Καλησπέρα σε όλους
Για πολλούς από εμάς, το να δεις μια ταινία σε μια γλώσσα την οποία δεν έχεις συνηθίσει (κατά βάση τα αγγλικά) είναι κάτι δύσκολο. Ίσως λίγο η ακουστική, ίσως τα διαφορετικά στερεότυπα μιας άλλης σχολής, γενικά μας απωθεί. Ο “μη-χολιγουντιανός” αποτελεί ένα μεγάλο -και εξαιρετικά σημαντικό- κομμάτι της ιστορίας του κινηματογράφου. Σε πάρα πολλές ταινίες ισχύει η γνωστή ρήση “δεν ξέρεις τι χάνεις”. Για αυτό το λόγο, παραθέτουμε παρακάτω 10 ταινίες τις οποίες αξίζει να δείτε.
Για να είμαι σαφής, θα αναφερθούμε σε ταινίες οι οποίες είναι καθαρά μη αμερικάνικες παραγωγές, όχι αποκλειστικά σε ταινίες που δεν ακούγονται τα αγγλικά. Γι’ αυτό το λόγο θα δείτε να λείπουν διαμάντια όπως ο Πιανίστας (προσωπικό αγαπημένο). Παράλληλα, προσπάθησα να εντάξω ταινίες από πολλές χώρες, για να υπάρχει μεγαλύτερη γκάμα. Έτσι απουσιάζει π.χ. το Das boot, επειδή υπάρχει ήδη άλλη γερμανική ταινία. Επίσης, λείπει για παράδειγμα ο εκπληκτικός “Λαβύρινθος του Πάνα”, καθότι υπάρχει άλλη ταινία με προβληματισμούς. Τέλος, προφανώς, υπάρχουν πολλές ακόμα υπέροχες ταινίες και η λίστα είναι ενδεικτική.
1) Downfall (2004) – Γερμανία
Είμαι σίγουρος ότι πολλοί από εσάς θα έχετε δει σε σατιρικό βίντεο τη σκηνή που ο Χίτλερ μαθαίνει τα κακά νέα και κρατάει στο γραφείο του τους τρεις πιο κοντινούς του αξιωματικούς. Η Πτώση αποτελεί μια ταινία-σταθμό, που δίχασε για πολλά χρόνια τη Γερμανία. Πραγματεύεται τις τελευταίες ώρες του Χίτλερ, με τους αξιωματικούς του και την Εύα Μπράουν, λίγο πριν πέσει το Βερολίνο. Ο μυθικός Bruno Ganz, στην κορυφαία ερμηνεία της καριέρας του, ενσαρκώνει με μοναδικό τρόπο τον Χίτλερ, βγάζοντας σε πολλές σκηνές την αίσθηση ότι είναι ένας απλός άνθρωπος. Αν και δεν αποτελεί τη σημαντικότερη ταινία ώστε να δει κανείς τις θηριωδίες των Ναζί, γίνεται αντιληπτό το πόσο μη συμβιβασμένος ήταν ο Γερμανικός λαός με την ήττα, αλλά και πόσο βαθιά είχε ριζώσει ο Ναζισμός μέσα του.
2) Life is beautiful (1997) – Ιταλία
Ένα έπος του Ρομπέρτο Μπενίνι, ο οποίος πέρασε από την κωμωδία, στην αιώνια αναγνώριση και το Όσκαρ. Ένας Εβραίος, από την όμορφη ζωή του, μεταφέρεται ξαφνικά σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης μαζί με την οικογένειά του. Προκειμένου ο μικρός του γιος να μην καταλάβει τίποτα, φτιάχνει ένα ολόκληρο “κωμικό” παραμύθι, σύμφωνα με το οποίο το στρατόπεδο είναι ένα πάρκο, οι φρουροί είναι οι κακοί, και οι ίδιοι πρέπει να κάνουν εργασίες ώστε να κερδίσουν ένα έπαθλο (συγκεντρώνοντας πόντους). Μια άκρως συγκινητική ταινία, ύμνος στη δύναμη της αγάπης προς την οικογένεια.
3) The Seventh Seal (1957) – Σουηδία
Ανεβαίνουμε προς Σκανδιναβία, ανεβάζουμε και την ποιότητα λοιπόν, σε μία από τις ταινίες-ορόσημα του παγκόσμιου κινηματογράφου. Στην εποχή των Σταυροφοριών, ένας ιππότης με τον ακόλουθο του θα καταλήξουν να παίζουν σκάκι με το Θάνατο (ναι, καλά διαβάσατε). Φιλοσοφικά ερωτήματα, πάμπολλη αμφισβήτηση, ακόμα περισσότερη περιέργεια, προβληματισμός, απογοήτευση, χαρά, όλων των ειδών τα συναισθήματα. Όλα αυτά φυσικά σε σκηνοθεσία του εκπληκτικού Ingmar Bergman. Αξίζει απλά και μόνο για το μήνυμα που περνά στο τέλος.
4) The Intouchables (2011) – Γαλλία
Αν και ο γαλλικός κινηματογράφος έχει αρκετές καλές ταινίες, ίσως η πιο must watch να είναι οι Άθικτοι. Με το πρωταγωνιστικό δίδυμο να δίνει ρεσιτάλ, η ταινία ακροβατεί ανάμεσα στη χαρά και τη λύπη, παρουσιάζοντας τη ζωή δύο πολύ διαφορετικών ανθρώπων, τους οποίους η ζωή ενώνει με πολύ απροσδόκητο τρόπο. Μέσα από τα διαφορετικά χαρακτηριστικά τους αλλά και το διαφορετικό τρόπο προσέγγισης των πραγμάτων, δημιουργούνται στο θεατή όλων των ειδών τα συναισθήματα. Από τη χαρά, το χιούμορ και την αισιοδοξία, στη θλίψη, την καταχνιά και το σκοτάδι, και τούμπαλιν, περνάει το μήνυμα “να ζεις τη ζωή δυνατά, και κυρίως με όλα τα συναισθήματα”.
5) The Invisible Guest (2016) – Ισπανία
Ο ισπανικός κινηματογράφος όλο και ανθίζει τα τελευταία χρόνια. Από τον Alejandro Amenábar στον Pedro Almodóvar, η ισπανική σχολή έχει αποκτήσει μια ταυτότητα που τη χαρακτηρίζει. Εμείς θα επιλέξουμε μια ταινία του ανερχόμενου Oriol Paulo. Μια ταινία της κατηγορίας whodunnit ή αλλιώς “ποιος έκανε το φόνο”. Εξαιρετική σκηνοθεσία, δυνατές ερμηνείες, σασπένς και ένα μαγικό δέσιμο όλων των πληροφοριών στο φινάλε… Ούτε που θα καταλάβετε πως πέρασαν οι δύο ώρες, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από ένα κλασικό μυθιστόρημα της Αγκάθα Κρίστι.
6) Oldboy (2003) – Νότια Κορέα
Ένας άντρας φυλακίζεται για 15 χρόνια χωρίς να γνωρίζει το γιατί. Όταν απελευθερώνεται ψάχνει να βρει το πως και το γιατί, αλλά και το δεσμώτη του φυσικά. Πρόκειται για μια μίξη αρχαιοελληνικού δράματος σερβιρισμένου με ένα “άρρωστο” κορεάτικο σενάριο. Συνεχείς ανατροπές, άπειρο δράμα, αγωνία, φοβερή σκηνοθεσία και ακραίες σκηνές, ένα αδιανόητο τέλος και όλα περιστρέφονται γύρω από το βασικό ερώτημα της ταινίας “Γιατί;”. Μείνετε μακριά από το αμερικάνικο remake, δεν έχει καμία σχέση με το κορεάτικο αριστούργημα.
7) Stalker (1979) – Ε.Σ.Σ.Δ.
Εκεί που ο όρος “μελλοντική κοινωνία” αλλάζει νόημα. Νομίζω πως όταν μιλάμε για μη Αμερικάνους σκηνοθέτες, ο Andrei Tarkovsky είναι ένα όνομα που θα αναφερθεί απαραίτητα. Διαφημισμένος, αλλά και με μεγάλη διχογνωμία ως προς τη ζωή και το έργο του. Ένα από τα έργα που ξεχωρίζει είναι το Stalker. Ένα έργο αργό, το οποίο όμως αποτελεί ιδανική εισαγωγή στις ταινίες του Tarkovsky. Αναπάντητα ερωτήματα, αλληγορία, άπειροι κρυφοί συμβολισμοί, μηνύματα, τρομερή σκηνογραφία, αλλά και μπόλικη επιστημονική φαντασία. Όσοι από εσάς δεν είστε μυημένοι σε αυτό το είδος, οπλιστείτε με υπομονή, γιατί είναι πολύ πιθανό να σας φανεί κουραστική ή βαρετή.
8) Slumdog Millionare (2008) – Ινδία
Ποιος είπε ότι οι Ινδοί έχουν μόνο Bollywood; Η ταινία μπαίνει στο αφιέρωμα (αν και ακούγονται αγγλικά) καθώς το 2008 σάρωσε τα πάντα στο πέρασμά της, αφήνοντας πολλές πολυδιαφημισμένες αμερικάνικες ταινίες εκτός βραβείων. Ένας Ινδός έφηβος, παίζοντας στο αντίστοιχο “Ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος”, φτάνει κοντά στο βραβείο, απαντώντας κάθε ερώτηση βιωματικά, με βάση εμπειρίες από την πολυτάραχη ζωή του. Όλες αυτές οι εμπειρίες παρουσιάζονται στο θεατή, ενώ οι υπεύθυνοι του παιχνιδιού πιστεύουν ότι πρόκειται για απάτη. Ένα παραμύθι με νόημα. Και μην ξεχνάτε το βασικό μήνυμα “It was meant to be”.
9) Memories of Murder (2003) – Νότια Κορέα
Τι είναι πιο διεστραμμένο; Ένα άρρωστο μυαλό ή ένα άρρωστο σενάριο; Η απάντηση στην αληθινή ιστορία της ταινίας. Σε μία Κορέα υπό διάλυση, ένας serial killer βρίσκει χώρο δράσης. Η ταινία ακολουθεί τους δύο ντετέκτιβ οι οποίοι καλούνται να λύσουν την υπόθεση. Απίστευτη ωμότητα, τρομερό σενάριο, πολύ δυνατές αν και “βαριές” σκηνές. Ότι πρέπει για να μυηθείτε στον κορεάτικο κινηματογράφο. Μια ταινία που μας κάνει να αντιληφθούμε ότι καταβάθος το πιο αρρωστημένο πλάσμα είναι ο άνθρωπος. Το ανατρεπτικό φινάλε θα σας εκπλήξει.
10) The Hunt (2012)
Για το τέλος πάμε στη Δανία. Ο εκπληκτικός και πληθωρικός Mads Mikkelsen, πριν γίνει ο Hannibal της μικρής οθόνης, πρωταγωνιστεί στο δράμα του Thomas Vinteberg. Ένας χωρισμένος καθηγητής σε ένα χωριό της Δανίας παλεύει να βάλει σε τάξη τη ζωή του, όταν ξαφνικά κατηγορείται αδίκως για παιδοφιλία. Δυνατό σενάριο το οποίο απεικονίζει με ρεαλιστικό τρόπο ένα μέρος της σύγχρονης κοινωνίας. Ο αγώνας του πρωταγωνιστή για τη δικαίωση θα σας γεμίσει συναισθήματα. Μια ταινία αριστούργημα που θα γίνει τα πως και τα γιατί του σύγχρονου κόσμου, σε σημαντικά και πολύ ευαίσθητα ζητήματα, όπως η οικογένεια, το ψέμα και η κακοποίηση.
