“Με τέτοια εμφάνιση σήμερα, θα είναι κρίμα να χάσουμε τελικά και να αποκλειστούμε!” Αυτή ήταν η πρώτη μου σκέψη όταν πέντε λεπτά πριν το τέλος του αγώνα η Λιθουανία με ένα σερί 11-0 μείωσε τη διαφορά στους 4 πόντους. Το ίδιο μάλλον σκέφτηκαν και οι Έλληνες διεθνείς και αμέσως αντέδρασαν. Με ένα δίποντο του Μπουρούση και ένα τρίποντο του Θανάση Αντετοκούνμπο επανέφεραν τη διαφορά σε πιο ασφαλή επίπεδα… και έτσι παρέμεινε ως το τέλος του αγώνα.
“Με τέτοια εμφάνιση σήμερα, θα είναι κρίμα να χάσουμε τελικά και να αποκλειστούμε!” Με τη σκέψη αυτή συνειδητοποίησα ταυτόχρονα πως η εθνική ομάδα μπάσκετ επιτέλους έκανε μια εμφάνιση αντάξια των δυνατοτήτων της και της αγάπης των παικτών της για το μπάσκετ. Μια εμφάνιση που με την ενέργεια, τη σιγουριά και το δυναμισμό που έδειξαν οι παίκτες στο παρκέ, αναζωογόνησε το ενδιαφέρον και την τρέλα όλων μας για την ομάδα αυτή. Μια εμφάνιση που δικαιώνει όλους όσους στηρίζουν την ομάδα και πίστεψαν σ’ αυτή και στα εύκολα και στα δύσκολα: τους παίκτες και την προπονητική ομάδα, που αφιερώνουν ως τώρα κάθε καλοκαίρι την ψυχή τους σε αυτή, και όλους τους Έλληνες που με θαυμασμό και αγάπη περιμένουν τις εμφανίσεις της εθνικής κάθε καλοκαίρι σε κάθε τουρνουά. Ο ενθουσιασμός και η αισιοδοξία που πλημμύρισε τους φιλάθλους οφείλεται πρώτα απ’ όλα στην εξαιρετική εμφάνιση της εθνικής και δευτερευόντως στη νίκη που η εμφάνιση αυτή δίκαια έφερε.
Μάλιστα, όταν η εμφάνιση αυτή έπεται μιας σειράς εμφανίσεων – μέτριων κατά πολλούς, απογοητευτικών κατ’ άλλους – στους ομίλους, μπορεί να θεωρηθεί αναμενόμενο πως ο ενθουσιασμός μετά την κρίσιμη νίκη επί της Λιθουανίας θα είναι ακόμα μεγαλύτερος. Μετά από ένα σερί “κακών ειδήσεων” για την επίσημη αγαπημένη, με την καθυστέρηση της ανακοίνωσης του ομοσπονδιακού προπονητή, τον τραυματισμό του Γιάννη Αντετοκούνμπο και την επίθεση της ΕΟΚ στους Bucks και το NBA σχετικά με το θέμα αυτό, το μέλλον δεν προμηνυόταν ιδιαίτερα ευοίωνο. Χτες οι Έλληνες παίκτες έπεισαν ακόμα και τους πιο δύσπιστους για το αντίθετο. Αν είμαστε ενωμένοι, με σκληρή δουλειά μπορούμε να πετύχουμε τα πάντα.
Κι αυτό το λέω μιας και τον τελευταίο καιρό με μεγάλη μου λύπη έχω διαβάσει στο διαδίκτυο αμέτρητα κακοπροαίρετα σχόλια γι’ αυτή την ομάδα. Και δεν αναφέρομαι σε γόνιμη κριτική ή συζήτηση με επιχειρήματα – η οποία μπορεί να είναι σκόπιμη και χρήσιμη, εφόσον γίνει στον κατάλληλο χρόνο βέβαια – αλλά σε προσβλητικά, υβριστικά και μειωτικά σχόλια που πραγματικά δεν μπορώ να αντιληφθώ ποιο σκοπό εξυπηρετούν. Διαβάσαμε ότι η ομάδα δεν μπορεί να παίξει (!), ότι δεν θέλει να παίξει (!!!), διαβάσαμε μειωτικά σχόλια για παίκτες και προπονητή, για ανικανότητα, για απαρχαιωμένα συστήματα, για αδιαφορία και για ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν διαφωνώ με το γεγονός ότι η απόδοση της ομάδας στα πρώτα παιχνίδια του τουρνουά δεν ήταν η προσδοκώμενη με βάση την ποιότητα των παικτών και κατανοώ απολύτως την απογοήτευση που προκλήθηκε. Πιστεύω όμως πως η κριτική και η αυτοκριτική πρέπει να γίνουν στον κατάλληλο χρόνο, σίγουρα όχι με οπαδικά κριτήρια, και χωρίς λογική “λαϊκού δικαστηρίου” από τη στιγμή που στα ενδότερα της εθνικής ομάδας συμβαίνουν πράγματα που δεν γνωρίζουμε
Πραγματικά δεν έχω καμία διάθεση να αναπαράγω εδώ μερικά από αυτά τα σχόλια. Με μια γρήγορη επίσκεψη σε μπασκετικές ιστοσελίδες μπορείτε να δείτε ότι μεγάλο ποσοστό των σχολίων που έχουν γίνει πριν από το χτεσινό αγώνα σε διάφορα άρθρα, τώρα ακούγονται τουλάχιστον αστεία. Το αποκορύφωμα όλης αυτής της ιστορίας ήταν οι δηλώσεις δύο Λιθουανών προπονητών, οι οποίοι όταν κλήθηκαν να σχολιάσουν την φετινή Ελληνική αποστολή, επικεντρώθηκαν στον Έλληνα προπονητή λέγοντας μεταξύ άλλων πως “ο Κώστας Μίσσας ήρθε από το γυναικείο μπάσκετ” και πως “ο Μίσσας δεν έχει δουλέψει σε υψηλό επίπεδο”. Και κάποιος από κάτω στα σχόλια μερικές ώρες πριν τον αγώνα εκθείασε το εξαιρετικό Λιθουανικό scouting και αναρωτήθηκε που πάμε εμείς με το δικό μας ανύπαρκτο scouting. Δεν θα σταθώ στις δηλώσεις αυτές, καθώς θεωρώ ότι στην περίπτωση αυτή τα λόγια είναι περιττά και ήδη μίλησαν οι πράξεις στον αγωνιστικό χώρο. Δεν μπορώ όμως να μην αναφερθώ στις δηλώσεις του coach Μίσσα μετά το τέλος του αγώνα, όπου με δύο φράσεις νομίζω πως τα είπε όλα. “Είμαι περήφανος που είμαι και στο γυναικείο μπάσκετ” γιατί όλοι πανηγυρίσαμε τις επιτυχίες της εθνικής γυναικών νωρίτερα το καλοκαίρι υπό τις οδηγίες του Κώστα Κεραμιδά, λίγοι όμως γνωρίζουν για τη μεγάλη προσφορά του Κώστα Μίσσα, ο οποίος έχει υπάρξει επί σειρά ετών προπονητής της ομάδας αυτής και το 2009 την οδήγησε στην 5η θέση του Ευρωμπάσκετ. “Απλά δεν ξέρουν ιστορία” γιατί ο Μίσσας έχει υπάρξει επί σειρά ετών παίκτης και μετά προπονητής σε πολλές ομάδες, με κορυφαία επιτυχία μεταξύ άλλων την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ Νέων το 2009 με τη γενιά του 1989-90: Παπανικολάου, Σλούκας, Παππάς, Μάντζαρης και Μπόγρης μεταξύ άλλων. Σαν γνωστά μου ακούγονται αυτά τα ονόματα. Στο μπάσκετ δεν χωράνε διακρίσεις και δεν πρέπει να υποτιμάμε κανέναν.
Μπορεί να ήμουν μικρό παιδί το 2005, έχει χαραχτεί όμως ανεξίτηλα στη μνήμη μου το “Βαλ’το αγόρι μου” “ΤΟ ΒΑΛΕ, ΤΟ ΒΑΛΕΕΕΕΕΕ!” που έστειλε την εθνική μας ομάδα στον τελικό του Ευρωμπάσκετ το 2005, η επική νίκη απέναντι στις Η.Π.Α. στον ημιτελικό του Μουντομπάσκετ το 2006, αλλά και η πικρή ήττα από τους Ισπανούς στη συνέχεια. Θυμάμαι την απίστευτη ανατροπή επί της Σλοβενίας που έστειλε την εθνική στα ημιτελικά το 2007, τον αποκλεισμό στα προημιτελικά από τους Αργεντίνους με τον ασταμάτητο Delfino στους Ολυμπιακούς του 2008, το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του 2009, τους “πρόωρους” αποκλεισμούς το ’10 και το ’11, την ήττα από τη Νιγηρία στο Προολυμπιακό του 2012 που μας στέρησε μια θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, καθώς και τη μέτρια πορεία μας τις επόμενες χρονιές ως φέτος. Και αυτές είναι μόνο μερικές από τις στιγμές της ομάδας αυτής, καθώς δεν ανέφερα τίποτα ούτε από την πορεία της ομάδας τα χρόνια που είχαν προηγηθεί, που αναμφισβήτητα έχει σημαδέψει την προηγούμενη από μένα γενιά, ούτε από την πορεία της εθνικής γυναικών που έχει “ανέβει” πολύ τα τελευταία χρόνια, ούτε από τις “μικρές” εθνικές ομάδες που τα έχουν πάει περίφημα. Αναμφίβολα η απόδοση της εθνικής δεν είναι σταθερή, αλλά η ομάδα μας έχει χαρίσει μερικές από τις ομορφότερες στιγμές του ελληνικού αθλητισμού και οι διοργανώσεις στις οποίες συμμετέχει είναι από τις πολυαναμενόμενες κάθε καλοκαιριού. Οι απογοητεύσεις και τα προβλήματα τα τελευταία χρόνια φαίνεται να έχουν πληθύνει και χρειάζεται ώριμη κριτική και ουσιαστικός διάλογος και υποχωρήσεις για να βρεθούν λύσεις και να εξορθολογιστεί η κατάσταση. Δεν θεωρώ σωστό όμως να προδικάζουμε αποτελέσματα και να βγάζουμε πικρία για καταστάσεις που δεν ελέγχουμε και για τις οποίες δεν γνωρίζουμε ακριβώς τι συμβαίνει.
Στις εθνικές ομάδες ας αφήσουμε στην άκρη τα οπαδικά. Στο Ευρωμπάσκετ δεν έχει θέση ο ρατσισμός, δεν έχουν θέση οι διακρίσεις, οι προκαταλήψεις και οι “εξυπνάκηδες”, και η εθνική μας το αποδεικνύει περίτρανα αυτό. Το μπάσκετ είναι ένα άθλημα που ενώνει, δεν χωρίζει. Είναι ένα άθλημα που αγαπάμε εδώ και χρόνια και που διαρκώς μας υπενθυμίζει πως άνθρωποι με σκληρή δουλειά, πείσμα και (καλό) εγωισμό καταφέρνουν να γίνουν σπουδαίοι και να γράψουν τη δική τους σελίδα στην ιστορία του αθλητισμού. Και πόσο μεγαλείο ψυχής και ψυχραιμία χρειάζεται για να μπορέσει κάποιος να αντεπεξέλθει στην κρίσιμη στιγμή. Το Ευρωμπάσκετ αυτό, όπως και αυτά των προηγούμενων ετών, βρίθει από κορυφαίους αθλητές από πολλές διαφορετικές ευρωπαϊκές χώρες και είναι μια ευκαιρία να τους απολαύσουμε. Όλοι οι φίλαθλοι της ομάδας της Ελλάδας, της Λιθουανίας, της Φινλανδίας, της Σερβίας, της Ισπανίας και όλων των υπόλοιπων ομάδων είναι πάνω απ’ όλα φίλαθλοι του μπάσκετ. Ας απολαύσουμε το μπάσκετ αυτές τις μέρες με σεβασμό σε όλες τις ομάδες, ας κάνουμε την κριτική μας: μετρημένη, μεστή, ουσιαστική, και ας αφήσουμε την εθνική μας να δείξει τι μπορεί να καταφέρει με τη σκληρή δουλειά και το πάθος που τη διακρίνει.
Αλεξάνδρα
[vc_row][vc_column][thb_gap height=”45″][thb_postcarousel title_position=”bottom-title” columns=”3″ navigation=”true” source=”size:20|post_type:post”][thb_gap height=”45″][/vc_column][/vc_row]
