«Χθες το βράδυ παρακολουθήσαμε ένα υπέροχο ματς στο οποίο η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κατέκτησε το Europa League». Αυτά θα ήθελα να ήταν τα λόγια μου μετά από το χθεσινό ματς, όσο κι αν με αντιπαθώ τον υπερόπτη αλλά και ικανότατο Ζοζέ Μουρίνιο και την ομάδα του, αλλά μόνο αυτό δεν μπορώ να πω μετά από αυτόν τον τελικό. Σίγουρα αυτό που μένει στην ιστορία στο ποδόσφαιρο είναι ο νικητής και αυτός που κατέκτησε τους τίτλους. Αυτή η ομάδα χρειαζόταν έναν τέτοιο τίτλο, αφού η γκρίνια επικρατεί τελευταία (και δικαίως) όντας ένα κλαμπ που έχει συνηθίσει να κατακτά τρόπαια στο παρελθόν. Ο σπεσιαλίστας σε τέτοιες δουλειές είναι ο Ζοζέ ο οποίος έκανε και πάλι σωστά τη δουλειά του.
Φυσικά όμως την έκανε με τον τρόπο τον οποίο έχει ο ίδιος εφαρμόσει επανειλημμένα. Η ομάδα του δεν κατέβηκε στο γήπεδο για να παίξει μπάλα, αλλά για να μην αφήσει να παιχτεί μπάλα! Ο “Special One” μας έχει συνηθίσει σε τέτοιες τακτικές με το λεωφορείο που έστησε απέναντι στην Μπαρτσελόνα να έχει γράψει ιστορία. Κανείς δεν θα θυμάται αυτό το ματς γιατί από άποψη θεάματος ήταν από αδιάφορο ως και βαρετό. Το να παρουσιάζεις την εικόνα που παρουσίασε χθες η ομάδα της Γιουνάιτεντ απέναντι στα 20χρονα παιδιά του Άγιαξ είναι… bullying. Επειδή είμαι υποστηρικτής του Αγγλικού ποδοσφαίρου (του οποίου το πρωτάθλημα θεωρώ το καλύτερο στον κόσμο) ένιωσα ντροπή για όσα είδα σε αυτό το ματς. Μια ομάδα που το μόνο που ήξερε ήταν να διώχνει την μπάλα και να περιμένει τον αντίπαλο. Καμία πρωτοβουλία, καμία ατομική προσπάθεια, μηδενικό θέαμα και φυσικά… νίκη! Σίγουρα αυτό δεν μπορεί να το κάνει ο οποιοσδήποτε και αξίζουν συγχαρητήρια σε όλους, όμως εγώ προσωπικά δεν θα ήθελα να δω την ομάδα μου να παίζει έτσι σε έναν τελικό.
Κάτι όμως επίσης σημαντικό είναι ότι η διαιτησία ήταν πολύ καλή (σε αντίθεση με τον περσινό). Έχουμε δει επαναλαμβανόμενα λάθη στο κορυφαίο επίπεδο ακόμα και φέτος στο Champions League που αλλοίωσαν αποτελέσματα και στέρησαν προκρίσεις και βαθμούς.
Ο Ζοζέ Μουρίνιο πάντως έσπασε και ένα ρεκόρ καθώς έγινε ο πρώτος προπονητής που κατακτά πάνω από μία φορά και το Champions League και το Europa League και μάλιστα με διαφορετικές ομάδες, μετρώντας 2 κατακτήσεις στο καθένα. Από την άλλη όμως τα πιτσιρίκια του Αίαντα με μέσο όρο ηλικίας τα 22 χρόνια και 282 ημέρες έκαναν νέο ηλικιακό ρεκόρ. Μάλιστα ο Μάτις Ντε Λιγκτ ήταν ο πιο νεαρός παίκτης που έχει αγωνιστεί ποτέ σε ευρωπαϊκό τελικό με ηλίκία 17 χρόνια και 285 ημέρες!
Κρίμα γι’ αυτά τα παιδιά που έφτασαν μέχρι τον τελικό όπου και λύγισαν. Το μέλλον όμως είναι όλο δικό τους μιας και όλη η ομάδα απαρτίζεται από νεαρούς και ανερχόμενους ποδοσφαιριστές που δείχνουν ικανοί να αφήσουν το στίγμα τους τα επόμενα χρόνια στην Ευρώπη. Χάθηκε ένα όνειρο αλλά θα υπάρξουν πολλά ακόμη για εκείνους. Η Γιουνάιτεντ τους το στέρησε φέτος, αλλά ελπίζω να μην φτάσουν ποτέ στο σημείο να παίζουν σαν κι αυτή για να τα καταφέρουν. Ας το κάνουν με το δικό τους τρόπο, ώστε να τους θαυμάσουμε και να τους λατρέψουμε και όχι απλά να τους χειροκροτήσουμε!
Υ.Γ. Το ζήτημα είναι τι θέλουμε από το ποδόσφαιρο. Μας αρκεί απλά να κερδίζει η ομάδα μας ή να βλέπουμε και μπάλα;
Scissors38th
[vc_row][vc_column][thb_gap height=”45″][thb_postcarousel title_position=”bottom-title” columns=”4″ navigation=”true” source=”size:20|post_type:post”][thb_gap height=”45″][/vc_column][/vc_row]
