Αχ Sony δεν θα σταματήσεις ποτέ να με εκπλήσσεις! Το ίδιο καλοκαίρι που κυκλοφορείς το Emoji Movie, πιθανά την χειρότερη ταινία της χρονιάς, βγάζεις και το Baby Driver που μέχρι τώρα τουλάχιστον φαίνεται να είναι η ταινία του καλοκαιριού. Φυσικά δεν περίμενα τίποτα λιγότερο όταν ο άνθρωπος πίσω απ’ το τιμόνι (pun very much intented) είναι ο Edgar Wright, ένας από τους καλύτερους σκηνοθέτες-σεναριογράφους του 21ου αιώνα. Για όσους δεν είναι οικείοι με το έργο του, ο Wright μας έχει προσφέρει κωμικά διαμάντια όπως η τριλογία Cornetto (Shaun of the Dead, Hot Fuzz, The World’s End) και το Scott Pilgrim vs The World, ενώ το Baby Driver αποτελεί μια ακόμα εξαιρετική προσθήκη στη φιλμογραφία του. Το όλο κόνσεπτ για την ταινία ήταν στο κεφάλι του σκηνοθέτη 22 χρόνια τώρα, απ’ όταν καθόταν στο διαμέρισμα του στο Λονδίνο ακούγοντας το Bellbottoms, το οποίο σκέφτηκε ότι θα ήταν ιδανικό τραγούδι για αυτοκινητιστική καταδίωξη ή ακόμα καλύτερα τραγούδι που θα έπαιζε στα αυτιά ενός οδηγού διαφυγής που δεν μπορεί να οδηγήσει χωρίς μουσική.
Με το ίδιο ακριβώς τραγούδι ξεκινάει και η ταινία, σε μια εκπληκτική εναρκτήρια σκηνή, η οποία δικαιολογεί από μόνη της την τιμή του εισιτηρίου. Κατά τη διάρκεια αυτής βλέπουμε τον πρωταγωνιστή μας Baby (Ansel Elgort) να οδηγεί το αμάξι διαφυγής για μια ληστεία και να ξεγελάει τους αστυνομικούς με τους πιο τρελούς και επιδέξιους τρόπους, μέχρις ότου να φτάσει στο κρησφύγετο της συμμορίας. Εκεί μαθαίνουμε πως ο Baby οδηγεί για να ξεπληρώσει μια χάρη στον αρχιεγκληματία Doc (Kevin Spacey) και ότι ακούει συνέχεια μουσική για να καλύψει το βουητό που έχει στα αυτιά του, προϊόν ενός τραγικού ατυχήματος απ’ την παιδική του ηλικία. Όταν ο Baby γνωρίσει την σερβιτόρα Deborah (Lily James) θα αναζητήσει μια ζωή μακριά από το έγκλημα, πράγμα καθόλου εύκολο, καθώς ο Doc έχει άλλα σχέδια. Έτσι γινόμαστε μάρτυρες ενός απίστευτου κινηματογραφικού θεάματος, γεμάτο φρενήρεις σκηνές δράσεις, νεανικό ρομάντζο και δράμα, όλα υπό τον ήχο των πιο funky ρυθμών.
Η αλήθεια είναι πως το Baby Driver χρησιμοποιεί το soundtrack του με έναν ολότελα ξεχωριστό τρόπο. Η ταινία δεν συνοδεύεται απλά από τραγούδια, αλλά μάλλον έχει γραφτεί γύρω από αυτά με αξιοθαύμαστη δεξιοτεχνία, οδηγώντας σε έναν ανεπανάληπτο συνδυασμό jukebox musical με θρίλερ δράσης. Καθώς ο Baby ακούει πρακτικά το soundtrack της ζωής του, τα πάντα συγχρονίζονται με την μουσική. Αυτό όχι μόνο προσφέρει στην ταινία την ξεχωριστή της γοητεία, αλλά και φανερώνει και την μαεστρία του σκηνοθέτη της, καθώς όλες οι κινήσεις που βλέπουμε επί οθόνης είναι σχολαστικά και με ακρίβεια χορογραφημένες για να ταιριάξουν με την μουσική. Επιπροσθέτως τα πολλαπλά τραγούδια είναι ένα παράθυρο στις σκέψεις και τον χαρακτήρα του κατά τα άλλα λακωνικού πρωταγωνιστή μας Baby και φανερώνουν την πολύ ιδιόρρυθμη προσωπικότητα του.
Ένας από τους μεγαλύτερους φόβους που είχα πριν δω την ταινία ήταν ότι το ιδιαίτερα δυνατό υποστηρικτικό καστ θα επισκιάσει τους πρωταγωνιστές. Και ποιος μπορεί να με αδικήσει όταν το καστ αποτελείται μεταξύ άλλων από τον Kevin Spacey, Jaimie Foxx και τον Jon Hamm. O Spacey κάνει αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα, συνηθισμένος και από τον ρόλο του στο House of Cards. Η παρουσία του προσδίδει βαρύτητα σε κάθε σκηνή, ενώ καταφέρνει να είναι όχι μόνο απειλητικός, αλλά και μια ιδιότροπη πατρική φιγούρα για τον Baby. Απ’την άλλη ο Foxx είναι πολύ καλός στο ρόλο του ανεξέλεγκτου εγκληματία, ηλεκτρίζοντας την ατμόσφαιρα σε κάθε σκηνή που εμφανίζεται, αν και ίσως θα προτιμούσα τον Jon Bernthal (Punisher) στη θέση του. Τέλος ο Hamm παρουσίασε μακράν την καλύτερη ερμηνεία στην ταινία, για την οποία όμως δεν θέλω να επεκταθώ για να μην κάνω spoil. Παρόλα αυτά το πρωταγωνιστικό δίδυμο του Ansel Elgort και της Lily James καταφέρνει να ξεχωρίσει, αφενός χάρις στην πηγαία χαρισματικότατα και την χημεία των δύο ηθοποιών και αφετέρου εξαιτίας των γεμάτων προσωπικότητα διαλόγων του Wright. Βέβαια θα μπορούσαν να έχουν αφιερωθεί μερικές σκηνές ακόμα στο ρομάντζο τους, πράγμα το οποίο ισχύει και για την σχέση του Baby με έναν άλλο χαρακτήρα, για να δικαιολογήσουν κάποιες μετέπειτα εξελίξεις. Αν και σημαντικό λάθος, αυτό είναι το περισσότερο που μπορώ να βρω όσον αφορά στα ελαττώματα στην ταινία.
Φυσικά όταν μιλάμε για ταινία του Edgar Wright δεν περιμένω τίποτα λιγότερο. Ειδικά στο κομμάτι του σεναρίου αυτός και ο Tarantino είναι οι κορυφαίοι στο κόσμο αυτή τη στιγμή. Το setup (στήσιμο), reminder (υπενθύμιση) και το payoff (αποζημίωση, κατάληξη) είναι βασικά στοιχεία κάθε σεναρίου που ο Wright τα χειρίζεται αριστοτεχνικά. Τίποτα που εισάγει στις ταινίες του δεν είναι τυχαίο. Όλα παίζουν τον ρόλο τους, όμως σπάνια μπορείς να τα παρατηρήσεις με την πρώτη και σπανιότερα να καταλάβεις τι ρόλο θα παίξουν. Έτσι η ιστορία είναι πάντα απρόβλεπτη ενώ αυξάνεται και η αξία της ταινίας την δεύτερη φορά που θα την δεις, διότι ανακαλύπτεις ένα άψογα δομημένο και διακριτικό σενάριο. Φυσικά το Baby Driver δεν αποτελεί εξαίρεση, διαθέτοντας μια άψογα δομημένη πλοκή γεμάτη αξέχαστους χαρακτήρες, kickass διαλόγους και έντονα συναισθήματα.
Αυτό που το κάνει όμως να ξεχωρίζει από την υπόλοιπη φιλμογραφία του Wright είναι η σκηνοθεσία. Όλες του οι ταινίες είναι έντονα στιλιζαρισμένες και μπορείς κατευθείαν να αναγνωρίσεις την σφραγίδα του, όμως σε αυτήν δοκιμάζει διαφορετικά πράγματα, όπως περισσότερα μονοπλάνα και σκηνές καταδίωξης, οι οποίες είναι συναρπαστικές και εύκολα κατατάσσονται ανάμεσα στις καλύτερες του είδους. Επίσης, ενώ οι προηγούμενες του ταινίες αποκτούν τον ανηλεή ρυθμό τους από τα κοψίματα, εδώ αυτό τον ρόλο αναλαμβάνει η μουσική. Ως αποτέλεσμα, παρότι το editing δεν κάνει το ίδιο αισθητή την παρουσία του, έχουμε μια απίστευτα διασκεδαστική ταινία γεμάτη ενέργεια, που δεν γίνεται ούτε για λίγο βαρετή, ενώ σίγουρα θα σε κάνει να θες να οδηγήσεις σαν ραλίστας μόλις βγεις από το σινεμά. Αυτό τουλάχιστον αν έχεις αμάξι, αλλιώς θα μείνεις με τα όνειρα..
Σε ένα σχετικά άγονο κινηματογραφικό τοπίο αυτό το καλοκαίρι, το Baby Driver ήταν αναζωογονητικό από κάθε άποψη. Ήταν μια ολότελα πρωτότυπη και διαφορετική ιδέα τόσο στην σύλληψη όσο και στην εκτέλεση της ενώ δεν ήταν sequel-remake-reboot κανενός περίπλοκου cinematic universe. Ο τρόπος που χρησιμοποιεί το soundtrack της είναι μοναδικός, οι χαρακτήρες είναι όλοι γαμάτοι και αξιομνημόνευτοι και καταφέρνει να είναι ακατάπαυστα διασκεδαστική για κάτι λιγότερο από δύο ώρες, ενώ παράλληλα αντιμετωπίζει με σεβασμό το κοινό της και παραμένει συναισθηματικά αυθεντική. Διαθέτει τόσο ενθουσιασμό όσο και καρδιά και αυτό την κάνει την επιτομή της καλής καλοκαιρινής ταινίας. Δείτε την οπωσδήποτε όσο ακόμα παίζεται στο σινεμά!
Βαθμολογία: 9/10
Ορέστης
[vc_row][vc_column][thb_gap height=”45″][thb_postcarousel title_position=”bottom-title” columns=”3″ navigation=”true” source=”size:20|post_type:post”][thb_gap height=”45″][/vc_column][/vc_row]
