Κατάταξη των ταινιών του Marvel Cinematic Universe

Έπειτα από δέκα χρόνια και δεκαοκτώ ταινίες, παραμένουν μόνο ελάχιστες μέρες για να δούμε το συμβάν, στο οποίο όδευε το MCU όλον αυτό το καιρό. Ακόμα μου φαίνεται κάπως σουρεαλιστικό πως απέχουμε μόλις λίγες ώρες από το Πόλεμο της Αιωνιότητας, την ταινία που θα αποτελέσει το αποκορύφωμα του MCU. Τώρα λοιπόν είναι μια εξαιρετική ευκαιρία να κάνουμε ότι και τα υπόλοιπα site με παντελή έλλειψη πρωτοτυπίας, δηλαδή να κατατάξουμε τις υπάρχουσες ταινίες που μας έχει προσφέρει μέχρι τώρα το κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel. Θα μπορούσαμε και χειρότερα βέβαια (το μότο της ζωής μου). Παραδείγματος χάριν θα μπορούσαμε απλά να σας πούμε την σωστή σειρά θέασης του MCU, δίχως κάποιο ουσιαστικό σχολιασμό. Ευτυχώς διαθέτουμε ένα μικροσκοπικό δείγμα αξιοπρέπειας, αν και δεν ξέρω για πόσο ακόμα. Θέλω επίσης να προσθέσω ότι η κατάταξη μου είναι 100 % αντικειμενική και μάλιστα φρόντισα να την εγκρίνει η ίδια η Disney. Οπότε μην δω παράπονα στα σχόλια! Έχετε άδικο, έχω δίκιο.

18.  Thor : The Dark World

Ξέρω τι θα πείτε. Ξεκίνησα τη λίστα με μεγάλες ανατροπές. Ποιος θα περίμενε να βάλω την χειρότερη ταινία του MCU στο πάτο της λίστας; Πρωτοτύπησα πάλι! Υπάρχει όμως λόγος που το The Dark World θεωρείται γενικά η χειρότερη ταινία της Marvel. Σχεδόν κάθε στοιχείο της ταινίας είναι επιθετικά αδιάφορο. Από το ανιαρό ρομάντζο του Thor με την Natalie Portman, μέχρι τους εντελώς κοινότυπους κακούς, το μόνο πράγμα που με κράτησε ξύπνιο στη ταινία ήταν η πάντα χαρισματική παρουσία του Tom Hiddleston στο ρόλο του Loki. Ωστόσο για να μην είμαι άδικος, συγκριτικά με άλλες τεράστιες CGI μάχες, η τεράστια CGI μάχη στο τέλος του Thor 2 είναι κάπως ευρηματική. Δεν μπορώ όμως να δώσω κάποιον περαιτέρω έπαινο για αυτή την ανούσια σπατάλη χρόνου. Ουσιαστικά το The Dark Wold είναι ο ορισμός της μέσης ταινίας Marvel, απλά δίχως κάποιο από τα θετικά στοιχεία. Έτσι το μόνο που απομένει είναι μια τετριμμένη, προβλέψιμη πλοκή, μια ιδιαίτερα εκνευριστική Kat Dennings, ένα ξεκάθαρο McGuffin και οι πιο generic κακοί που μας έχει δώσει το MCU. Και αφού μιλάμε για κακούς Marvel, αυτό σημαίνει πολλά..

17. The Incredible Hulk

Θυμάται κανείς εδώ οτιδήποτε από αυτή τη ταινία ή έστω το γεγονός ότι αποτελεί μέρος του MCU; Κάτι μου οι περισσότεροι θα απαντήσατε όχι και ομολογώ ότι σας ζηλεύω. Μακάρι να μπορούσα και γω να ξεχάσω ότι σπατάλησα σχεδόν δύο ώρες από τη ζωή μου για να δω το The Incredible Hulk. Περίπου ότι είπα στο Thor 2 ισχύει και γι’ αυτή τη ταινία. Πρόκειται για μια ακόμα εντελώς απογυμνωμένη ιστορία, απλά με τη διαφορά ότι δεν φαίνεται καν να ανήκει στο MCU. Πέρα απ’ το ότι ο τόνος είναι πολύ πιο σοβαρός, σχεδόν κανένας από τους χαρακτήρες και τις υποπλοκές που εμφανίζονται εδώ, δεν παίζουν κάποιο ρόλο στην μετέπειτα εξέλιξη του Hulk. Το CGI του ίδιου του Hulk είναι τόσο κακό, που καταφέρνει να μοιάζει πιο ψεύτικο από τη ταινία του Ang Lee. Φυσικά η δράση εξακολουθεί να είναι διασκεδαστική, αλλά όταν το alter ego του Hulk, ο Bruce Banner, είναι τόσο βαρετός, απλά σταματάς να νοιάζεσαι για τα τεκταινόμενα επί της οθόνης. Δεν καταλαβαίνω καν γιατί η Marvel επέλεξε να το κρατήσει ως μέρος του κινηματογραφικού σύμπαντος, ειδικά από τη στιγμή που, με εξαίρεση την εμφάνιση του στρατηγού Ross στο Civil War, δεν παίζει κανένα απολύτως ρόλο στη γενικότερη ιστορία και αποτελεί μια από τις πιο αδύναμες ταινίες της.

16. Thor

Ο κακόμοιρος ο Thor άργησε πολύ να αποκτήσει μια τουλάχιστον αξιοπρεπή solo ταινία. Πριν το Ragnarok συμβιβαζόταν απλά με τη μετριότητα. Το πρώτο Thor ξεκινάει πολλά υποσχόμενο, εισάγοντας μας σε έναν νέο, συναρπαστικό κόσμο με δυνητικά ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Έπειτα τα εγκαταλείπει όλα αυτά, εξορίζοντας το πρωταγωνιστή του στη Γη και σε μια ακόμα προβλέψιμη fish out of water ιστορία. Παρότι η αλληλεπίδραση του Thor με τον παράξενο σε αυτόν ανθρώπινο κόσμο μπορεί να γίνει αρκετά διασκεδαστική, ο ίδιος είναι δέσμιος σε μια ιστορία που έχουμε ακούσει εκατοντάδες φορές και γνωρίζουμε κάθε της στιγμή. Όπως και στο The Dark World το ρομάντζο είναι αχρείαστο και τα αστεία της Kat Dennings εκνευριστικά, με τη διαφορά όμως ότι ο Loki δεν έχει εξελιχθεί ακόμα στον αγαπημένο σε όλους μας αυτάρεσκο απατεώνα που βλέπουμε στο Avengers. Σε αντίθεση όμως με τους υπόλοιπους κακούς της Marvel, διαθέτει τουλάχιστον χαρακτήρα και γι’ αυτό το πολύ αυτονόητο πράγμα αξίζει εύσημα. Α επίσης είναι ο Hawkeye στην ταινία. Ξέρω ότι αυτή η εντελώς περιττή πρόταση εμφανίζεται εντελώς εκτός ροής στη παράγραφο και χρησιμεύει μόνο στην υπενθύμιση της ύπαρξης του Hawkeye, αλλά έτσι και αλλιώς το ίδιο ισχύει και για τη παρουσία του Hawkeye στη ταινία.

15. Iron Man 2

Ανέκαθεν τα sequel μεγάλων ταινιών blockbuster υπέφεραν από μια πολύ ασθένεια, τη λεγόμενη σικουελίτιδα (sequelitis). Ταινίες που πάσχουν από αυτή τη νόσο επαναλαμβάνουν τα ίδια τόξα χαρακτήρων της προηγούμενης ταινίας, προσπαθούν να αναβιώσουν αγαπημένες σκηνές από αυτή μέχρι να τις σιχαθούμε και διατηρούν τη ψευδαίσθηση ότι το περισσότερο ισούται με το καλύτερο. Το Iron Man 2 αποτελεί κλασικό παράδειγμα ασθενούς σικουελίτιδας, αφού παρουσιάζει όλα τα παραπάνω συμπτώματα. Ο Tony Stark υποβαθμίζεται πάλι στον αλαζόνα που ήταν στην αρχή του πρώτου Iron Man και οι σκηνές μάχης γίνονται ακόμα πιο πομπώδεις και ενώ είναι καλύτερες από τις αντίστοιχες της πρώτης ταινίας, στερούνται έντασης. Μάλιστα η καλύτερη μάχη της ταινίας δεν συμπεριλαμβάνει καν τον Iron Man, αλλά την Black Widow, η οποία δεν παίζει κάποιο ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στην ιστορία. Ο χρόνος της θα μπορούσε και έπρεπε να έχει χρησιμοποιηθεί στον χαρακτήρα του κύριου ανταγωνιστή. Με το Iron Man 2 όμως μπαίνουμε στην εποχή όπου η Marvel δίνει περισσότερη αξία στο να διαφημίζει τη συνέχεια του MCU, παρά στο να δημιουργεί αυτοτελείς, καλές ταινίες. Κάπου μέσα στο Iron Man 2 υπάρχει μια διασκεδαστική ταινία με χαρισματικές ερμηνείες, αλλά είναι κρυμμένη κάτω από στρώσεις μετριότητας.

14. Captain America: The First Avenger

Όταν ήμουν ακόμα ένα μικρό χαζό παιδί, δηλαδή πριν ξαναδώ αυτή τη ταινία κάτι μέρες πριν, υποστήριζα ότι το Captain America ήταν βαρετό, μέχρις ώτου αρχίσει η δράση. Πόσο άδικο είχα. Στη πραγματικότητα η πρώτη μια ώρα του Captain America είναι αυτή που σώζει κάπως την ταινία. Συγκεκριμένα η ταινία είναι επαρκής, αν και αρκετά γλυκανάλατη, όσο ο Steve Rogers δεν έχει γίνει ακόμα ο Captain America, διότι ο χαρακτήρας του είναι πολύ συμπαθητικός και σου επιτρέπει εύκολα να ταυτιστείς μαζί του. Όχι βέβαια ότι αυτό αλλάζει αφού μεταμορφωθεί στο ονειρεμένο buff boy που είναι ο Chris Evans, αλλά σε αυτό το σημείο είναι πλέον υπερβολικά δυνατός για να νοιώσεις ότι απειλείται ουσιαστικά. Το πιο σημαντικό πρόβλημα όμως τόσο με το Captain America όσο και με πολλές άλλες ταινίες της Marvel, είναι ότι στη τρίτη πράξη νοιώθει την ανάγκη να μας υπενθυμίσει ότι βλέπουμε ταινία σούπερ ηρώων. Έτσι η αισθητική του Β’ Παγκοσμίου εγκαταλείπεται προς χάριν άβολων μοντάζ δράσης και φτηνιάρικων γραφικών, οδηγώντας στη καθιερωμένη τελική μάχη με έναν ακόμα αδιάφορο κακό Marvel.

13. Doctor Strange

Δυσκολεύομαι να σχολιάσω στο Doctor Strange κάτι που να μην έχω ήδη αναφέρει για τις υπόλοιπες μέτριες ταινίες του MCU. Η πλοκή ακολουθεί πιστά την τετριμμένη φόρμουλα του παλιού μαθητή που προδίδει το δάσκαλο και έρχεται αντιμέτωπος με τον νέο μαθητή. Η μόνη αλλαγή εδώ είναι ότι (σοκ!!) για ακόμη μια φορά δεν δίνεται χρόνος ανάπτυξης στο κακό και ούτε η γαματοσύνη του Mads Mikkelsen δεν μπορεί να κάνει κάτι γι’ αυτό. Η σχέση του Strange με την Rachel McAdams αποτελεί ακόμα ένα παράδειγμα ρομάντζου σε ταινία υπερηρώων, που δεν παίζει κανένα ρόλο στη πλοκή. Ακόμα και ο ίδιος ο Strange είναι απλά μια λιγότερη χαρισματική εκδοχή του Tony Stark. Το μόνο που κάνει αυτή τη ταινία να ξεχωρίσει είναι οι ομολογουμένως εντυπωσιακές και δημιουργικές σκηνές μάχης. Βέβαια γίνονται τόσο περίπλοκες που είναι σχεδόν αδύνατο να κατανοήσεις τι κίνδυνο διατρέχουν οι πρωταγωνιστές, αλλά τουλάχιστον είναι οπτικά συναρπαστικές. Και όχι επειδή η ταινία έβγαλε ένα αστείο meme με τον Dormammu, αυτό δεν σημαίνει ότι ο Dormammu είναι αξιόλογος κακός.

12. Black Panther

Δεν θα ξεχάσω ποτέ το ιντερνετικό πανηγύρι που προκάλεσε αυτή η ταινία. Αφροαμερικάνοι να πηγαίνουν στο σινεμά φορώντας παραδοσιακές στολές. Ρατσιστές να υποκρίνονται ότι τους επιτέθηκαν Αφροαμερικάνοι επειδή πήγαν στη ταινία. Μια πληθώρα από λογαριασμούς στο Twitter να προειδοποιούν τους λευκούς να μην δουν την ταινία στο σινεμά και ότι αν την κρίνουν αρνητικά είναι ρατσιστές. Και όλα αυτά για μια κοινή ταινία Marvel, η οποία σε άλλο πολιτικό κλίμα θα είχε ήδη ξεχαστεί. Ευτυχώς η Marvel στάθηκε τυχερή, διότι πέρα από το σαματά γύρω της, η ταινία έχει πολύ λίγα να προσφέρει. Ουσιαστικά η ταινία αποφάσισε να βάλει τρικλοποδιά στον εαυτό της, συμπεριλαμβάνοντας αχρείαστα πολλούς χαρακτήρες, οι περισσότεροι εκ των οποίων δεν παίζουν κάποιο ρόλο στη ταινία. Ειδικά το στήσιμο για την εξέλιξη τους ήταν σε πολλές περιπτώσεις αρκετά ατσούμπαλο ή δεν έβγαζε νόημα. Αν και ξεκίνησε ως πολλά υποσχόμενος χαρακτήρας στο Civil War, ο Black Panther εδώ δεν είχε τίποτα ενδιαφέρον να κάνει, ενώ το μυστήριο που τον περιέκλειε διαλύθηκε. Ακόμη και η Wakanda, που πολλοί εξύμνησαν ως εξαιρετική απόπειρα world building, δεν βγάζει κανένα νόημα. Όχι μόνο δεν υπάρχει περίπτωση ένας τόσο προηγμένος λαός να μην είχε επεκταθεί, αλλά και αποκλείεται να διάλεγε τον ηγέτη του μέσα από μάχη. Το μοναδικό αξιοπρόσεκτο στοιχείο ήταν ο Killmonger. Δεν καταλαβαίνω την εμμονή της ταινίας να παρουσιάσει έναν ψυχοπαθή δολοφόνο αρκετά ευνοϊκά, αλλά και πάλι ο χαρακτήρας του ήταν καλύτερος από τον μέσο κακό Marvel. Μην μου δίνετε σημασία όμως πιθανότατα είμαι ρατσιστής, επειδή δεν πιστεύω ότι η ταινία που αναφέρεται σε νεκρά memes και Soundcloud rappers είναι η καλύτερη της χρονιάς.

11. Avengers: Age of Ultron

Η κριτική μου για το Avengers: Age of Ultron ήταν η πρώτη μου για ταινία Marvel και βλέποντας πίσω συνηδητοποιώ πόσο πολύ άλλαξα από τότε. Συγκεκριμένα ότι έμαθα πως δεν πρέπει να μπερδεύεις την ποιότητα μιας ταινίας με τον ενθουσιασμό που σου προκαλεί. Εξακολουθώ να απολαμβάνω το Age of Ultron, αλλά η αλήθεια είναι πως κάθε φορά που το βλέπω ξανά διαπιστώνω νέα προβλήματα. Αυτή τη φορά μπορεί ο κακός να έχει τουλάχιστον προσωπικότητα, αλλά ο τρόπος που καταλήγει στα κινητρά του είναι αρκετά βεβιασμένος. Υπάρχει ένα ικανό μέρος της ταινίας που δεν έχει καμία σχέση με τη πλοκή και χρησιμοποιείται σαν teaser για το Ragnarok. Η Black Widow, χωρίς καμία προηγούμενη ένδειξη, αναπτύσσει αισθήματα για τον Hulk, με τον οποίο δεν φαίνεται να μοιράζεται κάποια ιδιαίτερη χημεία. Αντιθέτως οι σκηνές τους είναι αρκετά άβολες. Το πιο σημαντικό θέμα όμως είναι ότι παρόλες τις μάχες και τις σκηνές δράσεις, συμβαίνουν ελάχιστα πράγματα από πλευράς χαρακτήρων. Ο μόνος που φαίνεται να έχει κάποιο σημαντικό τόξο χαρακτήρα είναι ο Iron Man, ο οποίος όμως μέχρι το τέλος της ταινίας δεν μαθαίνει τίποτα, αφού επαναλαμβάνει τις ίδιες πράξεις που οδήγησαν σε αυτή τη κατάσταση, χωρίς να τιμωρηθεί. Παρόλα πιστεύω πως το AoU εξακολουθεί να είναι μια πολύ διασκεδαστική ταινία, απλά δεν πλησιάζει τον προκατοχό του.

10. Ant-Man

Μια ταινία Ant-Man σεναρίου και σκηνοθεσίας Edgar Wright θα μπορούσε εύκολα να αποτελέσει την καλύτερη ταινία του MCU. Δυστυχώς η Marvel δεν επέτρεψε στον Wright να ολοκληρώσει το οραμά του και η ασφυκτική της πίεση με σκοπό να κρατήσει τη ταινία πιο κοντά στις υπόλοιπες του MCU στυλιστικά, τον ανάγκασε να αποχωρήσει. Δεν έχω ιδέα για ποιο λόγο να προσλάβεις εξαρχής ένα σκηνοθέτη με τόσο χαρακτηριστικό στιλ, όταν ψάχνεις το ακριβώς αντίθετο. Ευτυχώς για την Marvel, ο Wright είχε ολοκληρώσει αρκετά μεγάλο κομμάτι της ταινίας πριν την αποχωρησή του και έτσι πολλά από τα στοιχεία του, που απολαμβάνουμε στις υπόλοιπες ταινίες του, διατηρήθηκαν. Απλά αυτή τη φορά περικλείονται από τη καθιερωμένη, ασφαλή μετριότητα αυτών των ταινιών. Είναι εμφανές πως οι σκηνές παρωδίας των heist movies και η απίστευτα δημιουργική και διασκεδαστική τελική μάχη είναι δικές του ιδέες. Όπως εξίσου εμφανές είναι πως η σκηνή στο Ben & Jerrys και ο κακός αποτελούν δουλειά του studio. Συνολικά η ταινία καταφέρνει κάπως να ξεχωρίσει από την μέση ταινία Marvel, χάρις και στον παγκόσμιο θησαυρό που ακούει στο όνομα Paul Rudd. Όταν όμως σκέφτομαι πόσο καλύτερη θα μπορούσε να είναι, εφόσον είχε δωθεί πλήρης δημιουργική ελευθερία στον Wright, δεν μπορώ παρά να μείνω απογοητευμένος με το χειρισμό της Marvel.

9. Iron Man 3

Ορίστε σας έδωσα ένα λόγο να παραβλέψετε κάθε γνώμη από εδώ και πέρα ως λανθασμένη. Παρακαλώ! Όχι μόνο δεν μισώ το Iron Man 3, αλλά το θεωρώ και τη πιο υποτιμημένη ταινία του MCU. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν πρόκειται να υποστηρίξω ότι η ιστορία του Iron Man 3 δεν πλήττεται από μια πληθώρα plot holes, όπως άλλωστε και οι περισσότερες ταινίες εδώ. Ωστόσο εκτιμώ την προθυμία του Shane Black να δοκιμάσει κάτι νέο με το χαρακτήρα. Μπορεί ο Iron Man να μην εμφανίζεται στο μεγαλύτερο κομμάτι της ταινίας, αλλά ο Black αξιοποιεί αυτό το χρόνο για να μας παρουσιάσει έναν πιο ευάλωτο Tony Stark. Φυσικά ο Robert Downey Jr. είναι εξαιρετικός όπως πάντα, όπως και οι περισσότεροι ηθοποιοί, ενώ ο Black κάνει τη δουλειά τους πιο εύκολη με τους γεμάτους σπιρτάδα διαλόγους, που μας έχει συνηθίσει. Απ’ ότι καταλαβαίνω αρκετοί φανς έχουν πρόβλημα με την απόδοση του Mandarin στη ταινία. Δεν καταλαβαίνω ποιό είναι το πρόβλημα, αφού η μεταφορά ενός έργου δεν είναι ποτέ υποχρεωμένη να αντιγράψει πιστά το πρωτότυπο, ειδάλλως θα κατέστρεφε το σκοπό υπαρξής της. Προσωπικά βρήκα το twist αστείο, αλλά τίποτα παραπάνω. Σίγουρα όχι επαρκή λόγο για να μισήσεις μια ταινία.

8. Thor: Ragnarok

Βλέποντας ξανά όλες τις ταινίες MCU, παρατήρησα ότι το Ragnarok ήταν μια από αυτές με το μεγαλύτερο tease. Κυρίως όλοι ανυπομονούσαμε να μάθουμε τι σήμαιναν τα οράματα του Thor στο AoU και πως ο Loki κατάφερε να γίνει βασιλιάς. Όσοι έχετε δει την ταινία ξέρετε κατά πόσον απαντήθηκαν αυτά τα ερωτήματα, πράγμα το οποίο επιβεβαιώνει την υπόθεση που είχα κάνει στην αρχική μου κριτική. Η Marvel ήθελε ένα συναρπαστικό event και ο Taika Waititi μια διαστημική περιπέτεια με τον Hulk και τον Thor. Αυτή τη φορά η Marvel αποφάσισε να συμβιβαστεί κάπως και έτσι καταλήξαμε με μια ταινία με δύο εντελώς διαφορετικούς τόνους. Όσο βρισκόμαστε στο νέο πλανήτη, όπου είναι και οι σκηνές που ο Waititi αναδεικνύει την αλλόκοτα κωμική φύση του, η ταινία λειτουργεί πολύ καλά. Το περιβάλλον είναι ιδιαίτερα ζωντανό και πολύχρωμο, ενώ ο Jeff Goldblum ως συνήθως κλέβει την παράσταση. Όταν όμως επιστρέφουμε στην Asgard και τους μονολόγους της Hela, η ταινία γίνεται ξαφνικά πολύ πιο σοβαρή. Η Hela είχε τις προοπτικές να γίνει μια πολύ ενδιαφέρουσα εχθρός, επειδή αποτελούσε την αντίφαση στις ψευδαισθήσεις του Thor για το παρελθόν του πατέρα του. Δυστυχώς στη σχέση μεταξύ τους δεν δόθηκε ο απαραίτητος χρόνος, ούτως ώστε να δούμε κάτι ξεχωριστό. Εξίσου απούσα από το σενάριο ήταν και η αλληλεπίδραση του Loki με το Thor, κάτι που ξεχώριζε στις προηγούμενες ταινίες. Αντ’ αυτού δίνεται μεγαλύτερη έμφαση στη σχέση του τελευταίου με τον Hulk, ο οποίος δεν έχει και πολλά πράγματα να κάνει στην ιστορία. Αν και ιδιαίτερα διασκεδαστικό, το Ragnarok είναι κατά τη γνώμη μου η πιο υπερτιμημένη ταινία της Marvel. Έχει μεγάλες αυξομοιώσεις στο ύφος και παρότι είναι μια καλή, ανάλαφρη διαστημική περιπέτεια, δεν λειτουργεί σωστά ως sequel.

7. Spider-Man: Homecoming

Έπειτα από την απόλυτη αποτυχία του Spider-Man Universe που σχεδίαζε η Sony, είχε έρθει η ώρα για τον πιο δημοφιλή ήρωα της Marvel να γυρίσει εκεί όπου ανήκει. Παρότι ο Spider-Man του Tom Holland είναι η τρίτη διαφορετική εκδοχή του χαρακτήρα τη τελευταία δεκαετία, η Marvel απέφυγε την παγίδα του να επαναλάβει την ίδια ιστορία που ξέρουμε απ’ έξω πλέον. Αντιθέτως η ταινία παρουσιάζει μια φρέσκια και αρκετά διασκεδαστική εκδοχή του Spider-Man, με τον Tom Holland να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες μετά τη σύντομη εμφανισή του στο Civil War. Παρόλα αυτά δεν έμεινα απόλυτα ικανοποιημένος με την παρουσίαση του Spidey. Η τεχνολογικά εξελιγμένη στολή του τον έκανε να θυμίζει υπερβολικά πολύ τον Iron Man, ενώ η υπερβολική προθυμία του Peter να γίνει ήρωας πάει κόντρα στο πνεύμα του χαρακτήρα, ο οποίος σχεδόν σε όλες τις εκδοχές αντιμετωπίζει τις δυνάμεις του σαν ευχή και κατάρα. Ο Iron Man αναλαμβάνει το ρόλο του μέντορα, αλλά το 2017 δεν ήταν η καλύτερη χρονιά του Tony Stark, αφού συνεχίζει να κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο και να τα χρεώνει στον Peter. Όπως ήταν αναμενόμενο ο Michael Keaton κάνει εξαιρετική δουλειά, με το σενάριο να επιφυλλάσει και μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη για το χαρακτήρα του, αν και το κινητρό του ομολογουμένως είναι αδύναμο. Παρότι στερείται την έντονη προσωπικότητα των ταινιών του Raimi, το Homecoming ήταν μια αξιοπρεπής αρχή για το χαρακτήρα στο MCU.

6. Guardians of the Galaxy

Η Marvel μέχρι τώρα θα έπρεπε να είχε μάθει να ρισκάρει περισσότερο, γιατί κάθε φορά που το κάνει σημειώνει αναπάντεχες επιτυχίες. Το 2014 ο James Gunn πήρε μια ομάδα τεταρτοκλασάτων χαρακτήρων κόμικς και χάρις στους πνευματώδης διαλόγους του, τους μετέτρεψε σε αγαπημένους του κοινού. Το Guardians of the Galaxy ήρθε στη κατάλληλη στιγμή για την Marvel, όταν οι παρόμοιες ιστορίες είχαν αρχίσει να κουράζουν και με τους αντισυμβατικούς πρωταγωνιστές του και το δημιουργικό στιλ του Gunn αναζωογόνησε το είδος. Ειδικά το soundtrack είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία της ταινίας, καθώς όχι μόνο συμπεριλαμβάνει κάποια φανταστικά 80s κομμάτια, αλλά και δένει άψογα με το χαρακτήρα του Starlord ως η μοναδική του επαφή με τη Γη και τη μητέρα του. Ο λόγος που εγώ προσωπικά δεν είμαι ο μεγαλύτερος φαν της ταινίας είναι επειδή δεν συμπαθώ τα origins, μια συνταγή που το GotG ακολουθεί υπερβολικά πιστά. Περιττό να πω πως ο κακός της ταινίας είναι από τους πιο διαβόητα αδιάφορους στο MCU και ο τρόπος που νικιέται είναι σχεδόν κοροϊδευτικός. Παρόλα αυτά το GotG καταφέρνει να μας εισαγάγει σε ένα ποικιλόμορφο γκρουπ χαρακτήρων, των οποίων η χημεία και οι χιουμοριστικές αλληλεπιδράσεις είναι άψογες.

5. Avengers

Φτάνουμε λοιπόν στο σημείο καμπής του MCU. Την ταινία όπου πήρε τα όνειρα όλων των Marvel fanboys και τα μετέφερε στη μεγάλη οθόνη. Το Avengers αποτέλεσε το αποκορύφωμα πέντε διαφορετικών ταινιών, κάτι που ποτέ δεν εκτελέστηκε με τέτοια επιτυχία. Ως η πρώτη ένωση όλων αυτών των διαφορετικών χαρακτήρων η ταινία εκτέλεσε εξαιρετικά τη δουλειά της. Η αλληλεπίδραση για πρώτη φορά ανάμεσα στους διαφορετικούς υπερήρωες ήταν απολαυστική, το σήμα κατατεθέν χιούμορ του Whedon έκανε αισθητή τη παρουσία του, η δράση ήταν συναρπαστική και ο Loki εδραιώθηκε ως ο πιο αξιομνημόνευτος κακός του MCU. Ωστόσο το Avengers πρόκειται περισσότερο για ένα κινηματογραφικό event, παρά για ταινία. Ειδικά σε επανειλημμένες θεάσεις, όπου πλέον τα αστεία έχουν αρχίσει να χάνουν την επιδρασή τους, γίνεται όλο και πιο δύσκολο να αγνοήσεις το αργό πρώτο τέταρτο και τις τρύπες στη πλοκή. Αυτή είναι όμως και η διαφορά μιας πολύ καλής ταινίας και ενός αριστουργήματος. Το αριστούργημα όσο περισσότερο το βλέπεις σου προσφέρει νέους τρόπους ψυχαγωγίας. Το Avengers λοιπόν δεν είναι αριστούργημα και ούτε χρειάζεται να είναι. Είναι απλά μια ιδανική blockbuster ταινία.

4. Guardians of the Galaxy Vol. 2

Ναι έβαλα το GotG Vol. 2 πάνω από το πρώτο GotG και το Avengers. Σας δίνω την άδεια να με σταυρώσετε, αλλά πρώτα αφήστε με να εξηγήσω. Όπως προείπα τα θέματα μου με την πρώτη ταινία ήταν η κλασική μορφή origin της ιστορίας και η απουσία ενδιαφέροντος κακού. Το Vol. 2 όμως όχι μόνο διορθώνει και τα δύο αυτά προβλήματα, αλλά κατά τη γνώμη μου εκτελεί ακόμα καλύτερα ότι είδαμε στη πρώτη ταινία. Αν και ο Gunn συμπεριλαμβάνει υπεραρκετούς χαρακτήρες στη ταινία, με κάποιο τρόπο καταφέρνει να τους διαχειριστεί άψογα και εξελίσσει ακόμα και τους εντελώς δευτερεύοντες. Ο Ego μπορεί να μην είναι ο πιο πολυδιάστατος κακός, αλλά τουλάχιστον έχει προσωπική σχέση με τον Starlord και ο Kurt Russell είναι κουλ όπως πάντα. Επιτέλους η Marvel μετά από τόσες ταινίες πήρε το ρίσκο να βάλει ζωντανά χρώματα στις ταινίες της! Το μόνο πρόβλημα που έχω είναι η λανθασμένη χρησιμοποίηση του χιούμορ της ταινίας. Μολονότι τα περισσότερα αστεία είναι πετυχημένα, συνήθως έρχονται αμέσως μετά από συναισθηματικές στιγμές, με αποτέλεσμα να της υποβαθμίζουν. Πέρα από αυτό όμως θεωρώ ότι η ελευθερία που δόθηκε στο James Gunn απέδοσε καρπούς, καθώς δημιούργησε μια ιστορία με πολύ γέλιο, περιπέτεια και καρδιά.

3. Captain America: Civil War

Το Captain America: Civil War είχε τη δυνατότητα να γίνει η καλύτερη ταινία της Marvel. Η σύγκρουση του Cap με τον Iron Man είναι ίσως η πιο έντονη ιστορία που μας έχει χαρίσει το MCU και είναι εκτελεσμένη εξαιρετικά. Από την μια πλευρά Tony, μετά το χωρισμό του με την Pepper φαίνεται να έχει χάσει το ψυχολογικό στηριγμά του και οι ενοχές του για την κατάσταση με τον Ultron τον οδηγούν στο να υποστηρίξει μια λανθασμένη απόφαση. Από την άλλη πλευρά ο Cap χάνει έναν από τους τελευταίους συνδέσμους του με το παρελθόν που τόσο νοσταλγεί και μετά τα λόγια της εκλιπούσας Peggy, αποφασίζει να μείνει πιστός στις αρχές του. Παράλληλα ο Bucky είναι πλέον το μοναδικό απομεινάρι της εποχής του, έτσι τον προσπαθεί να τον βοηθήσει μέχρι τέλους, ακόμα και αν αυτό σημαίνει να πει ψέματα, μια πράξη που θα οδηγήσει στο συνταρακτικό φινάλε. Ειλικρινά αν η ταινία είχε επικεντρωθεί σε αυτή την ιστορία θα ήταν τέλεια. Αντί γι’αυτό όμως επιλέγει να αναλωθεί στον υποτιθέμενο εμφύλιο πόλεμο τον ηρώων χωρίς να αφήσει τις συνθήκες να ωριμάσουν. Μάλιστα η μάχη η οποία καταλήγει να είναι το αποκορύφωμα του εμφυλίου είναι στην πραγματικότητα filler πριν τη κανονική σύγκρουση. Προφανώς δεν θα υποστηρίξω ότι δεν είναι πολύ διασκεδαστική, όμως ο τόνος της είναι υπερβολικά ανάλαφρος σε σχέση με την υπόλοιπη ταινία, δεν διακυβεύεται κάτι και οι μισοί χαρακτήρες δεν έχουν καν λόγο να βρίσκονται εκεί. Αν το τρίτο Captain America είχε επιμείνει σε αυτή την ιστορία και οδηγούσε μετέπειτα στον Εμφύλιο Πόλεμο, θα μπορούσαμε να έχουμε δυνητικά 2 εξαιρετικές ταινίες.

2. Iron Man

Δέκα χρόνια πριν, ένα χρεοκοπημένο studio, ένας άσημος σκηνοθέτης και ένας πρώην σταρ, φρέσκος από την αποτοξίνωση θα δημιουργούσαν τη ταινία που τα ξεκίνησε όλα. Μετά από όλα όσα έχουν συμβεί στο MCU και το πόσο δραστικά έχει αλλάξει διακύβευμα, είναι εύκολο να αγνοήσει κανείς το Iron Man και το πόσα κατάφερε. Στην πραγματικότητα όμως αυτή του η απλότητα εξακολουθεί να με κερδίζει κάθε φορά που το βλέπω, καθώς ότι υπάρχει εδώ είναι εκτελεσμένο σωστά. Επίσης παρότι το ύφος ήταν ανάλαφρο δεν υπήρχε η ανάγκη για αστεία κάθε πέντε λεπτά. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει ιδανικότερος ηθοποιός για τον Tony Stark από τον Robert Downey Jr., ο οποίος ενσαρκώνει άψογα την εγωπάθεια, την χαρισματικότητα και την ευαισθησία του χαρακτήρα, χωρίς να γίνεται ποτέ αντιπαθητικός. Φυσικά ακόμα και οι καλύτερες ταινίες της Marvel πάσχουν από μέτριους κακούς, αλλά τουλάχιστον ο Jeff Bridges φαίνεται να διασκεδάζει την ερμηνεία του. Ο χαρακτήρας του βέβαια προς το τέλος γίνεται όλο και πιο ασυνεπής, μόνο και μόνο για να οδηγήσει στη τελική μάχη, δίχως όμως αυτό να υπονομεύει την κατά τα άλλα εξαιρετική εμπειρία.

1. Captain America: The Winter Soldier

Για μένα το Winter Soldier εξακολουθεί να είναι η ιδανική ταινία Marvel. Να διευκρινίσω εδώ ότι αυτό δεν σημαίνει πως αγνοώ τα προβληματά της. Όπως όλες οι ταινίες Marvel έτσι και αυτή πάσχει από αρκετές ασυνέπειες στο σενάριο και είναι στυλιστικά αδιάφορη. Τα θετικά όμως είναι περισσότερα από τα αρνητικά. Θυμάμαι αυτή ήταν η ταινία που με έκανε να συμπαθήσω πρώτη φορά τον Cap και αυτό γιατί τον βάζει σε αντιπαράθεση με τον σύγχρονο κόσμο. Ένας αφελής, απλός στρατιώτης που είχε συνηθίσει να ξεχωρίζει εύκολα τους καλούς από τους κακούς, καλείται τώρα να συμβιβαστεί με το γεγονός ότι στη σύγχρονη εποχή τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Αυτή η έντονη αντίθεση με το κόσμο και τους ανθρώπους γύρω του, καθώς και η νοσταλγία του για το παρελθόν είναι που κάνει τις αλληλεπιδράσεις του με τον Falcon και την Black Widow τόσο ενδιαφέρουσες. Μπορεί ο βασικός ανταγωνιστής και πάλι να μην είναι ιδιαίτερα τρισδιάστατος, αλλά γι’ αυτό επανορθώνει ο Winter Soldier, διαθέτοντας τη κατάληλλη ισορροπία μυστηρίου και επιβλητικότητας. Η σκέψη των αδερφών Russo να απομακρυνθούν κάπως από την πεπατημένη των ταινιών υπερηρώων, φέρνοντας το WS πιο κοντά σε κατασκοπευτική ταινία, αποδείχθηκε μια πολύ έξυπνη αλλαγή. Μάλιστα κατάφεραν να διατηρήσουν τη δράση προσγειωμένη, ως ένα βαθμό και ως αποτέλεσμα πολύ πιο αποτελεσματική, χάρις και στην καλύτερη μέχρι τώρα πολεμική χορογραφία στο MCU. Επιπλέον το Winter Soldier παραμένει μια από τις λίγες ταινίες της Marvel που εναλλάσει ομαλά το ύφος της, αφού γνωρίζει πότε να πάρει τον εαυτό της στα σοβαρά και πότε όχι. Μπορεί να σκέφτεστε ότι μόνο αυτά δεν αρκούν για να δικαιολογήσουν τη πρώτη θέση στη κατάταξη. Επιμένω όμως πως ο σημαντικότερος παράγοντας είναι η ισορροπία των επιμέρους στοιχείων και το WS το καταφέρνει αυτό καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη ταινία στο MCU.

Ορέστης