Ανάσταση κάναμε, μαγειρίτσα φάγαμε, αρνάκι σουβλίσαμε και τώρα θα μιλήσουμε για μια από τις λιγότερο γνωστές παραδόσεις των γιορτών. Τις πασχαλινές ταινίες και σειρές. Μην το αρνείστε! Από την παιδική σας ηλικία μέχρι τώρα, όλοι σας έχετε δεί έστω περαστικά, μιας και η τηλεόραση δεν δίνει πολλές επιλογές. Μερικές έχουν συνδεθεί με το Πάσχα όσο και τα κόκκινα αυγά και γι’αυτές θα μιλήσουμε σε αυτό το άρθρο.
Ben-Hur
Υπάρχει κάποιος που να μην θυμάται την ιστορία του Εβραίου πρίγκηπα Ben-Hur (Charlton Heston) που προδόθηκε από τον Ρωμαίο φίλο του, έγινε σκλάβος και γύρεψε εκδίκηση; Υπάρχει κάποιος που στα παιδικά του χρόνια δεν έμεινε με το στόμα ανοιχτό βλέποντας την εμβληματική αρματοδρομία; Για τον έναν άνθρωπο που δεν ξέρει τι λέω, φίλε μου έχεις χάσει ένα από τα πρώτα και μεγαλύτερα έπη του αμερικάνικου κινηματογράφου.Έπος τόσο στην οθόνη, όσο και στο παρασκήνιο, με την μεγαλύτερη και ακριβότερη παραγωγή της εποχής του και 11 κερδισμένα Όσκαρ. Αν και θα κλείσει φέτος τα 58 χρόνια από την πρεμιέρα του, παραμένει μια από τις πιο εντυπωσιακές ταινίες όλων των εποχών, που δεν χορταίνουμε να βλέπουμε κάθε Πάσχα.
The Bible
Μαντέψτε ποιό είναι το θέμα αυτής της μίνι-σειράς; Η παραγωγή του History Channel ενώνει τις ιστορίες της Βίβλου, από την Γένεση μέχρι την Ανάσταση, σε μια κοινή αφήγηση 10 επεισοδίων, περιλαμβάνοντας δημοφιλείς διηγήσεις όπως η Κιβωτός του Νώε, η Έξοδος και η Ζωή του Χριστού.Αν και σχετικά νέα (προβάλλεται από το 2013) είναι μια προσεγμένη παραγωγή που έχει κερδίσει αυτούς που ενδιαφέρονται να μάθουν περισσότερα για την Βίβλο και έχει γίνει πασχαλινή συνήθεια. Fun Fact: Ένας από τους αφηγητές της σειράς είναι ο Robert Powell, ο άνθρωπος που έμεινε στο μυαλό μας ως Ιησούς, χάρις στη σειρά που θα αναφέρουμε σε λίγο.
Τα Πάθη του Χριστού
Αν βλέπετε τηλεόραση την Μεγάλη Πέμπτη μετά τα μεσάνυχτα, σίγουρα έχετε πετύχει την αμφιλεγόμενη ταινία του Mel Gibson. Κάποιοι την εξυμνούν ως πιστή αποτύπωση των Παθών του Χριστού και άλλοι την κατηγορούν για την αχρείαστη ωμότητα των σκηνών της. Με τους τελευταίους τάσσομαι και εγω. Η ταινία αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά από ατελείωτες σκηνές βασανισμού του Χριστου και φαίνεται να στερείται δομής, ιστορίας και κυρίως σκοπού. Η πιο δυσάρεστη εκδοχή της ήδη δυσάρεστης ιστορίας της Σταύρωσης, αφήνει ελάχιστο χώρο για ένα από τα πιο σημαντικά στοιχεία κάθε πίστης, την ελπίδα. Παρότι ο Mel Gibson είναι καλός σκηνοθέτης και δεν πιστεύω ότι είχε ως μοναδικό σκοπό να σοκάρει, μένει κανείς να αναρωτηθεί τι ακριβώς ήθελε να πει.
Ορέστης
Ο πρίγκηπας της Αιγύπτου
Μία από τις καλύτερες ταινίες κινουμένων σχεδίων της DreamWorks, που διηγείται με όμορφο τρόπο και πιστά την ιστορία της Βίβλου για τον Μωυσή από την στιγμή που γεννήθηκε μέχρι την πορεία του μαζί με τους Εβραίους συμπατριώτες του προς τη Γη της Επαγγελίας. Με απλότητα και χιούμορ αλλά και σκηνές ακατάλληλες για πολύ μικρά παιδιά (π.χ. θάνατος από πανούκλα, βία προς τους σκλάβους και ο πνιγμός του αιγυπτιακού στρατού του Ραμσή) η ταινία καταφέρνει να σου δημιουργήσει έντονα συναισθήματα, όπως συμπόνοια για το Μωυσή όταν χάνει τα πάντα αλλά και για το λαό του που στερείται της ελευθερίας του. Αξίζει τέλος να σημειωθεί, η μαγευτική μουσική του Hans Zimmer και τα τραγούδια των Kenneth Babyface Edmonds και Stephen Lawrence Schwartz, με το τραγούδι μάλιστα When You Believe, που ερμήνευσαν η Mariah Carey και η Whitney Houston να κερδίζει Όσκαρ καλύτερης μουσικής πρωτότυπου τραγουδιού αλλά και Χρυσή Σφαίρα και 2 βραβεία Γκράμι.
The last tempation of Christ
Η ταινία αποτελεί μετάφορα του ομώνυμου βιβλίου του Νίκου Καζαντζάκη (γράφηκε το 1955), για το οποίο σχεδόν αφορίστηκε από την επίσημη εκκλησία εξαιτίας της διαφορετικής προσέγγισης της προσωπικότητας του Θεανθρώπου. Η ταινία του Martin Scorsese αφηγείται την Ιστορία του Χριστού λίγο πριν τη Σταύρωση του, δείχνοντας την πάλη της ανθρώπινης φύσης του με την θεϊκή. Παρά τους πειρασμούς που έχει σαν άνθρωπος, όπως να ζήσει ήρεμα και να δημιουργήσει μια οικογένεια, η φωνή τού Θεού αγγίζει την ψυχή του και τον οπλίζει με μια ανώτερη δύναμη, ενώ η επιθυμία του να ενωθεί με το Θεό-Πατέρα του τον οδηγεί να θυσιαστεί για ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Η ερμηνεία του Willem Dafoe είναι υποδειγματική, επιδεικνύοντας με την εκφραστικότητα του την αγωνία, τους φόβους και τις αμφιβολίες του Ιησού, αλλά και ο Harvey Keitel σαν Ιούδας προσδίδει το κάτι παραπάνω στην ταινία, απεικονίζοντας το αντίθετο της αδυναμίας του Κυρίου Του. Ακόμα και αν η συγκεκριμένη ιστορία μπορεί να θεωρείται από ορισμένους ποσβλητική, πιστεύω ότι είναι χρήσιμο να δει κανείς το μύνημα που προσπαθεί να μεταδώσει ο Καζαντζάκης.
Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ
Νομίζω δεν υπάρχει κάποιος που να μην έχει δει έστω και μερικές σκηνές από την καλύτερη σειρά (ή ταινία) που γυρίστηκε ποτέ για την ζωή και τα Πάθη του Χριστού, από τα χρόνια πριν την γέννηση Του μέχρι και την Ανάσταση Του. Η αριστουργηματική σειρά του Franco Zeffirelli, βρετανικής και ιταλικής παραγωγής και συνολικής διάρκειας 371 λεπτών, αποδίδει τα γεγονότα με απόλυτη ευλάβεια, σεβασμό στην ιερότητα του θέματος και με πίστη στις Γραφές. Η σκηνή της Ανάστασης του Λαζάρου θεωρείται από πολλούς κριτικούς κορυφαία, όπως η Σταύρωση του Ιησού . Τα γυρίσματα κράτησαν τέσσερα ολόκληρα χρόνια και έγιναν σε αυθεντικούς τόπους. Ο Zeffirelli έχοντας διαλέξει ένα γεμάτο ταλέντο καστ ηθοποιών και κομπάρσων, κατάφερε να δημιουργήσει ένα απίστευτα ατμοσφαιρικό κλίμα, το οποίο αγγίζει ακόμα και ανθρώπους που δεν έχουν τόσο στενή σχέση με την εκκλησία. Με μια πραγματική μελωδία ως soundtrack από τον μοναδικό Maurice Jarre και με ονόματα όπως αυτά των Ernest Borgnine (εκατόνταρχος), James Farentino (Σίμων Πέτρος), Ian McShane (Ιούδας), Christopher Plummer (Ηρώδης Αντύπας), Olivia Hussey (Παναγία), Laurence Olivier (Νικόδημος), Anthony Quinn (Καϊάφας), Michael York (Ιωάννης ο Βαπτιστής) και Rod Steiger (Πόντιος Πιλάτος), όλοι σχεδον βραβευμένοι με Όσκαρ ή Χρυσή σφαίρα, καταλαβαίνετε ότι το αποτέλεσμα δεν θα μπορούσε να βγει κάτι λιγότερο από καλό. Φυσικά στο ρόλο του Ιησού, ο εμβληματικός Robert Powell στον καλύτερο ρολο της καριέρας του, δίνει στη σειρά αυτή μοναδική ποιότητα και σε καθηλώνει με το βλέμμα του.
Υ.Γ. : Ο Τζεφιρέλι θέλοντας να κάνει από πιο εξωπραγματικό και πιο κοντά στον Θεάνθρωπο τον Powell, μόνταρε έτσι την σειρά ώστε ο τηλεοπτικός Ιησούς να μην ανοιγοκλείνει ποτέ τα καταγάλανα μάτια του. Ένα κόλπο για να φέρει ένα υπεράνθρωπο στοιχείο στην φιγούρα και μια επιλογή που τον δικαίωσε καθώς σύμφωνα με τους τηλεοπτικούς κριτικούς ο θεατής απέκτησε μια διεισδυτική επαφή με το πρόσωπο του Ιησού.
Βασίλης
[vc_row][vc_column][thb_gap height=”45″][thb_postcarousel title_position=”bottom-title” columns=”4″ navigation=”true” source=”size:20|post_type:post”][thb_gap height=”45″][/vc_column][/vc_row]
