Το Drones είναι το έβδομο κατά σειρά άλμπουμ του βρετανικού συγκροτήματος Muse που κυκλοφόρησε φέτος στις αρχές Ιουνίου.Το άλμπουμ μιλάει για την πάλη του ανθρώπου με το σύστημα και τα μέσα χειραγώγισης,θέμα οικείο στο συγκρότημα,μόνο που αυτή τη φορά τα τραγούδια σχηματίζουν μια αφηρημένη ιστορία σαν το The Wall των Pink Floyd,στο οποίο είναι ξεκάθαρο ότι οι Muse αποδίδουν φόρο τιμής,τόσο με το cover art του Drones όσο και με την αρχή του τραγουδιού Aftermath.
Για αυτό το άλμπουμ ο frontman του συγκροτήματος Matt Bellamy είπε ότι το συγκρότημα θα επέστρεφε στις παλιές του ρίζες και υπό μια έννοια το έκανε.Η προσοχή γυρνάει στα βασικά μέλη της μπάντας και παρότι υπάρχουν πειραματισμοί είναι λιγότεροι.Όλα τα μέλη κάνουν εξαιρετικη δουλειά αλλά θα προτιμούσα παραπάνω ρίσκα όπως στα προηγούμενα άλμπουμ.
Επίσης ενώ τα κομμάτια έχουν καλή συνοχή μεταξύ 2 από αυτά είναι κάπως αδιάφορα.Ειδικά το ομώνυμο τραγούδι,στο οποίο τραγουδάει acapella ο Bellamy και θυμίζει εκκλησιαστική μουσική,παρότι πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα και πολύ ταιριαστή κατάληξη στο άλμπουμ,δεν στέκει μόνο του.
Τα υπόλοιπα κομμάτια όμως είναι πολύ καλά και ξεχωρίζουν όπως το Reapers με τα δεξιοτεχνικά του σόλο,το Mercy με τα υπέροχα φωνητικά του Bellamy και το προσωπικό μου αγαπημένο Handler,με το ατμοσφαιρικό του riff.Άξιο αναφοράς είναι και το δεκάλεπτο Globalist το οποίο,παρά τη διάρκειά του,δεν κουράζει καθόλου και το μεσαίο κομμάτι του όπου συνδυάζει κιθάρα με χορωδία είναι επικό.
Εν τέλει το Drones δεν πιστεύω ότι είναι απ’τα καλύτερα άλμπουμ των Muse,αλλά ανεξαρτήτως αυτού είναι πολύ καλό και έχει κομμάτια που σίγουρα θα λατρέψετε.Βαθμολογία:7,5/10
ορεστης
[vc_row][vc_column][thb_gap height=”45″][thb_postcarousel title_position=”bottom-title” columns=”4″ navigation=”true” source=”size:20|post_type:post”][thb_gap height=”45″][/vc_column][/vc_row]
