Υπόσχομαι ότι ο αριθμός των ταινιών δεν είναι μια αποτυχημένη απόπειρα να το παίξω έξυπνος με τον τίτλο, απλά όντως έτυχε να είναι 17 οι χειρότερες φετινές ταινίες που μπορούσα να σκεφτώ. Στο θέμα μας όμως! Θυμάστε πέρυσι τέτοια εποχή, που όλοι παραπονιόντουσαν ότι το 2016 ήταν το χειρότερο έτος των τελευταίων χρόνων; Δεν είχαν ιδέα όμως τι μας επιφύλασσε το 2017.. θα έκανα μια λίστα με όλα τα τραγικά πράγματα που συνέβησαν, αλλά θέλω να διατηρήσω μια ανάλαφρη διάθεση. Είναι πάντως ταιριαστό που μια τόσο κακή χρονιά μας έφερε εξίσου απαράδεκτες ταινίες. Λίγες μέρες μακριά λοιπόν από το τέλος του έτους, ας θυμηθούμε και ας κοροϊδέψουμε τα μεγαλύτερα κινηματογραφικά ατοπήματα του 2017.
17. The Fate of the Furious
Για λόγους που αρνούμαι να καταλάβω, το Fate of the Furious είναι η όγδοη (!!) ταινία της λαοφιλούς σειράς ταινιών δράσης, όπου οι κοντράκιδες του LA έχουν μετατραπεί πλέον σε κανονικούς υπερήρωες. Ο φοβερός οδηγός, αλλά πάνω απ’ όλα οικογενειάρχης Dominic Toreto του Vin Diesel, πέφτει θύμα εκβιασμού απ’ την Charlize Theron με ράστα και αναγκάζεται να στραφεί ενάντια στους συνεργάτες του, ίσα ίσα για να φανεί στο trailer ότι τους προδίδει. Ότι μπορεί να ειπωθεί και για τα υπόλοιπα Fast and Furious ισχύει και γι’ αυτή την ταινία. Η ιστορία δεν βγάζει κανένα απολύτως νόημα, τα cringy one-liners δίνουν και παίρνουν και η δράση είναι τόσο υπερβολική που διαλύει οποιαδήποτε αίσθηση κινδύνου. Παρόλα αυτά είναι τόσο ψηλά στη λίστα επειδή είναι απίστευτα διασκεδαστική, με μια ειρωνική έννοια. Οι ερμηνείες είναι ξεκαρδιστικά απαράδεκτες, με την Charlize “ψιθυρίζω απειλητικά και έπειτα φωνάζω σα τρελή” Theron να ξεχωρίζει και η δράση είναι τόσο εξωφρενική, που είναι σχεδόν αδύνατο να μην γελάσεις. Εκτός και αν είσαι από τους ανθρώπους που βλέπει εκατοντάδες αμάξια να πέφτουν από τον ουρανό και δεν ξεκαρδίζεσαι αυτόματα. Επίσης εκτιμώ το γεγονός ότι όσο μεγαλώνει το crew μετατρέπεται στους Avengers για αμαξοκάγκουρες.
16. The Cure for Wellness
Ένα φιλόδοξο στέλεχος καλείται να πείσει τον διευθυντή της εταιρίας να επιστρέψει από το ειδυλλιακό θεραπευτήριο στο οποίο διαμένει. Πολύ σύντομα όμως θα καταλάβει πως το θεραπευτήριο κρύβει ένα σκοτεινό μυστικό, σε αυτό το θρίλερ του Gore Verbinski. Με μια τόσο ενδιαφέρουσα ιστορία και το σκηνοθέτη των Pirates of the Caribbean και Ring τι θα μπορούσε να πάει στραβά; Όλα εκτός από το οπτικό αποτέλεσμα, το οποίο είναι πραγματικά εκθαμβωτικό. Το σενάριο όμως καταστρέφει εντελώς την ταινία. Αρχικά η πλοκή είναι αφάνταστα προβλέψιμη, σε σημείο που μπορείς να καταλάβεις το “μυστήριο” στο πρώτο τέταρτο και μετά να υπομείνεις 2 αβάσταχτα αργές ώρες, γεμάτες βαρετές εξελίξεις. Δεν υπάρχει καμία λογική εξήγηση για το πως το ίδρυμα αυτό καταφέρνει να λειτουργεί ειδικά από τη στιγμή που οι υπάλληλοι είναι αρκετά ανίκανοι ώστε να αφήσουν έναν τυχαίο να μπει στα πιο κρυφά τους δωμάτια. Εξίσου ανεξήγητο είναι το γεγονός ότι ο διστακτικός πρωταγωνιστής μας, παρά την πληθώρα ενοχοποιητικών στοιχείων που ανακαλύπτει, συνεχίζει να δρα με τους πιο εκνευριστικούς τρόπους. Αν θέλετε να δείτε κάποια υπέροχα πλάνα των Ελβετικών Άλπεων, ενώ παράλληλα θα φωνάζετε στην οθόνη, τότε αυτή είναι η ιδανική ταινία για σας.
12. Justice League
Όταν το Justice League είναι τόσο ψηλά στη λίστα, καταλαβαίνετε πόσο κακή είναι η συνέχεια. Μακάρι να μπορούσα να το βάλω πιο χαμηλά, για να τσαντίσω ακόμα περισσότερο τους DC fanboys, αλλά δυστυχώς ο ανταγωνισμός φέτος ήταν σκληρός. Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από τις προσπάθειες του Batman να συγκεντρώσει την Justice League, ούτως ώστε να εξολοθρεύσει ένα CGI κακό τόσο αδιάφορο και κοινότυπο, που θα μπορούσε να φοράει ένα ταμπελάκι που να γράφει i’m the bad guy πάνω και δεν θα μου έκανε καμία εντύπωση. Βέβαια κάποια κακόβουλα Marvel fanboys θα πουν ότι η πλοκή είναι γελοιωδώς απλή, επειδή η Warner προσπαθεί να αναπαράγει την επιτυχία της Marvel χωρίς τον απαραίτητο προγραμματισμό και την κατάλληλη φροντίδα για το υλικό. Σιγά μην έκανε κάτι τέτοιο η λαμπρή εταιρεία, που αποφάσισε να περιορίσει τη διάρκεια της ανσαμπλ ταινίας της σε δύο ώρες, ενώ έπρεπε να παρουσιάσει στο κοινό μια ντουζίνα από νέους χαρακτήρες. Άλλωστε είναι γνωστό τοις πάσι ότι η Warner κάνει μόνο έξυπνες επιλογές, όπως επιδεικνύει και η απόφαση να αντικατασταθεί ο σοβαροφανής και σκοτεινός Zack Snyder με τον ανάλαφρο Joss Whedon. Μπορεί εξαιτίας των προαναφερθέντων επιλογών η ταινία να έχει γιγάντιες και παράξενες διαφορές στο ύφος και να μην περισσεύει χρόνος για να διαμορφωθούν οι νέοι χαρακτήρες, αλλά εν πάση περιπτώσει τι σημασία έχει αν είναι πραγματικά καλή ταινία; Τα 300 εκατομμύρια δολάρια, οι αμέτρητες εργατοώρες και το διαθέσιμο ταλέντο δεν είναι ανάγκη να ξοδευτούν σε κάτι αξιόλογο. Είδαμε φτηνές απομιμήσεις των αγαπημένων μας χαρακτήρων σε μια κινηματογραφική εμπειρία τόσο τεχνητή όσο το πάνω χείλος του Superman και αυτό είναι το μόνο που μετράει!
14. Underworld: Blood Wars
Ανάμεσα σε αυτή την ταινία και το νέο Resident Evil, φέτος πρέπει να ήταν η χρονιά των franchise που κανείς δεν ξέρει αν και γιατί συνεχίζονται. Κανονικά τώρα θα έπρεπε να περιγράψω την πλοκή της ταινίας, αλλά αυτό είναι εντελώς περιττό, καθώς η σειρά αποτελεί απλά μια δικαιολογία του παραγωγού να μας δείξει πόσο σέξι είναι η γυναίκα του Kate Beckinsale με δερμάτινα. Ξέρω πολύ πρωτότυπο αστείο, αλλά από τη στιγμή που δεν προσπαθεί το Hollywood γιατί να το κάνω εγώ; Ο πόλεμος μεταξύ λυκανθρώπων (βασικά Lycans αλλά ποιος νοιάζεται) και βρικολάκων συνεχίζεται και είναι πιο κακογυρισμένος από ποτέ. Η ταινία καταφέρνει να υποβαθμίσει τις μάχες μεταξύ των δύο πιο κουλ, φανταστικών πλασμάτων σε αβάσταχτό πόνο για τα μάτια, καθώς το να μείνουμε σε ένα πλάνο για πάνω από ένα δευτερόλεπτο αποτελεί σπάνιο ευτύχημα. Μακάρι να μπορούσα να πω ότι το Blood Wars θα είναι το τελευταίο κεφάλαιο του franchise, αλλά απ’ ότι φαίνεται δεν πρέπει να υποτιμάμε την αγοραστική δύναμη του κοινού των ξαναμμένων αντρών.
13. The Promise
Με τον Oscar Isaac και τον Christian Bale σε πρωταγωνιστικούς ρόλους, το The Promise είχε την ευκαιρία όχι μόνο να γίνει το κινηματογραφικό πρόσωπο της Γενοκτονίας των Αρμενίων, αλλά και να ενημερώσει ακόμα περισσότερο κόσμο για μια από τις πιο παραμελημένες ιστορικές τραγωδίες. Δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν συνέβη, μιας και κανένας δεν την είδε. Ο σκηνοθέτης ακολούθησε την πεπατημένη του χολιγουντιανού, ιστορικού δράματος με το να στριμώξει ένα αχρείαστο και κυρίως μελοδραματικό ερωτικό τρίγωνο σε μια αληθινή ιστορία. Η πλοκή στερείται οποιασδήποτε αίσθησης ρυθμού, καθώς σκοντάφτει από το ένα συμβάν στο άλλο χωρίς λόγο. Εντωμεταξύ η ατμόσφαιρα σαπουνόπερας που εγκαθιδρύεται από το ρομάντζο ενισχύεται από την επίπεδη σκηνοθεσία και τον εντελώς ακατάλληλο φωτισμό, στοιχεία τα οποία κάνουν τις δραματικές σκηνές να μοιάζουν εντελώς τεχνητές. Δυστυχώς ακόμα και αν καταφέρετε να ολοκληρώσετε την ταινία, έπειτα από δύο αβάσταχτες ώρες, δεν θα έχετε μάθει κάτι ουσιαστικό για τη Γενοκτονία.
12. The Mummy
Πριν από μερικούς μήνες είχα δεχθεί κριτική επειδή τόλμησα να πω στο κόσμο να μην δει το νεότερο reboot της Μούμιας, καθώς χωρίς να το έχω δει προέβλεψα ότι θα είναι ακόμα ένα προβλέψιμο, ασφαλές reboot που θα έμοιαζε λιγότερο με ταινία και περισσότερο με trailer για το extended Dark Universe που ετοίμαζε η Universal. Φαντάζεστε λοιπόν το σοκ μου όταν το είδα και συνειδητοποίησα ότι τελικά η ταινία ήταν ένα προβλέψιμο, ασφαλές reboot που έμοιαζε λιγότερο με ταινία και περισσότερο με trailer για το extended Dark Universe που πλέον ακύρωσε η Universal. Το The Mummy είναι ο ορισμός του άψυχου προϊόντος, όπου όλα τα στοιχεία του φαίνονται επιστημονικά ελεγμένα με σκοπό να προσελκύσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κοινό. Η ιστορία δεν έβγαζε κανένα νόημα, η απόπειρα της Universal να στήσει το σύμπαν της ήταν υπερβολικά προφανής και το CGI ήταν εφάμιλλο των παλιότερων ταινιών Μούμιας με τον Fraser. Ακόμα και ο Tom Cruise, που ειδικεύεται σε ρόλους αυτού του είδους, έδινε την εντύπωση ότι δεν θέλει να βρίσκεται στο σετ. Δεν μπορώ να πω ότι τον κατηγορώ. Ευτυχώς πήραμε το happy end που μας άξιζε, καθώς όπως προείπα η Universal ανέβαλε το Dark Universe, γλιτώνοντας μας από ακόμα ένα κακό σύμπαν ταινιών.
11. Resident Evil: The Final Chapter
Η σειρά ταινιών Resident Evil με κάποιο ανεξήγητο τρόπο συνεχίζει να μας φέρνει μερικές από τις χειρότερες ταινίες δράσης των τελευταίων χρόνων, τσαντίζοντας παράλληλα τους απανταχού φανς του δημοφιλούς gaming franchise με τον τρόπο που διαχειρίζεται το υλικό της. Ιθύνων νους πίσω από αυτά τα αριστουργήματα είναι ένας από τους χειρότερους σκηνοθέτης blockbuster στο Hollywood αυτή τη στιγμή, ο Paul W. S. Anderson. Ο μόνος τρόπος να θεωρηθεί ο προαναφερθείς δημιουργός ταλαντούχος είναι αν τον μπερδέψει κανείς με τους συνονόματους του Paul Thomas Anderson και Wes Anderson. Ευτυχώς όπως υποδηλώνει και ο τεμπέλικος τίτλος, η ταινία αποτελεί τη τελευταία βεβήλωση του γνωστού franchise από τον σκηνοθέτη, ο οποίος τώρα πια θα πρέπει να βρει άλλη δουλειά στην γυναίκα του Mila Jovovich. Πάντως με τον σκηνοθέτη έχουμε ένα κοινό. Δεν ξέρουμε τίποτα για τις υπόλοιπες ταινίες Resident Evil. Μπορεί ο Anderson να έχει γράψει το σενάριο για όλες τις ταινίες μέχρι τώρα, αλλά απ’ ότι φαίνεται παθαίνει πλήρη αμνησία αμέσως αφού τις γράψει. Αν έχετε έστω και την παραμικρή ιδέα για την πλοκή των προηγούμενων ταινιών, οι αλλεπάλληλες αντιφάσεις θα γίνουν επώδυνες. Το μόνο που μένει απαράλλακτο είναι ο χαρακτήρας της Alice, η οποία είναι τόσο overpowered που κάνει την Rey από το Star Wars να φαίνεται κανονική συγκριτικά. Προσθέστε σε όλα αυτά μια επιθετικά ηλίθια πλοκή, με plot twist που αντιμάχονται τη λογική, κακή ηθοποιία και γραφικά που θα θεωρούνταν ξεπερασμένα πριν από μια δεκαετία και έχετε το Resident Evil: The Final Insult to the Audience.
10. Leatherface
Σε αντίθεση με το Hollywood δεν μου αρέσει να επαναλαμβάνομαι, αλλά για ακόμα μια φορά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί συνεχίζουν να φτιάχνονται αυτές οι ταινίες. Το αρχικό The Texas Chainsaw Massacre είναι κλασικό, αλλά τα τελευταία χρόνια η σειρά έχει υποστεί μερικά αποτυχημένα reboot και τώρα ένα prequel. Σε ποιον απευθύνεται λοιπόν αυτή η ταινία, από τη στιγμή που οι μόνοι που την είδαν είναι οι μαζοχιστές σαν εμένα που φτιάχνουν λίστες με τις χειρότερες ταινίες της χρονιάς. Φυσικά ως prequel η ταινία αποτελεί το origin story του εμβληματικού Leatherface ή όπως τον ξέρουμε εδώ ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι. Περιττό να πω ότι η απόπειρα εξήγησης του διάσημου δολοφόνου καταστρέφει εντελώς το μυστήριο που περιβάλλει το χαρακτήρα, το οποίο αποτελεί και βασικό παράγοντα του τρόμου που προκαλεί. Πόσο μάλλον όταν η ταινία αντιμετωπίζει την ταυτότητα του Leatherface σαν μυστήριο και δίνει στο χαρακτήρα του εντελώς γελοία κίνητρα, υποβαθμίζοντας ένα από τα τέρατα της μεγάλης οθόνης στο παιδί της μαμάς.
9. Baywatch
Για να είμαστε ειλικρινείς, από την ανακοίνωση κιόλας του reboot της γνωστής σειράς, δεν υπήρχε καμία αμφιβολία για την ποιότητα της ταινίας. Βέβαια προς τιμήν της, η ταινία έκανε μια ελάχιστη προσπάθεια να αυτοσαρκαστεί, αλλά απ’ ότι φαίνεται οι δημιουργοί ξέχασαν πως η ειρωνεία από μόνη της δεν είναι αρκετή. Πρέπει -και ξέρω ότι θα ακουστεί απίστευτο- να προσδώσεις και κάτι καινούργιο. Επίσης η αποφυγή επώδυνα cringy ατακών θα βοηθούσε στο συνολικό αποτέλεσμα. Ο Dwayne Johnson δεν επιδεικνύει καν τη καθιερωμένη χαρισματικότητα του, καθώς περιορίζεται στο ρόλο που μοιράζεται με το υπόλοιπο κάστ, δηλαδή το να δείχνει καυτός για την κάμερα. Πάντως ο Rock πρέπει να έχει το καλύτερο και ταυτόχρονα το χειρότερο ατζέντη, διότι είναι ο πιο ακριβοπληρωμένος ηθοποιός αυτή τη στιγμή, ενώ παίζει σχεδόν αποκλειστικά σε φέσια. Αν το μόνο που επιζητάτε από μια ταινία είναι να δείτε ελαφρώς ενδεδυμένες κοπέλες και πληθώρα dick jokes, τότε το Baywatch είναι για σας εφάμιλλο του Πολίτη Κέιν.
8. Flatliners
Πριν από 27 χρόνια το Flatliners με τον Kiefer Sunderland ήταν οικονομικά επικερδής ταινία και απ’ ότι φαίνεται αυτό αποτελεί το μοναδικό λόγο πλέον για να εγκρίνει μια εταιρεία παραγωγής ένα reboot. Όπως και στο αρχικό, πέντε αλαζονικοί φοιτητές Ιατρικής αποφασίζουν να διεξάγουν ένα επικίνδυνο πείραμα, στο οποίο σταματούν το σφυγμό τους και τον επαναφέρουν για να δουν αν έφεραν κάτι από την άλλη πλευρά. Δυστυχώς το κόνσεπτ είναι το μόνο καλό στοιχείο της ταινίας, το οποίο έτσι και αλλιώς δανείζεται από το original. Παρότι υπάρχει περίσσιο ταλέντο τόσο πίσω όσο και μπροστά από την κάμερα, η επιβολή του studio να μετατρέψει μια δυνητικά ενδιαφέρουσα προσπάθεια σε ένα βαρετό θρίλερ γεμάτο jumpscares είναι εμφανής. Μέχρι να φτάσω με τα χίλια ζόρια στο τέλος της ταινίας, ήθελα απεγνωσμένα να βρεθώ στη θέση των πρωταγωνιστών, με την ελπίδα βέβαια να μην με γλιτώσουν από τη γλυκιά λύτρωση του θανάτου.
7. Transformers: The Last Knight
Το γεγονός ότι βρισκόμαστε στη πέμπτη ταινία Transformers αποτελεί αποτυχία. Όχι σε κάτι συγκεκριμένο, απλά γενικότερη αποτυχία του ανθρώπινου είδους. Θα ήθελα να ρωτήσω τον Michael Bay πως καταφέρνει να κάνει το θέαμα τεράστιων robot που πλακώνονται στο ξύλο αφόρητα βαρετό. Πιθανά το να επαναλαμβάνεις την ίδια ακριβώς ιστορία επί πέντε ταινίες είναι μια καλή αρχή. Για να μην αδικώ όμως το the Last Knight πρέπει να δηλώσω ότι η ταινία προσθέτει κάποιες αφάνταστα ηλίθιες λεπτομέρειες στην ιστορία των Transformers στη Γη, όπως η συμμαχία τους με τον Βασιλιά Αρθούρο και η συμμετοχή τους στο Δεύτερο Παγκόσμιο. Κατά τα άλλα η ιστορία είναι αχρείαστα μπερδεμένη και μας επιτίθεται με ένα μπαράζ από τετριμμένα κλισέ Σε αυτό το σημείο απλά δεν ενδιαφέρεται κανένας από τους παράγοντες για την ταινία. Ακόμα και η σκηνοθεσία του Michael Bay είναι περισσότερο τεμπέλικη απ’ ότι συνήθως. Το ειρωνικό είναι ότι η Paramount ετοιμάζει μισή ντουζίνα από sequels και spin-offs, την ίδια στιγμή που η ταινία δεν είχε οικονομική επιτυχία αντίστοιχη των προηγούμενων και ο Wahlberg δήλωσε ότι δεν θα επιστρέψει για sequel.
6. xXx: The Rerurn of Xander Cage
Η ταινία που κυριολεκτικά όλος ο κόσμος περίμενε. Δεν μπορούσα να κάνω μια συζήτηση χωρίς να αναφερθεί το επίμαχο ζήτημα. Στα χείλη όλων η ίδια απορία. Που είναι ο Xander Cage; Βασικά νεκρός ήταν, τουλάχιστον σύμφωνα με την δεύτερη ταινία xXx, αλλά από τότε πέρασαν δώδεκα χρόνια. Ποιος να το θυμάται; Το ίδιο ακριβώς σκέφτηκε και ο Vin Diesel και αποφάσισε χωρίς καμία εξήγηση να αναστήσει το δημοφιλή(;;;) χαρακτήρα του. Σε αυτό το εξαιρετικά απαραίτητο sequel λοιπόν ο Vin Diesel κάνει EXTREME sports, φοράει το νεκρό κουφάρι του Chewbacca, ρίχνει ξύλο σε ανθρώπους που θα έπρεπε να τον ξαπλώσουν κάτω και να την πέφτει σε κατά πολύ νεότερες γυναίκες με τους πιο ντροπιαστικούς τρόπους. Αποτελεί κατόρθωμα για μια ταινία να κυκλοφορήσει την ίδια χρονιά με το Transformers και να καταφέρει να είναι η χειρότερη ταινία δράσης. ένα κατόρθωμα που μόνο ο Xander Cage θα μπορούσε να πετύχει. Μοναδικός σκοπός του νέου xXx είναι να παρουσιάσει τον Vin Diesel σαν κουλ σταρ ταινιών δράσης. Ουσιαστικά η ταινία είναι σαν να βλέπεις τον Vin Diesel να αυνανίζεται για μιάμιση ώρα και να πετάει τα αποτελέσματα αυτής της πράξης στα μάτια σου.
5. Death Note
Ομολογουμένως οι ταινίες του Netflix αποτελούν εύκολο στόχο, αλλά η συγκεκριμένη έτυχε να βεβηλώσει μια από τις καλύτερες σειρές άνιμε. Σκόπευα να γράψω κανονικό άρθρο για το Death Note, αλλά η ταινία ήταν τόσο εξαντλητική που με έκανε να μην θέλω να δημιουργήσω τίποτα ξανά. Ήταν προφανές σε όλους εκτός από τους ίδιους τους δημιουργούς ότι ήταν αδύνατο να χωρέσεις τη πρώτη σεζόν μιας ήδη πυκνογραμμένης σειράς, σε μια μόνο ταινία κανονικής διάρκειας. Έτσι η πλοκή μοιάζει περισσότερο με την σύνοψη της σειράς στη Wikipedia και λιγότερο με αυτοτελή ταινία. Στα πρώτα δέκα λεπτά οι εξελίξεις προχωρούν με τόσο ιλιγγιώδη ρυθμό που καταντά κωμικό. Η μεγαλύτερη προσβολή της ταινίας έρχεται στη μορφή του πρωταγωνιστή της Nat Wolff ή αλλιώς ο άνθρωπος με το πιο punchable πρόσωπο, ο οποίος υποβαθμίζει έναν από τους πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες άνιμε σε ένα κλαψιάρικο, ξαναμμένο έφηβο. Μοναδικό θετικό η περιορισμένη δυστυχώς εμφάνιση του William Dafoe στο ρόλο του Ryuk.
4. Rings
Ακόμα ένα εντελώς αναγκαίο sequel, που όλοι ζητούσαμε. Το Rings αποφασίζει να ακολουθήσει το παράδειγμα ενός από τα καλύτερα sequel, του Aliens, με το να βάλει ως τίτλο το τίτλο της προηγούμενης ταινίας στο πληθυντικό. Δυστυχώς από πλευράς ποιότητας ακολούθησε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση, με αποτέλεσμα μια απαράδεκτα κακή ταινία. Η κατάρα της Σαμάρα, σύμφωνα με την οποία όποιος δει το χαρακτηριστικό βίντεο της θα πεθάνει επτά μέρες μετά, εξακολουθεί τόσα χρόνια μετά να προκαλεί θανάτους, απλά αυτή τη φορά με πιο ξεκαρδιστικά ηλίθιους τρόπους. Από τα trailer κιόλας θυμόμουν πόσο γέλιο είχα ρίξει με μια σκηνή όπου οι επιβάτες ενός ολόκληρου αεροπλάνου δέχονται ταυτόχρονα επίθεση από την κατάρα. Η ταινία φροντίζει να ξεκινήσει με αυτή τη σκηνή, καταστρέφοντας σε λίγα μόλις λεπτά την ανατριχιαστική ατμόσφαιρα που είχε δημιουργήσει η προηγούμενη ταινία και προετοιμάζοντας μας για την ακούσια κωμωδία που ακολουθεί. Εξίσου απούσα είναι η κλιμακούμενη ένταση και γενικά οποιαδήποτε αίσθηση τρόμου.
3. Fifty Shades Darker
Το κινηματογραφικό αριστούργημα που πολύς κόσμος απόλαυσε στο σινεμά παρέα με ένα αγγούρι. Μακάρι να έκανα πλάκα. Βέβαια οι αρρωστημένες σεξουαλικές δραστηριότητες των θαυμαστών της ταινίας κατά τη διάρκεια της θέασης της, είναι πολύ πιο kinky από οτιδήποτε έχει να επιδείξει η ίδια η ταινία. Όπως και ο προκάτοχος του, το Fifty Shades Darker είναι ένα αφόρητα βαρετό μελόδραμα, που συνεχίζει να το παίζει ταινία BDSM στη προσπάθεια του να προσελκύσει απελπισμένες νοικοκυρές, παρότι ακόμα και τα δωδεκάχρονα σε αυτό το σημείο έχουν δει μεγαλύτερες ανωμαλίες από αυτές τις ταινίας. Στα πρώτα λεπτά κιόλας η Anastasia τα φτιάχνει ξανά με τον Christian, αν και είχαν χωρίσει άσχημα στο τέλος της προηγούμενης ταινίας και καλούνται να γεμίσουν τη σχεδόν δίωρη διάρκεια του έργου με ανούσιες δραστηριότητες. Μερικές φορές η ταινία κινδυνεύει να γίνει έστω ελάχιστα ενδιαφέρουσα, με κάποιες από τις πρώην του Christian να ενοχλούν την Anastasia, αλλά η ταινία φροντίζει να ξεφορτωθεί άμεσα έστω και την παραμικρή υπόνοια διασκέδασης. Υποθέτω ότι αν η συναισθηματική χειραγώγηση σας ακούγεται ρομαντική και τα σκαμπίλια στο ποπό σας φαίνονται kinky, τότε μπορεί να διασκεδάσετε με το Fifty Shades Darker (ελπίζω χωρίς τη παρέα κάποιου φαλλικού αντικειμένου). Για όλους τους υπόλοιπους, αν αποφασίσετε να το δείτε, θα πρέπει να βρείτε δικούς σας τρόπους να διασκεδάσετε. Εγώ προσωπικά παρίστανα ότι η Anastasia ήταν η υπερηρωίδα Captain Buttplug και οι κοπέλες που την κυνηγούσα ήταν μέλη της σατανικής ομάδας Kinky Three με αρχηγό τη διαβολική Dominatrix.
2. Emoji Movie
Μόνο η ανακοίνωση για την ταινία Emoji Movie ήταν αρκετή για να με κάνει να χάσω κάθε ελπίδα για το μέλλον της ανθρωπότητας. Ποια εταιρεία θα μπορούσε να είναι τόσο απελπισμένη ώστε να βασίζει μια ολόκληρη ταινία στα emoticons; Η Sony λοιπόν, στην προσπάθεια της να εξισορροπήσει τη κατάσταση επειδή έβγαλε μερικές καλές ταινίες φέτος για αλλαγή, κυκλοφόρησε ένα από τα χειρότερα καρτούν των τελευταίων χρόνων. Η ταινία επικεντρώνεται στον Gene, ο οποίος έχει συγκεκριμένο σκοπό σε μια απολυταρχική κοινωνία αλλά ο ίδιος νιώθει ότι είναι πολλά περισσότερα κτλ., κτλ. Πρακτικά συνδυασμός του Wreck it Ralph και του Lego Movie, απλά δίχως ίχνος καρδιάς ή έξυπνου σεναρίου. Δεν μπορώ να πω όμως ότι η ταινία δεν έχει δικές της πρωτότυπες ιδέες. Αρχικά έχουμε τον Sir Patrick Stewart να παίζει ένα προϊόν κένωσης με πόδια, ένας ρόλος που κανονικά θα έπρεπε να του έχει στερήσει το τίτλο του ιππότη. Έπειτα έχουμε τον πιο χαζοχαρούμενο από όλους τους παρουσιαστές της Αμερικάνικης τηλεόρασης James Corden, ο οποίος καταφέρνει να κάνει τα απαράδεκτα αστεία του να ξεχωρίσουν σε μια ταινία που δεν έχει τίποτα άλλο πέρα από κακό χιούμορ. Φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει ο υποχρεωτικός, ανεξάρτητος και δυνατός γυναικείος χαρακτήρας, σε μια φτηνή και εντελώς υπολογισμένη προσπάθεια της ταινίας να το παίξει προοδευτική. Α και σε περίπτωση που ξεχάσατε ότι το Emoji Movie είναι ταινία της Sony, οι σεναριογράφοι ενσωμάτωσαν διαφημίσεις για το Just Dance και το Candy Crush στην ιστορία. Το Emoji Movie είναι η απόδειξη του πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει ένα studio στη προσπάθεια εκμετάλλευσης μιας μόδας. Μπορεί η φιλεύσπλαχνα μικρή διάρκεια του να μην ξεπερνά τη μιάμιση ώρα, αλλά το ψυχολογικό τραύμα που θα σας αφήσει θα διαρκέσει για μια ζωή.
1. The Bye Bye Man
Παρότι ήθελα όσο τίποτε άλλο στο κόσμο να βάλω το Emoji Movie πρώτο στη λίστα με τις χειρότερες ταινίες της χρονιάς, το Bye Bye Man κέρδισε αυτή τη τιμή με το σπαθί του. Ανακάλυψα πρώτη φορά αυτή τη ταινία όταν είδα τα διαφημιστικά της φυλλάδια στα ελληνικά. Όταν μια ταινία τρόμου πάνω στην απελπισία της αποπειράται να απευθυνθεί συγκεκριμένα στο ελληνικό κοινό, καταλαβαίνεις ότι κάτι πάει στραβά. Οι δημιουργοί της, πιθανά αφότου έχασαν κάποιο στοίχημα, προσπάθησαν να γυρίσουν μια ταινία βασισμένη στο τέρας με το πιο ξεκαρδιστικά γελοίο όνομα. Περιττό να πω πως απέτυχαν παταγωδώς. Τρεις φίλοι που ξεκινούν τις σπουδές τους νοικιάζουν ένα τεράστιο, ρημαγμένο σπίτι (όπως κάνουν όλοι οι φοιτητές;) και ανακαλύπτουν ένα μυστικό που θα ξυπνήσει ένα ξεχασμένο κακό. Σύντομα ένας αλμπίνος με κουκούλα που ακούει στο όνομα Bye Bye Man, μαζί με τον τρομερό του σκύλο, ο οποίος κάνει τα γραφικά του PS2 να φαίνονται πειστικά σε σύγκριση με αυτόν, στοιχειώνουν τους πρωταγωνιστές μας με τους πιο αποτυχημένα τρομακτικούς τρόπους. Το budget της ταινίας ανέρχεται μόλις στα 7 εκατομμύρια, αν και εμένα με εξέπληξε το γεγονός ότι υπήρχε αρχικά budget, μιας και η ταινία μοιάζει να κόστισε το πολύ ένα σάντουιτς με γαλοπούλα. Υποθέτω πως όλα τα λεφτά πήγαν στην Carrie-Anne Moss από το Matrix και στην απαγωγή της κακόμοιρης της Faye Dunaway από τον οίκο ευγηρίας της. Το υπόλοιπο δικαιολογημένα άγνωστο καστ συμπληρώνει ένας σωσίας του Dane DeHaan, το κλισέ μαύρου χαρακτήρα σε ταινία τρόμου, το κλισέ της πνευματικής γκοθού σε ταινία τρόμου και μια Αγγλίδα που προσπαθεί και αποτυγχάνει να μιλήσει με αμερικανική προφορά. Υπάρχουν κάποιες αστείες σκηνές, χωρίς όμως να είναι αρκετές για να δικαιολογήσουν την υπόλοιπη επώδυνη εμπειρία. Αποφύγετε το πάση θυσία!
Ορέστης
[vc_row][vc_column][thb_gap height=”45″][thb_postcarousel title_position=”bottom-title” columns=”3″ navigation=”true” source=”size:20|post_type:post”][thb_gap height=”45″][/vc_column][/vc_row]
