Από μικρό παιδί καθόμουν με τις ώρες μπροστά στην τηλεόραση, βλέποντας ό,τι παιδική σειρά και ταινία προλάβαινα πριν με κοιμίσουν. Εκ των υστέρων διαπίστωσα ότι δεν είχα και το καλύτερο γούστο στις ταινίες (μην ακούσω αστεία ότι ακόμα δεν έχω), αλλά ακόμα και γω ήξερα πως όταν έβλεπα αυτή τη τσαχπίνικη λάμπα να πατάει το κακόμοιρο το I απ’ το logo της Pixar, ακολουθούσε κάτι μαγικό. Αυτές οι ταινίες ήταν από τις λίγες παιδικές που μπορούσα να δω με τους γονείς μου, χωρίς να νιώθω ότι τους αγγαρεύω, γιατί έβλεπα πως και αυτοί τις διασκέδαζαν όσο και εγώ. Αυτό άλλωστε είναι σημάδι μιας καλής παιδικής ταινίας: όταν μπορείς να την απολαύσεις ως παιδί και, επιστρέφοντας σε αυτήν ως μεγάλος, να την εκτιμήσεις για νεα πράγματα.
Αυτό ακριβώς ήταν για μένα και για όλους εσάς η Pixar. Με πρωτοβουλία του John Lasseter και της ομάδας του, το studio από το 1991 και μετά επικεντρώθηκε στο 3D animation και παρήγαγε μερικά από τα καλύτερα animations όλων των εποχών. Σε αντίθεση με τα περισσότερα studio, ο Lasseter φρόντιζε να υπάρχει ελεύθερη διακίνηση ιδεών μεταξύ των σκηνοθετών και στα project να κάνουν κουμάντο οι δημιουργοί και όχι οι παραγωγοί. Τόσο αυτό το μοντέλο εργασίας όσο και το να βασίσεις την εταιρία σου στη νέα τότε 3D τεχνολογία, ήταν ένα μεγάλο ρίσκο. Αυτό που ακολούθησε όμως, ήταν η απόδειξη πως όταν τα ρίσκα δουλεύουν, έχεις μεγαλειώδη αποτελέσματα. Πέρασαν 26 χρόνια από τότε και ακόμα περιμένουμε να δούμε μια κακή ταινία από αυτούς (ας μην αναφερθούμε στο Cars 2 δεν θέλω να χαλάσω τη στιγμή). Στην καλύτερη περίπτωση η Pixar θα σου δώσει μια επαναστατική εμπειρία με γνήσιο συναίσθημα και στη χειρότερη μια μέτρια ιστορία με υπέροχο και δημιουργικό animation.
Το studio εδώ και λίγες μέρες συμπλήρωσε τις 18 ταινίες, με την κυκλοφορία του Cars 3. Ρίχνοντας μια ματιά στις τελευταίες ταινίας της Pixar και σε αυτές που ακολουθούν, δεν μπορώ παρά να υποθέσω πως το studio ξέχασε εν μέρει την αρχική του πρόθεση, δηλαδή το να αφηγείται ξεχωριστές, πρωτότυπες ιστορίες. Αντιθέτως έχει καταφύγει στην εύκολη λύση του να βγάζει sequel στις επιτυχίες του. Δεν ξεχνώ βέβαια το Inside Out και το επερχόμενο Coco, αλλά μου είναι ξεκάθαρο πλέον πως αλλού είναι η προτεραιότητα της εταιρίας. Παρόλα αυτά σήμερα αποφάσισα να είμαι θετικός και με αφορμή την πρεμιέρα του Cars 3 στην χώρα μας να μιλήσω για τις έξι αγαπημένες μου ταινίες Pixar. Διάλεξα έξι διότι το να βάλω πάνω από τις μισές σε μια λίστα θα ήταν εύκολο και προφανές. Αγαπάω σχεδόν το ίδιο όλες τις ταινίες που θα αναφέρω και οι ποιοτικές διαφορές μεταξύ τους είναι απειροελάχιστες. Επομένως μην δυσαρεστηθείτε αν δείτε την αγαπημένη σας χαμηλά στην κατάταξη. Χωρίς περαιτέρω καθυστέρηση, λοιπόν, και οπλισμένοι με μπόλικη νοσταλγία, ας ξεκινήσουμε το ταξίδι στις παιδικές μας αναμνήσεις.
Toy Story 2
Πρακτικά θεωρώ τις δύο ταινίες Toy Story ισάξιες. Το πρώτο Toy Story δεν ήταν μόνο ένα επαναστατικό εγχείρημα, αλλα και μια ιστορική ταινία, καθώς η επιτυχία του οδήγησε στην κυριαρχία των 3D animated ταινιών. Μπορεί σε κάποια σημεία να δείχνει την ηλικία του, αλλά η ιστορία είναι ακόμα άψογη και οι χαρακτήρες αξέχαστοι. Ο Lasseter ήξερε ότι το πρωτόγονο CGI animation της εποχής έκανε τους ανθρώπους να φαίνονται πλαστικοί και αποφάσισε να χρησιμοποιήσει δημιουργικά τους περιορισμούς, κάνοντας τους πρωταγωνιστές παιχνίδια. Μια πραγματικά ιδιοφυής και εμπνευσμένη κίνηση. Θα με ρωτήσετε όμως γιατί βάζω το Toy Story 2 στην λίστα ενώ δεν σταματάω να μιλάω για το πρώτο. Πολύ απλά, γιατί το δεύτερο τα κάνει όλα λίγο καλύτερα. Τα αστεία είναι καλύτερα, το animation έχει αναβαθμιστεί, οι νέοι χαρακτήρες είναι διασκεδαστικοί και οι παλιοί έχουν περισσότερα να κάνουν. Το Toy Story 2 είναι το ιδανικό sequel. Αντί να ανακυκλώσει την ιστορία του πρώτου, παίρνει τους χαρακτήρες σε νέες κατευθύνσεις και προσφέρει μια φρέσκια συναρπαστική εμπειρία. Ήταν τόσο καλό που η Pixar αποφάσισε να το αντιγράψει εντελώς με το Toy Story 3..
Finding Nemo
Μια από τις πολλές ταινίες της Pixar που απευθύνει το μήνυμά της στους γονείς και όχι στα παιδιά, κάτι που πρέπει να βλέπουμε πιο συχνά σε καρτούν. Το ίδιο το μήνυμα, αν και κατανοητό απ΄την αρχή, είναι διαχρονικό και δίνεται με τέτοια ειλικρίνεια και φροντίδα που είναι δύσκολο να μην σε αγγίξει. Σε αυτό βοηθούν οι χαρακτήρες, που είναι ένας προς ένας μοναδικοί και παρότι έχουν περάσει αρκετά χρόνια απ’όταν είδα τελευταία φορά την ταινία, θυμάμαι ακόμα τα ονόματα και τα αστεία τους. Φυσικά ξεχωρίζουν για την μεταξύ τους χημεία και τις γοητευτικές τους προσωπικότητες ο Μάρλιν και η Ντόρυ, χάρις και στην εξαιρετική ερμηνεία των Αθερίδη και Παπαδοπούλου. Σε μια κλασική αλλά δοσμένη με πάθος ιστορία, οι δυό τους περνούν συναρπαστικές περιπέτειες και πολλές εντάσεις. Όπως και οι περισσότερες ταινίες Pixar, το Finding Nemo δεν φοβάται να πάρει τον εαυτό του στα σοβαρά και να έχει πιο αργές, δραματικές σκηνές. Το ξεχωριστό με τις συγκεκριμένες είναι η χρήση των χρωμάτων και το μαγευτικό περιβάλλον του ωκεανού, που ενισχύουν την δραματική ατμόσφαιρα. Το Finding Nemo είναι η πεμπτουσία των ταινιών Pixar. Γεμάτη χρώματα και προσωπικότητα, αγαπημένους πρωταγωνιστές, διασκεδαστική όταν πρέπει, συγκινητική όποτε χρειάζεται και με ένα όμορφο μήνυμα.
Monsters Inc.
Η δημιουργικότητα της Pixar σε όλο της το μεγαλείο. Απ’το κόνσεπτ, μέχρι τα σχέδια για κάθε τέρας ξεχωριστά ξεχειλίζει πρωτοτυπία και χαρακτήρας. Οι δημιουργικοί ομάδα επέδειξε μεγάλη σχολαστικότητα και φροντίδα στη δημιουργία του κόσμου των τεράτων, προσέχοντας και την παραμικρή λεπτομέρεια. Το αποτέλεσμα τους δικαιώνει, καθώς ο κόσμος τους μοιάζει ζωντανός και πλαισιώνει άψογα τους πρωταγωνιστές μας. Περιττό να πω πως το αχτύπητο δίδυμο Sully και Mike κλέβει την παράσταση, σε συνδυασμό πάντα με την αξιαγάπητη Boo. Το μόνο που έχω να προσάψω στην ταινία είναι τα κίνητρα του κύριου ανταγωνιστή. Ακόμα και με αυτό όμως η ταινία εξακολουθεί να είναι ξεκαρδιστική, γλυκιά και πάνω απ’όλα συγκινητική. Για να είμαι ειλικρινής ο λόγος που την έβαλα τόσο ψηλά είναι η τελευταία σκηνή. Όσοι έχετε δει την ταινία ξέρετε ακριβώς για ποιο πράγμα μιλάω. Όσες φορές και να την δω, αυτή η σκηνή πάντα με λυγίζει και είναι ένας από τους λόγος που αγαπάω τους Μπαμπούλες Α. Ε.
The Incredibles
Με την μαζική εισροή ταινιών με σούπερ ήρωες στο Hollywood τα τελευταία χρόνια, πολύς λόγος γίνεται για το ποια είναι η καλύτερη ταινία ανάμεσά τους. Μια ταινία που με ενοχλεί που δεν αναφέρεται ποτέ είναι οι Απίθανοι. Ναι μπορεί να είναι καρτούν, αλλά τι σημαίνει αυτό; Κατά τη γνώμη μου είναι καλύτερη από το 90% των ταινιών τέτοιου είδους που κυκλοφορούν αυτή τη στιγμή. Οι πρωταγωνιστές είναι όλοι εμβληματικοί, έχουν ξεκάθαρα κίνητρα και ιστορίες και μέχρι το τέλος εξελίσσονται σαν χαρακτήρες. Ο κακός έχει μια εξίσου καλή ανάπτυξη και αποτελεί μια ικανή απειλή για την αγαπημένη μας οικογένεια ηρώων. Η ταινία διαθέτει το ιδανικό μείγμα κωμωδίας, δράσης και δράματος και η ιστορία ασκεί ακόμα και κοινωνική κριτική, τονίζοντας την αξία της ατομικότητας. Τι άλλο μπορεί να ζητήσεις από μια ταινία; Εγώ προσωπικά τίποτα. Οι Απίθανοι είναι μια τέλεια ταινία και σας προτείνω να την συγκρίνετε με κάθε νέα ταινία υπερηρώων. Πιστέψτε με, το πόσα πράγματα καταφέρνει να κάνει καλύτερα ένα παιδικό, θα αλλάξει την προοπτική σας.
Wall-E
Κατά τη διάρκεια της κυκλοφορίας του στις αίθουσες, το Wall-E ήταν μια από τις λιγότερο προσοδοφόρες ταινίες της Pixar. Δεν άργησε όμως να πάρει την αναγνώριση που του άξιζε. Ακόμη και αν η ταινία αποτελούνταν μόνο από το πρώτο μισό, όπου ο Wall-E έχει μείνει ολομόναχος στη Γη, θα είχε και πάλι την ίδια κατάταξη σε αυτή τη λίστα. Αυτό το κομμάτι της ταινίας είναι ένα πραγματικό αριστούργημα. Πρακτικά χωρίς κανένα διάλογο ο Wall-E μπορεί να αποδώσει μια πληθώρα διαφορετικών συναισθημάτων με την εκφραστικότητα του. Είναι ασύλληπτο το πόσο αξιαγάπητος είναι και το πόσο πιο συμπαθής γίνεται όταν γνωρίζει την EVE. Η μεταξύ τους επικοινωνία βασίζεται μόνο στους διαφορετικούς τρόπους που μπορούν να πουν το όνομα τους και όμως η σχέση τους καταλήγει να είναι πιο αυθεντική από την πλειοψηφία των χολιγουντιανών ρομάντσων. Όταν οι πρωταγωνιστές μας αφήνουν την Γη για να πάνε στο σκάφος, η ταινία εξακολουθεί να είναι πολύ καλή, αλλά δεν φτάνει τις κορυφές που έφτασε το πρώτο μισό. Τουλάχιστον εκτιμώ για ακόμα μια φορά την κοινωνική σάτιρα και την εναντίωση στην αδράνεια και τον καταναλωτισμό. Οι πρωταγωνιστές είναι τόσο αξιολάτρευτοι, που ούτε ένα αρκετά κλισέ φινάλε δεν είναι αρκετό για να σπιλώσει μια άψογη ταινία. Όπως είπα και στην αρχή, αριστούργημα!
Up
Όταν πρωτοκυκλοφόρησε το Up, ήμουν σε μια φάση που δεν έβλεπα εύκολα παιδικά, επομένως το είδα σε αρκετά μεγάλη ηλικία. Πιθανά καλύτερα που έγινε έτσι, γιατί δεν άργησα καθόλου να το εκτιμήσω. Από την πρώτη φορά που το είδα, ήξερα ότι ήταν η αγαπημένη μου παιδική ταινία και μια από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει. Η σκηνή στα πρώτα λεπτά είναι πλέον γνωστή σε όλους και όχι αδίκως. Αυτή η σκηνή εκπροσωπεί όλους τους λόγους που αγαπάω το κινηματογράφο. Χωρίς μια γραμμή διαλόγου, παρά μόνο με παραστατικές εικόνες και υπέροχη μουσική, βλέπεις την κοινή ζωή του Carl και της Ellie να ξεδιπλώνεται μπροστά σου, με όλες της τις ιδιαιτερότητες, τις μικρές χαρές, τα σχέδια, τις ελπίδες και τις μεγάλες τραγωδίες. Δεν χρειάζεται να μιλήσουν, διότι ξέρεις ακριβώς τι σκέφτονται, είναι σαν να ζείς μαζί τους και το συναίσθημα είναι τόσο βαθύ που δεν μπορώ να σκεφτώ την σκηνή χωρίς να συγκινηθώ. Η μαγεία και η δύναμη της εικόνας σαν μέσο αφήγησης. Αυτό είναι αυτή η σκηνή. Φυσικά δεν είναι ιδανικό για μια ταινία να έχει το δυνατό της σημείο στα πρώτα δέκα λεπτά. Όντως η υπόλοιπη ιστορία δεν φτάνει ποτέ το ίδιο συναισθηματικό βάθος, αλλά αυτό δεν την σταματάει απ’το να είναι μια υπέροχη ταινία. Το κόνσεπτ μοναδικό και σουρεάλ όπως πάντα, οι χαρακτήρες άψογοι, τα κωμικά στοιχεία λειτουργούν και οι δραματικές σκηνές στο τέλος είναι πολύ συγκινητικές. Για ακόμη μια φορά το μήνυμα δεν είναι στοχευμένο στα παιδιά και όσες φορές και να το ακούσεις έχει πάντα την ίδια δύναμη. Εν τέλει το Up είναι πραγματικά μια συγκλονιστική ταινία, φτιαγμένη με αγάπη και πολύ πάθος, από ανθρώπους που νοιάζονται πραγματικά για το κοινό τους.
Σκεπτόμενος τις ταινίες σε αυτή τη λίστα και κατακλυσμένος από αναμνήσεις και συναισθήματα, κατάλαβα πως έχω καιρό να νιώσω έτσι στον κινηματογράφο. Δεν πιστεύω ότι έχω ωραιοποιήσει τα παιδικά απ’το παρελθόν μου λόγω νοσταλγίας. Μάλιστα θεωρώ πως κάνουμε το λάθος να υποτιμούμε τα καρτούν, ενώ και δίνουν στον δημιουργό την δυνατότητα να φτιάξει ακριβώς ότι οραματίζεται δίχως περιορισμούς και μερικές φορές καταλήγουν να είναι πολύ πιο αξιόλογα και ώριμα από τις “ταινίες για μεγάλους”. Και αυτό γιατί δεν υπάρχουν ταινίες για μικρούς και μεγάλους. Υπάρχουν απλά καλές και κακές ταινίες. Όλες οι ταινιές σε αυτή τη λίστα είναι όντως έργα τέχνης. Έχουν δημιουργηθεί χάρις στην προσπάθεια και την έμπνευση πολλών καλλιτεχνών και μεταφέρουν με ειλικρίνια και αυθεντικότητα συναισθήματα, ανησυχίες και διαχρονικά μηνύματα. Αντιμετωπίζουν με σεβασμό τα παιδιά και υπενθυμίζουν στους ενήλικες αξίες που έχουν ξεχάσει. Δεν δημιουργούνται με μόνο σκοπό να κόψουν εισιτήρια και να πουλήσουν παιχνίδια, αλλά είναι προϊόν της ανάγκης του καλλιτέχνη να εκφραστεί και να επηρεάσει. Αυτά είναι που θέλω απ’τον κινηματογράφο μου και δεν πρόκειται να συμβιβαστώ με κάτι λιγότερο. Δεν θέλω να πλήττω από τα κυνικά προϊόντα που με αντιμετωπίζουν σαν στατιστική. Θέλω να αγαπήσω έργα τέχνης που μιλάνε στην ψυχή μου.
Ορέστης
[vc_row][vc_column][thb_gap height=”45″][thb_postcarousel title_position=”bottom-title” columns=”3″ navigation=”true” source=”size:20|post_type:post”][thb_gap height=”45″][/vc_column][/vc_row]
