Δεν περνάνε οι ώρες… Με τίποτα! Κοιτάζω ώρα τη λευκή σελίδα του word μπας και κατεβάσω καμιά ιδέα. Δεν ξέρω τι να γράψω. Είναι τόσο περίεργο το συναίσθημα. Να περιμένεις από το 2005 (τότε ήμουν μόλις 10) να ζήσεις μια τέτοια τεράστια στιγμή και όταν επιτέλους τα καταφέρνεις να μην μπορείς να εκφράσεις όσα νιώθεις.
Ας το ζορίσουμε λίγο. Ας πιάσουμε το κουβάρι των σκέψεων από μια άκρη. Στην πορεία της ομάδας βρίσκεις ένα σωρό ονόματα που μπορείς να ξεχωρίσεις. Σίγουρα όμως ένα από αυτά πρέπει να γραφτεί με κεφαλαία γράμματα: KLOPP… ή μάλλον Jurgen(!) και εξηγώ. Είναι ο άνθρωπος που μας έκανε να ονειρευτούμε, στη συνέχεια να πιστέψουμε και πλέον να βιώνουμε όσα καταφέρνει με την ομάδα. Πανηγυρίζει σαν τρελός, εκνευρίζεται σα μικρό παιδί, χαμογελάει σα να τον κάνει ευτυχισμένο κάθε μικρή στιγμή, ε δεν μπορείς να τον πεις κύριο Klopp, φαντάζει πολύ επίσημο και απόμακρο για έναν τέτοιο άνθρωπο.
Είναι ρομαντικός ο Jurgen. Γι’ αυτό και ταίριαξε τόσο σ’ αυτόν το σύλλογο. Το σύλλογο του Gerrard, του Dalglish, του Rush και του.. «Bob Paisley and Bill Shankly…»! Το σύλλογο που με επιλογή του ίδιου απέκτησε τον Andy Robertson το καλοκαίρι, που μέχρι το 2013 αγωνιζόταν σε ερασιτεχνική ομάδα κάπου στην 3η εθνική Σκωτίας. Το σύλλογο που έβγαλε όλη αυτή τη γεμάτη χρονιά σε Champions League και Premier League με δεξιούς μπακ δύο παιδιά από τις ακαδημίες (Arnold και Gomez)19 και 21 χρόνων. Τον σύλλογο του «τελειωμένου» Oxlade Chamberlain, του χασογκόλη Salah, του γερασμένου Milner των 9 assist στο Champions League, του «γυάλινου» Sturridge (ε εντάξει αυτό σας το δίνω, ισχύει) και του «λίγου» Henderson.
Hendo έχω μια ειδική παραγγελιά για σένα. Σήκωσε το τρόπαιο στο Κίεβο, βάλε τη φωτογραφία σου δίπλα σ’ αυτή του Gerrard στην Πόλη και κάνε περήφανους εμάς και κυρίως το ίδιο το ποδόσφαιρο! Όλοι σχεδόν οι ουδέτεροι θα στηρίζουν τη Liverpool το Σάββατο. Και δε θα το κάνουν απλά για να είναι κόντρα στη -μισητή κατά την κοινή γνώμη- Real, αλλά για να είναι στο πλευρό της ομάδας που τους χόρτασε μπάλα!
Αν μπορεί λοιπόν να πει κανείς ότι υπάρχει φαβορί σε έναν τελικό Champions League, αυτή για μένα είναι η Liverpool. Σε όλη αυτή την τρελή πορεία κατάφερε να τραβήξει τα βλέμματα και να τέρψει με το επιθετικό της ποδόσφαιρο. Το έκανε να φαίνεται εύκολο να φτάσει ως εδώ συντίβοντας στο διάβα της κάθε αντίπαλο. Δύο ματς με προβλημάτισαν, το 3-0 που έγινε 3-3 με τη Sevilla και το πρόσφατο 4-2 στη Ρώμη. Η Real απ’ την άλλη είχε το πιο δύσκολο πρόγραμμα φέτος. 2η στον όμιλο και στη συνέχεια απέκλεισε κατά σειρά τις Pari S.G., Juventus, Bayern που αναμφίβολα είναι όλες τους μεγάλες δυνάμεις. Η Liverpool λοιπόν πάει στον τελικό με οδηγό το πάθος και τη δίψα για έναν τίτλο, ενώ η Real Madrid με την εμπειρία της.
Θα είναι επιτυχία αν δεν καταφέρουμε να πάρουμε τον τίτλο; Θα είναι… Απλά μόνο για εμάς τους λίγους που θα θυμόμαστε τι συνέβη και που μας άγγιξε το τεράστιο αυτό κατόρθωμα. Τον πρωταθλητή όμως τον θυμούνται όλοι και για πάντα! Γι’ αυτό κάντε αυτό το όμορφο παραμύθι, ιστορία! Άλλωστε, τα παραμύθια έχουν πάντα καλό τέλος.
Allez allez allez!
Αντώνης Ψαλλίδας
