Καλησπέρα.
Νομίζω οτι αφορμή για το σημερινό άρθρο στάθηκε η είδηση οτι το Prison Break θα επιστρέψει και για 6η σεζόν. Πραγματική αφορμή είναι οι 2 τελευταίοι κύκλοι του Lost.
Ουσιαστικά, σήμερα θα μιλήσουμε για το “ξεχείλωμα” σειρών, για τους λόγους για το οποίο γίνεται, αλλά και για τις σειρές οι οποίες, με το τέλους τους, απογοήτευσαν και χάλασαν την καλή εικόνα τους. Προτού περάσω στις απόψεις και στο πόρισμα μου, αντί προλόγου αναφέρω τα εξής δεδομένα:
Δεδομένο νο1
Το παρόν άρθρο λαμβάνει τελείως άλλη υπόσταση λόγω της εποχής στην οποία ζούμε τηλεοπτικά. Αναμφισβήτητα, ζούμε στην εποχή των mini-series. Σειρές με μία ή δυο σεζόν, σειρές με μάξιμουμ 10 επεισόδια, αυτοτελή επεισόδια. Σειρές όπως Black Mirror, Westworld, Mindhunter, Stranger Things πλέον αποτελούν τον κανόνα και όχι την εξαίρεση. Καμία σχέση με το παρελθόν, όπου πολλές σειρές αποτελούνταν από 5-6 σεζόν. Πλέον παραγωγοί αλλά και σεναριογράφοι προτιμούν να χρησιμοποιούν τους πόρους τους (οικονομικούς αλλά και οπτικοακουστικούς) σε “λίγα και καλά” επεισόδια.
Δεδομένο νο2
Είναι αδιαμφισβήτητο το γεγονός ότι μια σειρά για να “χτίσει” θέλει χρόνο. Για να δεις όλες τις πτυχές ενός χαρακτήρα, για να σχηματίσεις γνώμη για αυτόν σαν ολότητα, θέλεις κάποιο χρόνο. Θέλεις να δεις ιστορίες, θέλεις να δεις εξέλιξη. Και αυτό σίγουρα θα πάρει κάποιο καιρό. Όταν το αψεγάδιαστο Westworld του ιδιοφυούς Jonathan Nolan τον χρειάστηκε, τότε σίγουρα θα τον χρειαστούν και οι υπόλοιποι.
Δεδομένο νο3
Προφανώς, πολλές φορές δεν εξαρτάται από τους συντελεστές η διάρκεια. Ένας βασικός παράγοντας είναι ο οικονομικός. Όσο πιο πολλή απήχηση έχει μια σειρά, τόσο πιο πολλά κέρδη φέρνει. Όσο πιο πολλά κέρδη φέρνει, τόσο θα θέλουν και οι παραγωγοί να κρατήσει. Είναι μια καλή ευκαιρία για πολλούς, να γεμίσουν τους λογαριασμούς τους. Παράλληλα, είναι πολλοί οι ηθοποιοί που θέλουν το έργο τους να κρατήσει λίγο παραπάνω, είτε λόγω αναγνώρισης, είτε απλά επειδή το γουστάρουν.
Δεδομένο νο4
Νομίζω ότι είναι περιττό να πούμε ότι ο κορεσμός σε μια σειρά έχει να κάνει κυρίως με το γούστο του καθενός. Μια σειρά που αρέσει σε κάποιον, δεν σημαίνει αυτόματα ότι θα αρέσει και σε κάποιον άλλο. Ένα σημείο μπορεί να κουράσει συγκεκριμένα άτομα, όχι όλα. Το γούστο πάντα διαφέρει. Παρακάτω θα αναφέρω σειρές που παράτησα και σίγουρα οι μισοί θα με βρίσετε.
Πάντα σε μια τέτοια συζήτηση μου έρχονται στο μυαλό τα λόγια του μεγάλου Δημήτρη Διαμαντίδη. Όταν όλοι οι δημοσιογράφοι τον ρώταγαν γιατί σταματάει, ενώ μπορεί να παίξει ακόμα κάποια χρόνια, αυτός αποκρίθηκε “Θέλω ο κόσμος να με θυμάται στην κορυφή και όχι στα κάτω μου”. Ακριβώς αυτή είναι και η άποψη μου για τις σειρές (ξέρω, η πιο χαζή γέφυρα έβερ). Όταν κάτι φτάνει στο peak του, τρυπάει το ταβάνι του ή απλά κάνει τον κύκλο του, απλά τελείωσέ το. Είναι προτιμότερο να μας αφήσεις με το what if αλλά χορτασμένους, παρά να μας αφήσεις με μια γλυκόπικρη γεύση.
Ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το Lost. Ναι φίλε αναγνώστη, είμαι από αυτούς που θεωρούν το Lost ένα έπος. Κατ’ εμέ αν αυτή η σειρά παιζόταν σήμερα, την εποχή των social media και του πανεύκολου κατεβάσματος, θα είχε ίδιο impact με το Game of Thrones. Μιλάμε για μια σειρά της οποίας οι πρώτοι 4 κύκλοι, αποτελούν παράδειγμα του τι κάνει μια σειρά επιτυχημένη. Επαρκές μπάτζετ, πρωτοποριακό σενάριο, απίστευτες ανατροπές, αλλά και σωστό τρόπο δημιουργίας σασπένς και δράσης. Η σειρά ήταν φαινόμενο την εποχή της και όλοι περίμεναν με αγωνία το επόμενο επεισόδιο. Η εμπορικότητα της σειράς, αλλά και το γεγονός ότι είχε αρκετά αναπάντητα ερωτήματα, την “ανάγκασε” να συνεχίσει παραπάνω. Το αποτέλεσμα? Το είπε ο J.J. Αbrams (σεναριογράφος). “Δεν ξέραμε τι γράφαμε”. Η σειρά ξεχείλωσε, τα ερωτήματα δεν απαντήθηκαν ποτέ και το τέλος ξενέρωσε τον κόσμο, σε απελπιστικό βαθμό.
Άλλο ένα παράδειγμα του πόσο βαρετή μπορεί να γίνει μια σειρά είναι το Game of Thrones. Πριν βιαστείς να με κρίνεις οπαδέ της σειράς, αναλογίσου τα εξής. Πόσα επεισόδια μέσα σε μία σεζόν αξίζουν πραγματικά? Ποτέ δεν ήμουν ο μέγας φαν, αλλά νομίζω ότι η 6η και η 7η σεζον το παράκαναν. Επεισόδια χωρίς λόγο, που μας δείχνουν άκυρα side-stories, τι κάνει ο καθένας ακόμα και αν δεν σχετίζεται με την εξέλιξη. Κοινώς, πράγματα που μπορούν να μας τα δείξουν σε λίγα επεισόδια, τα απλώνουν πολύ και ανούσια. Απλά, τα τελευταία επεισόδια κάθε σεζόν, είναι σαν το σ’αγαπώ. Τα περιμένεις πως και πως, έρχονται πάντα την κατάλληλη στιγμή και είναι αρκετά για να σώσουν όλες τις προηγούμενες αμαρτίες.
Επειδή στη σχολή που είμαι για ότι δεν ισχύει μας ζητάνε αντιπαράδειγμα, το παραδίδω. Σωστή σειρά από όλες τις απόψεις είναι το Breaking Bad. Και το λέω εγώ που για τα δικά μου γούστα είναι βαρετή. Συγκεκριμένο σενάριο που προχωράει με το δικό του ρυθμό, ανάπτυξη χαρακτήρων, σταδιακή εξέλιξη της υπόθεσης, αλλά και κορύφωση τις σωστές στιγμές. Η σειρά κάθε χρόνο ανέβαζε στροφές, γινόταν όλο και καλύτερη και ανακάλυπτε νέα μονοπάτια, όπως ένα παιδί που ξεκινάει να περπατάει. Το δε τέλος ήρθε όταν έπρεπε, στο peak της σειράς και μετά από κορύφωση. Αριστούργημα από αυτή την άποψη.
Ξεχωριστή αναφορά πρέπει να γίνει στα sitcom. Ακριβώς λόγω της φύσης τους (μικρή διάρκεια επεισοδίου), μοιάζουν να έχουν τον ατελείωτο σε θέμα τραβήγματος. Και δυστυχώς, μετά την τεράστια επιτυχία των Friends (το φέραμε πρώτοι, ακούς προδότη), τα πιο πολλά sitcom κρατάνε πολλές σεζόν και ρίχνουν τον πήχη της ποιότητας κατά πολύ. Το Two And a Half Men (προσωπικό αγαπημένο), μετά το μπάχαλο και την απομάκρυνση του Charlie Sheen, συνέχισε για ακόμα 4 σεζόν με φριχτά αποτελέσματα. Το How I Met Your Mother, τράβηξε και αυτό πολύ παραπάνω από όσο ίσως θα έπρεπε, ενώ το τέλος του απογοήτευσε και τους πιο πιστούς φαν. Το Arrested Development “φορσαρε” την επιστροφή μετά από τόσα χρόνια, για οικονομικούς λόγους. Τέλος, το πλέον πεσμένο sitcom είναι το πιο εμπορικό. Το Big Bang Theory, αφού πρώτα εξασφάλισε τα οικονομικά θέλω των συντελεστών, λουπάρει συνεχώς και πλέον ούτε το αστείρευτο ταλέντο του Jim Parsons δεν μπορεί να σώσει την κατάσταση.
Τα ατελείωτα αστυνομικά που μετράνε ήδη πάνω απο 10 σεζον συνεχίζουν, εμφανίζουν πλέον όλο και πιο βαρετά επεισόδια. NCIS, CSI, 24, Law And Order, Grey’s Anatomy (ακόμα και αυτό), είτε μόνα τους, είτε έχοντας στον τίτλο μια ράντομ Αμερικάνικη πόλη, σε φάση CSI Miami, πλέον ψάχνουν τις καλές υποθέσεις με το τουφέκι.
Για να μιλήσω και για μένα , θα αναφέρω και κάτι πιο συγκεκριμένο. Το πότε θα σε κουράσει μια σειρά είναι καθαρά θέμα προσωπικού γούστου. Συνεχίζω να βλέπω Blindspot, ενώ δεν βλέπεται. Αντίθετα, παράτησα Dexter και Homeland μετά από την 4η και 3η σεζόν αντίστοιχα, γιατί απλά δεν είχαν κάτι άλλο να μου δώσουν. Το Mr Robot ακόμα να το συνεχίσω. Θεωρώ το House Of Cards μια από τις καλύτερες σειρές, αλλά ταυτόχρονα πιστεύω ότι έκανε τον κύκλο της. Το Arrow και το Daredevil απλά δεν τα συνέχισα ποτέ. Τα εξαιρετικά Gran Hotel και Broen τα άφησα κυρίως επειδή κουράστηκα από την ακουστική της κάθε γλώσσας.
Για να μαζέψω λοιπόν τα όσα είπα και να κλείσω σιγά σιγά. Υπάρχει μια τάση στις σειρές, για εμπορικούς κυρίως λόγους, να κρατάνε παραπάνω από όσο θα έπρεπε. Αυτό οδηγεί σε αναπόφευκτο κορεσμό, επανάληψη στο σενάριο, αλλά και πτώση της ποιότητας. Ταυτόχρονα, πολλές σειρές τελειώνουν με πικρό τρόπο για τους θεατές τους, πολύ μακριά από όσα δείχνουν για πολύ καιρό. Δεν υπάρχει κάποιος τρόπος να ξέρουμε a priori πότε κάτι θα κουράσει. Είναι όμως προτιμότερο να ρίξεις τίτλους τέλους σε κάτι στην ώρα του, όταν θα έχει φτάσει το peak και θα έχει κάνει τον κύκλο του, παρά να δώσεις μια μέτρια συνέχεια και να χαλάσεις τα όσα έχεις φτιάξει.
[vc_row][vc_column][thb_gap height=”45″][thb_postcarousel title_position=”bottom-title” columns=”3″ navigation=”true” source=”size:20|post_type:post”][thb_gap height=”45″][/vc_column][/vc_row]
