Τώρα που όλοι ασχολούνται με το Solo: A Star Wars Story, είναι η κατάλληλη στιγμή να μιλήσουμε για το Deadpool 2. Πλάκα κάνω, κανένας δεν ασχολείται με το Solo. Ούτε εγώ δεν πήγα να το δω, έστω για να γράψω κριτική. Άλλωστε κανένας φίλος μου δεν ενδιαφερόταν να το δει και δεν ήθελα να πάω σινεμά..solo (είμαι σίγουρος ότι κανένας άλλος δεν έχει κάνει ήδη αυτό το αστείο). Το πρώτο Deadpool ήρθε σε μια εποχή που το superhero fatigue είχε αρχίσει να κάνει αισθητή τη παρουσία του. Παρωδώντας το είδος και προσφέροντας ενήλικο χιούμορ και βια που η PG 13 ταινίες Marvel δεν μπορούν να επιχειρήσουν, o Merc with the Mouth κέρδισε την αγάπη του κοινού. Φυσιολογικά η δημιουργία ενός sequel ήταν βέβαιη. Άξιζε όμως η ταινία τις εγκωμιαστικές κριτικές και τους επαίνους, που ακόμη και σήμερα λαμβάνει; Η άποψη μου παραμένει αρνητική.
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, να ξεκαθαρίσω πως το Deadpool είναι μια καλή ταινία. Απλά δεν πιστεύω ότι είναι αριστούργημα, όπως υποστηρίζουν όλοι. Τόσο οι κριτικοί, όσο και η ίδια η ταινία, προσπαθούσαν να με πείσουν ότι η ιστορία ανατρέπει τις προσδοκίες του είδους και πως ο Deadpool δεν είναι συνηθισμένος υπερήρωας. Πέρα όμως από το ενήλικο χιούμορ και την υπερβολική βία που προανέφερα, η ταινία δεν ήταν ανατρεπτική με κάποιο ουσιώδη τρόπο. Ο Deadpool, παρά τα λεγόμενα του, είχε το backstory και τα κίνητρα ενός generic υπερήρωα. Παράλληλα η ιστορία ήταν όσο πιο τετριμμένη γίνεται, ενώ σε αρκετά σημεία έπαιρνε τον εαυτό της πολύ στα σοβαρά, με αποτέλεσμα να επιβαρύνει μια κατά τα άλλα πολύ αστεία παρωδία. Ως ένα σημείο καταλαβαίνω την απόφαση της Fox, να ακολουθήσει μια πιο ασφαλή κατεύθυνση με τη ταινία, αφού η κυκλοφορία ενός R-Rated blockbuster, στο σημερινό family friendly εμπορικό κινηματογράφο, αποτελούσε ρίσκο. Μετά την τεράστια οικονομική επιτυχία όμως, ένιωθα ότι το sequel είχε την ευκαιρία να εκμεταλλευτεί στο έπακρο τον σχιζοφρενικό χαρακτήρα του Deadpool και να αποφύγει τις αταίριαστα σοβαρές σκηνές.
Μόλις στα πρώτα λεπτά όμως, η ταινία επιμένει στην αρχική κατεύθυνση, αυτή τη φορά με ακόμα μεγαλύτερη δριμύτητα. Μια υπερβολικά δραματική σκηνή, η οποία επηρεάζει το πρώτο τρίτο της ταινίας, έρχεται σε πλήρη σύγκρουση με το κατά τα άλλα ελαφρύ ύφος. Συγκεκριμένα η επίμαχη σκηνή έπεται μαχών με στιλιζαρισμένη βία και ακολουθείται από ένα intro-παρωδία ταινιών James Bond. Παρότι είναι φανερά αταίριαστη σε μια τέτοιου είδους ιστορία, η ταινία μας ζητά απελπισμένα να την πάρουμε στα σοβαρά. Ταυτόχρονα μας βομβαρδίζει με πληθώρα αστείων, τα οποία, λόγω της έντονης αντίθεσης, χάνουν το δυνητικό τους αντίκτυπο. Έτσι η αρχή του Deadpool 2, όσων αφορά το ύφος, είναι μια από τις πιο μπερδεμένες που έχω δει τον τελευταίο καιρό. Κολλημένο ανάμεσα στην σοβαρότητα και τον αυτοσαρκασμό, το πρώτο τρίτο φαίνεται να τραβά υπερβολικά πολύ, μέχρι να αρχίσει επιτέλους η κανονική ιστορία.
Όπως είδατε και στα trailer, ο Deadpool καλείται να προστατέψει ένα νεαρό μεταλλαγμένο από έναν μυστηριώδη δολοφόνο από το μέλλον. Παρότι η ταινία αφιερώνει αρκετό χρόνο στην μεταξύ τους σχέση, δεν μπορώ να πω ότι ένιωσα κάποιο ιδιαίτερο δέσιμο. Η δυναμική μεταξύ τους αλλάζει συνέχεια, πολλές φορές δίχως αιτία, καθιστώντας δύσκολο το να ακολουθήσω την εξέλιξη της. Ο νεαρός Julian Dennison έχει αποδείξει στο Hunt for the Wilderpeople πως είναι ένας πολλά υποσχόμενος ηθοποιός. Ωστόσο εδώ ο χαρακτήρας του μου φάνηκε απλά εκνευριστικός.
Ευτυχώς η ταινία ανακτά την δυναμική της με τη δημιουργία της X-Force. Δίχως αμφιβολία η σκηνή καταδίωξης που συμμετέχει η νέα ομάδα, είναι πιο αστεία από οποιαδήποτε άλλη σκηνή στα δύο Deadpool. Μάλιστα είναι η πρώτη σκηνή σε κάποια από αυτές τις ταινίες, που ανατρέπει με ουσιώδη και ξεκαρδιστικό τρόπο τις προσδοκίες. Αν όλη η ταινία ήταν πιο κοντά στο πνεύμα αυτής της σκηνής, δεν θα έβρισκα πολλά πράγματα να παραπονεθώ. Σε αυτό το σημείο ο Cable κάνει πιο αισθητή πλέον την παρουσία του, ενώ παράλληλα γνωρίζουμε και την Domino, μια αναπάντεχα θετική έκπληξη του sequel. Η Domino είναι ηλιθιωδώς ανίκητη, όπως και ο Deadpool, αλλά με πολύ εφευρετικό και αστείο τρόπο. Οι αντιδράσεις και η ηρεμία της στο χαμό γύρω της είναι ανεκτίμητες. Επίσης σε αντίθεση με τον Deadpool, δεν νιώθει την ανάγκη να πετάει pop culture αναφορές κάθε πέντε λεπτά για να το παίξει αστεία.
Έχω γίνει λοιπόν τόσο κυνικός πια; Έπαθα ανοσία ακόμα και στη γοητεία του Ryan Reynolds; Φοβαμαι πως ναι, αφού ο Deadpool στο μεγαλύτερο κομμάτι της ταινίας μου φαίνεται αρκετά ενοχλητικός και try-hard με το χιούμορ του. Πιθανά να ήταν έτσι και στην πρώτη ταινία και τώρα να άρχισε να με κουράζει ή ίσως να ευθύνεται το μπερδεμένο ύφος. Γνωρίζω φυσικά πως το χιούμορ είναι κάτι καθαρά υποκειμενικό, επομένως το να πω ότι δεν γέλασα με τα μισά από τα αστεία, δεν έχει κάποια αξία. Παρόλα αυτά έχω την εντύπωση πως, καλοπληρωμένοι σεναριογράφοι πρέπει να γράφουν καλύτερα αστεία από αυτά που ακούμε σε μια οποιαδήποτε παρέα. Η πλειοψηφία των αστείων αποτελείται από ατάκες της στιγμής, που σκοπό έχουν να σοκάρουν ή να ικανοποιήσουν την ανάγκη του κοινού για ”ενήλικο” χιούμορ. Υπάρχουν φυσικά οι στιγμές που ο Deadpool σπάει το τέταρτο τοίχο και κράζει την ταινία. Επειδή όμως σαν σεναριογράφος, αναγνωρίζεις ότι κάνεις κάτι τεμπέλικο, αυτό δεν σημαίνει ότι έχεις τη δικαιολογία να το συνεχίσεις. Όπως προείπα οι αναφορές στην ποπ κουλτούρα είναι πολλαπλές και από μόνες τους δεν μπορούν να αποτελέσουν αστεία. Αρκετά από τα gags είναι ανακυκλωμένα από την πρώτη ταινία , αν και εδώ εκτελούνται ομολογουμένως καλύτερα. Φυσικά υπάρχουν κάποια έξυπνα αστεία και running gags, αλλά κατά τη γνώμη μου χρειαζόντουσαν αρκετά περισσότερα. Πολύ απλά δεν υπάρχει η προσοχή στη λεπτομέρεια, η διακριτικότητα και η πρωτοτυπία, που ξεχωρίζει τις εξαιρετικές από τις αρκετά καλές κωμωδίες.
Καθώς προχωράμε προς το τέλος, ο Deadpool έχει επιτέλους την ευκαιρία να αλληλεπιδράσει περισσότερο με τον Cable και την Domino, δύο πολύ πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες από το υπόλοιπο καστ. Ο Josh Brolin δικαιολογεί την επιλογή του στο ρόλο, τις σπάνιες στιγμές που του δίνεται η ευκαιρία. Δυστυχώς το screentime του θυσιάζεται σε χαρακτήρες από την προηγούμενη ταινία, η παρουσία των οποίων είναι εντελώς περιττή. Συγκεκριμένα η Negasonic Whatshername, ο ταξιτζής, η τυφλή συγκάτοικος και ο T. J. Miller είναι εντελώς ανούσιοι στην ιστορία και ο χρόνος τους θα ήταν καλύτερο να επενδυθεί στα νέα μέλη του καστ Ο T. J. Miller ειδικά ήταν για ακόμα μια φορά απαράδεκτος και απορώ πως εξακολουθεί να βρίσκει δουλειά στο Hollywood. Τουλάχιστον οι σεναριογράφοι διόρθωσαν σε μικρό βαθμό ένα από τα λάθη της πρώτης ταινίας. Χαρακτήρες σαν τον Deadpool λειτουργούν καλύτερα όταν μόνο αυτοί είναι υπερβολικοί, διότι έτσι ξεχωρίζουν περισσότερο χάρις στην αντίθεση. Γι’ αυτό και οι πιο απολαυστικές αλληλεπιδράσεις του Deadpool τόσο σε αυτή όσο και στη προηγούμενη ταινία ήταν με τον Collosus, έναν εκ διαμέτρου αντίθετο σε αυτόν χαρακτήρα. Όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες στη πρώτη ταινία ήταν το ίδιο εξυπνάκηδες όσο αυτός, ενώ τώρα και στο μέλλον το καστ διαθέτει μεγαλύτερη ποικιλία.
Παρότι γνωρίζω ότι μέχρι τώρα σας φαίνομαι αρκετά αρνητικός, δεν μπορώ να αγνοήσω τους τομείς στους οποίους το sequel παρουσιάζει βελτίωση. Παραδείγματος χάριν αναφορικά, με τη σκηνοθεσία, το Deadpool 2 είναι πολύ καλύτερο από την οπτικά βαρετή πρώτη ταινία. Η αναβάθμιση αυτή πιστώνεται στον David Leitch, ο οποίος βρήκε ένα αρκετά ενδιαφέρον οπτικά στιλ για την ταινία. Επίσης, όπως ήταν αναμενόμενο από τον σκηνοθέτη που επιμελήθηκε των επικίνδυνων σκηνών στο John Wick, η δράση είναι πολύ σωστά δουλεμένη. Δυστυχώς ο ατσούμπαλος τρόπος με τον οποίο ο μοντέρ επιλέγει να κόβει στην τελική σκηνή μάχης, χαντακώνει κάπως την προσπάθεια. Να πω εδώ ότι μου προκάλεσε αρκετά αρνητική εντύπωση η ποιότητα των γραφικών, η οποία κυμαινόταν ανάμεσα στο Justice League και το Black Panther. Στη πρώτη ταινία μπορούσα να το δικαιολογήσω, εξαιτίας του σχετικά χαμηλού budget. Όχι όμως και τώρα.
Ανεξάρητα από όλα αυτά, θεωρώ πως η ουσιαστική μου διαφωνία με το Deadpool 2, βρίσκεται στη κατεύθυνση που αποφάσισαν να ακολουθήσουν. Αυτό που ακούσαμε από το καστ στις συνεντεύξεις καταλήξαμε να ακούμε και από τον Deadpool στη ταινία, ότι δηλαδή το sequel πρόκειται για μια οικογενειακή ταινία. Δεν πιστεύω ότι υπήρξε κάποια απόπειρα παρωδίας της φόρμουλας των οικογενειακών ταινιών. Όλες οι στιγμές στη ταινία που υποστήριζαν το παραπάνω μήνυμα ήταν εντελώς σοβαρές, με αποκορύφωμα την τελευταία σκηνή. Μάταια περίμενα ο Deadpool να αναγνωρίσει πόσο αφόρητα γλυκανάλατη ήταν αυτή η σκηνή. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ διότι έπρεπε να την πάρω στα σοβαρά. Πιθανά αν τα πιο σοβαρά κομμάτια και οι σκηνές δεσίματος των χαρακτήρων ήταν πιο καλογραμμένες και όχι τόσο ξένες σε σχέση με την υπόλοιπη ταινία, ίσως ένα τέτοιο concept να μπορούσε να δουλέψει. Ωστόσο δεν νομίζω πως αυτή είναι μια σωστή εξέλιξη για τον χαρακτήρα του Deadpool. Ο Deadpool υποτίθεται ότι έπρεπε να είναι ο εντελώς τρελός και ανεξέλεγκτος χαρακτήρας των κόμικ, που δεν νοιάζεται για τίποτα. Όχι ακόμα ένας πρωταγωνιστής μιας οικογενειακής ταινίας.
Βρισκόμαστε στο ίντερνετ, όπου ο κόσμος υποθέτει πως αφού δεν λάτρεψες εντελώς μια ταινία, αυτό σημαίνει ότι την μισείς. Να διασαφηνίσω λοιπόν για ακόμη μια φορά ότι το Deadpool 2 είναι μια αρκετά καλή, αξιοπρεπής ταινία. Όταν θυμάται να είναι ταινία Deadpool γίνεται πραγματικά ξεκαρδιστική. Όταν όμως παριστάνει κάτι το οποίο δεν είναι, παραμένει απλά αδιάφορη. Παρότι σε αρκετά σημεία παρουσιάζεται βελτιωμένη από το αρχικό, επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη, μερικές φορές και χειρότερα. Παρόλα αυτά, δεν πρόκειται να σας αποθαρρύνω από το να δείτε τη ταινία. Είμαι βέβαιος πως πολλά από τα παράπονα μου, ενόχλησαν εμένα προσωπικά πολύ περισσότερο απ’ ότι θα ενοχλήσουν εσάς. Όπως γνωρίζω άλλωστε πως η πλειοψηφία του κόσμου έμεινε εξαιρετικά ικανοποιημένη από το sequel. Κλείνοντας θέλω να απλά να πω πως, όταν προσπαθούμε να δώσουμε νόημα σε κάτι εκ φύσεως ανούσιο, τότε χάνουμε το νόημα.
Βαθμολογία: 6/10
Υ.Γ. Οι καλύτερες after credit σκηνές ever!!!
Ορέστης
