Πέρασε λοιπόν πάααρα πολύς καιρός από όταν έγραψα το τελευταίο μου review και ομολογουμένως μου τα έπρηξε και ο Ορέστης… εεεε εννοώ μου πρότεινε να γράψω δύο λογάκια για ΤΗΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥ ΣΕΙΡΑ ΕVER. Ε και γω τι να κάνω, υπέκυψα.
Για να μη κάνω spoilers, η ιστορία μας αρχίζει γύρω απο τον Jax Teller (Charlie Hunnam), αντιπρόεδρο του κλαμπ Sons Of Anarchy Motorcycle Club (SAMCRO) στο Charming της Καλιφορνια. Μέσα από μια μοναδική ερμηνία ζούμε τις προσπάθειές του να αντιμετωπίσει τα οικογενειακά του προβλήματα που δείχνουν να μην έχουν τελειωμό, να εκπληρώσει το όραμα του πατέρα του (ιδρυτικό μέλος του SAMCRO) και να σώσει το κλαμπ από διαμάχες με άλλες συμμορίες, καρτέλ ναρκωτικών, οργανωμένη μαφία αλλά και προφανώς την αστυνομία. Η ιστορία μοιαζει απλή, αλλά μέσα από το καθηλωτικό σενάριο και σκηνοθεσία του Kurt Sutter, ως θεατής ζεις και πορώνεσαι επεισόδιο με το επεισόδιο.
Τι να πρωτοπεί κανείς για αυτό το έπος. Μηχανές, αλητεία, πιστολίδι μεταξύ συμμοριών, με την υπόκρουση δεκάδων άπιαστων τραγουδιών που σε ταξιδεύουν μεσα στο κλίμα της σειράς. Και πραγματικά αυτά είναι όσα θα έλεγε κάποιος που απλά είδε ένα ή δύο επεισόδια. Όμως το Sons κάνει τη διαφορά, και μάλιστα με αριστουργηματικό τρόπο. Με συγκλονιστική ηθοποιία τόσο στους πρωταγωνιστές όσο και στους συμπληρωματικούς χαρακτήρες, με εκπληκτικό και γεμάτο σενάριο, κυριολεκτικά σε καθηλώνει. Η δράση είναι μόνο το κερασάκι στην τούρτα, αφού ταυτίζεσαι τόσο πολύ με τους χαρακτήρες και το δράμα που ζουν, και στο τέλος ζεις μαζί τους. Άσε που μέρος του cast είναι και πραγματικά μέλη του μεγαλύτερου Motorcycle club, των Hell’s Angels.
Το ξέρω πως για πολλούς μια δραματική σειρά με κύριο θέμα μηχανόβιους συμμορίτες δεν ακούγεται και το πιο ελκυστικό θέαμα. Και ίσως μέχρι να δουν 2-3 επεισόδια να ισχύει ακόμα. Αλλά μετά κάτι μαγικό συμβαίνει. Δεν είναι απλώς ότι ένα cliffhanger στο τέλος του επεισοδίου θα σε κάνει να θες να δείς το επόμενο ή ότι απλά η δράση σε κρατά απασχολημένο για 40 λεπτά. Χωρίς να το καταλάβεις νιώθεις μέρος αυτού του σκληρού αλλά μαγευτικού κόσμου και χάνεσαι μέσα στο δράμα και τις περιπέτειες που βλέπεις.
Ε, και όπως και να το κάνουμε οι μηχανές είναι πορωτικές…
Υ.Γ. Ανεξάρτητα από την ίδια τη σειρά, η μουσική είναι το κάτι άλλο. Δεκάδες αυθεντικά αλλά και μοναδικές διασκευές τραγουδιών από πάρα πολλούς καλλιτέχνες (και μερικούς από τους ηθοποιούς της σειράς) αξίζουν και με το παραπάνω. Οπότε ακόμα και αν υπάρχουν κάποιοι περίεργοι εκει έξω που δε πρόκειται να δουν τη σειρά, ακούστε κάποια απο τα τραγούδια και θα με θυμηθείτε. Αντί τρέιλερ, ένα από τα αγαπημένα μου covers της σειράς.
βεζ
