Η αυλαία των τριακοστών πρώτων Ολυμπιακών Αγώνων στο Ρίο έπεσε με μια φαντασμαγορική τελετή λήξης, που τους βρήκε όλους ευχαριστημένους παρά τα προβλήματα που εμφανίστηκαν κατά την διάρκεια τους.
Πρώτη στην κατάταξη των μεταλλίων ήταν για μία ακόμα φορά η Αμερική, με 121, ενώ δεύτερη με μεγάλη διαφορά από την αμερικανική αποστολή ήταν η Μεγάλη Βρετανία με 67. Η Ελλάδα βρέθηκε στην 26η θέση στον πίνακα κατάταξης με τα 6 μετάλλια που κατέκτησαν οι Έλληνες αθλητές, ανάμεσα σε 86 άλλες χώρες που κατέκτησαν κάποιο μετάλλιο.
Αξίζουν φυσικά πολλά συγχαρητήρια στους Έλληνες Ολυμπιονίκες αλλά και σε όλους τους Έλληνες αθλητές που αγωνίστηκαν στο Ρίο καθώς γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η πολιτεία τους θυμάται μόνο όταν φέρνουν κάποια επιτυχία στον τόπο. Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες προπονούνται αλλά και η ανεπάρκεια αθλητικών κέντρων στην Ελλάδα είναι μία πληγή που κρατά τον ελληνικό αθλητισμό πολλά χρόνια πίσω. Και όμως κάθε χρόνο οι αθλητές μας διαψεύδουν με τις επιτυχίες τους σε όλα τα σπορ. Φανταστείτε λοιπόν να είχαμε και φυσιολογικές συνθήκες άθλησης και επαρκή εξοπλισμό, όπως συμβαίνει στις περισσότερες χώρες στην Ευρώπη και τον κόσμο.
Ας μην μείνουμε όμως σε αυτές τις γκρίζες σκέψεις. Ο ελληνικός αθλητισμός για ακόμα μια φορά κρατήθηκε ψηλά χάρις σε όλα τα παιδιά που αγωνίστηκαν και φυσικά τους προπονητές τους και όλους όσους ακολούθησαν την ελληνική αποστολή.
6 μετάλλια λοιπόν εκ των οποίων 3 χρυσά , 1 αργυρό και 2 χάλκινα αλλά και πληθώρα καλών θέσεων και από τους υπόλοιπους αθλητές μας.
Για να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά η Άννα Κορακάκη ήταν αυτή που μας χάρισε τα πρώτα 2 μετάλλια , με το πρώτο να είναι το χάλκινο στο αεροβόλο πιστόλι στα 10 μέτρα γυναικών. Η Ελληνίδα σκοπεύτρια, που έχει γεννηθεί στη Δράμα, δεν σταμάτησε εκεί και κατέκτησε και δεύτερο μετάλλιο, αυτή τη φορά χρυσό, στο καλό της αγώνισμα δηλαδή το πιστόλι στα 25 μέτρα γυναικών. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Άννα Κορακάκη έγινε η πρώτη Ελληνίδα αθλήτρια που κατακτά δύο μετάλλια στους ίδιους Ολυμπιακούς Αγώνες μετά το 1912 όπου το είχε καταφέρει ο αθάνατος Κωστής Τσικλητήρας.
Τον δρόμο της Κορακάκη ακολούθησε λίγες μέρες αργότερα και ο Λευτέρης Πετρούνιας που ήταν το μεγάλο φαβορί στο αγώνισμα των κρίκων στην ενόργανη γυμναστική και το επιβεβαίωσε ανεβαίνοντας στο πρώτο σκαλί του βάθρου, αφήνοντας δεύτερο τον Βραζιλιάνο χρυσό Ολυμπιονίκη του Λονδίνου Άρθουρ Ζανέτι ο οποίος αγωνιζόταν μάλιστα μπροστά στο κοινό της χώρας του. Ο Πετρούνιας με μία εκπληκτική και αλάνθαστη εμφάνιση δεν άφησε περιθώρια στους αντιπάλους του και βαθμολογήθηκε με 16.000 βαθμούς (άριστα το 16.200). Αυτό το μετάλλιο ήρθε να προστεθεί στην μεγάλη του συλλογή με ευρωπαϊκές και παγκόσμιες πρωτιές με πιο πρόσφατη την πρώτη θέση στο 32ο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ενόργανης γυμναστικής που έγινε στη Βέρνη της Ελβετίας δύο περίπου μήνες πριν.
Ο τρίτος αθλητής που στέφθηκε Ολυμπιονίκης ήταν ο Σπύρος Γιαννιώτης. Τέσσερα χρόνια πριν στο Λονδίνο, ενώ ήταν τρίτος για μεγάλο διάστημα στην κούρσα των 10χλμ. Ανοιχτής θαλάσσης, έχασε τελικά το χάλκινο μετάλλιο για 25 κλάσματα του δευτερολέπτου και έμεινε 4ος. Στην συνέντευξη μετά τον αγώνα δεν άντεξε και ξέσπασε σε λυγμούς καθώς στα 32 του χρόνια ήθελε να κλείσει την καριέρα του με ένα ολυμπιακό μετάλλιο. Και όμως δεν τα παράτησε, αναδείχθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής στο ίδιο αγώνισμα το 2013 και άρχισε να προετοιμάζεται για ένα και μοναδικό αγώνα, αυτόν στην Κόπα Καμπάνα του Ρίο. Έτσι λοιπόν στα 36 του χρόνια και στην 4η συμμετοχή του σε Ολυμπιακούς αγώνες ο Κερκυραίος κολυμβητής κάνοντας ένα συγκλονιστικό αγώνα στο τελευταίο χιλιόμετρο βγήκε δεύτερος κατακτώντας το αργυρό μετάλλιο, παρόλο που έκοψε τη νοητή γραμμή τερματισμού πρώτος, αφού ο αντίπαλος του Ολλανδός ακούμπησε πρώτος το ταμπλό για να σταματήσει ο χρόνος. Mόνο συγχαρητήρια αξίζουν όμως στον τεράστιο αυτό αθλητή ο οποίος έδειξε ότι όταν έχεις θέληση μπορείς να κάνεις τα όνειρα σου πραγματικότητα. Όχι άλλα δάκρυα Σπύρο.
Δύο ημέρες αργότερα οι Παναγιώτης Μάντης και Παύλος Καγιαλής κατέκτησαν στην ιστιοπλοΐα και συγκεκριμένα στην κατηγορία 470 το χάλκινο μετάλλιο. Το ελληνικό πλήρωμα είχε εξασφαλίσει ένα μετάλλιο όντας δεύτερο στην βαθμολογία μετά από τις 10 κούρσες που έγιναν, και μετά τον τελευταίο αγώνα τελικά κατέλαβαν την τρίτη θέση χαρίζοντας για πρώτη φορά μετάλλιο σε αυτή την κατηγορία για την Ελλάδα.
Τελευταίο και καλύτερο ήρθε το χρυσό μετάλλιο της Κατερίνας Στεφανίδη στον βασιλιά των σπορ στίβο και συγκεκριμένα στο άλμα επί κοντώ. Η 26χρονη αθλήτρια ήταν ένα από τα φαβορί για μετάλλιο και το βροντοφώναξε στον προκριματικό αγώνα, όπου χρειάστηκε να κάνει μόνο ένα άλμα με τον πήχη στα 4.60 m που ήταν και ο όριο για τον τελικό. Εκεί με μεγάλη αυτοπεποίθηση πέρασε με την πρώτη προσπάθεια τα πρώτα ύψη. Όταν ο αγώνας έφτανε προς το τέλος και κρίνονταν τα μετάλλια η σταθερότητα, που τη διακρίνει, ήταν αυτή που της έδωσε την πρώτη θέση, καθώς είχε ακριβώς τα ίδια άλματα με την Αμερικανίδα Σάντι Μόρις (με τη δεύτερη προσπάθεια τα 4.80μ. και και τα 4.85μ.), αλλά η Ελληνίδα είχε περάσει με την πρώτη τα 4.70 μ., ενώ η Αμερικανίδα με τη δεύτερη. Και δυο απέτυχαν στα 4.90μ., ενώ η 19χρονή Νεοζηλανδή Ελίζα ΜακΚάρτνεϊ πήρε το χάλκινο μετάλλιο περνώντας τα 4.80 μ. (ισοφάρισε το δικό της εθνικό ρεκόρ) και μάλιστα με την πρώτη προσπάθεια. Λίγες μέρες μετά την τεράστια αυτή επιτυχία της η Στεφανίδη ορίστηκε σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής για την τελετή λήξης, ύψιστη τιμή για οποιοδήποτε αθλητή.
Τέλος ας μην ξεχάσουμε και τους αθλητές που δεν πήραν κάποιο μετάλλιο αλλά μας έχουν χαρίσει μεγάλες επιτυχίες στο παρελθόν όπως το Βλάσση Μάρα που για μία ακόμα φορά δεν κατάφερε να είναι ανταγωνιστικός σε Ολυμπιακούς αγώνες και δεν πέρασε από τον προκριματικό αγώνα του μονόζυγου ανδρών αλλά και τον μεγάλο Ηλία Ηλιάδη ο οποίος αποκλείστηκε από τον πρώτο αγώνα και δεν κατάφερε να διεκδικήσει μία ακόμα πρωτιά. Επίσης ο επικοντιστής μας Κώστας Φιλιππίδης ενώ πέρασε στον τελικό δεν κατάφερε να ανέβει στο βάθρο και έμεινε 7ος αλλά και η εθνική ομάδα πόλο των ανδρών, ενώ έκανε πολύ καλά παιχνίδια στον όμιλο και βγήκε δεύτερη, στον προημιτελικό ηττήθηκε από την ανώτερη Ιταλία με 9-5 και τελικά κατέλαβαν την 6η θέση στη γενική κατάταξη.
Η γεύση που μας άφησε το Ρίο λοιπόν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί γλυκιά και αξίζουν συγχαρητήρια σε όλους όσους αγωνίστηκαν.
Δυστυχώς όμως όλα αυτά τα παιδιά παρά την χαρά τους είναι και πικραμένα με την στάση που κρατάει η πολιτεία απέναντι τους. Όπως ανέφερα πιο πριν υπάρχει ανεπάρκεια αθλητικών εγκαταστάσεων και εξοπλισμού κι έτσι πολλοί αθλητές αναγκάζονται να προπονούνται ακόμα και σε χώρες του εξωτερικού. Νιώθουν ότι μόνο κάθε 4 χρόνια τους θυμούνται και αυτό αποδείχθηκε περίτρανα με την υποδοχή «μεσσία» που επιφύλαξαν στην Άννα Κορακάκη, με κόκκινα χαλιά, λιμουζίνα, δηλώσεις πολιτικών ότι θα της δώσουν τιμητική θέση στον ελληνικός στρατό όταν μια μέρα πριν γκρέμιζαν το πρόχειρο σκοπευτήριο που έκανε προπόνηση, επειδή το κράτος δεν είχε μεριμνήσει.
ΥΓ: Με καταγωγή της οικογένειάς της από τον Κάλαμο, ένα νησάκι ανατολικά της Λευκάδος, η Ελληνοαμερικανίδα Έλεν Λουίζ Μαρούλις κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στην κατηγορία των 53 κιλών του Ολυμπιακού τουρνουά πάλης γυναικών με τα χρώματα της Αμερικής, αφού στον τελικό νίκησε 4-1 την τρις Ολυμπιονίκη, Σαόρι Γιοσίντα. Η Έλεν ήθελε να αγωνιστεί φέτος με την Ελλάδα, όπως και η ελληνική ομοσπονδία, το θέμα όμως κόλλησε λόγω γραφειοκρατίας…
Τίτλοι τέλους για Ρίο. Επόμενος σταθμός Τόκιο.
[vc_row][vc_column][thb_gap height=”45″][thb_postcarousel title_position=”bottom-title” columns=”4″ navigation=”true” source=”size:20|post_type:post”][thb_gap height=”45″][/vc_column][/vc_row]
