Πριν από τριάντα πέντε χρόνια ο Riddley Scott έφερε στις κινηματογραφικές αίθουσες μια από τις πιο σημαντικές ταινίες του sci-fi σινεμά. Βασισμένο αμυδρά στο διορατικό βιβλίο του Philip K. Dick, Do Androids Dream of Electric Sheep η ταινία στην αρχική της μορφή ήταν μια εισπρακτική αποτυχία. Έπειτα από ουκ ολίγες αλλαγές, που άλλαξαν αρκετά την πλοκή, κέρδισε την αναγνώριση που της άξιζε και το δυστοπικό Los Angeles λουσμένο με φώτα νέον, που οραματίστηκε ο Scott, αποτέλεσε έμπνευση για όλες τις επόμενες ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Δεν είναι λοιπόν περίεργο που μια ταινία τέτοιου κύρους απέκτησε φέτος sequel. Μην ξεγελαστείτε όμως νομίζοντας ότι πρόκειται για ένα ακόμα προϊόν την μηχανής νοσταλγίας του Hollywood! Καθήκοντα σκηνοθεσίας ανέλαβε ο Denis Villeneuve, ο οποίος έχει δηλώσει φανατικός θαυμαστής της πρώτης ταινίας, ενώ επιστρατεύθηκαν οι ίδιοι σεναριογράφοι. Έπειτα και από τις διθυραμβικές κριτικές είχαμε κάθε λόγο να’ μαστε ενθουσιασμένοι. Καταφέρνει η ταινία να μας αποζημιώσει;
Η ιστορία συνεχίζει τριάντα χρόνια μετά την πρώτη ταινία, σε ένα αλλαγμένο Los Angeles που αναρρώνει από το μπλακάουτ που συνέβη λίγο καιρό πριν και έσβησε όλα τα ηλεκτρονικά αρχεία. Μετά την απόσυρση των ανδροειδών Nexus μια νέα γενιά ρέπλικας έχει πάρει τη θέση τους, φτιαγμένη από την εταιρία Wallace. Σε αυτή την γενιά ανήκει και ο δωρικός στις εκφράσεις του Πράκτορας Κ. , ένας ρόλος ιδανικός για τον Ryan Gosling. Οι πληροφορίες που θα ξεθάψει ο Κ. κατά τη διάρκεια μιας αποστολής θα φανερώσουν ένα σκοτεινό μυστικό, που θα τον κάνει να αμφισβητήσει τον σκοπό της ύπαρξης του. Οι έρευνες του θα τον φέρουν αντιμέτωπο με τον σχεδόν θεϊκής υπόστασης εφευρέτη και ιδρυτή της ομώνυμης εταιρίας Niander Wallace ( Jared Leto ) και της ρέπλικας βοηθού του Luv ( Sylvia Hoeks ), ενώ θα συναντήσει και τον Deckard του Harrison Ford, ο οποίος παραδίδει μια απ’ τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του. Το καστ συμπληρώνουν οι Robin Wright ( House of Cards ) και Ana De Armas με εξίσου αξιόλογες ερμηνείες. Θα συμφωνήσω απόλυτα με τις συστάσεις του σκηνοθέτη και δεν θα αποκαλύψω περισσότερα, καθώς είναι καλύτερο να βιώσετε την ιστορία από μόνοι σας.
Με τις προηγούμενες συνεργασίες τους στο Prisoners και το Sicario, ο Denis Villeneuve με τον θρυλικό διευθυντή φωτογραφίας Roger Deakins ( Shawsank Redemption, No Country for Old Men, Skyfall και πολλά άλλα ) έχουν δείξει ότι μπορούν να συνθέσουν συγκλονιστικές εικόνες. Τώρα που αυτές οι δύο μεγάλες προσωπικότητες του σινεμά συναντιούνται σε ένα sci-fi σκηνικό, τα αποτελέσματα κόβουν την ανάσα. Το Blade Runner 2049 είναι η καλύτερα σκηνοθετημένη ταινία της χρονιάς μέχρι τώρα, με κάθε λήψη του Villeneuve να έχει νόημα και κάθε κάδρο του Deakins να ξεχειλίζει από δεξιοτεχνία. Τα αρρωστημένα, εξπρεσιονιστικά πράσινα και κίτρινα χρώματα του τελευταίου έρχονται σε αντιπαράθεση με το γκρίζο, εφιαλτικό Los Angeles του Καναδού σκηνοθέτη, το οποίο ξεχωρίζει από την ονειρική, μελαγχολική εκδοχή του Scott, αλλά εξακολουθεί να προκαλεί δέος με το απέραντο μέγεθος του. Το οπτικά άρτιο αποτέλεσμα συμπληρώνει η εξαιρετική μουσική των Hans Zimmer και Benjamin Wallfisch, δημιουργώντας ένα πλήρες υπερθέαμα, ικανό να διεγείρει τις αισθήσεις. Οι συνθέτες χρησιμοποιούν ως αφετηρία το αριστουργηματικό original soundtrack του Vangelis και προσφέρουν μια διαφορετική προσέγγιση, χρησιμοποιώντας πιο σύγχρονους βιομηχανικούς ήχους, που ταιριάζουν άψογα με την συνεχώς κλιμακούμενη ένταση που χτίζει ο Villeneuve.
Σε αυτό το σημείο μπορεί να έχετε παρατηρήσει ένα μοτίβο, το οποίο καθιστά το Blade Runner 2049 ένα από τα καλύτερα sequel όλων των εποχών. Κάθε ξεχωριστό στοιχείο της ταινίας αφορμάται από το original και εξερευνά διαφορετικές προοπτικές, δίχως να αρκείται στην απλή αντιγραφή. Ο Villeneuve φανερώνει τον θαυμασμό του για το Blade Runner, ενώ παράλληλα αφήνει τον εαυτό του ελεύθερο να απεικονίσει το δικό του όραμα, φροντίζοντας πάντα το αποτέλεσμα να είναι πιστό στις προθέσεις του αρχικού. Στο ίδιο ακριβώς πνεύμα κινείται και η ιστορία. Τολμώ να πω πως αρχικά η έντονη δράση στα trailer με είχε ανησυχήσει, επειδή φοβόμουν ότι θα προσπαθούσαν να προσεγγίσουν ένα πιο mainstream κοινό. Ευτυχώς η ταινία διατηρεί αργό ρυθμό και στοχαστική διάθεση, ενώ ταυτοχρόνως εξερευνά κάποιες αρκετά άβολες προεκτάσεις του σύμπαντος του Blade Runner με σχεδόν σατυρικό τρόπο. Παρόλα αυτά το πρώτο μισό της ταινίας παραμένει κυρίως στη γνώριμη θεματολογία και ως αποτέλεσμα καταλήγει να δείχνει κάπως την μεγάλη διάρκεια του.
Αυτό όμως αλλάζει στο δεύτερο μισό, έπειτα από μια αναπάντεχη εξέλιξη που παίρνει τις υπαρξιακές ανησυχίες του Blade Runner σε μια νέα συναρπαστική κατεύθυνση και εγείρει ακόμα περισσότερα ερωτήματα. Με αυτή την ταινία οι σεναριογράφοι Hampton Fancher και Michael Green όχι μόνο μπόρεσαν να προσεγγίσουν πιο εκτεταμένα προβληματισμούς που είχαν θέσει στο πρώτο, όπως τι σημαίνει να ζεις και τι ρόλο παίζουν οι μνήμες στην διαμόρφωση ενός ατόμου, αλλά διατήρησαν την αβεβαιότητα και το μυστήριο που κάνει αυτές τις ταινίες τόσο ενδιαφέρουσες. Ο μόνος τομέας στον οποίο νιώθω ότι υστερεί το sequel είναι ο ανταγωνιστής. Μπορεί η πρωτοεμφανιζόμενη Sylvia Hoeks στο ρόλο της ρέπλικας Luv να άφησε καλές εντυπώσεις, όμως δεν μπόρεσα να κατανοήσω πλήρως το χαρακτήρα της και ως αποτέλεσμα να νοιαστώ γι αυτή στο βαθμό που νοιάστηκα για τον εμβληματικό Roy Batty του Rutger Hauer απ’ το original.
Με την έντονη έμφαση του στους χαρακτήρες, το Blade Runner 2049 καταλήγει να θυμίζει μια από τις ρέπλικες του, μιας και πίσω από την τεχνικά άρτια και άψογα προγραμματισμένη εξωτερική όψη του χτυπά μια αληθινή καρδιά. Η φροντίδα που δόθηκε σε όλους τους διαφορετικούς τομείς της οδήγησε σε ένα κινηματογραφικό θαύμα, το οποίο δίχως αμφιβολία θα κάνει πολλούς ανθρώπους να παθιαστούν με την μαγεία του σινεμά. Ο Denis Villeneuve εξέλιξε το υλικό που του δόθηκε με σιγουριά και ως συνήθως αντιμετώπισε το κοινό του με σεβασμό. Άλλωστε όπως απέδειξε και με το Arrival γνωρίζει πολύ καλά τι βρίσκεται στο κέντρο κάθε καλής ταινίας επιστημονικής φαντασίας: η εις βάθων εξέταση της ανθρώπινης εμπειρίας σε ένα φουτουριστικό περιβάλλον. Κατά την γνώμη μου το Blade Runner 2049 αξίζει πέρα για πέρα τις ενθουσιώδεις κριτικές και αποτελεί μια σπάνια εμπειρία που δεν πρέπει να χάσετε όσο θα παίζεται στην μεγάλη οθόνη.
Βαθμολογία: 9/10
Ορέστης
[vc_row][vc_column][thb_gap height=”45″][thb_postcarousel title_position=”bottom-title” columns=”3″ navigation=”true” source=”size:20|post_type:post”][thb_gap height=”45″][/vc_column][/vc_row]
