Με τις συζητήσεις για τα πρόσφατα trailer των Star Wars, Justice League και Black Panther να κατακλύζουν τα ιντερνετικά φόρουμ, αποφάσισα να εξηγήσω γιατί εγω προσωπικά τα απέφυγα. Πόσες φορές είδατε μια ταινία επειδή σας κέρδισε το trailer; Αντίστοιχα πόσες ταινίες απορρίψατε επειδή δεν σας έπεισε το trailer; Όπως και να το κάνουμε αυτά τα σύντομα κλιπάκια είναι ένα ιδιαίτερα σημαντικό κομμάτι της κινηματογραφικής εμπειρίας, μιας και καθορίζει την επιλογή ταινίας για την πλειοψηφία των θεατών. Αυτό βέβαια είναι απολύτως λογικό, καθώς οι ταινίες αποτελούν μια σημαντική επένδυση χρόνου και ενέργειας από την πλευρά του δέκτη. Ο πιο εύκολος τρόπος λοιπόν να αποκτήσει μια πρώτη ιδέα για το τι θα δει, ενώ παράλληλα σιγουρεύεται ότι δεν θα χάσει το χρόνο του, είναι το trailer. Παρόλα αυτά οι τακτικές που επιστρατεύουν τα trailer για να σου πουλήσουν μια ταινία με έκαναν να τα αγνοώ εντελώς. Ποιες είναι όμως αυτές οι τακτικές και γιατί με ενόχλησαν τόσο;
1. Όλα είναι ίδια
Παρότι τα trailer είναι από μόνα τους μια μορφή τέχνης και σε αρκετές περιπτώσεις καταλήγουν να είναι καλύτερα από την ίδια την ταινία, η πλειοψηφία τους συνήθως ακολουθεί μια χαρακτηριστική δομή. Η μόδα αυτή τη στιγμή είναι το trailer να δείχνει ένα απόσπασμα λίγων δευτερολέπτων και να σβήνει σε μαύρο. Επαναλάβετε αυτή τη διαδικασία επί 10 φορές και έχετε το trailer σας. Μάλιστα στο τελευταίο σβήσιμο σε μαύρο ακούγεται συνήθως μια ατάκα απ’ την ταινία, ακολουθούμενη από την τελευταία και συνήθως πιο συναρπαστική σκηνή του trailer, η οποία έπειτα δίνει της θέση της στον τίτλο. Αν πρόκειται για ταινία δράσης τότε η τελευταία αυτή σκηνή είναι ένα στιγμιότυπο από το αποκορύφωμα της ταινίας, κομμένο στο κατάλληλο σημείο, ενώ στα θρίλερ έχουμε πάντα ένα jumpscare. Τουλάχιστον καταφέραμε να ξεφορτωθούμε τον ήχο από το Inception που ήταν σε όλα τα trailer (ξέρετε ποιόν λέω). Μόλις συνειδητοποιήσει κάποιος πόσο ευδιάκριτη είναι αυτή η δομή, δεν θα αργήσει να βαρεθεί εντελώς τα trailer.
2. Hype Culture
Υπήρχε μια εποχή που μια ταινία ήταν απλά μια ταινία. Τώρα πια ταινίες όπως το Star Wars είναι παγκόσμια φαινόμενα και τα trailer έχουν παίξει σημαντικό ρόλο σε αυτή την εξέλιξη. Μπορείτε πλέον να είστε σίγουροι ότι μετά από κάθε trailer για ταινία της Marvel, το ίντερνετ θα γεμίσει με ένα σωρό παρόμοια άρθρα, που θα αναλύουν εξονυχιστικά κάθε καρέ (ναι και μεις είμαστε ένοχοι γι’ αυτό) και με βιντεάκια αντιδράσεων από ενήλικες που συμπεριφέρονται σαν παιδιά σε μια απόπειρα να μας πουλήσουν τον ενθουσιασμό τους. Έπειτα το trailer πυροδοτεί εικασίες αναφορικά με τις εξελίξεις της ταινίας και εξαντλητικές συζητήσεις για το αν θα είναι καλή, οι οποίες αν δεν είναι εξ αρχής ανούσιες, γίνονται με το που βγει η ταινία. Μην με παρεξηγείτε, δεν λέω ότι όλη αυτή η διαδικασία δεν είναι διασκεδαστική, αλλά θεωρώ ότι σε όλα χρειάζεται ένα μέτρο, το οποίο έχει εδώ και καιρό ξεπεραστεί. Αυτό το κλίμα του hype culture, που καλλιεργείται κυρίως απ’ τα trailer, είτε δημιουργεί υπερβολικά υψηλές προσδοκίες στο κοινό, που ρεαλιστικά δεν μπορούν να ικανοποιηθούν, είτε φανατίζει τους θεατές σε βαθμό που αγνοούν βασικά σφάλματα της ταινίας εξαιτίας του ενθουσιασμού τους. Εν τέλει ο μόνος που κερδίζει από αυτή τη κατάσταση είναι αυτοί που την εκμεταλλεύονται διαιωνίζοντας την και οι εταιρίες παραγωγής, που εξασφαλίζουν γεμάτες αίθουσες.
3. Κανένα μυστήριο
Μια από τις πιο συχνές παρατηρήσεις που ακούω για κωμωδίες είναι ότι τα καλύτερα αστεία βρίσκονταν στο trailer. Επιπλέον συχνά ξέρω ακριβώς τι θα συμβεί σε μια σκηνή δράσης γιατί έχω ήδη δει την κατάληξη της. Είναι αυτονόητο ότι ένα trailer, στην απόπειρά του να κερδίσει την προσοχή του κοινού, θα δείξει τις καλύτερες σκηνές της ταινίας. Πόσο πιο αποτελεσματικές θα ήταν όμως αυτές οι σκηνές, αν ο θεατής της βίωνε για πρώτη φορά στο σινεμά; Όπως προαναφέραμε, τα trailer συντηρούν το hype culture και για να το κάνουν αυτό αποτελεσματικά έπρεπε να αυξηθούν. Έτσι τώρα πια καταλήξαμε να έχουμε τρία teaser για το teaser, πέντε teaser για το trailer, δέκα trailer και είκοσι σποτάκια για την τηλεόραση. Οδηγούμαστε λοιπόν σε ένα σημείο που έχουμε δει την μισή ταινία χωρίς καν να αγοράσουμε εισιτήριο. Ακόμα και πριν από αυτή τη μόδα όμως, υπήρχαν άπλετα trailer που αποκάλυπταν σχεδόν κάθε βασική εξέλιξη της ιστορίας, στερώντας έτσι απ’ το κοινό κάθε αίσθηση μυστηρίου. Μετά από ένα τέτοιο trailer καταλαβαίνω γιατί κάποιος μπορεί να μην νιώθει την ανάγκη να δει την ταινία, μιας και δεν υπάρχει αμφιβολία για το που θα οδηγηθεί η ιστορία.
4. Δείχνουν την τελική σκηνή
Βρίσκεσαι στο σινεμά και παρακολουθείς ανέμελα την ταινία σου, η οποία πλησιάζει στο τέλος. Έχεις δει όλες τις σκηνές που περίμενες ότι θα δεις από το trailer. Όλες εκτός από μια..και τότε ξαφνικά συνειδητοποιείς τι ακριβώς θα συμβεί. Είμαι βέβαιος ότι κάτι παρόμοιο έχει συμβεί και σε σας. Σχετικά με όλα τα υπόλοιπα θέματα μου, μπορώ να καταλάβω τους λόγους που συμβαίνουν. Το να συμπεριλαμβάνεις όμως τη τελική σκηνή της ταινίας στο trailer το βρίσκω ολότελα αχρείαστο και απαράδεκτο. Τι ακριβώς εξυπηρετεί, πέρα απ’ το να χαλάσει το φινάλε για μια μερίδα θεατών;
5. Λένε ψέματα
Είναι εύκολο να ξεχάσει κανείς ότι τα trailer είναι στην πραγματικότητα ωραιοποιημένες διαφημίσεις. Δεν πρέπει λοιπόν να μας κάνει εντύπωση όταν ένα trailer μας παρουσιάζει κάτι ψευδές. Άλλωστε, όπως κάθε διαφήμιση, αυτός είναι ο μοναδικός σκοπός του, δηλαδή να προωθήσει επιτυχώς την ταινία ανεξαρτήτως της ποιοτητάς της. Έτσι πολλές φορές καταλήγουμε με trailer τα οποία δεν είναι ούτε κατά διάνοια αντιπροσωπευτικά του προϊόντος. Αυτό το φαινόμενο παρατηρείται συχνά σε ιδιαίτερες ταινίες που απευθύνονται σε συγκεκριμένο κόσμο. Φυσικά το studio, στη προσπαθειά του να προωθήσει το έργο στο μεγαλύτερο δυνατό κοινό, καταφέρνει με στρατηγικό μοντάζ να παρουσιάσει κάτι εντελώς διαφορετικό από το αρχικό προϊόν, πρακτικά χειραγωγώντας τους θεατές. Τι και αν ο θεατής απογοητευτεί επειδή δεν είδε αυτό που του υποσχέθηκαν. Το σημαντικό είναι ότι πλήρωσε το εισητηριό του. Τουλάχιστον με αυτή την τακτική, τα κλιπ που χρησιμοποιούνται στο trailer βρίσκονται στην ταινία! Εξαιτίας των συνεχών αναθεωρήσεων σεναρίων που γίνονται στις μεγάλες παραγωγές, το πιο πιθανό είναι οι σκηνές από το trailer να είναι διαφορετικές στη ταινία ή ακόμα και να απουσιάζουν εντελώς. Αρκεί να θυμηθεί κανείς το trailer του Rogue One για να το παρατηρήσει αυτό. Βέβαια το αληθινό πρόβλημα με αυτές τις τακτικές δεν είναι ότι μπορεί να αλλοιώσουν σημαντικά την εμπειρία σε όσους προσέχουν αυτές τις λεπτομέρειες, αλλά το ότι πρόκειται για ξεκάθαρη εξαπάτηση και χειραγώγηση του κοινού.
Δεν είμαι αρκετά αφελής ούτως ώστε να νομίζω ότι είναι δυνατόν να σταματήσουμε συλλογικά να βλέπουμε και να ασχολούμαστε με τα trailer. Ένιωσα όμως την ανάγκη να μιλήσω για ένα ζήτημα που πιθανότατα δεν ενοχλεί μόνο εμένα, αλλά και ένα ικανό μέρος των θεατών. Κατά τη γνώμη μου ένας από τους πιο σημαντικούς παράγοντες του κινηματογράφου είναι το ρίσκο. Όπως και οι δημιουργοί ρισκάρουν, εκθέτοντας δημόσια τα αισθήματα και τους προβληματισμούς τους, έτσι και μεις πρέπει να ρισκάρουμε ως κοινό. Σας προτρέπω να δείτε ταινίες χωρίς να έχετε ιδέα για το θέμα τους. Μπορεί οι δέκα να μην σας ικανοποιήσουν, αλλά η μια που θα βιώσετε χωρίς να έχετε ιδέα τι να περιμένετε, θα σας προσφέρει μια πρωτοφανή αίσθηση έκπληξης, δίνοντας αξία στους κόπους σας. Και αν θέλετε να μειώσετε κάπως το ρίσκο, η λύση είναι απλή. Πηγαίνετε στο Imdb και δείτε ποιοι συμμετείχαν στη δημιουργία της ταινίας. Αν έχουν δημιουργήσει αξιόλογες παραγωγές το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα σας απογοητεύσουν.
Ορέστης
[vc_row][vc_column][thb_gap height=”45″][thb_postcarousel title_position=”bottom-title” columns=”3″ navigation=”true” source=”size:20|post_type:post”][thb_gap height=”45″][/vc_column][/vc_row]
