Όλα τα πράγματα σε αυτή τη ζωή αποτελούν μια μικρογραφία της ανθρώπινης κοινωνίας. Εξαίρεση δεν θα μπορούσε να αποτελεί και το ποδόσφαιρο. Πριν μερικά χρόνια, το 2011, μετά το παιχνίδι Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός στο Γεώργιος Καραϊσκάκης, αποφάσισα (μόλις σε ηλικία 17 ετών) να μην ξαναπαρακολουθήσω αγώνες ελληνικού πρωταθλήματος. Μέχρι τότε είχα προλάβει να ζήσω και να παρακολουθήσω σκηνές απείρου “κάλλους” που με έκαναν να αποτροπιάσω γι’αυτό το θέαμα. Πόσες φορές είχαμε τσακωθεί στο σχολείο ή στην παρέα για την άδικη διατησία; Με πόσο πάθος υποστηρίζαμε τις ομάδες μας; Όντας μικροί στην ηλικία, οι περισσότεροι δεν γνωρίζαμε τί πραγματικά συμβαίνει με το θεσμό του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα.
Χρειάστηκαν μερικά χρόνια για να μεγαλώσουμε και να δούμε τα γεγονότα όπως είναι. Όχι όλοι βέβαια. Υπάρχουν χιλιάδες ανεγκέφαλοι σε αυτή τη χώρα που με τα επεισόδια που προκαλούν αλλά και τις βίαες συγκρούσεις μεταξύ τους, πληγώνουν τον ελληνικό αθλητισμό αλλά και την κοινωνία. Και φυσικά κάτω από τον μανδύα όλων αυτών των οπαδικών στρατών, ανεξαρτήτου ομάδας και χρώματος, καλύπτονται παράγοντες και εγκληματικές οργανώσεις, που λόγω της ανικανότητας του κράτους να τους ελέγξει μένουν ατιμώρητοι. Οι προεκλογικές υποσχέσεις για εξυγείανση έχουν γίνει γραφικές και μια μεγάλη μερίδα φιλάθλων (όχι οπαδών) έχει σταματήσει να ασχολείται και να παρακολουθεί αγώνες. Είναι όμως αυτό το νόημα του αθλητισμού;
Σήμερα έχουμε φτάσει μάλιστα σε σημείο, να βλέπουμε κάθε Κυριακή διαδοχικές επίσημες ανακοινώσεις των ΠΑΕ, με παράπονα για τη διατησία αλλά και στοχοποίηση ανθρώπων που μπορεί να αποβεί επικίνδυνη. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που μετά από κακές ή μη ευνοικές για συγκεκριμένες ομάδες διατησίες, έχουν γίνει απόπειρες δολοφονίας κατά δαιτητών ή παραγόντων, εμπρησμοί και άλλες πράξεις παρακράτους.
Άλλη μια τέτοια ημέρα ήταν η χθεσινή, με παράπονα για την διατησία τόσο μετά το παιχνίδι του Ολυμπιακού με την ΑΕΚ., όσο και σε αυτό του ΠΑΟΚ με τον Παναθηναϊκό. Οι δύο αιώνιοι (Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός), που για χρόνια έχουν καταφέρει να οξύνουν το ήδη πολωμένο κλίμα μεταξύ των φιλάθλων, έχουν το θράσος να βγαίνουν και να καλύπτουν την ανικανότητα τους με δηλώσεις κα παράπονα για την διαιτησία. Δεν θέλω βέβαια να εξαιρέσω την ΑΕΚ ή τον ΠΑΟΚ αλλά και μικρότερες ομάδες που κατά καιρούς κάνουν το ίδιο, απλά σίγουρα η κόντρα των αιωνίων έχει μονοπωλήσει το ενδιαφέρον, αφού οι δύο αυτές ομάδες έχουν τους περισσότερους εγχώριους τίτλους.
Ο Ολυμπιακός με 19 πρωταθλήματα τα τελευταία 21 χρόνια, αρκετά από τα οποία αμφισβητούνται λόγω εύνοιας από την διατησία και στημένων αγώνων, που βγήκαν στην δημοσιότητα αλλά κανείς δεν τιμωρήθηκε ουσιαστικά, μιλά για οργανωμένο έγκλημα εναντίον του. Ο Παναθηναϊκός από την άλλη, ο οποίος λογικό είναι με λιγότερους τίτλους να έχει ευνοηθεί λιγότερο, ακολουθεί μια πάγια τακτική τα τελευταία χρόνια να ανοίγει πόλεμο ανακοινώσεων. Μην ξεχνάμε όμως ότι στο τελευταίο πρωτάθλημα που κατέκτησε (2010), παρότι το άξιζε σύμφωνα με την συνολική του εικόνα, είχε ευνοηθεί αρκετές φορές. Οι δηλώσεις που ακούω τις τελευταίες μέρες μου ηχούν τόσο γελοίες, που μου θυμίζουν την παραβολή του μικρού βοσκού που έλεγε συνεχώς ψέματα και όταν μια φορά είπε την αλήθεια δεν τον πίστευε κανείς. Ειμαστε λοιπόν θεατές σε ένα θέατρο παραλόγου, που έχει στηθεί από παράγοντες και ιδιοκτήτες ομάδων, ορισμένους ποδοσφαιριστές αλλά και συλλόγους οργανωμένων οπαδών.
Το συμπέρασμα είναι ότι πίσω από τις δήθεν διαμάχες των ομάδων, υπάρχουν απατεώνες και εγκληματίες που πλουτίζουν και ξεπλένουν μαύρα χρήματα, καλυπτόμενοι πίσω από τις ομάδες τους. Αυτοί μας προσφέρουν άρτο και θέαμα και εμείς το δεχόμαστε. Άρτος και θέαμα υπήρχε ανέκαθεν, εκ αρχαιοτάτων χρόνων. Ιπποδρομίες στην Αρχαία Ρώμη, ποδόσφαιρο σήμερα. Το φαινόμενο αυτό βέβαια εμφανίζεται σε όλο τον κόσμο, αλλού πιο έντονα και αλλού λιγότερο. Στην Ελλάδα όμως η κατάσταση είναι μοναδική. Όπως σε πολλούς άλλους θεσμούς, έτσι και στο ποδόσφαιρο ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας είναι εν μέρει συνένοχος, αφού παρακολοθούσε άπραγη ή συμμετείχε ως ένα βαθμό στην εγκαθίδρυση ενός σαθρού κατεστημένου. Τέλος, επειδή οι ομάδες μας είναι σε οργάνωση και ποιότητα χρόνια πίσω από άλλες σε παγκόσμιο επίπεδο (υποδομές, εγκαταστάσεις,νέα ταλέντα κλπ.), πιστεύουν ότι θα καλύψουν το κενό αυτό με εύκολα θύματα τους διαιτητές. Το “αστείο” όμως αυτό πρέπει κάποτε να σταματήσει.
Βασίλης
[vc_row][vc_column][thb_gap height=”45″][thb_postcarousel title_position=”bottom-title” columns=”4″ navigation=”true” source=”size:20|post_type:post”][thb_gap height=”45″][/vc_column][/vc_row]
