To It, η μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου του Stephen King στη μεγάλη οθόνη, σπάει το ένα εισπρακτικό ρεκόρ μετά το άλλο και φαίνεται να σώζει την κατάσταση για το Hollywood, το οποίο πέρασε ένα απ τα χειρότερα εισπρακτικά καλοκαίρια των τελευταίων ετών. Σε αυτή την άνευ προηγουμένου επιτυχία έπαιξε ρόλο μια πληθώρα παραγόντων, όπως το έξυπνο marketing, η ζήτηση για καλές ταινίες τρόμου και η δημοφιλία του βιβλίου. Νομίζω όμως ότι ένας από τους σημαντικότερους είναι το καλτ στάτους της μίνι-σειράς του 1990. Παρότι εγώ, λόγω του ντροπιαστικού φόβου μου, είχα καταφέρει να δω μόνο αποσπάσματα απ’ τη σειρά, θυμάμαι απ’ το δημοτικό κιόλας όλους τους συμμαθητές μου να συζητάνε ασταμάτητα για τον δολοφονικό κλόουν Pennywise. Αυτό δεν έχει σταματήσει ακόμα, καθώς η σειρά εξακολουθεί να είναι αγαπητή από τους πολλούς, που φαίνεται όμως να έχουν παραμείνει στην εντύπωση που τους άφησε το It ως παιδιά. Βλέποντας το όμως επιτέλους ολόκληρο και σε μεγαλύτερη ηλικία, είναι το It όσο τρομακτικό όσο το θυμόμαστε; Η σύντομη απάντηση κατ’ εμε είναι όχι, αλλά φαντάζομαι θα θέλετε μια πιο αναλυτική εξήγηση.
Για όσους όμως δεν ξέρουν ή δεν θυμούνται την ιστορία, η σειρά αφηγείται την περιπέτεια μιας παρέας μη δημοφιλών παιδιών, που τρομοκρατούνται από μια άγνωστη οντότητα με την μορφή ενός κλόουν. Τριάντα χρόνια αργότερα η παρέα θα ενωθεί ξανά για να σταματήσει την διαβολική απειλή μια και καλή. Απ’ την αρχή ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να μεταφερθεί ο τεράστιος τόμος του King γεμάτος με τρελές ιδέες, όπως διαστημική χελώνα ή ανήλικο όργιο (King + κοκαΐνη = It), στην μικρή οθόνη. Παρόλα αυτά οι δημιουργοί έκαναν μια πιστή μεταφορά, φιλτράροντας τα πιο αμφιλεγόμενα κομμάτια του βιβλίου. Όσον αφορά τον τρόπο αφήγησης όμως, πρέπει να διαφωνήσω. Στο πρώτο εκ των δύο επεισοδίων βλέπουμε κυρίως την ιστορία των παιδιών μέσω flashback που έχουν οι χαρακτήρες αφού ενημερωθούν ότι ο Pennywise ξαναχτύπησε στην πόλη τους. Η κατάχρηση αυτής της τεχνικής δεν αργεί να γίνει προβλέψιμη και ενοχλητική και όταν μάλιστα συνοδεύεται από ένα υπερβολικό zoom in στο πρόσωπο του χαρακτήρα που θα έχει το flashback, δυσκολεύεσαι να πάρεις ότι ακολουθεί στα σοβαρά.
Ανεξάρτητα από αυτό όμως, το πρώτο επεισόδιο είναι με διαφορά το καλύτερο μέρος της μίνι-σειράς και μεγάλο ρόλο σε αυτό παίζουν τα παιδιά. Όλοι τους είναι πολύ καλοί ηθοποιοί και η φιλία τους φαίνεται αυθεντική. Επίσης θεωρώ ότι η αντιπαράθεση της παιδικής αθωότητας και ξεγνοιασιάς με τον τρόμο του Pennywise κάνει την ιστορία αρκετά πρωτότυπη και παράλληλα εξηγεί γιατί φοβόμασταν τόσο τη σειρά ως παιδιά. Πέρα από την ιστορία ενηλικίωσης έχουμε πολλά ακόμα κλασικά στοιχεία των ιστοριών του Stephen King, όπως οι επαρχιώτες στενόμυαλοι κάτοικοι του Maine, οι φανατικοί θρησκευόμενοι, οι νταήδες του σχολίου και ούτω καθεξής. Όλα αυτά όμως δεν προλαβαίνουν να αναπτυχθούν διότι η ιστορία δίνει έμφαση στο μεταφυσικό στοιχείο της. Έτσι αρκετοί χαρακτήρες όχι μόνο είναι μονοδιάστατοι -πράγμα που συμβαίνει συχνά σε ιστορίες του King- αλλά και δεν αφήνουν κάποια δυνατή εντύπωση, αντίστοιχη με αυτή που αφήνει η μητέρα της Carrie.
Φυσικά πρέπει να αναφερθούμε και στο βασικό λόγο της επιτυχίας της σειράς, τον υπέροχο Tim Curry και την απολαυστική ερμηνεία του ως δολοφονικός κλόουν. Ο Curry είναι απ’ τους ηθοποιούς που φροντίζει να ξεχωρίζει όπου και αν εμφανιστεί και με την πραγματικά ανατριχιαστική απεικόνιση του It άφησε εποχή. Ειδικά στο πρώτο μέρος ο Pennywise έχει κάποιες από τις πιο τρομακτικές του στιγμές, όπως η χαρακτηριστική αρχική σκηνή. Παρόλα αυτά δεν μπορώ να αγνοήσω το γεγονός πως δεν είναι όλες οι σκηνές του αποτελεσματικές. Ο κλόουν βρίσκεται συνεχώς σε καταστάσεις που μπορεί να σκοτώσει τα παιδιά, αλλά επανειλημμένα τα αφήνει να ξεφύγουν φαινομενικά για κανένα λόγο. Αυτή του η ανικανότητα σε συνδυασμό με το ότι ξέρουμε ήδη ότι τα παιδιά ξεφεύγουν, αφού τους έχουμε δει μεγάλους, στερεί κάθε ένταση από αρκετές σκηνές του. Τουλάχιστον δεν φτάνουν στην υπερβολή του δεύτερου μέρους.
Το δεύτερο μέρος είναι το σημείο που η ιστορία χάνει την όποια ορμή είχε αναπτύξει απ’ το πρώτο. Τώρα ασχολούμαστε αποκλειστικά με τους ενήλικους πλέον χαρακτήρες, οι οποίοι ήταν το πιο βαρετό κομμάτι του πρώτου επεισοδίου. Οι ηθοποιοί είναι εμφανώς χειρότεροι από τους αντίστοιχους παιδικούς, ειδικά στην περίπτωση της Annete O’Toole, που έχει τον πιο διαβόητα κακό μονόλογο της σειράς. Ως αποτέλεσμα το δεύτερο επεισόδιο είναι κατά κύριο λόγο αδιάφορο, με κάποιες ξεκαρδιστικές στιγμές του Pennywise να ξεχωρίζουν. Βέβαια δεν είμαι σίγουρος ότι ο σκοπός τους ήταν να γελάσουμε με τον βασικό ανταγωνιστή. Τι πρέπει να κάνω όμως βλέποντας τον Pennywise να φωνάζει αστεία στη βιβλιοθήκη ή να εμφανίζεται η μούρη του στη πανσέληνο; Παρότι στις περισσότερες ιστορίες του ο King έχει αρκετές εκκεντρικές ιδέες, εδώ πιστεύω ότι δεν λειτουργούν. Ειδικά όταν στο τέλος ανακαλύπτουμε ότι η οντότητα που φοβόμασταν τόσο καιρό ήταν μια μεγάλη αράχνη. Πέρα απ’ το γεγονός ότι τα εφέ δεν είναι καθόλου πειστικά η εξέλιξη αυτή είναι απογοητευτική διότι η απειλή του Pennywise χάνει κάθε χαρακτήρα και αίσθηση μυστηρίου που είχε αναπτύξει.
Συμπερασματικά πιστεύω ότι η μίνι-σειρά του 1990 είναι κατά κύριο λόγο μέτρια, με καλές ερμηνείες από τους νεαρούς ηθοποιούς και έναν συστηματικά διασκεδαστικό Tim Curry. Εξαιρώντας όμως λίγες σκηνές, θεωρώ ότι δεν είναι ούτε κατά διάνοια όσο τρομακτική όσο θυμόμασταν. Γιατί όμως φαίνεται να έχει αφήσει τέτοιο αντίκτυπο σε όσους την θυμούνται; Η εξήγηση νομίζω είναι η εξής. Ως παιδιά όχι μόνο τρομάζαμε πιο εύκολα, αλλά δεν είχαμε δει ακόμα αρκετά τον κόσμο. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός τα 480p ήταν η καλύτερη ποιότητα εικόνας και τα γραφικά του PS2 ήταν τα πιο ρεαλιστικά που είχα δει. Αφού μεγάλωσα όμως και άλλαξε η τεχνολογία, όλα αυτά φαίνονται πολύ χειρότερα απ’ ότι τα θυμόμουν στο μυαλό μου, επειδή συνήθισα σε κάτι πολύ καλύτερο. Δεν λέω φυσικά πως είναι θέμα ηλικίας του έργου. Ο Εξορκιστής είναι αριστούργημα όποτε και αν το δείς όμως μια μέτρια σειρά όπως το It είναι λογικό να κάνει μεγαλύτερη εντύπωση στην εποχή της, απ’ όσοι θα έκανε τώρα. Όσοι είχαν τρομοκρατηθεί βλέποντας την σε νεαρή ηλικία, θεωρώ πως αν την ξαναδούν τώρα πιθανά δεν θα τους κάνει εντύπωση, εκτός και αν είναι ιδιαίτερα νοσταλγικοί. Γι’ αυτό και το νέο It είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που υποστήριξα remake, επειδή έχει την δυνατότητα να προσφέρει περισσότερα απ’ το αρχικό. Βέβαια τα trailer μέχρι τώρα αποκαλύπτουν πως το remake θα έχει αρκετά υπερβολικά και θορυβώδη scares δίχως διακριτικότητα ή αντίκτυπο, αλλά αυτό θα το μάθουμε έτσι κι αλλιώς σε λίγες μέρες.
Βαθμολογία: 5/10
Ορέστης
[vc_row][vc_column][thb_gap height=”45″][thb_postcarousel title_position=”bottom-title” columns=”3″ navigation=”true” source=”size:20|post_type:post”][thb_gap height=”45″][/vc_column][/vc_row]
