Θυμάστε την πρώτη after credit σκηνή των Avengers; Όταν είδαμε πρώτη φορά το χαμόγελο ενός μοβ CGI τυπά να μας χαμογελά και σπεύσαμε να τον ψάξουμε στο ίντερνετ για να βρούμε πως λέγεται; Απ’ όταν μάθαμε το όνομα του και αφού γελάσαμε λίγο αρχικά, περιμέναμε τον ερχομό του. Ε λοιπόν μετά από έξι χρόνια διάφορων ταινιών και σχολαστικού προγραμματισμού, ο Thanos κατέφθασε, με σκοπό να αφανίσει το σύμπαν μας. Αν και είδα τη ταινία χθες, βρίσκομαι ακόμα σε κατάσταση δυσπιστίας. Δεν μπορώ να κατανοήσω, πως μια τόσο φιλόδοξη προσπάθεια από πλευράς Marvel, ήρθε τελικά εις πέρας και μάλιστα με τέτοια επιτυχία. Παρότι γνωρίζετε ότι έχω αρκετά προβλήματα με τις ταινίες του MCU, δεν μπορώ παρά να σεβαστώ το studio για την επιμονή και την αφοσίωση που επέδειξε, οδηγώντας μας στο αποκορύφωμα αυτής της ιστορίας και παράλληλα κυκλοφορώντας κατά κύριο λόγο αξιοπρεπείς ταινίες.
Μέχρι τώρα φαντάζομαι γνωρίζεται όλοι την βασική ιστορία. Ο Thanos έρχεται στη Γη με σκοπό να αποκτήσει τα Infinity Stones, τα οποία θα τον κάνουν το πιο πανίσχυρο ον στο σύμπαν. Δεν θέλω να επεκταθώ περαιτέρω και γενικά θα παραμείνω αρκετά ασαφής κατά τη διάρκεια αυτής της κριτικής, αφού δεν θέλω να σποϊλάρω κάποια εξέλιξη. Θα παρατηρήσατε ότι η ιστορία είναι αρκετά απλή. Μάλιστα θυμίζει αρκετά τη βασική πλοκή μιας άλλης φετινής ταινίας από μια ανταγωνίστρια εταιρεία. Γιατί λοιπόν δεν κατακρίνω το Infinity War, όπως κατέκρινα και το Justice League; Λοιπόν η απάντηση είναι πολύ απλή και δεν είναι το ότι είμαι Marvel fanboy. Απλά το Infinity War έχει κανονικούς χαρακτήρες. Χαρακτήρες τους οποίους βλέπουμε για χρόνια στη μεγάλη οθόνη, καταλαβαίνουμε τα κίνητρα τους, έχουμε βιώσει την εξέλιξη τους και με τους οποίους έχουμε εξοικειωθεί.
Σε κάθε της ταινία, η Marvel φρόντισε να επενδύσει στους χαρακτήρες της. Γι’ αυτό άλλωστε το να βλέπουμε την αλληλεπίδραση όλων των απλών μεν, συμπαθητικών δε χαρακτήρων, αποτελεί συστηματικά το πιο απολαυστικό στοιχείο των ταινιών Avengers. Στο Infinity War μοιράζονται την οθόνη περισσότεροι χαρακτήρες από οποιαδήποτε άλλη φορά. Ευτυχώς οι σεναριογράφοι αποφεύγουν τη χαοτική κατάσταση του να γνωριστούν όλοι οι χαρακτήρες με όλους, χωρίζοντας τους σε ομάδες, εκ των οποίων η καθεμία διέθετε τις δικές της ενδιαφέρουσες δυναμικές. Αυτό που δεν μπόρεσαν να αποφύγουν εντελώς ήταν η πάντα δημοφιλή χρήση του του χιούμορ της Marvel. Όταν από το τεράστιο καστ χαρακτήρων σου, σχεδόν όλοι πετάνε συνεχώς one-liners και ατάκες το χιούμορ χάνει κάπως την αξία του. Πόσο μάλλον όταν αυτό συμβαίνει σε κάποιες πολύ δραματικές σκηνές, οι οποίες ως αποτέλεσμα καταλήγουν να υποβαθμιστούν εντελώς. Όταν τα αστεία ερχόντουσαν από χαρακτήρες με το κατάλληλο ύφος, όπως οι Guardians και ο Spiderman, τα έβρισκα ιδιαίτερα αποτελεσματικά. Τις υπόλοιπες φορές μου αποσπούσαν τη προσοχή, ενώ υπονόμευαν κιόλας τον αρκετά σοβαρό τόνο της ταινίας. Ευτυχώς όσο πλησιάζαμε προς το τέλος, η κατάσταση βελτιώθηκε δραματικά.
Πριν ακόμα δω την ταινία, διατηρούσα κάποιες επιφυλάξεις και τελικά ορισμένες από τις μου υποθέσεις επιβεβαιώθηκαν. Αρχικά φοβόμουν πως οι επιπτώσεις του Civil War δεν θα ίσχυαν σε αυτή τη ταινία και επιβεβαιώθηκα. H ρήξη ανάμεσα στους Avengers χρησιμοποιείται μόνο για να τοποθετήσει κάθε χαρακτήρα σε μια συγκεκριμένη θέση. Πέρα από αυτό, όπως και τα Socovia Accords, δεν παίζει κάποιο νόημα. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για το Ragnarok, το οποίο αποτέλεσε ήδη ένα τεράστιο retcon του σύμπαντος του Thor. Αν και ο Thor στο τέλος του Ragnarok είχε μια νέα αίσθηση σκοπού, από τα πρώτα λεπτά της ταινίας η κατεύθυνση αυτή εγκαταλείπεται, ενώ ταυτόχρονα ο χαρακτήρας του αγνοεί την εξέλιξη που είχε στη προηγούμενη ταινία.
Μόνο και μόνο από το κόνσεπτ όμως ήμουν σίγουρος πως το Infinity War δώσει μεγαλύτερη έμφαση στο θέαμα, παρά στην ιστορία, όπως συμβαίνει άλλωστε σε όλα τα παρόμοια events και στο κόμικς. Φυσικά αυτό από μόνο του δεν είναι πρόβλημα. Στο κινηματογράφο υπάρχει χώρος για θεάματα τεράστιας κλίμακας και για πιο περιορισμένες, προσωπικές ιστορίες. Εφόσον η κάθε ταινία επιτελεί το καθήκον της σωστά, δεν τίθεται θέμα σύγκρισης. Απλά προσωπικά θα προτιμήσω κάθε φορά την πιο προσωπική ιστορία από τη μεγαλεπήβολη. Φυσικά πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι το Infinity War στο τομέα του θεάματος είναι εξαιρετικό. Με εξαίρεση το περιστασιακό εμφανές green screen τα γραφικά είναι επιμελώς δουλεμένα και πολύ εντυπωσιακά. Οι αδερφοί Russo σωστά εγκαταλείπουν τις gritty, προσγειωμένες μάχες, προς χάριν μιας πιο επικής κλίμακας, που αρμόζει και στην ιστορία. Θα παραδεχτώ βέβαια πως δημιουργείται μια απόσταση ανάμεσα σε μένα και τη δράση, λόγω της υπερβολής. Παράλληλα πρέπει να αναστείλω αρκετά τη δυσπιστία μου, ούτως ώστε να δεχθώ το ότι μερικοί χαρακτήρες δεν πεθαίνουν αυτόματα και άλλοι δεν νικούν με ευκολία. Παρόλα αυτά η συναισθηματική μου επένδυση σε αυτούς τους χαρακτήρες είναι αρκετή ώστε να με κάνει να παραβλέψω κάποια από αυτά τα θέματα.
Μιλώντας για τους χαρακτήρες, είχα στο μυαλό μου πως τώρα που αρκετοί βρίσκονται στα χέρια δημιουργών που δεν έχουν την απαραίτητη εξοικείωση μαζί τους, ίσως παρουσιάσουν ασυνέπειες. Πράγματι το παρατήρησα αυτό με μερικούς, ειδικά με έναν που έκανε μια τόσο χαζή ενέργεια, που ήταν αρκετή για να εξανεμιστεί η συμπάθια που του είχα. Επιπροσθέτως οι περισσότεροι από τους ήρωες δεν δικαιολογούσαν το λόγο υπαρξής τους στη ταινία, ούτε παρουσίασαν κάποια εξέλιξη. Θα περίμενα ότι κάτι τέτοιο θα συνέβαινε με τους πιο δευτερεύοντες χαρακτήρες, αλλά όχι και με τους πιο βασικούς. Κατανοώ πως ίσως ένα τέτοιο event να μην είναι το κατάλληλο μέρος για ανάπτυξη χαρακτήρων, ειδικά από τη στιγμή που οι περισσότεροι από αυτούς έχουν εξερευνηθεί αρκετά. Ένιωσα όμως ότι μου έλειπε μια κινητήριος δύναμη από τη πλευρά των καλών. Δεν θα μπορούσα ποτέ όμως να μαντέψω ποιος είναι ο πραγματικός πρωταγωνιστής της ταινίας.
Ο μεγαλύτερος μου φόβος για το Infinity War, τον οποίο και η ταινία κατάφερε να διαψεύσει εντελώς, ήταν η αντιμετώπιση του Thanos. Το να μπορέσει ο Thanos να αντεπεξέλθει στις υπερβολικά ψηλές προσδοκίες των θεατών και να δικαιώσει όλο το στήσιμο που είχε γίνει πάνω του, μου φαινόταν αδύνατο. Καταλαβαίνετε λοιπόν την έκπληξη μου όταν αποδείχθηκε πως ο Thanos είναι εύκολα ο καλύτερος κακός του MCU. Εκτιμώ αφάνταστα το ότι η Marvel είχε το θάρρος να τον κάνει πρωταγωνιστή, σε μια ταινία με τους πιο δημοφιλείς της χαρακτήρες, καταφέρνοντας έτσι να τον εξανθρωπίσει. Σίγουρα ο στόχος του κάθε άλλο παρά ανθρώπινος δεν είναι. Ωστόσο μας δίνεται ο απαραίτητος χρόνος για να καταλάβουμε τα κίνητρα του και το τρόπο σκέψης του, ενώ παράλληλα βιώνουμε από πρώτο χέρι το πόσο αποφασισμένος είναι και τις θυσίες που είναι διατεθειμένος να κάνει για να πετύχει αυτά που θέλει. Φυσικά σημαντικός παράγοντας στο να κάνει το χαρακτήρα λιγότερο καρτουνίστικο είναι και ο Josh Brolin. Αναφέρω μόνο την δικιά του ερμηνεία, διότι μέχρι τώρα όλοι ξέρουμε πόσο καλοί στους ρόλους τους είναι οι υπόλοιποι ηθοποιοί. Όσο για τους συνεργάτες του, μου θύμιζαν αρκετά χαρακτήρες από το Warcraft και δεν μου άφησαν κάποια εντύπωση, αλλά έκαναν τη δουλειά τους.
Ο Thanos είναι ο κακός που το MCU χρειαζόταν απεγνωσμένα. Ένας πολύ ενδιαφέρων, εξαιρετικά επιβλητικός ανταγωνιστής των ηρώων μας. Ο ίδιος είναι τόσο ικανός, που ωθεί την ιστορία σε μέρη που δεν έχει φτάσει ποτέ καμία ταινία του MCU. Αποτελεί έναν εξαιρετικά σημαντικό κίνδυνο όχι μόνο για τους ήρωες μας, αλλά και για το υπόλοιπο σύμπαν και αυτό, σε συνδυασμό με την συναισθηματική προσκόλληση που έχουμε αναπτύξει με αυτούς, δίνει στην ιστορία την αναγκαία ένταση. Για πρώτη φορά σε ταινία της Marvel φαίνεται τα γεγονότα να επιφέρουν σημαντικές επιπτώσεις. Αν και είμαι σίγουρος ότι αρκετές από αυτές δεν θα είναι μόνιμες και τις χρησιμοποιεί το studio κυρίως σε μια απόπειρα να σοκάρει, αυτό δεν σημαίνει πως δεν οδήγησαν σε πολλές συναισθηματικά φορτισμένες στιγμές.
Σε μια ταινία όπως το Infinity War, που συζητιέται για χρόνια τώρα, είναι λογικό να έχω σχηματίσει ορισμένες προσδοκίες. Αν και υπό μια έννοια είδα πάνω κάτω ότι περίμενα να δω, κάποια στοιχεία κατάφεραν να με εκπλήξουν, πράγμα που θεωρούσα αδύνατο μετά από τόσες ταινίες. Περίμενα διασκεδαστικό, αλλά κυρίως ανούσιο θέαμα και πήρα μια ιστορία γεμάτη εκπλήξεις και δυνατά συναισθήματα. Αν το αποτέλεσμα συμπλήρωνε και μια πιο προσωπική σύγκρουση, αντίστοιχη του Civil War, ίσως να μιλούσαμε για την καλύτερη ταινία του MCU. Η Marvel έδειξε για ακόμη μια φορά πως όταν είναι διατεθειμένη να πάρει ρίσκα και να ξεφύγει από την πεπατημένη τα καταφέρνει καλά. Από το MCU έλειπε τόσο καιρό μια ταινία κοντά στο ύφος του Empire Strikes Back. Με το Infinity War μπορώ να πω ότι την βρήκε. Δεν περίμενα να το πω αυτό, αλλά είμαι ειλικρινά ενθουσιασμένος για τη συνέχεια.
Βαθμολογία: 7/10
Ορέστης
