Έπειτα από μια άνευ προηγουμένου εισπρακτική επιτυχία για ταινία τρόμου, το It έκανε πρεμιέρα στην χώρα μας. Αξίζει όμως η νεότερη μεταφορά του βιβλίου του Stephen King όλο αυτό τον σαματά; Η απάντηση είναι λίγο πιο περίπλοκη απ’ ότι περίμενα. Η ταινία ακολουθεί πιστά την ιστορία του ομώνυμου βιβλίου. Μια παρέα παιδιών στην πόλη του Derry αρχίζουν να τρομοκρατούνται από τον κλόουν Pennywise, ο οποίος παίρνει την μορφή των χειρότερων φόβων τους. Η ταινία καλύπτει την μισή ιστορία που κάλυψε η μίνι-σειρά του 1990, καθώς επικεντρώνεται στις περιπέτειες των χαρακτήρων ως παιδιά. Την επιστροφή τους στο Derry ως ενήλικες πια θα την δούμε στο sequel, που είναι προγραμματισμένο για το 2019.
Έχοντας λοιπόν ως επίκεντρο τα παιδιά η ταινία δείχνει τις δυσκολίες και τις πιέσεις που τους δημιουργεί η κλειστόμυαλη κοινωνία της τυπικής επαρχιώτικης πόλης, μια ιστορία που βλέπουμε συχνά στο έργο του King. Οι ιστορίες ωρίμανσης όχι μόνο είναι απ’ τις αγαπημένες του, αλλά κατά τη γνώμη μου και οι καλύτερές του, μιας και φροντίζει πάντα να γράφει τους χαρακτήρες των παιδιών όσο πιο αληθινά γίνεται. Έτσι και σε αυτή την ταινία οι χαρακτήρες μοιάζουν περισσότερο με κανονικά παιδιά, παρά με τα παιδιά που μας έχουν συνηθίσει οι ταινίες. Όπως και στο Stand by Me- μια εξαιρετική διασκευή έργου του Stephen King- μικρές λεπτομέρειες όπως οι διαγωνισμοί ροχάλας, τα προσβλητικά αστεία για διάφορα μέλη της οικογένειας και και οι ξέγνοιαστες βουτιές σε λίμνες δίνουν στην σχέση των παιδιών μια πρωτοφανή αυθεντικότητα και ξυπνούν τη νοσταλγία του κοινού με τον καλύτερο τρόπο.
Όλοι οι ηθοποιοί κάνουν εξαιρετικοί δουλειά, με τον Finn Wolfhard (απ’ το Stranger Things) να ξεχωρίζει με τα ξεκαρδιστικά αστεία του και την Sophia Lillis να συνδυάζει ιδανικά την γενναιότητα και την δυναμικότητα της Bev με την ευαισθησία της. Παρόλα αυτά πιστεύω πως ίσως θα ήταν πιο ωφέλιμο για την ταινία αν υπήρχαν λιγότερα παιδιά ακόμη και έτσι η διασκευή έχανε την πιστότητα της στο βιβλίο. Συγκεκριμένα ο Stan και ο Mike δεν είχαν μεγάλη σύνδεση στη πλοκή και οι χαρακτήρες τους δεν αναπτύχθηκαν όσο των υπολοίπων. Πέρα από αυτό όμως σίγουρα θα ταυτιστείτε με αυτή την γλυκιά παρέα underdogs και θα ικανοποιηθείτε όταν θα κατακτήσουν τους φόβους τους. Μακάρι να μπορούσα να πω ότι θα τρομάξετε με την ίδια ευκολία.
Ο Bill Skarsgard στο ρόλο του κλόουν Pennywise είχε δύσκολο έργο, διότι η ερμηνεία του Tim Curry στην μίνι-σειρά ήταν χαρακτηριστική. Του αξίζουν εύσημα, καθώς κατάφερε να κάνει τον ρόλο δικό του, αλλά πάρα τις καλύτερες προσπάθειες του, εξακολουθώ να μην φοβάμαι τους κλόουν και τα μπαλόνια. Καταλαβαίνω βέβαια ότι ο φόβος είναι κάτι καθαρά υποκειμενικό και έτσι δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν θα τρομάξετε ή όχι. Μπορώ να πω όμως πως ενώ η σκηνοθεσία του Andy Muschietti, σε συνδυασμό με τον εξαιρετικό φωτισμό, δημιουργούν μια ανατριχιαστική ατμόσφαιρα η κατάληξη είναι πάντα το πιο προβλέψιμο, θορυβώδες και υπερβολικό jumpscare. Μάλιστα η προσπάθεια να μας τρομάξει η ταινία είναι τόσο έντονη που μερικές φορές γίνεται κωμική.
Αν είχαν δώσει περισσότερη έμφαση σε πιο διακριτικές στιγμές και στο ψυχολογικό κομμάτι του τρόμου πιθανά η ταινία να ήταν πολύ πιο αποτελεσματική. Όμως το να κάνεις την κάθε τρομακτική σκηνή όσο πιο προφανή γίνεται είναι η πιο οικονομικά ασφαλής επιλογή, επειδή έτσι διασφαλίζεις ότι όλοι στο κοινό θα ξέρουν πότε να τρομάξουν. Παραδείγματος χάριν, σε μια σκηνή βλέπουμε σε ένα παλιό σκίτσο το πρόσωπο του Pennywise, στο οποίο ο σκηνοθέτης επιλέγει να κάνει ζούμ. Αν δεν γινόταν το ζούμ, μπορεί να μην το έβλεπαν όλοι, αλλά πιθανά θα ήταν πιο ανατριχιαστικό για όσους το παρατήρησαν. Τέτοιες μικρές αλλά έξυπνες στιγμές είναι για μένα πιο αποτελεσματικές από οποιοδήποτε jumpscare, που θα καταφέρει να κλέψει μια αντίδραση απ’ το κοινό, αλλά δεν θα αφήσει κάποιο αντίκτυπο.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα της ταινίας κατά τη γνώμη μου είναι ότι φαίνεται να βρίσκεται σε διαρκή σύγκρουση με τον εαυτό της. Με αυτό εννοώ ότι η ιστορία ωρίμανσης των παιδιών δεν έχει συνδεθεί τόσο ομαλά με τις σκηνές του κλόουν. Κάποια μοντάζ με τραγούδια των 80s, που δεν ανήκουν σε ταινία τρόμου, σε συνδυασμό με αστεία που γίνονται πριν ή μετά από σοβαρές σκηνές οδηγούν σε έναν πολύ μπερδεμένο και αντιφατικό τόνο, ο οποίος διαχωρίζει τα δύο κομμάτια της ταινίας ακόμα περισσότερο. Ειδικά κατά τη διάρκεια της πρώτης ώρας, όταν ο κλόουν εμφανίζεται σε κάθε παιδί ξεχωριστά, η ιστορία φαίνεται να σταματά εντελώς για τις τρομακτικές σκηνές, βλάπτοντας έτσι τον ρυθμό της ταινίας. Αν και στο δεύτερο μισό η ταινία ανακτά την ορμή της, δεν μπορώ παρά να σκεφτώ πως θα προτιμούσα να έβλεπα την ιστορία των παιδιών δίχως το μεταφυσικό στοιχείο. Τουλάχιστον αυτή τη φορά, σε αντίθεση με την μίνι-σειρά, το αιματηρό όραμα του King παραμένει ακέραιο και ο συμβολισμός του κλόουν είναι πιο εμφανής.
Αφού δεν ήταν δύσκολο για το It να ξεπεράσει τον προκάτοχο του, η μόνη μου απορία ήταν αν θα προσέφερε στο είδος του τρόμου κάτι διαφορετικό. Δυστυχώς όσον αφορά τις τρομακτικές σκηνές, η ταινία ακολούθησε την πεπατημένη. Όμως θεωρώ πως λειτουργεί πολύ καλύτερα σαν ιστορία ενηλικίωσης παρά σαν ταινία τρόμου. Στο It βλέπω πολλές προοπτικές, οι οποίες δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν με τον τρόπο που ενσωματώνεται ο κλόουν στη ταινία. Είχα συνδεθεί τόσο πολύ με την παρέα των παιδιών, που παρακαλούσα την ταινία να με τρομάξει για να μπορέσω να την εκτιμήσω περισσότερο. Παρότι τελικά κάτι τέτοιο δεν συνέβη σε μένα, δεν αποκλείω το ενδεχόμενο να συμβεί σε σας. Ανεξάρτητα από τα προβλήματα της λοιπόν πιστεύω ότι αξίζει τον χρόνο σας, καθώς ακόμα και αν δεν τρομάξετε θα περάσετε καλά βλέποντας τις περιπέτειες των Χαμένων.
Βαθμολογία: 6/10
Ορέστης
[vc_row][vc_column][thb_gap height=”45″][thb_postcarousel title_position=”bottom-title” columns=”3″ navigation=”true” source=”size:20|post_type:post”][thb_gap height=”45″][/vc_column][/vc_row]
