Στις 8 Ιουνίου θα κάνει πρεμιέρα η τέταρτη προσθήκη στο συνεχώς διευρυνόμενο DC Extended Universe, Wonder Woman. Οι πρώτες κριτικές έχουν ήδη βγει και αυτή τη φορά είναι… αναπάντεχα καλές. Μέχρι τώρα οι ταινίες τις DC έχουν φέρει, στην καλύτερη των περιπτώσεων, ανάμεικτες αντιδράσεις από κοινό και κριτικούς και η Wonder Woman φαίνεται να σπάει αυτή την παράδοση, μετατρέποντας την απελπισία μας για το μέλλον της DC σε συγκρατημένη αισιοδοξία. Λέω συγκρατημένη αφενός, διότι μετά από τα χάλια που έχει επιδείξει η DC ακόμα και μια ικανοποιητική ταινία θα φαντάζει καλή και αφετέρου, επειδή οι κριτικοί έχουν δείξει επιείκεια σε πολύ κακές ταινίες με γυναίκες στους πρωταγωνιστικούς ρόλους για να μην τους αποκαλέσουν μισογύνηδες.
Δεν πιστεύω ότι συμβαίνει κάτι από αυτά και ελπίζω η Warner Βrothers να έμαθε επιτέλους από τα (πολλά, πολλά, πολλά) λάθη της. Αυτά τα λάθη θέλω να θυμηθούμε σε αυτό το άρθρο, κάνοντας μια ανασκόπηση των τριών ταινιών που συνιστούν το DCEU μέχρι τώρα, σε μια προσπάθεια να καταλάβουμε γιατί οι πιο δημοφιλείς ήρωες όλων των εποχών τρώνε τη σκόνη των παγκίτων της Marvel.
Man of Steel
Αμέσως μετά τον επίλογο της τριλογίας Dark Knight, οι δημιουργοί της, David S. Goyer και Christopher Nolan, ξεκίνησαν να δουλεύουν στη νέα ταινία Superman, σε ρόλους σεναριογράφου και παραγωγού αντίστοιχα. Δυστυχώς δεν πρέπει να τους είπε κανένας ότι δεν κάνουν νέα ταινία Batman, καθώς η νέα, μίζερη εκδοχή του Clark Kent θύμιζε πολύ περισσότερο τον Σκοτεινό Ιππότη, παρά το σύμβολο ελπίδας που είναι ο Superman. Προσθέστε σε αυτό και την μουντή αισθητική με τα κορεσμένα χρώματα του Zack Snyder και έχετε το Man of Steel, μια ταινία που στην προσπαθειά της να ακολουθήσει την μόδα του Dark Knight με το να είναι πιο ρεαλιστική, χάνει το νόημα ενός χαρακτήρα μεγαλύτερου απ’τη ζωή όπως είναι ο Superman. Η νέα εκδοχή του αγαπημένου χαρακτήρα δεν έχει καταφέρει ακόμα να ικανοποιήσει τους φαν και ένας από τους λόγους είναι και ο Henry Cavill. Μπορεί ο ηθοποιός να ταιριάζει αισθητικά στο ρόλο αλλά δεν διαθέτει το ταλέντο και την χαρισματικότητα για να εξυψώσει τον, ομολογουμένως ξύλινο διάλογό του. Παρόλα αυτά οι υπόλοιποι ηθοποιοί είναι πολύ καλοί, αλλά δεν έχουν πολλά πράγματα να κάνουν, εξαιτίας του φορτωμένου σεναρίου.
Από την πρώτη κιόλας σκηνή στον πλανήτη Κρύπτον μπλέκονται ένα σωρό διαφορετικές υποπλοκές, με την καταστροφή του πλανήτη, το πραξικόπημα του Ζόντ και το Codex. Τα πράγματα μόνο χειρότερα γίνονται από κει και πέρα. Το κακό είναι πως πολλά από αυτά τα στοιχεία, όπως το Codex και κάποια από τα flashback του Clark, θα μπορούσαν να απουσιάζουν από την ταινία και δεν θα χάναμε πολλά εκτός από μονολόγους πρωτοετούς φοιτητή φιλοσοφίας για την σημασία της ατομικότητας. Γενικά η ταινία, μέσα από τους παρατραβηγμένους θρησκευτικούς συμβολισμούς και την κοινωνική της κριτική, παίρνει τον εαυτό της πολύ στα σοβαρά. Αυτό δεν θα ήταν τόσο μεγάλο πρόβλημα αν την έπαιρνε και το κοινό της στα σοβαρά, αλλά όταν συνοδεύεις κλισέ φιλοσοφίες με ατέλειωτο κλωτσομπουνίδι εξωγήινων, κάτι τέτοιο είναι δύσκολο. Τουλάχιστον μπορεί κανείς να διασκεδάσει με τις εντυπωσιακές σκηνές δράσεις, τουλάχιστον αν γλιτώσει την ημικρανία.
Το Man of Steel είναι η ενσάρκωση της έκφρασης, “χτίζω παλάτια στην άμμο”. Ήταν η ταινία που έθεσε τις βάσεις και επηρέασε καθοριστικά το DCCU, μεταφέροντας τα προβλήματα της και στις επόμενες ταινίες. Μπορεί κάποιες καλές σκηνές, κάποιες ερμηνείες και η μουσική του Hans Zimmer να την σώζουν κάπως, αλλά σίγουρα ήταν μεγάλη απογοήτευση για πολλούς φαν του Superman. Δεν συγκρίνεται όμως με τίποτα με αυτά που θα ακολουθούσαν.
Batman v Superman: Dawn of Justice
Ούτε ο τίτλος της ταινίας δεν ξέρει τι θέλει να είναι. Είναι ταινία Batman, sequel του MoS, αρχή της Justice League ή όλα αυτά μαζί; Ούτε εμείς όυτε ο Goyer ξέρει. Αν είπαμε το σενάριο του Man of Steel μπερδεμένο, για το σενάριο του BvS δεν έχουμε λόγια. Το σχέδιο του Lex Luthor δεν βγάζει νόημα ούτε σε αυτό, ούτε σε κανένα άλλο παράλληλο σύμπαν, ένα σωρό χαρακτήρες όπως η Wonder Woman και ο Flash είναι εδώ μόνο για να διαφημίσουν τις μελλοντικές ταινίες και το selling point της ταινίας, η διαμάχη του Batman και του Superman, είναι απίστευτα κακοστημένη. Αρχικά ο νέος, άχρωμος και μίζερος Superman μοιάζει τόσο πολύ με τον Batman, που οι δύο χαρακτήρες φαίνεται εντελώς υποκριτικό να συγκρούονται και αυτό τους υποβαθμίζει. Τουλάχιστον ο Batman έχει το άλλοθι ότι ο Superman είναι πολύ πιο επικίνδυνος από αυτόν. Ο Superman από την άλλη μεριά δεν εγκρίνει τις σκληρές μεθόδους του Batman, ενώ ο ίδιος είχε μακελέψει μια ολόκληρη πόλη. Το όλο νόημα μιας τέτοιας σύγκρουσης είναι να δούμε χαρακτήρες με πλούσια ιστορία μεταξύ τους και αντίθετες προσωπικότητες και ιδεολογίες να συγκρούονται. Αυτό που καταλήγουμε να βλέπουμε όμως είναι δύο πανομοιότυπους χαρακτήρες που έχουν μιλήσει δύο φορές μεταξύ τους, να πλακώνονται για δέκα λεπτά και να λύνουν τις διαφορές τους με τον πιο meme-worthy τρόπο που υπάρχει.
Ο μόνος που σχεδόν σώζει την ταινία είναι ο Affleck ως Batman. Είναι μάλιστα τόσο καλός που μας έκανε να αγνοήσουμε πως ο Batman στη ταινία σφάζει ανθρώπους αριστερά και δεξιά και είναι τόσο χαζός, που καταφέρνει να τον χειραγωγήσει ο Luthor. Αν ήταν οποιοσδήποτε άλλος Luthor ίσως να το καταλάβαινα, αλλά η γελοία εκδοχή του Jesse Eisenberg δεν με πείθει ότι μπορεί να κοροϊδέψει τον Καλύτερο Ντετέκτιβ του Κόσμου. Μπορεί η ερμηνεία του Eisenberg να είναι το χειρότερο κομμάτι της ταινίας, αλλά τα προβλήματα δεν σταματούν εκεί. Ο χαρακτήρας της Lois Lane είναι εντελώς αχρείαστος στη ταινία και σπαταλάει χρόνο, η ταινία παίρνει αδικαιολόγητα τον εαυτό της στα σοβαρά και παρουσιάζει πλήρης έλλειψη χιούμορ, το editing είναι ερασιτεχνικό, η σκηνοθεσία του Zack Snyder δίνει μεγαλύτερη έμφαση σε cool στιγμές παρά σε σκηνές, η τελική μάχη είναι ένα όργιο κακών γραφικών και ο θάνατος του Superman είναι το ίδιο περιττός και κακοστημένος με όλα τα υπόλοιπα στοιχεία της ταινίας.
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ένα απίστευτο χάλι που έκανε την Warner Brothers να αλλάξει εντελώς πορεία για το μέλλον. Η αντίδραση του κοινού τους άγχωσε τόσο, που αμέσως μετά την ταινία υποσχέθηκαν R-Rated Cut του σκηνοθέτη σε μια απελπισμένη προσπάθεια να κερδίσουν τους φαν. Τα 800 εκατομμύρια που έβγαλε η ταινία μπορεί να φαίνονται πολλά, αλλα στην πραγματικότητα είναι αρκετά μέτρια έσοδα, αν σκεφτεί κανείς πως στην ταινία πρωταγωνιστούν δύο απ’τα πιο δημοφιλή pop icons όλων των εποχών.
Suicide Squad
Μετά την απογοήτευση του BvS το studio αποφάσισε να ακούσει κάποιους από τους επικριτές του. Βέβαια αντί να λάβει υπόψιν τα πιο βασικά θέματα για τα φορτωμένα σενάρια και τους κακοδουλεμένους χαρακτήρες, αποφάσισε να ικανοποιήσει πιο επιφανειακές απαιτήσεις για περισσότερο χιούμορ και πιο έντονα χρώματα. Θύμα αυτής της αλλαγής πλεύσης ήταν το Suicide Squad. Όταν το BvS είχε βγεί στο σινεμά το Suicide Squad βρισκόταν ήδη στο post-production. Ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης David Ayer είχε στα χέρια του μια σοβαρή και θεματικά σκοτεινή ταινία, η οποία δεν ταίριαζε με την νέα κατεύθυνση του DCEU. Έτσι έγιναν πολλά reshoots και 2 διαφορετικά edits, ένα από τον σκηνοθέτη και ένα από το studio που έκανε το trailer για την ταινία. Το τελικό προϊόν ήταν ένα νέο edit των δύο προηγούμενων. Όπως φαντάζεστε το αποτέλεσμα ήταν τουλάχιστον προβληματικό.
Δυσκολεύομαι να αποκαλέσω το Suicide Squad ταινία. Είναι πιο πολύ ένα τέρας του Frankenstein από ταινίες με διαφορετικά θέματα και τόνους. Πρακτικά τίποτα στην ταινία δεν δουλεύει. Το πρώτο μισό είναι ένα σύνολο από trailer χαρακτήρων που επαναλαμβάνεται συνεχώς, ενώ στο δεύτερο μισό ξεκινάει επιτέλους η πλοκή. Το κοινό ήδη ξέρει τα πάντα για τους χαρακτήρες ενώ οι ίδιοι οι χαρακτήρες δεν ξέρουν τίποτα ο ένας για τον άλλον, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει χώρος για σημαντικές αλληλεπιδράσεις και εξέλιξη χαρακτήρων με νόημα. Με εξαίρεση των Will Smith, ο οποίος παρεπιπτόντως παραείναι χαρισματικός για να παίξει τον δολοφόνο, οι υπόλοιποι ηθοποιοί είναι απαράδεκτοι. Δεν φταίνε βέβαια οι ίδιοι, αλλά ο cringe-worthy διάλογος που τους έχει δοθεί. Αποκορύφωμα των κακών ερμηνειών είναι η Cara Delevingne στο ρόλο της ξεκαρδιστικής Enchantress και ο Jared Leto ως Joker. Βέβαια ο Joker είναι στη ταινία για δέκα λεπτά και δεν παίζει κανένα ρόλο στη πλοκή, επομένως μπορώ να δικαιολογήσω κάπως τον Leto, αν και θεωρώ όλες τις επιλογές που έκανε για τον χαρακτήρα λανθασμένες. Ειλικρινά είναι τόσα πολλά πράγματα λάθος σε αυτή την ταινία, που δεν γίνεται να τα χωρέσω σε μια παράγραφο. Αν θέλετε πιο εκτεταμένες σκέψεις δείτε την παλαιότερη κριτική εδώ.
Δεν ξέρω αν το αρχικό όραμα του Ayer θα ήταν καλό, μιας και του είχαν δώσει μόνο έξι βδομάδες για το σενάριο, αλλά τουλάχιστον θα ήταν ομοιογενές. Το studio στην προσπαθειά του να αντιγράψει τα επιτυχημένα Guardians of the Galaxy και Deadpool με βιαστικό και τεμπέλικο τρόπο, κατέστρεψε ολοκληρωτικά την ταινία.
Οι πρώτες τρείς ταινίες του DCEU παρουσιάζουν συστηματικά τα ίδια προβλήματα. Είναι ιδιαίτερα κακογραμμένες, χωρίς ενδιαφέροντες χαρακτήρες, παίρνουν τον εαυτό τους πολύ στα σοβαρά και βάζουν το στύλ πάνω από την ουσία. Σαμ να μην έφταναν αυτά η Warner Brothers, στη προσπαθειά της να μεγιστοποιήσει τα κέρδη, ανακατεύεται πολύ στην δημιουργική διαδικασία, με αποτέλεσμα να σαμποτάρει τις ταινίες της. Με τις αντιδράσεις για την νέα ταινία της Wonder Woman όμως αχνοφαίνεται ένα φως στην άκρη του τούνελ. Μένει να δούμε αν θα είναι μόνο μια αναλαμπή ή προπομπός πολύ καλών ταινιών. Ως μεγάλος φαν της DC και των χαρακτήρων της ελπίζω για το δεύτερο, αλλά με το παρελθόν της Warner Bros φοβάμαι για το πρώτο.
Ορέστης
[vc_row][vc_column][thb_gap height=”45″][thb_postcarousel title_position=”bottom-title” columns=”4″ navigation=”true” source=”size:20|post_type:post”][thb_gap height=”45″][/vc_column][/vc_row]
