Στα χρόνια της εφηβείας, μία απ’ τις αγαπημένες μου συνήθειες ήταν η εβδομαδιαία βόλτα στο video club της γειτονιάς. Είτε μόνη είτε με παρέα, μετά από προσεκτική αναζήτηση διάλεγα 4-5 ταινίες, πάντα εφηβικού περιεχομένου, και κατευθυνόμουν στο ταμείο όπου με περίμενε το καρτερικό και ελαφρώς απελπισμένο ύφος της ιδιοκτήτριας εξαιτίας της έλλειψης πρωτοτυπίας μου. Όταν έκλεισα τα 18 και μαζί τους έκλεισε και το video club, ακολούθησα το ίδιο μοτίβο, πλέον μέσω ίντερνετ. Οι ταινίες απέκτησαν σαφώς μεγαλύτερη ποικιλία αλλά οι εφηβικές δεν έχασαν τη θέση τους. Και τις έχω δει όλες.
Απ’ αυτές που φτιάχτηκαν καθαρά για την ικανοποίηση των super Κατερίνα-τύπου προσδοκιών για τη ζωή στην εφηβεία όπως το What a girl wants, το Princess diaries και το High school musical στα απολαυστικά δεν-παίρνω-και-πολύ-σοβαρά-τον-εαυτό-μου American pie, Clueless και Napoleon Dynamite. Απ’ τις επικλήσεις στα πρώτα ψήγματα περιέργειας για τον έρωτα και το σεξ των Twilight, Say anything και She’s all that στους καθησυχαστικούς ύμνους στη διαφορετικότητα Breakfast club, Perks of being a wallflower και 10 things I hate about you. Απ’ τις πολυβραβευμένες και πολυσυζητημένες Billy Elliott, Juno και Thirteen στα επικά franchise φαντασίας Harry Potter, Hunger games και Back to the future. Η απόσταση ανάμεσα στην πρώτη ιδέα μουστακιού και στον πολυφορεμένο αμερικάνικο χορό αποφοίτησης μετριόταν για χρόνια σε εκατομμύρια δολάρια εισπράξεων για τις χολιγουντιανές εταιρείες παραγωγής και εργατοώρες μέσα σε ρούχα της μαμάς και του μπαμπά σε πάρτι και βραβεύσεις για τους προέφηβους και έφηβους ηθοποιούς.
The Breakfast Club(1985)
Ακόμα και τα τελευταία χρόνια που δίνονται συγκριτικά λιγότερες ευκαιρίες σε εφηβοκεντρικά φιλμς (με φωτεινή εξαίρεση τα βασισμένα σε επιτυχημένα βιβλία fantasy τύπου Divergent και Maze runner), το χρίσμα έχει δοθεί στις αντίστοιχες τηλεοπτικές και διαδικτυακές σειρές. Όχι ότι είναι κάτι καινούριο σαν concept – σειρές των late 80’s και των 90’s όπως το Saved by the bell, το Dawson’s creek, το Freaks and Geeks και το εμβληματικό Beverly Hills, 90210 μετέτρεψαν άγνωστους νεαρούς σε είδωλα, έγιναν σημείο αναφοράς της ποπ κουλτούρας, έχτισαν και κρατάνε ακόμα ζωντανές κατά τ’ άλλα ανεξήγητες καριέρες (βλ. Tori Spelling). Ωστόσο χάρη στην υπερκυριαρχία των social media στα 2010’s, οι –συνήθως 20άρηδες που παριστάνουν τους εφήβους- πρωταγωνιστές των Vampire diaries, Pretty little liars, Glee, 13 reasons why κλπ δεν είναι μόνο αντικείμενα λατρείας. Η «κλειδαρότρυπα» του Instagram και των παρόμοιων πλατφόρμων δημιουργούν στους απανταχού θαυμαστές μια αίσθηση οικειότητας μαζί τους και κατ’ επέκταση με την ίδια την σειρά της οποίας είναι μέρος.
Glee(2009-2015)
Ποιος όμως παρακολουθεί αυτές τις ταινίες και αυτές τις σειρές (εκτός από μένα); Σίγουρα μεγάλο μέρος του αγοραστικού κοινού είναι οι ίδιοι οι έφηβοι. Αγχωμένοι, νευρικοί, εσωστρεφείς θαμώνες γυμνασίων και λυκείων που «κανείς δεν τους καταλαβαίνει» βρίσκουν διέξοδο σε ιδεατά σύμπαντα, ταυτίζονται και ερωτεύονται ηθοποιούς και ξεσηκώνουν φράσεις και συμπεριφορές, τρανή απόδειξη ότι η ζωή μιμείται την τέχνη πιο συχνά απ’ ο, τι αντίστροφα! Η έλλειψη εμπειρίας τους μεταφράζεται σε χαμηλότερα standards και η συναισθηματική τους αστάθεια τους κάνει ευάλωτους στους κλισέ διαλόγους και στις –σχήμα οξύμωρο- αναμενόμενες ανατροπές της πλοκής, είναι λοιπόν κοινό εύκολο να ικανοποιηθεί, δηλαδή το αγαπημένο είδος των κινηματογραφικών και τηλεοπτικών studio.
Not Another Teen Movie(2001)
Δεν είναι όμως το μοναδικό κοινό, και δεν αναφέρομαι στους ήρωες γονείς που αναγκάζονται να συνοδεύσουν ένα τσούρμο εφήβων στο σινεμά. Κατεξοχήν θαυμαστές αυτών των ταινιών συναντώνται σε όλες τις ηλικίες, αν και με μια δόση ένοχης απόλαυσης όσο απομακρύνονται από τα 20. Πώς είναι όμως δυνατό να βρίσκει κανείς ενδιαφέρον σε περιγραφές μιας φάσης ζωής που για κείνον έχει παρέλθει, ίσως κατά πολύ; Η απάντηση είναι απλή και καθόλου πρωτότυπη.
Η εφηβεία είναι μια ηλικία κατά την οποία όλες οι πιθανές προοπτικές που μπορείς να ακολουθήσεις στη ζωή σου είναι ακόμα ανοικτές. Όσο περνάει ο καιρός, κάνεις κάποιες επιλογές που αποκλείουν τις περισσότερες απ’ αυτές, όχι πάντα συνειδητά αλλά σίγουρα με τον τρόπο που επενδύεις το χρόνο σου. Μια εφηβική ταινία είναι σαν μια μηχανή του χρόνου που σου επιτρέπει να γυρνάς πίσω στο πώς ήσουν τότε. Μέσα απ’ τη μικρή και τη μεγάλη οθόνη βλέπεις τον εαυτό σου και επανεξετάζεις την πορεία σου, με συνήθως γλυκόπικρα συμπεράσματα. Η ταύτιση σου είναι αποτέλεσμα νοσταλγίας, ταυτόχρονα ανασφάλεια για το παρόν και το μέλλον αλλά και επιθυμία να επιβεβαιώσεις ότι είσαι εκεί που θα έπρεπε να είσαι. Το Hollywood δε σταματάει να περνάει εφηβεία ακριβώς επειδή δε σταματάς εσύ.
Όσο οι νέοι, ελκυστικοί επίδοξοι ηθοποιοί είναι φτηνοί και χιλιάδες και όσο οι στατιστικές δείχνουν ότι το μετεφηβικό κοινό της κατηγορίας 18-24 είναι το πιο δυναμικό, χρόνος και χρήμα θα συνεχίσει να δίνεται. Διόλου κακή προοπτική αν σκεφτεί κανείς τα κινηματογραφικά διαμάντια που έχουν προκύψει κατά καιρούς όπως το συγκινητικό animation How to train your dragon, η Νο 1 ταινία-για-Κυριακή-μεσημέρι Ferris Bueller’s day off και το για μένα αξεπέραστο, πάντα quotable Mean girls. Άλλωστε οι πρωτοεμφανιζόμενοι ηθοποιοί και οι νεαροί θαυμαστές τους του σήμερα είναι αντίστοιχα οι φτασμένοι αστέρες και οι φανατικοί moviegoers του αύριο, και οι χολιγουντιανοί παραγωγοί ξέρουν καλά πώς να επενδύουν στο ελπιδοφόρο μέλλον.
Ferris Bueller’s Day Off(1986)
[vc_row][vc_column][thb_gap height=”45″][thb_postcarousel title_position=”bottom-title” columns=”3″ navigation=”true” source=”size:20|post_type:post”][thb_gap height=”45″][/vc_column][/vc_row]
