της κατάστασης και κατά προέκταση να ανησυχήσω για τους πρωταγωνιστές.
Συμπερασματικά το Dead Men Tell No Tales είναι μια επανάληψη των πρώτων ταινίων, δίχως την ενέργεια και την αίσθηση αναγκαιότητας και με ένα βιαστικό φορτωμένο σενάριο να το τραβάει πίσω. Φυσικά αυτό δεν το κάνει κακή ταινία, αλλά μάλλον αδιάφορη. Οι ερμηνείες είναι πολύ διασκεδαστικές και υπάρχουν μερικές καλές σκηνές εδώ και εκεί, χωρίς κάτι το ξεχωριστό. Αν θέλετε απλά να κάνετε ένα γνώριμο ταξίδι και να δείτε τον Johnny Depp να αναβιώνει τον θρυλικό του ρόλο, τότε σίγουρα θα απολαύσετε την ώρα σας στο σινεμά. Παρόλα αυτά θεωρώ ότι η ταινία δεν καταφέρνει να δικαιολογήσει την υπαρξή της και μοιάζει περισσότερο με ένα ακόμα sequel-προϊον, από αυτά που κατακλύζουν τις αίθουσες τα τελευταία χρόνια, παρά με μια ιστορία με πάθος και καρδιά από πίσω της που έχει κάτι καινούργιο να πεί.
Βαθμολογία: 5/10
Υ.Γ. Ναι έχουν και οι Πειρατές post-credit σκηνή, γι αυτό να είστε υπομονετικοί.
Ορέστης
[vc_row][vc_column][thb_gap height=”45″][thb_postcarousel title_position=”bottom-title” columns=”4″ navigation=”true” source=”size:20|post_type:post”][thb_gap height=”45″][/vc_column][/vc_row]
