Εδώ στο random αποφασίσαμε να γιορτάσουμε την Εθνική Επέτειο της 28ης Οκτωβρίου με τον μόνο τρόπο που ξέρουμε: μιλώντας για τις αγαπημένες μας ταινίες με θέμα τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι πολεμικές ταινίες αποτελούν ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο στον κινηματογράφο, όχι μόνο γιατί έχουν την δυνατότητα να σε μεταφέρουν στο πεδίο της μάχης, αλλά και γιατί εξετάζουν τις πιο ηρωικές και παράλληλα τις πιο σκοτεινές εκφάνσεις της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης. Είναι λοιπόν λογικό ο μεγαλύτερος και πιο αιματηρός πόλεμος της ιστορίας να έχει μονοπωλήσει το ενδιαφέρον της παγκόσμιας δραματουργίας, αποτελώντας σκηνικό για μερικές απ’ τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Σε αυτές τις ταινίες θα αναφερθούμε σήμερα, δίνοντας και σε εσάς μια ευκαιρία να τις θυμηθείτε. Φυσικά, λόγω του μεγάλου όγκου ταινιών με αυτό το θέμα, το πιο πιθανό είναι να έχουμε παραλείψει κάποιες βασικές. Επομένως αν δεν δείτε την αγαπημένη σας, υπενθυμίστε το μας στα σχόλια.
14. Life is Beautiful
Το δράμα του Roberto Benigni έχει πυροδοτήσει μια πληθώρα συζητήσεων και δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι το χιούμορ του Ιταλού υποβαθμίζει τη τραγωδία του Ολοκαυτώματος. Ως ένα σημείο μπορώ να κατανοήσω αυτή την άποψη, μιας και ο τόνος έχει κάποια προβλήματα, αλλά η δικιά μου εμπειρία είναι εντελώς διαφορετική. Η ιστορία ενός καλοκάγαθου Ιταλοεβραίου πατέρα, που προσπαθεί να διαφυλάξει το γιό του από τους εφιάλτες του Ολοκαυτώματος είναι εξίσου γλυκιά και τραγική. Είναι δύσκολο να μην λατρέψεις τον απίστευτα συμπαθητικό χαρακτήρα του Benigni, ο οποίος αντιμετωπίζει ακόμα και τις μεγαλύτερες κακουχίες με χαμόγελο, για να προστατεύσει το αγόρι του. Η αποφασιστικότητα και η ευρηματικότητα του αποτελούν την αποθέωση της αγάπης ανάμεσα στον γονιό και το παιδί του. Είναι αυτή η πραγματικά αυθεντική συναισθηματικότητα σε συνδυασμό με την υπέροχη μουσική του Piovani και την γοητευτική ερμηνεία του Benigni που καταφέρνει να συγκινήσει το κοινό ακόμα και σήμερα. Το μήνυμα εδώ είναι σπάνιο αλλά ιδιαίτερα σημαντικό. Μερικές φορές όταν αντιμετωπίζεις το απόλυτο κακό δεν υπάρχει τίποτα πιο γενναίο απ’ το να γελάς. Γι’ αυτό η ζωή είναι όμορφη.
13. Letters from Iwo Jima
Μερικές φορές η απεικόνιση του αντίπαλου στρατοπέδου είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και αποτελεσματικές μεθόδους να προσεγγίσει ένας σκηνοθέτης τον πόλεμο, καθώς μας βοηθάει να εξανθρωπίσουμε τον εχθρό και να καταλάβουμε πόσο εύκολο θα’ ταν να είμαστε στη θέση του. Απόδειξη σε αυτό αποτελεί η ταινία του μεγάλου τόσο μπροστά όσο και πίσω απ’ την κάμερα Clint Eastwood. Το 2006 ο σκηνοθέτης αποπειράθηκε με 2 δύο ταινίες να δείξει τη μάχη της Iwo Jima μέσα από τις ξεχωριστές σκοπιές των αντίπαλων δυνάμεων. Ότι δεν κατάφερε με το Flags of our Fathers, την οπτική των Αμερικανών, το πέτυχε με το Letters fro Iwo Jima, την ματιά στο Ιαπωνικό στρατόπεδο. Σε αυτό το μεγαλειώδες στρατιωτικό δράμα μας παρουσιάζει μια ομάδα Ιαπώνων στρατιωτών δεσμευμένων από την τιμή και την παράδοση τους. Γνωρίζοντας τους πρωταγωνιστές μέσα από τις εξαντλητικές προετοιμασίες μιας μάχης, που πιθανότατα δεν θα κερδηθεί και απ’ τα γράμματα τους στους αγαπημένους τους επιτρέπει στο κοινό να αποκτήσει μια διεισδυτική ματιά στο αντίπαλο στρατόπεδο. Η τραγωδία αυτών των στρατιωτών, εγκλωβισμένων σε μια σύγκρουση που δεν επέλεξαν και αποζητώντας την ηρεμία του σπιτιού τους δεν είναι πολύ διαφορετική από αυτή των αντιπάλων τους.
12. The Bridge on the River Kwai
Η μεγαλοπρεπής υπερπαραγωγή που εκτόξευσε την καριέρα του σκηνοθέτη David Lean έχει αντέξει όσο λίγες άλλες στο πέρασμα του χρόνου. Σε μια Ιαπωνική φυλακή ένας Βρετανός συνταγματάρχης και αιχμάλωτος πολέμου συμφωνεί να κατασκευάσει μια γέφυρα στρατηγικής σημασίας στον ποταμό Kwai. Η εργασία αυτή θα βοηθήσει τους αιχμάλωτους στρατιωτικούς να μένουν απασχολημένοι και να δημιουργήσουν κάτι για το οποίο μπορούν να είναι περήφανοι, αποφεύγοντας έτσι την παράνοια του εγκλεισμού. Παράλληλα μια μονάδα commando ξεκινά την αποστολή της να καταστρέψει την γέφυρα. Η ταινία προσφέρει εντυπωσιακά setpieces και πλάνα που κόβουν την ανάσα, αλλά δίχως αμφιβολία ο Alec Guinness στο ρόλο του συνταγματάρχη κλέβει την παράσταση. Ο τρόπος που διαχειρίζεται με τιμή και ταπεινότητα την αιχμαλωσία και η παράνοια του όταν θα έρθει αντιμέτωπος με την ματαιότητα του έργου του κάνουν τον χαρακτήρα τόσο συγκινητικός όσο και ανατριχιαστικός. Το Όσκαρ που δικαίως απέσπασε ο Guinness για την εξαιρετική ερμηνεία του είναι μόλις ένα από τα επτά που κέρδισε η ταινία. Ένα διαχρονικό κινηματογραφικό έπος και μια ανεπανάληπτη ιστορία για την περιπλοκότητα της ανθρώπινης φύσης.
11. The Pianist
Βασισμένη στην συγκλονιστική, αληθινή ιστορία του Wladyslaw Szpilman, η ταινία του Roman Polanski παραμένει μια από τις πιο βίαιες και ρεαλιστικές απεικονίσεις του γκέτο της Βαρσοβίας. Ανεξάρτητα από την αμφιλεγόμενη προσωπικότητα του, ο Πολωνός σκηνοθέτης εκτέλεσε άψογα μια αναγκαία ταινία. Ο διάσημος πιανίστας αιχμαλωτίζεται από τους ναζιστές και στέλνεται διά της βίας στο γκέτο, απ’ όπου και διαφεύγει. Αναγκασμένος να αλλάζει συνεχώς κρυψώνες και να επιβιώνει με αποφάγια θα σωθεί χάρις στο ξεχωριστό του ταλέντο. Η διακριτική και ταυτόχρονα συγκλονιστική ερμηνεία, που χάρισε το Όσκαρ στον Adrien Brody, απαθανατίζει ιδανικά την δραστική μεταμόρφωση ενός ανθρώπου, από περίφημο καλλιτέχνη σε φοβισμένο αγρίμι που κάνει τα πάντα για να επιβιώσει. Μια πραγματικά σπαρακτική ιστορία που εξέθεσε τις αγριότητες των ναζιστών στη Πολωνία και μια ωδή στην επιμονή και το ανθρώπινο ένστικτο επιβίωσης.
10. The Dirty Dozen
Όλως περιέργως αυτή η ιστορία για μια ομάδα του Αμερικανικού Στρατού που αποτελείτο από τους χειρότερους κατάδικους, είναι εμπνευσμένη από μια πραγματική μονάδα. Δεν είναι όμως αυτός ο λόγος που η αποστολή αυτοκτονίας των δώδεκα αταίριαστων και απρόθυμων συνεργατών είναι τόσο διασκεδαστική. Ο λόγος είναι τα ίδια τα διαβόητα δώδεκα καθάρματα. Η χημεία που μοιράζονται οι πρωταγωνιστές και οι πνευματώδης ατάκες τους κάνουν αυτή την ταινία ασταμάτητα απολαυστική. Παρότι αρχικά η έντονη βία κράτησε μακριά το κοινό, ο καλός ρυθμός και το υπέροχο καστ την καθιέρωσαν ως ένα από τα κλασικά του αμερικανικού κινηματογράφου. Μάλιστα το Dirty Dozen αποτελεί ταυτόχρονα έμπνευση και παράδειγμα προς μίμηση για κάθε μετέπειτα ταινία με θέμα μια ομάδα ανδρών σε αποστολή. Ακόμα και τώρα όμως καμία δεν έχει καταφέρει να απαθανατίσει την ίδια αίσθηση κυρίως γιατί είναι αδύνατο πια να βρεθούν προσωπικότητες αντίστοιχου βεληνεκούς όπως οι ανεπανάληπτοι Charles Bronson, John Cassavetes, Telly Savalas, Lee Marvin και πολλοί ακόμα.
9. Das Boot
Το αριστούργημα του Wolfgang Peterson εξιστορεί τα χρονικά ενός γερμανικού U-Boat που δρούσε κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Ο τρόμος των υποβρύχιων εχθροπραξιών είναι ένα μέρος του πολέμου που σπάνια βλέπουμε στην μεγάλη οθόνη, πόσο μάλλον με την αποτελεσματικότητα του Das Boot. Ο σκηνοθέτης απεικονίζει ιδανικά το κλειστοφοβικό περιβάλλον ενός υποβρυχίου, το τρόμο μιας αφανούς απειλής και την απελπισία μιας ατέρμονης αναζήτησης στον φαινομενικά ατελείωτο ωκεανό. Όλο αυτό το κλίμα ασκεί κλιμακούμενη πίεση τόσο στους χαρακτήρες όσο και στο κοινό, η οποία και φτάνει στα ύψη στο αποκορύφωμα της ταινίας. Το Das Boot αποτελεί απόδειξη ότι δεν χρειάζονται πολλά παραπάνω από ένα ξεχωριστό και πειστικό σκηνικό, σε συνδυασμό με μια απλή αλλά αποτελεσματική ιστορία, για να δημιουργηθεί ένα αριστούργημα. Όμως πρόκειται κυρίως για μια υπενθύμιση ότι οι Γερμανοί στρατιώτες υποβρυχίων δεν φοβόντουσαν τους Συμμάχους λιγότερο απ’ όσο τους φοβόντουσαν εκείνοι.
8. Son of Saul
Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς πως αυτό το φρικιαστικό όραμα του Ολοκαυτώματος ήταν το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Ούγγρου Laszlo Nemes, καθώς οι τεχνικές που χρησιμοποίησε για να βυθίσει το κοινό του σε αυτή τη ζοφερή εμπειρία κανονικά θα ήταν σημάδι εμπειρίας χρόνων. Χρησιμοποιώντας το περιοριστικό aspect ratio, τις αρρωστημένες κίτρινες αποχρώσεις και κολλώντας την κάμερα στο πρόσωπο του πρωταγωνιστή ο σκηνοθέτης μετέφερε την απελπισία και την μιζέρια που αποπνέει από ένα τέτοιο περιβάλλον άψογα στην μεγάλη οθόνη. Είναι όμως τα περιβάλλοντα που μηδενίζουν την αξία της ανθρώπινης ύπαρξης, τα οποία δίνουν την ευκαιρία στο δημιουργό να την εξυψώσει ξανά. Στην ιστορία ο Εβραίος Saul, που εξαναγκάζεται να κάψει τους συνανθρώπους του στο Άουσβιτς, βρίσκει ηθική λύτρωση βοηθώντας ένα νεαρό αγόρι να διαφύγει. Μια ταινία με σπάνια αγριότητα που πιθανότατα θα σας αφήσει μια πικρή γεύση στο στόμα.
7. Saving Private Ryan
Αδιαμφησβήτητα το μεγαλύτερο επίτευγμα του Spielberg με αυτό το πολεμικό δράμα ήταν η καθηλωτικά ωμή απεικόνιση της μάχης στην παραλία Omaha. Αν όχι η καλύτερη, μια από τις καλύτερες μάχες στην ιστορία του κινηματογράφου, η αρχική σκηνή της ταινίας μας μεταφέρει στο χαοτικό σκηνικό της απόβασης στην Νορμανδία και μας χτυπά ανελέητα με εικόνες πρωτοφανούς βιαιότητας. Η συνεχώς ασταθής κάμερα του Spielberg τοποθετεί τον θεατή στο κέντρο της δράσης προσδίδοντας έναν ανεπανάληπτο ρεαλισμό στη σκηνή. Μπορεί βέβαια με αυτό το τρόπο η ταινία να παίζει το πιο δυνατό της χαρτί νωρίς, αλλά είναι το σοκ που προκαλεί αυτή η μάχη, το οποίο διατηρεί την προσοχή του κοινού στο πιο αδύναμο μεσαίο κομμάτι. Η ομάδα του λοχαγού Miller, τον οποίο υποδύεται ο πάντα αξιόλογος Tom Hanks, προσπαθεί να διασώσει τον τελευταίο γιο της οικογένειας Ryan βάθια στο εχθρικό έδαφος. Οι σχέσεις μεταξύ των στρατιωτών λειτουργούν αρκετά καλά, αν και κάποιες απόπειρες ανεπιθύμητου συναισθηματισμού θα μπορούσαν να λείπουν. Όλα όμως διορθώνονται με την τελική μάχη στην γερμανική πόλη, η οποία αναπαράγει την ένταση τις πρώτης σκηνής με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο. Εν τέλει η ταινία αποτελεί ένα ανατριχιαστικά αληθοφανές παράθυρο στον εφιάλτη της μάχης.
6. Downfall
Το πρώτο πράγμα που σκέφτεται κανείς όταν μιλά για την Πτώση είναι η στοιχειωτική ερμηνεία του Bruno Ganz στο ρόλο του Hitler (αυτή μαζί με το αρχαίο πλέον meme). Ο ηθοποιός θρύλος του Γερμανικού κινηματογράφου ενσάρκωσε με απόλυτη επιτυχία τον αδίστακτο δικτάτορα, συμφιλιώνοντας στην ερμηνεία του τα τερατώδη ξεσπάσματα με την πιο ήρεμη πλευρά του Hitler, η οποία τον κάνει και τόσο τρομακτικό. Βλέπετε όταν αντιλαμβανόμαστε ότι οι χειρότεροι τύραννοι διαθέτουν οικεία, ανθρώπινα χαρακτηριστικά, τότε θυμόμαστε το πόσο λεπτός είναι ο τείχος που μας χωρίζει από αυτούς. Πέρα όμως από μια αξεπέραστη ερμηνεία, η ταινία αντικατοπτρίζει ιδανικά την παράνοια των ναζιστών κατά τη διάρκεια των τελευταίων μερών τους, μέσα από τις αναμνήσεις της τελευταίας γραμματέας του Hitler. Είναι δύσκολο να πει κανείς αν η ατμόσφαιρα είναι πιο αποπνικτική στο καταφύγιο του Hitler ή στο πολιορκημένο από τους Ρώσους Βερολίνο, όμως η αίσθηση της επικείμενης καταστροφής είναι χειροπιαστή. Εδώ η τραγωδία των συντρόφων του Hitler, που συνεχίζουν να εθελοτυφλούν ακόμα και όταν έρχονται αντιμέτωποι με την ήττα, είναι ανατριχιαστική διότι επιδεικνύει τα άκρα στα οποία μπορεί να ωθήσει την ανθρώπινη φύση ο φανατισμός για μια τόσο νοσηρή ιδεολογία.
5. The Great Escape
Ελάχιστες ταινίες πολέμου καταφέρνουν να σπάνε λίγο την μιζέρια με μικρά διαλείμματα αισιοδοξίας. Επίσης ελάχιστες ταινίες πολέμου έχουν πρωταγωνιστή τον Steve McQueen. Φυσικά ως ο παντοτινός βασιλιάς του κουλ, ο McQueen δίνει με την badass ερμηνεία του αιχμάλωτου πολέμου μια ευχάριστη νότα στο έργο. Η ίδια η ιστορία δεν είναι τόσο ζοφερή όσο οι υπόλοιπες προσθήκες στη λίστα. Μια ομάδα στρατιωτικών, αιχμαλώτων πολέμου κρατούνται σε ένα αρκετά φιλικό γερμανικό στρατόπεδο. Παρόλα αυτά η απόδραση είναι μονόδρομος γι’ αυτούς, όχι μόνο λόγω τιμής αλλά και επειδή νιώθουν πως πρέπει να κάνουν ό,τι μπορούν για να δυσκολέψουν τον εχθρό. Το καστ συμπληρώνουν μεγάλοι ηθοποιοί του παλιού αμερικανικού κινηματογράφου, όπως ο Charles Bronson, ο Donald Pleasance και ο Richard Attenborough. Όλοι έχουν την ευκαιρία τους να λάμψουν, αλλά τα φώτα παραμένουν στον McQueen, ο οποίος καβάλα στη μηχανή του συμμετέχει στην πιο χαρακτηριστική καταδίωξη στην ιστορία του κινηματογράφου. Παρά τον πιο ανάλαφρο τόνο η Μεγάλη Απόδραση παραμένει ταινία πολέμου. Έτσι όταν έρχονται οι δραματικές σκηνές είναι πιο αποτελεσματικές απ’ ότι περιμένει κανείς, ειδικά χάρις στην συναισθηματική σύνδεση που έχουμε αναπτύξει με την ομάδα μέχρι το τέλος της ταινίας. Γι’ αυτό μην περιμένετε απλή φυγή από την πραγματικότητα.
4. The Thin Red Line
Από τα πιο υποτιμημένα πολεμικά έπη, η Λεπτή Κόκκινη Γραμμή είχε την ατυχία να κυκλοφορήσει λίγους μήνες μετά το Saving Private Ryan. Παρόλα αυτά δεν άργησε να λάβει την αναγνώριση που της αξίζει. Η τρίτη ταινία του οξυδερκή σκηνοθέτη Terrence Malick είναι μια διασκευή της αυτοβιογραφικής νουβέλας του James Jones με θέμα τη μάχη του Guadalcanal. Μέσα από τα μάτια ενός λιποτάκτη βλέπουμε το μεγαλειώδες όραμα του Malick για τον πόλεμο, σύμφωνα με το οποίο οι στρατιώτες διαθέτουν τις δικές τους ατομικές πνευματικές αναζητήσεις, ενώ παράλληλα παρουσιάζεται το πόσο ανούσια είναι τόσο η ύπαρξη τους όσο και η ίδια η σύγκρουση, μπροστά στο μεγάλο σχέδιο της φύσης. Η αγαπημένη θεματολογία του Malick είναι η ενηλικίωση, η οποία σε αυτή την περίπτωση είναι πνευματική. Οι Αμερικανοί στρατιώτες εισέρχονται σε αυτό τον παράδεισο και καταλήγουν αλλαγμένοι, έχοντας μάθει πράγματα για τον εαυτό τους και την φύση τους. Πρόκειται για μια πιο στοχαστική πολεμική ταινία, την οποία πρέπει οπωσδήποτε να βιώσετε. Αξίζει να αναφερθεί κανείς και στο υπέρλαμπρο καστ που περιέχει μεταξύ άλλων τους Jim Caviezel, Nick Nolte, Sean Penn, John Cusack, Adrien Brody και πολλούς ακόμα. Δύσκολα θα βρείτε πρόσωπο που δεν θα αναγνωρίζετε.
3. Grave of the Fireflies
Ίσως δεν υπάρχει τίποτα πιο τραγικό από το να βιώνεις τον πόλεμο μέσα από τα μάτια ενός παιδιού. Η απώλεια της παιδικότητας σε συνδυασμό με την αδικία της επιβολής μιας τέτοιας πραγματικότητας σε μια αθώα παιδική ψυχή είναι αρκετά για να συγκινήσουν ακόμα και τον πιο σκληροτράχηλο θεατή. Από την πρώτη σκηνή είναι εμφανής η κατάληξη της ταινίας και αυτό ίσως κάνει την εμπειρία ακόμα πιο σπαρακτική. Δεν μπορώ να τονίσω αρκετά το πόσο θλιβερή είναι η ιστορία ενός αγοριού και της μικρής αδερφής του, που πασχίζουν να επιβιώσουν στην Ιαπωνία του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Μέσα απ’ το ταξίδι τους ερχόμαστε για ακόμη μια φορά αντιμέτωποι με την πραγματικότητα του πολέμου, στην οποία δεν υπάρχει χώρος για καλούς και για κακούς, αλλά μόνο για ρημαγμένες πόλεις και αμάχους που υποφέρουν. Ο σκηνοθέτης Isao Takahata εκθέτει τους τρόπους με τους οποίους τα παιδιά καταφέρνουν να αντιμετωπίσουν τον τρόμο του πολέμου, δημιουργώντας παράλληλα μια αλληγορία για την καταστρεπτική φύση της εμμονής με την περηφάνια που παρουσιάζει η Ιαπωνική κουλτούρα. Το Grave of the Fireflies είναι μια ταινία που άπαξ και την δεις χαράζεται στο μυαλό σου για πάντα και αυτό μόνο αρκεί για να την καθιερώσει ως μια από τις καλύτερες πολεμικές ταινίες. Να είστε έτοιμοι για πολύ κλάμα από την αρχή μέχρι το τέλος!
2. Casablanca
Τι άλλο μπορεί να ειπωθεί για μια από τις πιο κλασικές ταινίες του Αμερικανικού κινηματογράφου; Το επί σκηνής ειδύλλιο του αβίαστα γοητευτικού Bogart και της δυναμικής μα ευαίσθητης Bergman ανήκει στο πάνθεων των κινηματογραφικών ρομάντζων. Μετά από έναν ατυχή χωρισμό, ο ιδιοκτήτης μπαρ στην Casablanca Rick θα αναθερμάνει το ρομάντζο με την παλιά του αγάπη Ilsa, όταν η τελευταία θα ζητήσει την βοήθεια του για να αποδράσει με τον σύζυγο της στην Πορτογαλία, ούτως ώστε να συνεχίσουν την δράση τους κατά των Ναζί. Μια ιστορία απλή και πλέον κλασική, που έχει συγκινήσει και θα συνεχίσει να συγκινεί γενιές θεατών. Μπορεί πάνω απ’ όλα η ταινία να είναι ρομάντζο, με τον Δεύτερο Παγκόσμιο να δρα περισσότερο σαν σκηνικό, όμως ο πόλεμος παίζει σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις. Απλώνει τη σκιά του πάνω από την σχέση των πρωταγωνιστών και δρα σαν καταλυτικός παράγοντας στις πράξεις τους. Άλλωστε ποιος δεν λατρεύει μια ιστορία αγάπης, που ευδοκιμεί ακόμα και στις πιο αντίξοες συνθήκες, ειδικά όταν παρουσιάζεται με τέτοιο τρόπο. Το σενάριο συμφιλιώνει ιδανικά τις πνευματώδης και αξιομνημόνευτες ατάκες του Bogart με τις πιο σοβαρές συναισθηματικές στιγμές, προσφέροντας ταυτόχρονα πληθώρα αξέχαστων στιγμών που διαμόρφωσαν το σινεμά. Ποιος δεν θυμάται την είσοδο της Ilsa στο μπαρ; Το τραγούδι των ερωτευμένων; Το συγκινητικό φινάλε στο αεροδρόμιο; Ποιος δεν αναρίγησε στην πασίγνωστη σκηνή με την Μασσαλιώτιδα. Τελικά ό,τι και να πεις είναι λίγο γι’ αυτή την τέλεια ταινία. Ή μάλλον όχι ταινία, αλλά ένα αειθαλές αριστούργημα.
1. Schindler’s List
Η αληθινή ιστορία του βιομήχανου Oscar Schindler, ο οποίος προσπάθησε να σώσει όσο το δυνατόν περισσότερους Εβραίους μπορούσε από την φρίκη του Ολοκαυτώματος, στα χέρια του Spielberg μετατρέπεται σε ένα κινηματογραφικό αριστούργημα. Πρόκειται για μια τρίωρη εμπειρία ικανή να λυγίσει και τον πιο ασυγκίνητο θεατή. Γυρισμένη σχεδόν εξ ολοκλήρου σε ασπρόμαυρο φιλμ με σκοπό τονίσει τον διαχωρισμό μεταξύ του καλού με το κακό και να τραβήξει την προσοχή του κοινού στο ανώνυμο κορίτσι (ένα από τα λίγα στοιχεία με χρώμα) το οποίο κινητοποιεί τον Schindler ξεκινήσει την δράση του. Η αρτιότητα στην τεχνική και η προσοχή στις λεπτομέρειες που επιδεικνύει ο Spielberg είναι αξιοθαύμαστη, αλλά ακόμα πιο εντυπωσιακή είναι η ικανότητα του να δώσει ψυχή στο έργο του, χάρις και στην υπέροχη μουσική του John Williams. Η ωμότητα των πράξεων που διαδραματίζονται επί της οθόνης είναι συγκλονιστική και η αδιαφορία των Ναζί μπροστά στο χαμό της ζωής επιδεικνύει την αρρώστια του ιδεολογήματος τους με τρόπο που σπάνια βλέπουμε. Μόνο ο χαρακτήρας του απειλητικού Ralph Fiennes είναι αρκετός για να σας κάνει να σιχαθείτε και να εξοργιστείτε ταυτόχρονα. Πλησιάζοντας στο τέλος αυτού του εφιαλτικού οράματος του Ολοκαυτώματος και αφού έχετε γίνει πλέον μάρτυρας των φαινομενικά ατελείωτων φρικωδών, η λύτρωση θα είναι μια από τις πιο ικανοποιητικές που σας έχει προσφέρει έργο. Η πικρή αίσθηση όμως δεν θα φύγει σύντομα, όπως συνέβη και στον πρωταγωνιστή της ιστορίας μας. Ο Liam Neeson παραδίδει την ερμηνεία της ζωής του, με αποκορύφωμα τον βαθύτατα συγκινητικό τελικό του μονόλογο, στον οποίο εκφράζει τις ενοχές του που δεν μπόρεσε να σώσει περισσότερους. Η Λίστα του Schindler είναι η πεμπτουσία της πολεμικής ταινίας. Καταδεικνύει την απύθμενη αρρώστια και το αξεπέραστο μεγαλείο για τα οποία είναι ικανή η ανθρώπινη ψυχή, αναπαριστά με ρεαλιστικό τρόπο μια συνταρακτική τραγωδία και στο τέλος παραμένει αισιόδοξη δίχως να ξεχνά τον ανθρώπινο πόνο.
Ορέστης
