Παρότι η λίστα με τις χειρότερες ταινίες του 2017 ήταν μια απαραίτητη εκτόνωση του πόνου που μου προκάλεσαν εκείνα τα κινηματογραφικά σιχάματα, οι ταινίες αυτές δεν παύουν να είναι εύκολοι στόχοι. Δεν χρειάζεται να σας πω εγώ ότι το νέο Transformers είναι άθλιο. Το ξέρατε ήδη και δεν περιμένατε κάτι καλύτερο. Γι’ αυτό ένιωσα την ανάγκη να μιλήσω για κάποιες ταινίες οι οποίες, αν και όχι απαραίτητα κακές, ήταν απογοητευτικές. Μερικές φορές η θέαση μιας απογοητευτικής ταινίας μπορεί είναι πιο επώδυνη από αυτή μιας απαράδεκτης. Σίγουρα βλέποντας έργα όπως το Flatliners νιώθω τη ζωή να εγκαταλείπει σιγά σιγά το σώμα μου, όμως δεν υπάρχει κάποια προσωπική επένδυση. Λείπει το αίσθημα της απόλυτης ήττας και του κενού στη ψυχή, που βιώνεις αφότου δεις μια ταινία η οποία δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στις προσδοκίες σου, εξαιτίας χαζών, αποτρέψιμων λαθών. Όπως καταλαβαίνετε φυσικά, το τι απογοητεύει εμένα είναι εντελώς προσωπικό, επομένως αυτή η λίστα είναι 100 % υποκειμενική (σε αντίθεση με τις υπόλοιπες που είναι μόλις 87 % υποκειμενικές).
Υ. Γ. Θα ακολουθήσουν SPOILERS για τις ταινίες!!!
8. Wonder Woman
Λογικά μόλις έχασα το μισό μου αναγνωστικό κοινό από την πρώτη κιόλας προσθήκη στη λίστα. Τουλάχιστον αυτοί που έμειναν θα είναι υπομονετικοί μαζί μου. Κανονικά, με βάση τις απαράδεκτες ταινίες που είχε παρουσιάσει μέχρι εκείνη τη στιγμή το DCEU, δεν θα έπρεπε να έχω υψηλές προσδοκίες για την Wonder Woman. Παρόλα αυτά οι διθυραμβικές κριτικές μαζί με τις ενθουσιώδεις αντιδράσεις του κοινού επανέφεραν τις ελπίδες μου για τη DC, έστω και προσωρινά. Ακόμα αδυνατώ να καταλάβω πως η Wonder Woman θεωρείται μια από τις καλύτερες ταινίες υπερηρώων. Το μόνο κομμάτι που η ταινία κατάφερε να αποδώσει εξαιρετικά καλά, παρότι είναι συνήθως το πιο αδύνατο στοιχείο στις ταινίες αυτού του είδους, ήταν το ρομάντζο, χάρις στη χαρισματικότητα των πρωταγωνιστών και την άνεση με την οποία χειρίστηκε η Patty Jenkins τις πιο ανθρωποκεντρικές στιγμές. Η έλλειψη εμπειρίας όμως σε project τέτοιου μεγέθους, δεν επέτρεψε στη σκηνοθέτιδα να δείξει την ίδια άνεση στις σκηνές δράσεις, οι οποίες υπέφεραν από την υπερβολική χρήση slow motion και την πλήρη απουσία έντασης. Τα απαράδεκτα γραφικά, στα οποία μας έχει συνηθίσει πλέον η DC, δεν βοήθησαν την κατάσταση.
Επίσης παρά τα ευσημά μου στη Gal Gadot, υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε μια ευχάριστη παρουσία και μια ικανή ηθοποιό και φοβάμαι πως η Ισραηλινή κατατάσσεται στη πρώτη κατηγορία, καθώς όποτε το σενάριο ζητούσε κάτι πιο σοβαρό από εκείνη, η ερμηνεία της θύμιζε Βουγιουκλάκη. Παρόλα αυτά ήταν η χημεία της με τον Chris Pine και η συναισθηματικη επένδυση με τους χαρακτήρες τους, που με έκανε να υπομείνω την τεττριμένη αρχή στη Θεμισκύρα, τους γελοιωδώς καρτουνίστικους κακούς, τις κακογυρισμένες σκηνές δράσεις και την εκνευριστική comic relief γραμματέα του Steve. Όλη η καλή μου θέληση όμως εξαντλήθηκε στα τελευταία δέκα λεπτά της ταινίας, όπου απλά η DC δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί, δίνοντας μας ακόμα ένα όργιο κακοφωνίας και χρωμάτων. Η προσπάθεια της ταινίας να προωθήσει το αξιοπρεπές μήνυμα ότι οι άνθρωποι είναι οι μόνοι υπεύθυνοι για τις αιματηρές συγκρούσεις μεταξύ τους και όχι μια αόριστη δύναμη κακού, πετάχτηκε στα σκουπίδια όταν η Wonder Woman, αφού διακήρυξε με το πιο γλυκανάλατο τρόπο την πίστη της στην αγάπη, πλάκωσε στις γρήγορες τον Άρη, σταματώντας τον Α’ Παγκόσμιο. Αυτό που με απογοητεύει περισσότερο με την Wonder Woman είναι ότι είχε την ευκαιρία να είναι μια από τις καλύτερες ταινίες υπερηρώων, αλλά την σπατάλησε.
7. The Dark Tower
Παρότι η σειρά βιβλίων “Ο Μαυρος Πύργος” του Stephen King συγκαταλέγεται ανάμεσα στα πιο γνωστά έργα του συγγραφέα, δεν διαθέτω ούτε την υπομονή ούτε το ψυχικό σθένος που απαιτούνται για να διαβάσω τις χιλιάδες σελίδες που καλύπτουν την αιώνια διαμάχη του Gunslinger με τον Man in Black. Έτσι η μεταφορά της ομολογουμένως ενδιαφέρουσας υπόθεσης στη μεγάλη οθόνη με πρωταγωνιστές τους Idris Elba και Matthew McConaughey αποτέλεσε αρχικά μια ελπιδοφόρα προσπάθεια. Δεν άργησε όμως να έρθει η σχεδόν οικουμενική κατακραυγή και δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί. Σε μόλις μιάμιση ώρα η ταινία αποπειράται να μας εισάγει σε ένα τεράστιο και εντελώς καινούριο κόσμο, ενώ παράλληλα προσπαθεί να αφηγηθεί την ιστορία της. Έτσι όχι μόνο δεν δίνεται ο αναγκαίος χρόνος στο κοινό να εξοικειωθεί με τον κόσμο της ταινίας, αλλά και πλοκή θυμίζει περισσότερο τη σύνοψη στην Wikipedia, με κάθε σκηνή να οδηγεί με ιλιγγιώδη ρυθμό στην επόμενη, δίχως να αφήνει κάποιο είδους αντίκτυπο. Εν τέλει μια ιστορία με πολλές δυνατότητες και ένα ταλαντούχο καστ σπαταλήθηκαν εξαιτίας της βιασύνης του studio.
6. Mother!
Υπήρχε μια σύντομη περίοδος στα τέλη Οκτώβρη, που είχα βαρεθεί να βλέπω άρθρα επί αρθών με αναλύσεις για την νέα ταινία του Aronofsky, Mother! . Έχοντας λατρέψει τα Wrestler και Black Swan ανυπομονούσα να δω την ταινία, διατηρώντας όμως κάποιες επιφυλάξεις λόγω της ύπαρξης θαυμαστικού στον τίτλο, που μου φαινόταν εντελώς δήθεν. Δυστυχώς όταν είδα την ταινία διαπίστωσα ότι αυτή η αχρείαστη επιτήδευση δεν περιοριζόταν μόνο στον τίτλο. Αρχικά να πω ότι σε οποιαδήποτε ταινία Aronofsky το οπτικό αποτέλεσμα θα είναι πάντα εντυπωσιακό και το ίδιο ισχύει για το Mother! . Επίσης οι ερμηνείες των Javier Bardem, Ed Harris και Michelle Pfeiffer είναι εξαιρετικές, με την Jennifer Lawrence όμως να ωχριά σε σύγκριση μαζί τους στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Κατά τα άλλα η ιστορία επιζητά απεγνωσμένα να την θεωρήσουμε βαθυστόχαστη, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι. Συνήθως στις arthouse ταινίες η αλληγορία είναι συνυφασμένη με μια πιο κυριολεκτική ιστορία, λειτουργώντας σαν δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης. Αντίθετα στο Mother! η αλληγορία είναι η ιστορία, καθιστώντας ιδιαίτερα δύσκολο να νοιαστείς για το οτιδήποτε συμβαίνει. Η ταινία αποτελεί πρακτικά μια σύγχρονη αποτύπωση της Βίβλου με συμβολισμούς λιγότερο διακριτικούς και από μπουνιά στο πρόσωπο. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η ταινία προς το δεύτερο μισό παίρνει μια αλλόκοτη και αχρείαστα βίαιη κατεύθυνση, μόνο και μόνο για να καταλήξει στο ίδιο υπεραπλουστευμένο συμπέρασμα με τα περισσότερα καρτούν των 90s : φύση καλή, άνθρωπος κακός.
5. Pirates of the Caribbean 5: Dead Men Tell No Tales
Με βάση το γεγονός ότι μετά το αναζωογονητικά διασκεδαστικό Μαύρο Μαργαριτάρι οι ταινίες των Πειρατών της Καραϊβικής γίνονται προοδευτικά χειρότερες, δεν θα έπρεπε να απογοητευτώ από το αποτέλεσμα του Dead Men Tell No Tales. Πείτε με τρελό, αλλά περιμένω από μια ταινία με budget ύψους 230 εκατομμυρίων και πρωταγωνιστές τους Johhny Depp, Geoffrey Rush και Javier Bardem να είναι κάτι παραπάνω από ενοχλητική και ανούσια. Δυστυχώς κανένα χρηματικό ποσό ή υποκριτικό ταλέντο δεν μπορεί να σώσει ένα τόσο κακό σενάριο. Η ιστορία επιβαρύνεται συνεχώς από ένα σωρό ανούσιες παρακάμψεις και χαρακτήρες των οποίων η απουσία δεν θα άλλαζε τίποτα στην ταινία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο εκβιαστικός γάμος του Jack, μια εντελώς ανούσια στην υπόλοιπη ιστορία σκηνή, που κόβει εντελώς τη ροή με μοναδικό σκοπό να προσφέρει προφανέστατα αστεία για την εξωτερική εμφάνιση της νύφης. Ο Jack Sparrow, λιγότερο χαρακτήρας και περισσότερο καρικατούρα σε αυτό το σημείο, εξιλεώνεται στη ταινία χωρίς πρακτικά να το κερδίσει, μιας και οι μόνοι που κάνουν κάτι χρήσιμο είναι οι νέοι χαρακτήρες, οι οποίοι παρεμπιπτόντως ωχριούν συγκρινόμενοι με τον Orlando Bloom και της Keira Knightley. Θα περίμενε κανείς έστω από τη δράση να αποζημιώσει για τα υπόλοιπα προβλήματα, αλλά δυστυχώς τις περισσότερες φορές είναι άσχημα σκηνοθετημένη και μοιάζει εντελώς ψεύτικη.
4. Star Wars: The Last Jedi
Δίχως καμία αμφιβολία το The Last Jedi ήταν η πιο διχαστική ταινία της χρονιάς. Βίωσα από πρώτο χέρι το χάσμα ανάμεσα στις δύο πλευρές στα σχόλια της κριτικής μου, καθώς προσπαθούσα παράλληλα να το υπερασπιστώ από τους επικριτές του και να το κατακρίνω στους θαυμαστές του. Όπως προείπα το The Last Jedi είναι μια από τις πιο οπτικά ενδιαφέρουσες ταινίες του διαστημικού έπους και όπως οι περισσότερες διαθέτει άψογο design και υπέροχη μουσική. Δεν πιστεύω ότι πλησιάζει καν την απαράδεκτη ποιότητα των prequel και εκτιμώ αφάνταστα το γεγονός ότι ισορροπεί απείρως καλύτερα τα πρακτικά εφέ με τα γραφικά, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες blockbuster ταινίες που δημιουργούν μια εντελώς τεχνητή εμπειρία, χώνοντας παντού CGI. Παρά τις αξιέπαινες αρετές του όμως στο τεχνικό επίπεδο, εν τέλει όλα αυτά γίνονται με σκοπό να εξυπηρετήσουν το σενάριο, το οποίο μαστίζεται από πάρα πολλά προβλήματα. Η τηλεφωνική φάρσα του Poe στο Πρώτο Τάγμα μας προδιαθέτει για την πληθώρα άστοχων και εντελώς αχρείαστων αστείων , τα οποία μοιάζουν εντελώς ξένα σε μια ταινία με κατά κύριο λόγο βαριά θεματολογία για την αποτυχία.
Τα σοβαρά προβλήματα στην ιστορία όμως ξεκινούν με την διαβόητη πλέον σκηνή της Super Leia. Ακόμα και οι πιο φανατικοί θαυμαστές της ταινίας δεν νομίζω ότι μπορούν να δικαιολογήσουν την ξεκαρδιστική εικόνα της Leia που ύπταται ανάμεσα στα συντρίμμια. Έπειτα από αυτό το συμβάν, την αρχηγία της Αντίστασης αναλαμβάνει η Laura Dern με μωβ μαλλιά και το μόνο που μαθαίνουμε γι’ αυτήν είναι ότι δεν της αρέσει να συζητά τα σχεδιά της με τους πιλότους της. Η εντελώς αδικαιολόγητη συμπεριφορά της είναι αυτή που προωθεί τους Fin και Rose στη χειρότερη υποπλοκή της ταινίας στον πλανήτη καζίνο Λουτρακίου, όπου και βομβαρδιζόμαστε από γλυκανάλατες ατάκες και πολιτικά σχόλια επιπέδου δημοτικού. Γιατί αν ξέρουμε ένα πράγμα για την Disney αυτό είναι πως εναντιώνεται στον καπιταλισμό. Έχοντας ξοδέψει περίπου μισή ώρα σε μια υποπλοκή που επηρεάζει ελάχιστα την ιστορία, η μεσαία σκηνή δράσης αναγκάζεται να ενωθεί με την τελευταία, βλάπτοντας τη δομή και το ρυθμό της ιστορίας και δίνοντας την αίσθηση ότι η ταινία έπρεπε να έχει τελειώσει μισή ώρα πριν. Πρακτικά όλα τα μυστήρια και οι δευτερεύοντες χαρακτήρες που εισήγαγε ο Abrams στο TFA είτε εγκαταλείφθηκαν, είτε παρέμειναν εντελώς ανούσιοι. Μοναδική εξαίρεση αποτέλεσε το παρελθόν του Luke με τον Ben Solo, το οποίο εξήγησε την ηττοπαθή στάση του Luke και έδωσε ακόμα περισσότερο βάθος στον Kylo.
Γενικότερα όλες οι σκηνές που περιείχαν τους Luke, Rey και Kylo ήταν εξαιρετικές, αλλά με τόσες διαφορετικές υποπλοκές να εκτυλίσσονται ταυτόχρονα, δεν μπορέσαμε να επικεντρωθούμε σε αυτούς τους χαρακτήρες όσο έπρεπε. Παρότι αποτέλεσε ευχάριστη έκπληξη για μένα το γεγονός ότι ο Rian Johnson απόλαυσε τέτοια δημιουργική ελευθερία σε μια εποχή που τα στούντιο κάνουν κουμάντο, δεν μπορώ να συμφωνήσω με τις επιλογές του βάση μόνο αυτού. Δεν έχω απολύτως κανένα πρόβλημα με την αλλαγή στις ταινίες Star Wars. Αντιθέτως επιζητώ απελπισμένα κάτι καινούργιο, ειδικά από τη στιγμή που η Disney θα συνεχίζει να αρμέγει το franchise μέχρι να δύσει ο ήλιος στην ανατολή. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι θα υπερασπιστώ αψήφιστα οποιαδήποτε αλλαγή. Καταλαβαίνω ότι ο σκηνοθέτης ήθελε να ανατρέψει το τι περιμένουμε από μια ταινία Star Wars, όμως δεν φρόντισε να αντικαταστήσει τα γνώριμα στοιχεία με κάτι ουσιώδες. Επιπλέον μετά και την δεύτερη μου θέαση πρέπει να πω ότι, για μια ταινία που ασχολείται τόσο με την αλλαγή, το The Last Jedi έχει αρκετά όμοια στοιχεία με την πρώτη τριλογία, ενώ μέχρι το τέλος της ταινίας δεν φαίνεται η κατάσταση να είναι ριζικά διαφορετή απ’ ότι ήταν στο τέλος του TFA. Κατανοώ και χαίρομαι για τους αρκετούς θαυμαστές που βγήκαν από τις αίθουσες κατενθουσιασμένοι και ανυπόμονοι για το μέλλον του Star Wars, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι εγώ ένιωσα κενός μετά την ταινία και δίχως όρεξη να δω σύντομα άλλη ταινία του franchise.
3. Alien: Covenant
Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι ο ίδιος άνθρωπος που σκηνοθέτησε το πρώτο Alien, αδιαμφισβήτητα μια από τις καλύτερες ταινίες τρόμου όλων των εποχών, ήταν υπεύθυνος για το Covenant. Μην έχοντας μισήσει το Prometheus, όπως οι υπόλοιποι θαυμαστές του franchise και γνωρίζοντας ότι ο Scott θα μας φέρει αυτή τη φορά κάτι πιο σχετικό με το θανατηφόρο Alien, αδημονούσα για την ταινία. Απ’ ότι φαίνεται όμως ο Scott από το 1979 μέχρι σήμερα πρέπει να ξέχασε ότι αυτό που έκανε το Alien τρομακτικό εξαρχής ήταν το μυστήριο γύρω από αυτό. Δειχνοντάς μας το Alien από κάθε δυνατή γωνία και εξοικειώνοντας μας με ολόκληρο το γενεαλογικό του δέντρο, πρακτικά στέρησε κάθε ίχνος φόβου από ένα από τα πιο τρομακτικά τέρατα της ιστορίας του σινεμά. Τα προβλήματα δυστυχώς δεν τελειώνουν εκεί. Κατά τη διάρκεια της αβάσταχτα αργής εισαγωγής, γνωρίζουμε μια ντουζίνα νέους χαρακτήρες, χωρίς πρακτικά να μαθαίνουμε τίποτα γι’ αυτούς. Με εξαίρεση τους δύο πρωταγωνιστές, όλοι οι υπόλοιποι υπάρχουν απλά για να γίνουν τροφή του Alien. Το αστείο είναι ότι για κάποιο άγνωστο λόγο η 20th Century Fox δημοσίευσε υλικό στο Youtube, με κομμένες σκηνές που έδειχναν τις σχέσεις των χαρακτήρων και τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ τους, το οποίο θα έπρεπε να υπάρχει στην ταινία!
Με πλήρη απουσία έγνοιας λοιπόν για τους χαρακτήρες, η ταινία δεν αργεί να μεταμορφωθεί από βαρετό sci-fi σε ξεκαρδιστική, ακούσια κωμωδία, καθώς όλοι αρχίζουν να πεθαίνουν εξαιτίας της απίστευτης ανικανοτητάς τους με τους πιο κωμικούς τρόπους. Εντωμεταξύ ο Ridley Scott προσπαθεί και αποτυγχάνει να ισορροπήσει την φιλοδοξία και το στοχασμό του Prometheus με τον τρόμο του Alien. Έπειτα από την έντονα αρνητική αντίδραση ενάντια στο Prometheus, επειδή προσπάθησε να κάνει κάτι εντελώς διαφορετικό σε ένα ήδη καθιερωμένο franchise (και επειδή συνέβησαν ΠΟΛΛΑ ηλίθια πράγματα στη ταινία), ο Scott πιέστηκε να δημιουργήσει κάτι πιο κοντινό στις υπόλοιπες ταινίες της σειράς. Ως αποτέλεσμα εγκατέλειψε με ατσούμπαλο τρόπο τις ιδέες του από το Prometheus και συνέδεσε δυο διαφορετικές, αταίριαστες προσεγγίσεις σε μια ταινία, οδηγώντας σε σκηνές όπως ο διάλογος των δύο πανομοιότυπων ρομπότ που ενσαρκώνει ο Michael Fassbender. Παρά την αξιοθαύμαστη σκηνοθεσία της συγκεκριμένης σκηνής και την ως συνήθως λαμπρή ερμηνεία του Fassbender, τα περιέργως σεξουαλικά λογοπαίγνια και ο γενικότερος τόνος μοιάζουν ξένα με την υπόλοιπη ταινία. Επίσης λίγο πριν το Covenant αποφασίσει να γίνει remake του Alien προς το τέλος, ενώ είναι προφανές ότι ο David σκωτώνει τον Walter στη μεταξύ τους σύγκρουση και παίρνει την θέση του στο πλήρωμα, η ταινία υποθέτει ότι το κοινό της είναι εγκεφαλικά νεκρό και προσποιείται ότι πρόκειται για σοκαριστικό plot twist. Τουλάχιστον, με εξαίρεση το πρώτο μισάωρο, η ταινία είναι ιδιαίτερα διασκεδαστική, όχι όμως με τον τρόπο που ήλπιζε.
2. Kingsman 2 : The Golden Cyrcle
Το Kingsman 2: The Golden Circle ή αλλιώς η ταινία των χαμένων ευκαιριών, ήταν η πιο αναπάντεχα απογοητευτική ταινία της χρονιάς για μένα. Από το trailer κιόλας οι προσδοκίες μου ήταν πολύ υψηλές, με τις κωμικές δυνατότητες που παρουσίαζαν οι Αμερικανοί πράκτορες Statesman, την επιστροφή του Colin Firth και την προσθήκη ενός υπερταλαντούχου καστ που αποτελούνταν από τους Jeff Bridges, Channing Tatum, Pedro Pascal, Halle Berry και Julianne Moore. Με κάποιο τρόπο όμως οι ίδιοι σεναριογράφοι που έγραψαν το αναζωογονιτικά διασκεδαστικό Kingsman, κατάφεραν να διαχειριστούν λάθος όλα τα στοιχεία που είχαν στη διαθεσή τους. Οι Statesman ήταν απλά μια ομάδα από στερεότυπα καουμπόιδων. Ο Colin Firth επιστρέφει πολύ αργά και αργεί υπερβολικά πολύ να κάνει το οτιδήποτε χρήσιμο. Η πλειοψηφία του κάστ έχει τόσο μικρή συμμετοχή στην ταινία, που δεν υπήρχε καν λόγος να χρησιμοποιηθούν οι συγκεκριμένοι ηθοποιοί, από τη στιγμή που το μόνο που κάνουν είναι να σπαταλήσουν τα ταλέντα τους. Η Julianne Moore στο ρόλο του κακού ήταν το απόλυτο cringe της χρονιάς.
Η πρώτη ταινία μπορεί να μην ήταν τέλεια, αλλά απέδιδε φόρο τιμής στις παλιές κατασκοπευτικές ταινίες, ενώ παράλληλα παρωδούσε τα κλισέ τους με ένα πρωτότυπο και αστείο τρόπο. Το The Golden Circle αντιθέτως συνοψίζει άψογα σε μια στιγμή από την ίδια την ταινία. Κατά τη διάρκεια του αποκορυφώματος, ο σκηνοθέτης κόβει συνεχώς από την συναρπαστική δράση με τον Colin Firth και τον Taron Egerton για να μας δείξει τον Elton John, που πολεμάει τους απαγωγείς του. Σε μια από αυτές τις παρεμβάσεις λοιπόν ο διάσημος Βρετανός τραγουδιστής κάνει την κλωτσιά του Falcon από το Super Smash Bros σε ένα κακό, ενώ παράλληλα γυρνά προς τη κάμερα και μας κλείνει με τσαχπινιά το μάτι. Αντίστοιχα με την ταινία, η στιγμή αυτή αντί να παρωδεί κάτι ηλίθιο είναι από μόνη της κάτι ηλίθιο, ενώ παράλληλα διατηρεί την ψευδαίσθηση ότι το κοινό διασκεδάζει μαζί της επειδή το χιούμορ είναι lol random xd.
1. Snowman
Δυο ερωτήσεις θα μείνουν για πάντα αναπάντητες στο μυαλό μου. Ποιο είναι το νόημα της ζωής και ποιός άνθρωπος πίστεψε ότι το άνωθεν εικονιζόμενο πόστερ ήταν κατάλληλο για ταινία θρίλερ. Πως γίνεται ένα ολόκληρο τμήμα marketing, ενω σχεδίαζει και ενέκρινε την αφίσα, να μην κατάλαβε ότι η εικόνα είναι απλά ξεκαρδιστική; Πιθανά να ήταν μια ειλικρινής προειδοποίηση για την ποιότητα της ταινίας, μιας και οι περισσότερες απόπειρες του Snowman να τρομάξει το κοινό του αποδείχθηκαν εξίσου ακούσια κωμικές. Όπως θα καταλάβατε και από το σχολιό μου για το The Dark Tower, δεν είμαι ο μεγαλύτερος φαν των μεγάλων βιβλίων. Επομένως μια μεταφορά των γνωστών μυθιστορημάτων του Jo Nesbo,με πρωταγωνιστή τον Michael Fassbender και σκηνοθέτη τον Tomas Alfredson των πολύ καλών Let the Right One In και Tinker Tailor Soldier Spy, φαινόταν σαν την ιδανική ευκαιρία για να εξοικειωθώ με τον φανταστικό ντετέκτιβ Harry Hole.
Παρόλα αυτά η ταινία κατάφερε να με απογοητεύσει πριν καν την δω, όταν ο σκηνοθέτης, μετά τις απαράδεκτες κριτικές που έλαβε το Snowman, παραδέχθηκε ότι η ταινία ήταν κακή διότι το studio δεν του έδωσε το χρόνο να γυρίσει όλη τη ταινία. Το ποσοστό από το σενάριο που δεν έφτασε ποτέ στην οθόνη ανέρχεται περίπου στο 10-15 % και είναι προφανές ακόμα και για τον πιο ανέμελο θεατή, καθώς προκαλεί πολλά προβλήματα τόσο στο μοντάζ, που προσπαθεί απεγνωσμένα να καλύψει τα κενά, όσο και στα κίνητρα του δολοφόνου, τα οποία δεν διασαφηνίζονται αρκετά. Το μόνο αξιόλογο στοιχείο της ταινίας είναι η υπέροχη φωτογραφία, την οποία όμως υποβάθμισε κάπως το color correction και οι ερμηνείες. Ακόμα όμως και αν αυτά ήταν αρκετά για να ισορροπήσουν το χάλι, τίποτα δεν μπορεί να σώσει τα τελευταία λεπτά του έργου. Η τελική σύγκρουση του Harry Hole όχι μόνο δεν βγάζει κανένα νόημα, αλλά και είναι τόσο άγαρμπα κομμένη και γυρισμένη, που είναι πραγματικά δύσκολο να καταλάβεις τι συμβαίνει. Ανάμεσα σε αυτή τη ταινία και το Covenant, ο εξαιρετικά ταλαντούχος Fassbender ήταν πολύ άτυχος φέτος.
Ορέστης
Υ.Γ. Αν διαφωνείτε με τις επιλογές μας, μην αγχώνεστε γιατί φροντίσαμε και για εσάς! Σε συνεργασία με την Πηγή της Αφίσας, δίνουμε την δυνατότητα σε 2 ΥΠΕΡτυχερούς να κερδίσουν από μια αφίσα της επιλογής τους! Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να κοινοποιήσετε το άρθρο στο Facebook (ΔΗΜΟΣΙΑ, γιατί αλλιώς δεν θα μπορούμε να το δούμε) με το hashtag #rndm_poster , μέχρι και την Κυριακή 14/1/2018. Καλή επιτυχία!
[vc_row][vc_column][thb_gap height=”45″][thb_postcarousel title_position=”bottom-title” columns=”3″ navigation=”true” source=”size:20|post_type:post”][thb_gap height=”45″][/vc_column][/vc_row]
