Παρασκευή βράδυ, μετά από μια απαιτητική, κουραστική εβδομάδα, οι ρυθμοί και τα φώτα της πόλης χαμηλώνουν. Οι δουλειές και οι υποχρεώσεις δίνουν τη θέση τους σε βόλτες το δειλινό, προβολές σε θερινά σινεμά που ανοίγουν δειλά δειλά καθώς καλοκαιριάζει, ηλεκτρισμένες συναυλίες και ξέφρενα υπαίθρια πάρτυ. Στο κλίμα αυτό κι εγώ, βουτηγμένη στη ρουτίνα της σχολής και της πόλης, παρασύρθηκα από τον καλό μου φίλο Giannis μαζί με την καλή μου φίλη μου Nancy, σε μια μουσική μυσταγωγία, σε έναν από τους γνωστότερους μουσικούς χώρους της πόλης.
Πρέπει να ομολογήσω ότι η επιμονή του Γιάννη για τη συγκεκριμένη συναυλία με έκανε κι εμένα να ανυπομονώ όλη την εβδομάδα να φτάσει η ώρα αυτή. Φτάνουμε 21:10 στο Fuzz – λίγο καθυστερημένοι για τα δικά μας δεδομένα, αφού οι πόρτες άνοιγαν 20:00 – λίγο πριν αρχίσει το πρώτο συγκρότημα και ο χώρος ήταν απρόσμενα άδειος. Πιάνουμε θέση στο κάγκελο μπροστά και πριν το καταλάβουμε βγαίνουν στη σκηνή οι Echo Train. Δεν τους γνώριζα πριν τη συναυλία αυτή, αλλά το πρώτο λεπτό του πρώτου τους κομματιού ήταν αρκετό για να καταλάβω ότι η βραδιά θα κυλήσει πολύ όμορφα, ακόμα καλύτερα απ’ ότι περίμενα. Μέσα σε μερικά λέπτα ο περισσότερος κόσμος που βρίσκεται στο Fuzz έχει συγκεντρωθεί μπροστά στη σκηνή και απολαμβάνει τις ψυχεδελικές μελωδίες με άρωμα ’60s του πενταμελούς συγκροτήματος, το οποίο αναμφισβήτα αποτέλεσε θετική έκπληξη. Η μπάντα έπαιξε τραγούδια από τον καινούριο δίσκο της και μας έκανε να ανυπομονούμε τόσο για την επόμενη φορά που θα ξανασυναντηθούν οι δρόμοι μας με τη μπάντα, όσο και για τη συνέχεια της συναυλίας.
Πιστοί στο πρόγραμμα και ενώ το Fuzz έχει γεμίσει κόσμο, οι Underground Youth ανεβαίνουν στη σκηνή στις 22:35, στην τέταρτη εμφάνισή τους στην Ελλάδα στα 8 χρόνια από τη δημιουργία τους. Το συγκρότημα ξεκίνησε σαν προσωπικό project του Craig Dyer, που τραγουδάει και παίζει κιθάρα στο σχήμα, και έπειτα πλαισιώθηκε από έμπιστούς του μουσικούς οι οποίοι απαρτίζουν τη μπάντα στη μορφή που παρουσιάζεται σήμερα. Στο πέρασμα των χρόνων φαίνεται ότι οι μουσικοί έχουν δεθεί μεταξύ τους και η εξαιρειτκή τους χημεία φάνηκε ακόμα και στον τρόπο που κινούνταν αρμονικά πάνω στη σκηνή κατά την εκτέλεση των τραγουδιών τους. Ο ήχος τους συνδυάζει ψυχεδελικά, goth και garage στοιχεία, οι μελωδίες και οι ρυθμοί τους ειναι εθιστικοί και ο χαρακτήρας τους σκοτεινός, χωρίς να γίνεται καταθλιπιτκός.
Η χαρακτηριστική φωνή του Craig, τα ρυθμικά τύμπανα της Olya, ο βαθύς λικνιστικός ήχος του μπάσου του Max και τα riffs της κιθάρας του Frankie συνδυάζονται και συμπληρώνονται στα κομμάτια του συγκροτήματος, δημιουργώντας σε συνδυασμό με τη σκηνή παρουσία και τα οπτικά εφέ μια υποβλητική ατμόσφαιρα γεμάτη μυστήριο και ένταση. Όπως διαπιστώσαμε, το συγκρότημα αποδίδει ζωντανά τα τραγούδια με μεγαλύτερο δυναμισμό και με πιο έντονο το σκοτεινό χαρακτήρα, σε σχέση με τις ηχογραφήσεις στους δίσκους. Η συναυλία έφτασε στο αποκορύφωμα όταν ο Craig, o Max και ο Frankie κατέβηκαν από τη σκήνη και έπαιξαν το “Rules of Attraction” ανάμεσα στο κοινό γεννώντας τον ενθουσιασμό και παρασέρνοντας όλους μας σε ένα μουσικό ταξίδι των αισθήσεων. Η εμφάνισή τους ήταν σύντομη, λίγο περισσότερο από μία ώρα, και λόγω της μαγικής ατμόσφαιρας φάνηκε ακόμα συντομότερη, έτσι όταν άναψαν τα φώτα και άρχισε να παίζει μουσική από τα ηχεία, κανείς δεν ήθελε να φύγει.
Ο μακρύς περίπατος της επιστροφής – δεν είχε μέσα λόγω απεργίας – είχε μια γλυκιά νοσταλγική επίγευση της ψυχικής γαλήνης και των ήχων μιας υπόγειας αθωότητας.
Αλεξάνδρα
https://www.youtube.com/watch?v=4n3qmPFYLrU
[vc_row][vc_column][thb_gap height=”45″][thb_postcarousel title_position=”bottom-title” columns=”4″ navigation=”true” source=”size:20|post_type:post”][thb_gap height=”45″][/vc_column][/vc_row]
