Προσπαθώ να θυμηθώ αν υπάρχει έστω ένα επεισόδιο από την παιδική σειρά της Justice League του 2001, που να είναι χειρότερο από αυτό το τερατούργημα κόστους τριακοσίων εκατομμυρίων δολαρίων. Είναι μάλλον ειρωνικό όταν μια σειρά που απευθύνεται σε νεανικό κοινό καταλήγει να έχει πιο ώριμα θέματα και καλύτερα διαμορφωμένους χαρακτήρες από την blockbuster ταινία για ενήλικες. Με τις προηγούμενες ταινίες του DCEU να είναι στην καλύτερη μέτριες και έχοντας εγκαθιδρύσει ελάχιστα πράγματα για το σύμπαν τους και τους χαρακτήρες, η απόπειρα για μια ταινία Justice League ήταν εξ’ αρχής καταδικασμένη να αποτύχει. Τα προβλήματα όμως συνεχίστηκαν και στη παραγωγή, όταν ο Zack Snyder εγκατέλειψε το project εξαιτίας του τραγικού θανάτου της κόρης του. Τη θέση του ανέλαβε ο Joss Whedon, ο οποίος επιμελήθηκε των εκτεταμένων reshoots. Είμαι σίγουρος ότι η Warner δεν θέλει το κοινό να γνωρίζει τα προβλήματα της παραγωγής, αλλά από κάποιο σημείο και μετά αυτά είναι πιο εμφανή και από το CGI άνω χείλος του Superman. Για τους λίγους που δεν γνωρίζουν, όταν κλήθηκε για τα reshoots, ο Henry Cavill είχε αφήσει μουστάκι για τις ανάγκες του νέου Mission Impossible. Έτσι, επειδή στη Paramount δεν δέχονταν να ξυρίσει το μουστάκι του, η παραγωγή αναγκάστηκε να το αφαιρέσει ψηφιακά, δημιουργώντας ακόμα ένα ξεκαρδιστικό meme.
Κανονικά θα έπρεπε να έχω αναφερθεί στην ιστορία, αλλά ειλικρινά βρίσκω τα παρασκηνιακά προβλήματα πολύ πιο ενδιαφέροντα. Βέβαια σκεπτόμενος το πόσο αδιάφορη είναι η πλοκή, ακόμα και το να βλέπω υγρή μπογιά να στεγνώνει θα ήταν πιο ενδιαφέρον. Μετά το θάνατο του Superman ο κόσμος έχει βυθιστεί στο φόβο, δίνοντας την ιδανική ευκαιρία στο Steppenwolf και την στρατιά του από Parademons να επιτεθούν. Ανήμπορος μπροστά στη δύναμη του εχθρού ο Batman, με την βοήθεια της Wonder Woman, δημιουργούν μια ομάδα υπερηρώων με σκοπό να αντιμετωπίσουν την εξωγήινη απειλή. Είναι μια υπεραπλουστευμένη και εντελώς απογυμνωμένη ιστορία, που διαθέτει τα ελάχιστα δυνατά στοιχεία για να δικαιολογήσει την ύπαρξη της. Η υποτυπώδης αυτή πλοκή έχει ήδη εκτελεστεί δεκάδες φορές στο παρελθόν, με πολύ καλύτερα αποτελέσματα, ενώ η θεματολογία σχετικά με τον φόβο, την ελπίδα και την ομαδική δουλειά έχει ενσωματωθεί με την διακριτικότητα μιας μπουνιάς στο πρόσωπο.
Η ταινία αρέσκεται στο να μας υπενθυμίζει συνεχώς τη σπουδαιότητα της δημιουργίας μιας ομάδας, αφού δεν μπορεί να το δείξει, εξαιτίας του κακού. Θα δήλωνα ότι ο Steppenwolf μοιάζει περισσότερο σε κακό από βιντεοπαιχνίδι, αλλά αυτή θα ήταν μια άδικη επίθεση στα βιντεοπαιχνίδια, καθώς διαθέτουν πλέον καλύτερα γραφικά, πιο ευφάνταστο σχεδιασμό και κακούς με ενδιαφέροντα κίνητρα. Με μοναδικό σκοπό την κατάκτηση της Γης, τη σκηνική παρουσία ενός ψεύτικου CGI και όλη την προσωπικότητα που μπορούν να δώσουν οι συνεχείς, αφόρητα κλισέ ατάκες του, ο Steppenwolf εισέρχεται στο πάνθεον των πιο μονοδιάστατων και βαρετών κακών στην ιστορία του κινηματογράφου. Ακόμα και το σχέδιο του να μεταμορφώσει την Γη σε μια εκδοχή του πλανήτη του αποτελεί ξεκάθαρη αντιγραφή του σχεδίου του στρατηγού Zod από το MoS. Όπως και όλα τα υπόλοιπα στοιχεία της πλοκής, χρησιμεύει μόνο ως φτηνή δικαιολογία για να στηθεί η ομάδα και η παντελής απουσία ουσιαστικής απειλή από αυτόν, αφαιρεί από την ταινία οποιαδήποτε αίσθηση αναγκαιότητας.
Δυστυχώς ο κύριος ανταγωνιστής δεν είναι ο μόνος ελλιπώς διαμορφωμένος χαρακτήρας της ταινίας. Φυσικά αυτό δεν αποτελεί έκπληξη, αφού η Warner είχε την φαεινή ιδέα να κρατήσει την διάρκεια της ταινίας κάτω από δύο ώρες, ενώ έπρεπε να παρουσιάσει τρία βασικά μέλη της Justice League στο κοινό και παράλληλα να συνεχίσει την ιστορία του BvS. Έτσι τα backstory των Flash, Aquaman και Cyborg υποβαθμίζονται σε expositional σκηνές με τεμπέλικους και άγαρμπους διαλόγους, στερώντας απ’ το κοινό το αντίκτυπο που θα μπορούσαν να έχουν αν του επιτρεπόταν να τα βιώσει. Η διεκπεραιωτική φύση των σκηνών αυτών θυμίζει λιγότερο απόπειρα συναισθηματικής σύνδεσης του κοινού με τους νεοφερμένους ήρωες και περισσότερο σβήσιμο υποχρεώσεων από λίστα.
Φανταστείτε πόσο πιο αποτελεσματικό θα ήταν αν καθένας από αυτούς τους υπερήρωες είχε από πριν την δικιά του ταινία. Όχι μόνο θα υπήρχε η ευκαιρία για ουσιαστική συναισθηματική σύνδεση, αλλά θα μπορούσε να στηθεί καλύτερα και το σύμπαν της DC, αντί να χωθούν χωρίς εξήγηση σε μια μόλις ταινία Ατλαντιανοί, Νέοι και Παλιοί Θεοι, Παραδαίμονες και ένα σωρό άλλα στοιχεία. Τουλάχιστον οι χαρακτήρες είναι στην πλειοψηφία τους διακριτοί, αλλά, ακόμα και με την υπερβολικά απλή ιστορία, δεν βρίσκουν χρόνο να αναπτύξουν κάποιου είδους χημεία ή δυναμική μεταξύ τους. Μοναδική εξαίρεση σε αυτό αποτελεί η σχέση του Bruce με την Diana, των οποίων οι αλληλεπιδράσεις φαίνονται φυσικές και ουσιώδεις, επειδή είχαν χρόνο να εγκαθιδρυθούν σα χαρακτήρες σε προηγούμενες ταινίες. Σαν σύνολο όμως η Justice League δεν καταφέρνει να δώσει ούτε την ψευδαίσθηση ομάδας, παρά το κατά κύριο λόγο ιδανικό κάστινγκ.
Ο Ben Affleck και η Gal Gadot εξακολουθούν να αποδεικνύουν ότι είναι ιδανικοί για τους χαρακτήρες τους. Ο Jason Momoa στο ρόλο του Aquaman ήταν διασκεδαστικός, αν και βρήκα την προσπάθεια της ταινίας να αποτάξει το κακό στίγμα του χαρακτήρα κάπως υπερβολικό. Παρότι ο Ray Fisher ως Cyborg ήταν αξιοπρεπής, δεν μου άρεσε η κατεύθυνση του ήρωα. Προσωπικά θα προτιμούσα έναν Cyborg με πιο έντονη προσωπικότητα, ούτως ώστε να έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο η αλλαγή του, όσο γίνεται όλο και περισσότερο μηχανή. Η σαφής παραφωνία σε αυτό το σύνολο δεν είναι άλλη από τον Flash του Ezra Miller. Με κάθε γελοία γκριμάτσα και κρύο αστείο η εκδοχή του Miller καταφέρνει να γίνεται όλο και πιο εκνευριστική, καθώς προχωράει η ταινία. Φυσικά δεν μπορώ να κατηγορήσω μόνο τον ηθοποιό, καθώς οι φτηνές απόπειρες για χιούμορ υποθέτω ότι είναι αποτέλεσμα των rewrites του Whedon. Βασίζω την υπόθεση μου στο γεγονός ότι το χιούμορ του Flash έρχεται στις χειρότερες στιγμές, σταματώντας εντελώς την ροή και μοιάζει εντελώς ξένο με την υπόλοιπη ταινία, το οποίο σημαίνει ότι αποτελεί μετέπειτα προσθήκη.
Μόνο η Warner μπορεί να γνωρίζει γιατί επέλεξε ως αντικαταστάτη του Snyder τον Whedon. Ο σοβαροφανής, σκοτεινός τόνος του πρώτου συνδυάζεται με την ανάλαφρη διάθεση του τελευταίου όπως το νερό με το λάδι. Είναι τόσο προφανές ποιες σκηνές σκηνοθέτησε ποιος, που καταλήγει να αποσπά την προσοχή. Εντωμεταξύ η αλλαγή στο ύφος είναι υπερβολικά απότομη, όχι μόνο από το BvS στο Justice League, αλλά και μέσα στην ίδια τη ταινία. Δραματικές ή γενικότερα σοβαρές σκηνές μπερδεύονται με ένα μπαράζ από προφανή και κουραστικά αστεία, με το αποτέλεσμα να είναι πραγματικά παράξενο. Ιδιαίτερα αταίριαστο είναι και το περίεργο soundtrack του Danny Elfman, ο οποίος πρέπει να νόμιζε ότι δουλεύει σε ταινία του Tim Burton της δεκαετία του 90. Το πρόβλημα διογκώνεται εξαιτίας της μικρής διάρκειας, που κάνει αυτές τις αλλαγές ακόμα πιο συνεχείς. Ακόμα και το κοινό στην αίθουσα φαινόταν εντελώς μπερδεμένο, καθώς, μην γνωρίζοντας πότε να γελάσει, έβγαζε ένα αβέβαιο γέλιο, που θύμιζε το αντίστοιχο του θρυλικού Tommy Wiseau από το The Room. Βέβαια πρέπει να παραδεχθώ ότι ο Whedon είναι πιθανότατα υπεύθυνος για τις δύο διασκεδαστικές στιγμές της ταινίας, στις οποίες βλέπουμε μια σαφή κατανόηση για το υλικό της DC. Πέρα από αυτό όμως η χαρακτηριστική του επικέντρωση στους χαρακτήρες απουσιάζει, όπως και το εντυπωσιακό θέαμα για το οποίο είναι γνωστός ο Snyder, πιθανά επειδή και οι δυο τους έπρεπε να συμβιβάσουν το αρχικό τους όραμα στις επιταγές της Warner.
Όταν στο τέλος η υποτυπώδης ιστορία, οι βιαστικά στημένοι χαρακτήρες, ο μονοδιάστατος κακός, τα κρύα αστεία και οι περίεργες αλλαγές ύφους συμπληρώνονται από την τελική μάχη, μου δημιουργείται η εντύπωση ότι η Warner προσπαθεί ενεργά να μας κάνει να μην νοιαστούμε για την ταινία της. Διατηρώντας την παράδοση του DCEU, η τελική σύγκρουση είναι ακόμα ένα κουραστικό συνονθύλευμα κακοφωνίας και χρωμάτων, που επιτίθενται ανελέητα σε κάθε αίσθηση του θεατή. Τα γραφικά είναι απαράδεκτα, ειδικά για μια τόσο κοστοβόρα παραγωγή και κάνουν όλη την εμπειρία τεχνητή, υπενθυμίζοντας σου συνεχώς ότι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος.
Η Warner αντιμετώπισε το Justice League σαν ευκαιρία για να καταλάβει τι αρέσει στο κοινό και τι όχι. Δεν εγκατέλειψε εντελώς την φιλοδοξία του Snyder και προσπάθησε να εισαγάγει τον πιο ανάλαφρο τόνο της Marvel. Δεν έδωσε χρόνο στους χαρακτήρες να εγκαθιδρυθούν και να αναπτύξουν σχέσεις μεταξύ τους και παρουσίασε έναν εντελώς αναλώσιμο κακό. Σε πλήρη αντιδιαστολή με τις προηγούμενες ταινίες της, η ιστορία ήταν απλή σε εξευτελιστικό βαθμό. Νομίζω είναι πλέον προφανές, ακόμα και στους πιο αφελής ότι η Warner δημιουργεί κάθε ταινία με μοναδικό σκοπό να συνεχίσει στην επόμενη, βασιζόμενη στην καλή θέληση των θαυμαστών και στις δυνατότητες του υλικού. Στην προσπάθεια της να ικανοποιήσει τους πάντες, δημιούργησε ένα λησμονίσιμο χάλι που δεν ικανοποιεί κανένα. Παρότι η ανικανότητα της ταινίας δεν είναι εγκληματική όπως στο Suicide Squad, δυσκολεύομαι να πω ότι είναι καλύτερο από το BvS, καθώς, παρότι πιο διασκεδαστικό, το τελευταίο διέθετε ένα σαφές όραμα. Όπως και να έχει, σε αυτό το σημείο δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι υπάρχει ελπίδα ανάκαμψης για το DCEU. Το Justice Leauge αποτελεί, για μένα τουλάχιστον, την μεγαλύτερη σπατάλη δυνατοτήτων, ταλέντου, χρόνου και χρημάτων όλης της χρονιάς.
Βαθμολογία: 3/10
Ορέστης
