Υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα είκαζα από τώρα ότι το Black Panter είναι η πιο υπερτιμημένη ταινία της χρονιάς, ενώ βρισκόμαστε ακόμα στις αρχές Μαρτίου. Παρόλα αυτά νομίζω ότι η ένταξη μιας τόσο επιθετικά μέτριας ταινίας στη κορυφή των 100 καλύτερων ταινιών του Rotten Tomatoes, πάνω από ταινίες όπως ο Μάγος τους Οζ και ο Πολίτης Κέιν, είναι κάτι παραπάνω από επαρκής αιτιολογία για τον χαρακτηρισμό. Μπορεί προσωπικά να θεωρώ πως ακόμα και το γράψιμο του Rotten Tomatoes στα απόκρυφα μου είναι υπερβολικά μεγάλη τιμή για αυτό το site, αλλά μέχρι και σε μένα αυτή η κίνηση φάνηκε γελοία. Ήδη ακούω τους υπέρμαχους του DCEU, σαν άλλους Παναθηναϊκούς, να τα ρίχνουν όλα στην υποτιθέμενη βρομερή παράγκα που έχουν στήσει RT και Disney. Σας διαβεβαιώ όμως αγαπητοί μου φίλοι με εξαιρετικά κακό γούστο στις ταινίες, ότι τα φαινομενικά ατελείωτα εγκώμια που πλέχτηκαν για χάρη του Γουακαντιανού υπερήρωα σχετίζονται πολύ λιγότερο με τη φίρμα της Marvel και πολύ περισσότερο με το επικρατές χρώμα του καστ. Σε μια αναπάντεχη ανατροπή όμως, ερχόμενος σε αντίθεση με το 90 % των κριτικών, δεν θα αναφερθώ στο πολιτικό κλίμα που περικλείει το Black Panther πάρα μόνο στο τέλος του κειμένου, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου σκοπεύω να διατηρήσω για την καθιερωμένη ανάλυση της ταινίας. Ξέρω είναι κάπως σοκαριστικό, εν έτει 2018, να ξοδεύω το μεγαλύτερο μέρος μιας κριτικής στη ταινία αυτή καθαυτήν και όχι στο κοινωνικοπολιτικό της αντίκτυπο, αλλά πάντα ήμουν ανορθόδοξος πανάθεμα με.
Αφού η ταινία μας εξηγήσει με έναν μάλλον τετριμμένο τρόπο την μυθολογία πίσω από το ρόλο του Μαύρου Πάνθηρα, η ιστορία ξεκινά με την επιστροφή του βασιλιά πλέον T’Challa στην απομονωμένη και τεχνολογικά ανεπτυγμένη, χάρις στα ανεξάντλητα αποθέματα vibranium, χώρα της Wakanda. Την άφιξη του θα ακολουθήσει η παραδοσιακή τελετή στέψης, κατά τη διάρκεια της οποίας οποιοσδήποτε Γουακαντιανός μπορεί να προκαλέσει τον διάδοχο σε μάχη για να κερδίσει το θρόνο. Όπως μπορείτε εύκολα να φανταστείτε ο T’Challa δεν πρόκειται να χάσει από κάποιον πουθενά στα πρώτα λεπτά της ταινίας, επομένως η στέψη στέφεται (see what i did there? sorry..) με επιτυχία. Αφού αναλάβει με μια κάποια ανασφάλεια τα καθήκοντα του ως βασιλιάς και Black Panther, το radar της χώρας θα εντοπίσει την τοποθεσία του Ulysses Klaue, του λαθρέμπορου vibranium από το Age of Ultron και ο ήρωας μας θα αναλάβει να τον φέρει στη δικαιοσύνη για τα εγκλήματα του. Κυριολεκτικά δεν δίνεται περαιτέρω αιτιολόγηση για το πως το radar βρήκε τον Klaue. Πιθανά ανιχνεύει καρτουνίστικα κακές Νοτιοαφρικάνικες προφορές.
Από την αρχή κιόλας η ταινία παρουσιάζει αρκετά προβλήματα, τα περισσότερα εκ των οποίων βρίσκονται στο world-building και την παρουσίαση της Wakanda. Μαθαίνουμε ότι η αφθονία του μέταλλου vibranium είναι υπεύθυνη για την αξιοθαύμαστη τεχνολογική εξέλιξη και ευημερία της χώρας. Υπό ποιες προϋποθέσεις όμως ένας λαός με τεχνολογία αιώνες προχωρημένη από τους γύρω του θα διάλεγε να απομονωθεί και όχι να επεκταθεί; Αν μη τι άλλο το σύνολο της ανθρώπινης ιστορίας κάνει αυτή την απόφαση να φαίνεται εντελώς παράλογη. Ακόμα και οι ίδιοι οι Γουακαντιανοί κατέκτησαν πρώτα τις γύρω φυλές όταν τους πρωτοδόθηκε το πλεονέκτημα αυτό. Γιατί σταμάτησαν ξαφνικά, προς χάριν του απομονωτισμού; Ακόμα και αν δεχθούμε όμως το ότι η Wakanda είναι ένα φιλειρηνικό κράτος, δίχως καμία αιτιολόγηση, τότε γιατί διατηρεί ένα τόσο απαρχαιωμένο και φανερά επικίνδυνο έθιμο, όπως η ανάδειξη του βασιλιά μέσα από μάχη; Ειδικά από τη στιγμή που η μαχητική ικανότητα είναι το τελευταίο προσόν που θα έπρεπε να απαιτείται από το βασιλιά ενός κρυφού κράτους που ποτέ δεν διεξάγει πολέμους. Μπορεί το προαναφερθέν παράδειγμα να σας φανεί σαν περίπτωση αχρείαστης σχολαστικότητας εκ μέρους μου, αλλά το συγκεκριμένο έθιμο παίζει κομβικό ρόλο στην ιστορία, τουλάχιστον όταν ξεκινήσει η πραγματική πλοκή. Αυτή είναι μια από τις πολλές αντιφάσεις που δημιουργεί η ταινία, με τον τρόπο που αποπειράται να παντρέψει τον φουτουρισμό με την αφρικανική κουλτούρα.
Κατά τη γνώμη μου το πάντρεμα αυτό θα έπρεπε να περιοριστεί κυρίως στην αισθητική της ταινίας, όπου και καταφέρνει να δουλέψει καλά. Οι πολύχρωμες και ευφάνταστες αφρικανικές φορεσιές, τα γεωμετρικά μοτίβα και η αρχιτεκτονική της Wakanda καταφέρνουν να ξεχωρίσουν από τα υπόλοιπα βαρετά και μουντά σκηνικά που προσφέρει συνήθως η Marvel. Η αφρικανική αισθητική της Wakanda είναι ειλικρινά αναζωογονητική και το μόνο παράπονο που είχα σχετικά με αυτήν, ήταν ότι δεν την είδαμε αρκετά. Παρόλα τα CGI γενικά πλάνα της πόλης, στην πραγματικότητα περνάμε την πλειοψηφία της ταινίας στο εργαστήριο της αδερφής του T’Challa, στο δωμάτιο θρόνου και στον μοναδικό απ’ ότι φαίνεται δρόμο όλης της χώρας. Καλύτερα από το τίποτα, αλλά και πάλι δεν καταλαβαίνω τους ατελείωτους επαίνους που έχει αποσπάσει η Wakanda ειδικά από τη στιγμή που όταν χρησιμοποιείται για κάτι παραπάνω από background δεν βγάζει νόημα. Μαντέψτε ποιο όπλο χρησιμοποιείται κατά κόρον από τους μαχητές της τεχνολογικά ανεπτυγμένης Wakanda. Το δόρυ! Φαντάζομαι θα περιμένατε ότι η πιο προηγμένη πόλη πάνω στη Γη θα είχε δρόμους. Κι όμως, οι κύριοι δρόμοι έχουν ακόμα χώμα κάτω! Καταλαβαίνω ότι γίνεται μια προσπάθεια διατήρησης του αφρικανικού χαρακτήρα στο φουτουριστικό περιβάλλον, αλλά από ποιό σημείο και μετά αρχίζει να γίνεται αυτό όχι απλά παράλογο, αλλά και ακούσια ρατσιστικό; Δηλαδή αν μια Αφρικανική φυλή εκτοξευθεί τεχνολογικά αιώνες μπροστά από μας, το καλύτερο που μπορεί να κάνει είναι να χρησιμοποιεί ακόμα δόρατα και να έχει χωματόδρομους;
Σε αυτό το σημείο μπορεί να αναρωτιέστε γιατί ανέφερα πρωτύτερα κάτι για την αληθινή πλοκή της ταινίας. Πολύ απλά γιατί η ταινία αναλώνει πάνω από μισή ώρα σε γεγονότα με ελάχιστη ή μηδαμινή σημασία για τη συνέχεια, έως ότου ξεκινήσει η πραγματική σύγκρουση ανάμεσα στο πρωταγωνιστή και τον ανταγωνιστή. Έτσι στο πρώτο τρίτο της ταινίας κυριαρχούν κυρίως επουσιώδης σκηνές, με διάρκεια αισθητά μεγαλύτερη από αυτή που θα έρπεπε. Ναι μεν οι σκηνές αυτές εδραιώνουν τους σκοπούς και τις επιθυμίες του αχρείαστα μεγάλου υποστηρικτικού καστ, αλλά το κάνουν με εντελώς ατσούμπαλο και εν τέλει αναποτελεσματικό τρόπο. Οι σεναριογράφοι μπορούσαν εύκολα να αποφύγουν το συγκεκριμένο πρόβλημα, εφόσον δεν αποφάσιζαν να συμπεριλάβουν μια ντουζίνα από νέους χαρακτήρες. Στο χαρτί κάθε χαρακτήρας έχει κίνητρα και λόγους για τη δράση του, αλλά στη πράξη δεν υπάρχει αρκετός χρόνος για να εδραιωθούν σωστά όλα αυτά, πόσο μάλλον για να αφήσουν αντίκτυπο στο κοινό. Ειδικά όταν μιλάμε για χαρακτήρες, των οποίων η απουσία δεν θα άλλαζε τίποτα ουσιαστικό, όπως η πρώην του Black Panther και ο Zuri του Forest Whitaker. Δεν ξέρω πως αλλά η Disney κατάφερε να χρησιμοποιήσει το ταλέντο του Whitaker λιγότερο απ’ ότι στο Rogue One και αυτό είναι αρκετό για να κατανοήσετε τη σημασία του ρόλου του. Οι ηθοποιοί από την μεριά τους κάνουν μια αξιοπρεπή δουλειά, ειδικά η Letitia Wright στο ρόλο της αδερφής του T’Challa, Shuri ( αν και έχασα κάθε επαφή με αυτό το χαρακτήρα της όταν φώναξε «WHAT ARE THOSE?!» ). Το πρόβλημα είναι ότι δεν τους έχει δοθεί αξιόλογο υλικό.
Ακόμα και ο Black Panther, που ήταν ένα από τα αναπάντεχα θετικά κομμάτια του Civil War, ως πρωταγωνιστής στη δικιά του ταινία είναι ανιαρός. Πιθανά τώρα που γνωρίζουμε τα πάντα για τις ιδιότητες του, να χάθηκε το μυστήριο του χαρακτήρα του. Περισσότερο όμως νομίζω ότι φταίει το ότι είναι ήδη καλός σε όλα. Δεν φαίνεται να υπάρχει κάποιο περιθώριο για εξέλιξη ή κάποια αδυναμία χαρακτήρα με την οποία μπορούμε να ταυτιστούμε, ενώ οι αναβαθμίσεις στη στολή του τον καθιστούν εντελώς άφθαρτο, εξαλείφοντας οποιονδήποτε κίνδυνο θα μπορούσε να υπάρχει για την ασφάλεια του. Ο μόνος χαρακτήρας που καταφέρνει αν αποσπάσει μια συναισθηματική αντίδραση από εμένα τουλάχιστον, είναι ο Killmonger. Αφού του επιτραπεί να έρθει στο προσκήνιο, ο Killmonger καταφέρνει να κλέψει τη παράσταση, ενσαρκώνοντας το μήνυμα της ταινίας για τις επιπτώσεις του απομονωτισμού και τα άκρα στα οποία μπορεί να φτάσει η υπερβολική πίστη στη φυλή. Σε αυτό το σημείο η ιστορία εμπλουτίζει το αρκετά τετριμμένο υπερηρωικό θέαμα με μια ηθική σύγκρουση, η οποία κάνει την ταινία έστω και προσωρινά ενδιαφέρουσα. Φυσικά αυτό τελειώνει όταν έρχεται η ώρα για την αναμενόμενη, επική, τεράστια και εν τέλει πληκτική τελική μάχη, αλλά ήταν ωραίο όσο κράτησε.
Ο Killmonger είναι μάλιστα τόσο καλός, που οι κριτικοί αγνοούν το κλισέ ότι στο τέλος είναι απλά μια κακή εκδοχή του ήρωα μας και ότι το σχέδιο του είναι η παγκόσμια κυριαρχία. Δεν είναι όμως το μόνο που αγνοούν. Αρχικά το πρώτο τρίτο της ταινίας παριστάνει αρκετά αποτυχημένα ότι δεν είναι αυτός ο κακός της ταινίας, στερώντας έτσι πολύτιμα λεπτά που θα μπορούσαν να έχουν επενδυθεί στη περαιτέρω ανάπτυξη του χαρακτήρα. Επιπροσθέτως ο Michael B. Jordan προσωπικά δεν με πείθει στο ρόλο του αδίστακτου δολοφόνου, καθώς μου φαίνεται ότι το παρακάνει με το στιλ του street gangsta. Τη μεγαλύτερη διάσταση με τον χαρακτήρα όμως προκαλεί η συμπονετική προσέγγιση της ταινίας προς αυτόν, η οποία έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τον απάνθρωπο τρόπο που δρα ο Killmonger, καθιστώντας έτσι αρκετά δύσκολο το να νοιαστείς γι’ αυτόν. Παρόλα αυτά κερδίζει εύκολα τη πρωτιά στους κακούς της Marvel (όχι ότι είχε ιδιαίτερα σκληρό ανταγωνισμό), αλλά οι εικασίες ότι πλησιάζει τον Joker του The Dark Knight είναι το λιγότερο υπερβολικές. Ένας αξιόλογος κακός μπορεί να μην ήταν η μόνη αλλαγή που έκανε η Marvel στην πατενταρισμένη φορμουλά της, αλλά παρέμεινε η μόνη που κατάφερε να δουλέψει σωστά.
Αν έχετε διαβάσει ποτέ κριτική μου για ταινία Marvel, θα γνωρίζετε ότι απ’ όταν φτάσαμε σε διψήφιο αριθμό ταινιών, άρχιζε να με κουράζει η πολύ εμφανής φόρμουλα της. Παρότι το Black Panther άλλαξε κάποια πράγματα όμως, δεν σημαίνει ότι θα το επαινέσω μόνο και μόνο για την αλλαγή. Κάθε άλλο μάλιστα, καθώς θεωρώ ότι η ταινία πάσχει από κρίση ταυτότητας, διότι δεν γνωρίζει τι ακριβώς θέλει να κάνει. Η ίδια η ιστορία προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε ταινία υπερηρώων, σαιξπηρικό δράμα και τον Βασιλιά των Λιονταριών. Η ταινία τολμά να χρησιμοποιήσει ένα πιο ξεχωριστό soundtrack, σε αντίθεση με την εντελώς λησμονίσιμη μουσική των προηγούμενων ταινιών Marvel, καταλήγοντας όμως με πολλά αταίριαστα και άβολα κομμάτια. Είναι εμφανώς πιο βίαιη από τις προηγούμενες ταινίες, χωρίς όμως τα κότσια να θυσιάσει το mainstream κοινό. Ως αποτέλεσμα βλέπουμε μια σκηνή όπου κόβεται ο λαιμός ενός ανθρώπου χωρίς σταγόνα αίματος. Κάνει μια απόπειρα σε πολιτικό σχόλιο, το οποίο παρότι σωστό σε πρώτο επίπεδο, χωρίς τον απαραίτητο χρόνο για να αναπτυχθεί, καταλήγει εντελώς επιφανειακό και προφανές, αφού πρέπει να χωρέσουν οι καθιερωμένες μάχες και σκηνές κυνηγητού. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τα αστεία. Η ταινία παίρνει υπερβολικά πολύ τον εαυτό της στα σοβαρά, αλλά ως ταινία του MCU νιώθει την ανάγκη να εκβιάσει μερικά αποτυχημένα αστεία, τα οποία δημιουργούν άσχημη αντίθεση με το σοβαρό ύφος.
Τελικά τι είναι το Black Panther; Μια ακόμα εμπορική ταινία Marvel με σκοπό να πουλήσει παιχνίδια σε μικρά παιδιά και απελπισμένους ενηλίκους σαν εμένα; Μια ταινία δράσης για όλη την οικογένεια με σφαγές δίχως αίμα; Ένα πολιτικό σχόλιο πάνω στις φυλετικές εντάσεις με όλη τη διορατικότητα ενός πρωτοετή φοιτητή κοινωνιολογίας; Ένας αχταρμάς από παλιά κλισέ του είδους και μικρά ρίσκα; Είναι η ταινία των αντιθέσεων..
Παρότι μιλήσαμε για αλλαγές, φυσικά το Black Panther δεν θα ήταν ταινία Marvel αν δεν χαράμιζε το ταλέντο ενός πολλά υποσχόμενου σκηνοθέτη. Ο Ryan Coogler έχει κερδίσει άξια διθυραμβικές κριτικές για τη δουλειά του στο Fruitvale Station και στο Creed, αλλά το προσγειωμένο, λιτό στιλ του δεν δύναται να μεταφραστεί σε ένα blockbuster. Με εξαίρεση ίσως δύο λήψεις, η υπόλοιπη ταινία είναι γυρισμένη σαν σε γραμμή παραγωγής, δίχως κάποια ταυτότητα ή ιδιαιτερότητα. Ο Coogler αποπειράται να επαναλάβει την επιτυχία της one shot λήψης από το Creed, σε μια σκηνή μάχης σε καζίνο, αλλά η αδυναμία του να στήσει μια σύγκρουση τέτοιου σκέλους, σε συνδυασμό με πολύ κακό CGI, οδηγεί σε μια μπερδευτική σκηνή μάχης. Το ίδιο ακριβώς ισχύει για όλες τις υπόλοιπες που ακολουθούν, με τα γραφικά να γίνονται φαινομενικά όλο και χειρότερα, με αποκορύφωμα την τελική σύγκρουση, όπου θυμίζουν cutscene από Playstation 3. Το CGI δεν είναι επιπέδου Justice League, αλλά εξακολουθεί να είναι ανεξήγητα κακό.
Εν κατακλείδι το Black Panther συγκαταλέγεται ανάμεσα στις μέτριες προσθήκες στο σύμπαν του MCU για μένα. Κάποια στοιχεία του είναι εκτελεσμένα ικανοποιητικά και κάποια όχι, με τα περισσότερα όμως να παραμένουν απλά αδιάφορα. Γιατί όμως οι κριτικοί αγνοούν εσκεμμένα κάποια από τα προφανή λάθη του, μιλώντας αντιθέτως για μια ταινία που θα μείνει στην ιστορία. Πολύ απλά είναι η blockbuster ταινία με κυρίως μαύρο καστ και η επιτυχία της θα ανοίξει την πόρτα για καλύτερη εκπροσώπηση των έγχρωμων ανθρώπων. Φυσικά δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα με την βελτίωση της εκπροσώπησης μειονοτήτων στο σινεμά, αλλά δεν κατανοώ τι σχέση έχει με την αντικειμενική ποιότητα της ταινίας. Γιατί πρέπει να υποκρινόμαστε ότι μια ταινία δεν έχει ξεκάθαρα θέματα, μόνο και μόνο επειδή έχει θετικό αντίκτυπο. Επιπροσθέτως ο θόρυβος που δημιουργήθηκε γύρω από το Black Panther μου φαίνεται εντελώς αχρείαστος, μιας και η ταινία είναι περισσότερο προϊόν, παρά έργο τέχνης. Είμαι σίγουρος ότι οι μέτοχοι της Marvel βλέπουν τους ανθρώπους, που εμφανίζονται στους κινηματογράφους με αφρικανικές, παραδοσιακές φορεσιές για να δουν το εταιρικό προϊόν τους και γελάνε, μετρώντας τα λεφτά τους. Καταλαβαίνω ότι η ταινία διαθέτει το πλεονέκτημα ενός μεγαλύτερου κοινού, αλλά θα περίμενα τέτοιες αντιδράσεις σε έργα που αναπαριστούν πραγματικούς αγώνες της μαύρης κοινότητας και όχι σε μια άμυαλη ταινία Marvel.
Φυσικά μπορεί κάποιος να πει ότι αδυνατώ να καταλάβω το συναίσθημα, διότι η ταινία δεν απευθύνεται σε μένα, αλλά διαφωνώ κάθετα με αυτή τη λογική. Πέρα από το προφανές, δηλαδή ότι το Black Panther είναι προϊόν της Marvel και άρα απευθύνεται σε όλους, ποτέ δεν ταυτίστηκα με κάποιο χαρακτήρα λόγω του χρώματος του, του φύλου του ή της σεξουαλικότητας του. Η συναισθηματική σύνδεση με ένα χαρακτήρα σχετίζεται πολύ περισσότερο με τη προσωπικότητα του, τους στόχους και τους αγώνες του, παρά με εγγενή, επιφανειακά χαρακτηριστικά. Σίγουρα ως λευκός, ετεροφυλόφιλος άντρας είχα το προνόμιο να έχω πολλούς περισσότερους πρωταγωνιστές σαν εμένα και πιθανά να μην μπορώ να κατανοήσω ακριβώς την εμπειρία ενός διαφορετικού ανθρώπου. Παρόλα αυτά θεωρώ εξίσου σημαντικό με το να κάνουμε τις ταινίες πιο ποικιλόμορφες, το να μάθουμε στους θεατές να βλέπουν την ουσία του χαρακτήρα. Έτσι αν δεν θέλουμε να μείνουμε στο επιφανειακό το δέρματος, η αλήθεια είναι ότι ο T’Challa δεν μοιράζεται πολλά με το υποτιθέμενο κοινό στο οποίο η ταινία απευθύνεται. Ο Black Panther είναι ένας προνομιούχος διάδοχος ενός τεχνολογικού και οικονομικού παραδείσου, ο οποίος αποτελεί το μπάσταρδο παιδί της Αρχαίας Σπάρτης και των ονειρώξεων του Trump. Ακραίος απομονωτισμός, παντελής απροθυμία να βοηθήσει τον υπόλοιπο κόσμο και αυστηρές αντιμεταναστευτικές πολιτικές. Μέχρι το τέλος της ιστορίας ο T’Challa καταλαβαίνει το λάθος των προγόνων του και αποφασίζει να βοηθήσει. Για ποιο λόγο λοιπόν να θεωρηθεί ότι αυτή η ιστορία απευθύνεται αποκλειστικά σε ένα μαύρο κοινό;
Θα ήταν περισσότερο λογικό με βάση τις κοινές εμπειρίες ρατσισμού, το μαύρο κοινό να ταυτιστεί με τον Killmonger, όμως όπως προείπα η υπερβολικά εξτρεμιστική φύση του χαρακτήρα το αποτρέπει αυτό. Όχι βέβαια ότι δεν έχω διαβάσει άρθρα που υποστηρίζουν ότι δεν μπορούν να δουν τον Killmonger ως κακό, γιατί αυτό θα σήμαινε ότι θα δουν και τους εαυτούς τους σαν κακούς. Και γω που νόμιζα ότι το νόημα του χαρακτήρα ενάντια στον εξτρεμισμό ήταν προφανές..και αυτές είναι κάποιες από τις πιο light αντιδράσεις που προκάλεσε η ταινία. Ένα απλό google search θα σας δείξει μια πληθώρα από tweets, τα οποία καλούν τους λευκούς να μην δουν την ταινία, υποστηρίζοντας ότι πρέπει να αφήσουν τους μαύρους να απολαύσουν τη στιγμή τους. Στην πρεμιέρα το twitter πλημμύρησε από φωτογραφίες ανθρώπων που εμφανίστηκαν στις αίθουσες με παραδοσιακές, αφρικανικές φορεσιές. ‘Ολο αυτό για μια κενή ταινία θεάματος, που δεν διαθέτει ούτε δευτερόλεπτο σκηνής γυρισμένο στην Αφρική. Ακόμα και πριν την επίσημη πρεμιέρα, «σοβαρά» site μιλούσαν ακατάπαυστα για το θετικό αντίκτυπο της ταινίας στην αποκλεισμένη από το σινεμά μαύρη κοινότητα. Και πάλι δεν έχω κάποιο θέμα με την πρόοδο, αλλά κάθε φορά που έρχεται δεν είναι ανάγκη να παριστάνουμε ότι ζούσαμε στα 50s μέχρι τώρα. Μεγάλωσα σε μια εποχή που ο Will Smith ήταν ο απόλυτος σταρ και ο Eddie Murphy πριν από αυτόν. Αν ο πρώτος δεν είχε αρχίσει να ψαρεύει για Όσκαρ και ο δεύτερος δεν είχε τρελαθεί, πιθανά θα ήταν ακόμα στη κορυφή του κόσμου. Δεν νομίζω να χρειάζεται να αναφέρω τους υπόλοιπους, αμέτρητους μαύρους celebrities ή τις επιτυχημένες ταινίες τους. Επίσης ο Black Panther δεν είναι ούτε κατά διάνοια ο πρώτος μαύρος υπερήρωας με δική του ταινία. Τον πρόλαβε ο Steel, ο Spawn και ο Blade. Φυσικά καμία από αυτές τις ταινίες δεν είναι ιδιαίτερα καλή, αλλά το ίδιο ισχύει και για το Black Panther και όλοι κάνουν σαν να αναγεννήθηκε ο Martin Luther King.
Βαθμολογία: 5/10
Ορέστης
